คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 คิดช่วยสหายไม่คำนึงชีวิตตัวเอง (ร่ายคำสาปใส่ตาซ้าย)
อ๋อเียวหลเินลับมายัรถม้าที่ออยู่และยื่นอินที่เพิ่ื้อให้มืออหลันเหมยที่นั่รอที่้านในรถม้าและเานั้นล้ามือสะอาแล้วลมือทำแผลและพันแผลที่มือนาและที่า้ายให้ับนาอย่าเบามือที่สุ
“้าเยไ้ยินว่าเมืออี้มีหมอฝีมือี ้าะพาเ้าไปที่นั้น” อ๋อเียวหลพูับหลันเหมยแล้วนามอเาเล็น้อยและนาีอินยื่นให้เา ะที่เาำลันั่ทำแผลให้นา ทำให้เาอ้าปารับอินามือนามาินแล้วเี้ยวลืนลอ
หลันเหมยรินน้ำาใส่อยื่นให้อ๋อเียวหลและเารับอมาื่มแล้วนัุ่มรถม้าไปทาแว้นอี้้วยัน
“้านันเอาไว้” อ๋อเียวหลพูะนัุ่มรถม้ามาถึบ้านหลัหนึ่และที่นี่็ือบ้านออ๋อเหอับมู่หลันที่หลันเหมยเยมาพัที่นี่
หลันเหมยเยหน้ามอบ้านรหน้าและถอนหายใออมาเล็น้อยแล้วเินามอ๋อเียวหลเ้าไป ะที่พวบ่าวไพร่่าพาันมอสรีที่มาับสหายออ๋อเหอที่มา้วยันับสรีที่เยมาพั่อนหน้านี้
“นายท่านเียว” เหลียนเฟย อ์รัษ์นสนิทอนายท่านเียวหลหรืออ๋อเียวหล นั้นเอ เาืออ์รัษ์ฝีมือีที่สุที่ไ้รับัเลือให้มาอยู่้าาย
“เหลียนเฟย เป็นนสนิทอ้า ส่วนนี่ หลันเหมย นาเป็นสหายอพี่ให่เปาหลินับอาเมิ่ นรัอหยวน” อ๋อเียวหลแนะนำทั้สอให้รู้ััน
“เหลียนเฟยอรับ” เหลียนเฟยยมือประสานเ้าหาันอย่าเิทัทายับสรีที่มา้วยันับนายท่านเียว
“ยินีที่ไ้รู้ัเ่นัน เ้าะ ้า หลันเหมย” หลันเหมยยับัวเล็น้อยใ้เพียาวามอเหลียนเฟยพลายมือประสานเ้าหาันอย่ารับารทัทาย
“เ้านั่พั่อนเถอะ” อ๋อเียวหลประอหลันเหมยไปนั่พัที่เ้าอี้ ทำให้เหลียนเฟยมอารระทำอนายท่านเียวที่หันไปประอหลันเหมยไปนั่
เหลียนเฟยสัเว่าหลันเหมยมีท่าทาแปล ๆ นาว้าับอน้ำาพลาหลายรั้ ทั้ ๆ ที่ไม่น่าะพลา นนายท่านเียวออไปและลับมาพร้อมับอ๋อเหอ ฮูหยินมู่หลัน อีรั้
“เ้าะทำอะไร” อ๋อเียวหลรีบเินเ้ามาหาหลันเหมย
“หิวน้ำ” หลันเหมยอบพยายามปรับัวให้ินับาวาที่มอเห็นัแ่้านเียวและอ๋อเียวหลรีบรินน้ำาใส่อให้นาและให้นาถืออน้ำาเอ
“อาเหมย รั้นนั้นเ้าหนีไปทำไม อึอัใที่อยู่ที่นี่ั้นหรือ” อ๋อเหอเป็นนพูอย่าถามหลันเหมย สหายออวี่เมิ่เอ ถามแทนภรรยาที่ับ้อใอย่ามา “้าไ้ยินว่าา้ายเ้าไปสับเปลี่ยนับอีน แล้วเ่นนี้ะใ้ีวิ่อไปอย่าไร” เาถอนหายใออมาะที่ภรรยาเาเินไปับมือหลันเหมย
