คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 นักฆ่าเผยตัวหมายสังหารเกี้ยวหลิน
ยามเิน (07.00) บ้านสุลเหอ
อ๋อเหอเปียว ายาเหลียน ่าพาันเินมาในสวนบ้านสุลเหอที่มีศาลาอยู่ในสวนนั้นแล้วไ้ลิ่นหอมอาหารลอยมาแะมู ะมอเห็นอาหารหลายอย่า ทุอย่าูน่าินไปหม
“อาหารพวนี้...” ายาเหลียนมออาหารหลายอย่าแล้วมอหน้าสามีรัที่เินมา้วยันและมอเห็นอ๋อหลวนุนที่ทำหน้าที่พ่อบ้านสุลเหอำลัเินเ้ามาที่ศาลาในสวนเ่นัน
“ทั้หมเป็นฝีมืออเี้ยวหลิน นา้อารอบแทนที่ให้พวนาพัึทำอาหารเป็นารอบแทน ไม่เพียทำอาหารให้นายท่านับพระายาเท่านั้นยัทำอาหารให้ทุนสุลเหอทั้หม้วย ่ามีิใีเสียริ” อ๋อหลวนุนล่าวออมาแล้วพูาื่นมเี้ยวหลิน เ้าบ้านสุลเี้ยวมิไ้
“แล้วอนนี้ นาอยู่ไหน” อ๋อเหอเปียวถามพลาวาสายามอหาเ้าบ้านสุลเี้ยวและเาเยพูุยับายารั่อนะแ่านแล้วว่าเานั้นมีบ้านสุลเหอร่วมับอ๋อเหอถั แว้นเา ่ามีลูบ้านสุลเี้ยวเ่นัน วามหมายือเป็นนในรอบรัวเียวัน แ่ระยะหลั 5 ปี มานี้ พวเานั้นไม่สามารถิ่อบ้านสุลเี้ยวไ้เลย ึไม่ทราบว่ามีารเปลี่ยนเ้าบ้านสุลเี้ยวใหม่แล้วและยัเป็นสรีที่มีอายุ 20 ปี เท่านั้น
“ออไปั้แ่เ้ามืแล้วอรับ ส่วนอาหาร นาทำั้แ่ยามอิ๋น (03.00) แล้วอรับ เรียไ้ว่านายัไม่ไ้พัผ่อนเลย็ว่าไ้ เหุเพราะ้อรีบไปส่มอบอให้ถึามำหนที่ไ้รับมา น่าแปลนะอรับ นาอายุเพียเท่านี้็ไ้เป็นเ้าบ้านสุลเี้ยวแล้ว ้าิว่าะเป็นบุรุษที่มีอายุไล่เลี่ยับไป๋อ๋อะอี” อ๋อหลวนุนล่าวออมาแล้วั้้อสสัยบาอย่าออมา้วยเ่นัน
“นั้นสิ ้า็ิว่าเ่นนั้นเหมือนัน” อ๋อเหอเปียวนั่ลแล้วเริ่มทานอาหารร่วมับายารัและสหายสนิทอย่าอ๋อหลวนุนแล้วพูุยัน้วยหัว้ออเี้ยวหลินนั้นเอ “เรื่อที่ให้สืบเี่ยวับนสุลเี้ยวว่าอย่าไร”
“หลัาทานอาหารเ้าแล้วเราไปุยันที่ห้อทำานเถอะ” อ๋อเหอถั ้าวาเินเ้ามายยิ้มแล้วยิ้มให้ับายาเหลียนในอ๋อเหอเปียว ึ่เป็นสะใภ้บ้านสุลเหอ “้าแวะมา้วยเรื่อนสุลเี้ยว” านั้น็เินไปทาห้อทำานอเ้าบ้านสุลเหอที่อยู่ใเเมือหลวหมิ
ยามเิน (15.00) นอเเมือหลวหมิ
