คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทความ “สัปดาห์สุดท้าย ไม่สบายจนเกือบล้มเลิกความตั้งใจ”
บทความ “สัปดาห์สุดท้าย ไม่สบายจนเกือบล้มเลิกความตั้งใจ” เขียนโดย NuPong Victory วันที่ 18 ธันวาคม 2554
บทความนี้เป็นบทความที่ผมต้องใช้เวลาย้อนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์ช่วงนั้นค่อนข้างนานมาก และพยายามจะดึงทุกอารมณ์กลับมาให้ได้มากที่สุด ตอนที่ผมกำลังดึงความทรงจำออกมาเขียนนั้น เกรดปี 1 เทอม 1 ก็ดันออกมาอีกตัวนึงจนได้ เลยทำให้ผมเขียนและลงช้าไป 1 วัน
ย้อนกลับไปจนถึงประมาณวันอาทิตย์สุดท้ายก่อนสอบ หลังผลสอบกลางภาคออกมาไม่กี่วัน ก็จะต้องสอบทั้งหมอและสอบทั้งปลายภาคแล้ว โรงเรียนผมจะปิดเทอมในเดือนกุมภาเพื่อให้นักเรียนไปเตรียมอ่าน O-NET กัน ซึ่งตอนนั้นผมก็นั่งทบทวน เก็บไปเรื่อยๆ ทุกวิชาก็ยังมีจุดรั่วอยู่บ้าง ซึ่งผมจะเก็บให้หมดในสัปดาห์สุดท้ายนั่นแหละ ความรู้สดๆร้อนๆ ก่อนสอบเลย วันจันทร์เปิดเรียนตามปกติ เป็นช่วงสัปดาห์สุดท้ายของการเรียนม.ปลายของผมแล้ว ก็เรียนตามงานกันตามปกติ ซึ่งงานก็ต้องรีบสะสางเยอะอยู่แล้ว ต่อมาวันอังคาร ผมเริ่มรู้สึกตัวร้อน ครั่นเนื้อครั่นตัวมาก เป็นไข้ จนถึงกับต้องไปโรงเรียนสาย ซึ่งวันนั้นตอนเย็นผมเลยไปหาหมอที่โรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียน หมอสั่งให้ผมพัก 1 วันซึ่งเท่ากับว่า วันพุธ ผมก็จะไม่ได้ไปโรงเรียนและผมไม่ได้อ่านหนังสืออีกแล้ว เพราะระยะไข้หวัดจะกินเวลาประมาณ 2-3 วันคือต่อให้หายเร็วสุดๆก็คือวันศุกร์ก่อนสอบ 1 วันและวันนั้นก็เป็นวันวิชาการที่โรงเรียนบังคับให้มาร่วมซะด้วยก็เลยไม่มีเวลาทบทวนอีกต่อไปแล้ว ต้องลุยเท่าที่มีแล้ว และงานที่โรงเรียนช่วงนั้นผมก็ยังสะสางไม่หมดเพราะตอนก่อนปีใหม่ ดองงานไว้เยอะมาก วันพุธ ผมนอนซมตื่นมาเกือบ 9 โมง ตอนนั้นผมย้ายห้องนอนจากห้องผมอยู่ชั้น 4 ลงมาอยู่ชั้น 2 เพื่อจะได้ใกล้ห้องพ่อแม่ จะได้ดูแลผมสะดวก ผมก็เลยตัดสินใจไปโรงเรียนตอนบ่ายทั้งๆที่ก็ยังมีไข้อยู่ ไปสะสางงานและส่งงานจนครบ คืนวันพุธ ผมอาการหนัก ซม ปวดหัว หนาวมาก ถึงกับต้องปิดพัดลมนอน ต้องใส่เสื้อกันหนาวตลอดเวลา เช็ดตัวก็ยังไม่ได้ กินอะไรก็อ้วกหมด ผมจำได้ว่าผมร้องโอดครวญตลอดเวลา เนื่องจากความเจ็บใจที่ร่างกายตัวเองต้องมาป่วยในช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ ผมตะโกนบอกแม่ว่า “ไม่เอาแล้ว กสพท. จะเอาปีหน้า ไม่ไปสอบแล้วนะ” ผมตะโกนประชดสุดๆว่า “ไม่ไปสอบนะ ไปสอบยังไงก็ไม่ติดหรอก” แม่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะตอนนั้นแม่ผมกำลังโทรศัพท์คุยกับลูกค้าอยู่ ผมก็เลยนอนซมอยู่ตรงนั้นแล้วก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาวันพฤหัส ผมรู้สึกทรมานมากกับการตื่นไปโรงเรียน วันพฤหัสนี้จะได้เรียนครึ่งวันเพราะปกติจะเป็นช่วงเวลา รด. ผมกะแค่ไปส่งงานสุดท้ายก็คือ งานเลขกับงานเคมี เช็คพวกงานอื่นๆด้วยว่าส่งแล้วหรือยัง แล้วก็กลับ วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่มีการเรียนสำหรับนักเรียนม.6 เพราะวันศุกร์จะเป็นวันวิชาการ วันนั้นเป็นวันที่ม.6 จัดให้มีการไปไหว้ ขอพร ลาคุณพ่อกอลมเบต์ ผู้ก่อตั้งโรงเรียนอัสสัมชัญของผม และบราเดอร์ ฟ.ฮีแลร์ ทั้ง 2 ท่านนี้เป็นที่เคารพนับถือของโรงเรียนผมมานับร้อยปีตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมา ผมจึงบน ณ จุดนี้ ขอให้สอบหมอติด ถ้าสอบติด ผมจะมาวิ่งรอบอนุเสาวรีย์ของท่านตามจำนวนคะแนน กสพท. ที่ผมได้ซึ่งหลังจากนั้น 2 เดือนผมก็ได้ไปวิ่งจริงๆหกสิบกว่ารอบ
วันนั้นเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับผมอีก คืองานเลขชิ้นสุดท้ายที่ต้องส่งหาย ถ้าทำใหม่คงไม่ทันแน่ๆ เพราะเป็นชีททั้งเทอม 2 ผมก็เลยไปขออาจารย์เพื่อหยุดวันวิชาการ เพราะผมก็ไม่สบายอยู่แล้ว แต่อาจารย์ไม่ให้ ผมก็เลยต้องทำตามหน้าที่ เย็นวันนั้น เพื่อนโทรมาบอกว่ายืมไปโดยไม่ได้ขอ จะเอามาคืนให้วันพรุ่งนี้ ก็ยังดีที่ผมไม่ต้องทำงานหนักเพิ่มอีกชิ้น ช่วงค่ำๆ อาการผมทรุดสุดๆ จนทนไม่ไหว ก็เลยไปหาหมอที่โรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียนอีกรอบ คราวนี้เลยได้ฉีดยาทางแขนซ้าย และได้นอนให้น้ำเกลือประมาณ 15 นาที ระหว่างที่นอนอยู่นั้น พยาบาลก็ถามผมว่า “เรียนหนัก เครียดเลยไม่สบายหรอ” ผมตอบไปว่า “วันเสาร์นี้ผมจะสอบหมอแล้วครับ ก็เลยรู้สึกเครียดๆ” พยาบาลก็บอกว่า “ดีเลย สอบให้ติดนะ จะได้มาทำงานที่โรงพยาบาล หมอก็ยิ่งขาดแคลนอยู่ด้วย” ผมก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย หลังจากนั้นให้น้ำเกลือเสร็จ ผมก็เริ่มดีขึ้น ร่างกายเริ่มที่จะทำอะไรไหว กินข้าวได้ ตอนนั้นประมาณ 2 ทุ่ม มีวินมอไซค์จากหน้าปากซอยบ้านผมมารับผมกับพี่แม่บ้านกลับบ้าน ผมรู้สึกดีใจมากเพราะวันนั้นรถติดมาก พี่เขามารับทำให้ผมได้กลับบ้านเร็วขึ้น กลับถึงบ้านแล้ว พี่แม่บ้านไปซื้อข้าวผัดไก่ร้านแถวบ้านมาให้ ผมก็กินได้ รู้สึกว่าร่างกายตนเองมีพลังงานกลับมา แต่ยังไม่ถึงกับไหว เพราะช่วงนั้นอากาศหนาวมากผมก็ยังต้องใส่เสื้อกันหนาวตลอดเวลาอยู่ และก็ยังต้องนอนในห้องเล็กชั้น 2 อยู่ ยังไม่มีแรงพอจะกลับไปนอนชั้น 4 และอ่านหนังสือต่อ ผมก็เลยปล่อยสภาพของตัวเองไว้แค่นั้น ไม่ได้อ่านหนังสือ ซึ่งวันสุดท้ายก่อนสอบของผมนั้นมันจะเป็นอย่างไร ติดตามชมได้ในตอนต่อไปนะครับ
ความคิดเห็น