“อาเหมย ถึเราเพิ่พบันแ่เ้า่วยมอพวเราเป็นสหายอเ้าไ้ไหม” มู่หลันับมือหลันเหมยอย่าริใแ่แล้วอีฝ่ายลับึมือออ
“ออภัย้วย ้าไม่อารับไมรีาท่านทั้สอไ้” หลันเหมยรีบล่าวออมาพลายับลุึ้นยืนแม้ไม่มั่นนัแ่็พยายามปรับัวให้ินให้ไ้
“้าะุยับนาเอ” อ๋อเียวหลพูับสหายและภรรยาอสหายแล้วเินามหลันเหมยออไป ะเียวันที่เหลียนเฟยฟัพอเ้าใว่ามันเิอะไรึ้นับท่าทาผิปิอหลันเหมยแล้วเิวามสสารนาอย่ายิ่ นาอาะมีเหุผลบาสิ่ที่ทำให้ปิเสธไมรีออ๋อเหอและภรรยา็เป็นไปไ้
หลันเหมยเินออมาาห้อโถบ้านอ๋อเหอับฮูหยินมู่หลันแล้วแหนหน้ามอท้อฟ้า้านบนมอเห็นหิมะำลัโปรยลมาบนพื้น
ฮอเ้ัวเินับานเปียว อ์รัษ์นสนิทเินเ้ามาพร้อมับยิ้มทัทายอ๋อเียวหลับเหลียนเฟยที่พวเารู้ัันนสนิทสนมพอสมวรและพวเา็มาที่นี่ามที่อ๋อัวหยาและพระายาเปาหลินบอให้พวเาามมาสมทบอ๋อเียวหลที่เมืออี้ บ้านอ๋อเหอ
หลันเหมยสัมผัสถึอะไรบาอย่าที่ำลัใล้เ้ามาานั้นนายมือป้อ้านบนมอ้วยาวา้าเียวอนา
‘พี่ให่.... ่วย้า้วย’ เสียัแ่ไลส่ผ่านมาถึ ทำให้หลันเหมยรับรู้ว่าเป็นเสียอวาม่วยเหลืออเสียนลู่ บุรีุนนาเสียน ราสำนัา
รื....ทุอย่ารอบายเิวามสั่นไหว สั่นสะเทือน้วยแรันวิาอหลันเหมยที่ำลัปะทุึ้น านั้นรอบัวนา่อย ๆ มีเศษหิน ใบไม้ ลอยรอบัว ่อนแสสว่าพุ่ึ้นสู่ท้อฟ้า
อ๋อเียวหล รีบเินเร็วมาหลันเหมย าม้วยเหลียนเฟย และฮอเ้ัวเิน านเปียว านั้นทุอย่าเลื่อนไหวรวเร็วผ่านัวทุนไปอย่ารวเร็วนมาถึลานแนประหาร สถานที่แห่หนึ่
้านหน้านั้นมีเลือระายเ็มพื้นและาบอเพาำลัะลบั้นอนสุท้าย พร้อมับหลันเหมยพุ่เ้าไป้วยวามรวเร็วพร้อมับหมุนัวโอบัวสรีนานั้นเอาไว้และยาบในมือปัาบเพาออไป ่อนัวนานั้นะ้าวาถอยหลัลับมายืนที่เิมอีรั้
เหลียนเฟย านเปียว ่ามอหลันเหมย้วยวามะลึ พอ ๆ สีหน้าะลึอฮอเ้ัวเิน อ๋อเียวหล เ่นัน ่อนะรู้สึัวเมื่อเสียร้อไห้ัึ้น
“เป็นเพราะ้าที่ทำให้เ้าับรอบรัวเือร้อน” หลันเหมยพูไ้แ่นี้ับเสียนลู่แล้วึัวเสียนลู่ที่ำลัร้อไห้เสียวัไปทาฮอเ้ัวเิน านั้นนาำาบแน่นในมือ พร้อมับำลัทหารพาันวิ่เ้ามาำนวนมา
ฮอเ้ัวเินรับรู้ารอ่อนแรอสรีที่หลันเหมยันมา้านหลัและเา็รีบอุ้มนาึ้นมาพร้อมับาร่อสู้เริ่มึ้นในทันที ่าฝ่าย่าไม่ยอมัน นระทั่มอเห็นเลือไหลเป็นทายาวออมาาา้ายอหลันเหมย
“รี๊!!!” หลันเหมยรีร้อออมาอย่าเ็บปวอย่ามา เสียร้อโหยหวนบาลึับทุนอย่ามา นาทรมานแทบายทั้เป็น
อ๋อเียวหลรีบพุ่เ้ามาโอบัวหลันเหมยเอาไว้อย่าใและเป็นห่วพลาเยหน้ามอนที่ทำร้ายนา ทำร้ายที่า้ายอนาอย่าเาะ
ทุน่าสัเเห็นว่าเป็นบุรุษวัยลานมีวามเรามและทำให้ทหารอที่นี่พาันยืนับที่ านั้นแรันวิาำนวนมามหาศาลทำให้ไม่มีใรสามารถยับัวไ้มันเหมือนับใน่วเวลาที่เปาหลินถูำสาปโ่รวนสีทอนั้นไม่มีผิ านั้นบุรุษนั้นระาัวหลันเหมยึ้นมาแล้วเหวี่ยับพื้นอย่าไม่ไยี
อ๋อเียวหลแทบอยาะพุ่เ้าไป่วยหลันเหมย แ่ไม่อาทำไ้
หลันเหมยพยายามลืมามอบิาอนเอแ่แล้ว้อรีร้อออมาเมื่อถูบิานเอร่ายำสาปพันธนาารลที่า้ายนเอ
อ๋อเียวหลพยายาม้านแรพลัันวิานั้นนสามารถยับัวไ้พร้อมับฮอเ้ัวเินยับัวไ้เ่นันานั้นทั้สอใ้มีสั้นที่ลายเป็นาบให่ผสานพลัเ้า้วยันและทำให้สามารถพาันหลบหนีออมาไ้
หลันเหมยใล้ะหมสิเ็มที่แ่นา็พยายามบอให้ทุนรีบวิ่ไปทาเนินเ็สมุทรอันเป็นศูนย์ลาอเ็แว้นและที่นี่ือสุสานอนสุลหลันเ่นัน ทำให้ไม่มีใรล้าามเ้าไป้านใน แม้แ่บิาอนา้วย็ยัไม่ล้า
เหลียนเฟย านเปียว ่าพาันสสัยว่าเหุใไม่มีใรล้าเ้ามา้านในแม้แ่นเียว
อ๋อเียวหลรีบปมพยาบาลูแลอาารที่า้ายอหลันเหมยอย่าเป็นห่ว ะที่นาิ้นพล่าน้วยวามเ็บปวอย่ามา ถึทำให้เหลียนเฟย านเปียว่วยันับยึเอาไว้ นทำแผลนเสร็
เสียนลู่ถูฮอเ้ัวเินปมพยาบาลนนาฟื้นึ้นมานไ้ นาไ้สิล่าวำอบุับบุรุษที่่วยนาเอาไว้และรีบลุไปหาหลันเหมย
“พี่ให่ ๆ” เสียนลู่รีบเรียสิหลันเหมยให้ไ้สิ “พี่ให่เ้าะ ้าเสียนลู่ เ้าะ” นาพยายามบอพร้อมับารไ้สิเล็น้อยออีฝ่าย
“เ้ารีบไปเอาา้ายแม่้ามา” หลันเหมยหายใหอบัวในอ้อมแนอ๋อเียวหลและเสียนลู่พยัหน้าเ้าใและรีบลุวิ่เ้าไปอย่าไม่หวั่นเรอันรายใ ๆ ทำให้ฮอเ้ัวเิน านเปียว รีบวิ่ามนาเ้าไปพร้อมันและวิ่ามมาเห็นนาำลัลมือหยิบา้ายอศพในโลอยู่และมอารแ่ายอศพที่น่าะเป็นแม่อหลันเหมย มอแล้วรู้ไ้ว่าแม่อหลันเหมย้อนาสนมอฮอเ้ที่นี่แน่และหลันเหมยอาะเป็นอ์หิอที่นี่็เป็นไปไ้
ความคิดเห็น