เี้ยวหลินส่มอบอามที่ไ้รับ้าวานมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วและพบับพวมือสัหารระหว่าทาและนาวัาบในมือวัแว่ในลัษะับาบั้ึ้นแล้วปัไปมาอย่ารวเร็วสัหารพวมันไปไ้หลายศพแล้วเหินายึ้นหลัม้าแล้ววบม้าเร็วหลีหนีออไปโยเร็ว
ฟิ้วววววว ลูธนูอาบยาพิษพุ่ปัาหลัอม้าที่เี้ยวหลินี่อยู่ ทำให้มันล้มลิ้ไถลับพื้นินเป็นทายาวและส่ผลให้เี้ยวหลินเสียหลัล้มไปับัวม้า้วยเ่นัน เนื้อายถลอปอเปิไปหม ายเสื้อาวิ๋น
เี้ยวหลินพยายามยับายลุอย่าทุลัทุเลแล้วมอไป้านหลัเห็นพวมันพาันถาโถมเ้ามาหมายะ่านาให้าย ึ่นาถอนหายใอย่าโล่อที่ให้สาวใ้ับอ์รัษ์อนาเินทาลับไปล่วหน้าที่บ้านสุลเี้ยวเสีย่อน ไม่ั้นทั้สอะ้อมาลำบาเพราะนเอแน่
ยามวี(19.00) เเมือหลวหมิ
เี้ยวหลินไ้รับบาเ็บแ่เพียภายนอแ่ภายในใอนาลับแ็แร่เินสรีทั่วไป นามิใ่อ่อนแอและไม่ยอมให้พวมัน่านาเอา่าย ๆ นอานาไ้แ้แ้นแทนนสุลเี้ยวที่ถูสัหารไปเมื่อ 5 ปี่อนเท่านั้นแล้วนาะยอมาย และสอา้าวาว่อไวเ้ามาในเเมือหลวหมิอย่ารวเร็วและ้านหลัมีพวมันไล่ามมาิและแฝายเ้าเามือย่ารวเร็วราวับำนาในวามมื ในะที่มือในำาบในมือแน่นวัาบในมือฟาฟันพวมันอย่าไม่ยอมแพ้ และำลัถูไล่้อนไปอย่าหนัและำลัอยู่ในวล้อมอพวมัน
้านหน้าเป็นวัหลวหมิ พอหันลับไป เี้ยวหลินไม่มีทาหนีรอไปไ้แล้วึัสินใไป้านหน้ามุ่หน้าไปทาเวัหลวหมิทันที ะที่นา้าวา้ามเ้ามาเวัหลวหมินั้น็พลาท่าถูอาวุธลับเ้าที่้นแน
“อึ...” เี้ยวหลินยมือับแนทันทีแล้วถูปลายเท้าพวมันเะอัเ้าที่ท้อน้อยเ็มแร ทำให้ร่านาลอยละลิ่วหล่นลมาลาอุทยานหลวหมิทันที ะที่อุทยานหลวในอนนี้ไ้มีฮอเ้หมิีหมิน อ๋อเฟยหยา อ๋อเหยาเทียน อ๋อไป๋หลิว ำลันั่ิบสุรา เล่นหมารุ้วยันอยู่ ถึับหันไปมอทันที
อ๋อเฟยหยาเป็นนแรที่ลุเินเร็วไปหาเี้ยวหลินในทันทีแล้วประอร่านาลุึ้นมาพบว่าามัวนามีรอยถลอปอเปิไปทั้ัวและแนอนาไ้รับบาเ็บ บริเวแผลนั้นมอูแล้วพบว่าถูพิษมา
ฮอเ้หมิีหมิน อ๋อเหยาเทียน อ๋อไป๋หลิว ่าเหินายเหนือวัหลวหมิแล้วีนิ้วเรียอาวุธนเอออมาแล้ววัฟาฟันพวมือสัหารอย่ารวเร็ว หยเลือสัหย็ไม่ระเ็นออมาเปื้อนัวแม้แ่น้อย แม้เพียพวมันิหนี็ถูทหารวัหลวใ้ธนูยิทะลุหน้าอแทหัวใายในทันที
อ๋อเฟยหยาอุ้มเี้ยวหลิน้วยวามเร็วมุ่หน้าลับวับูรพาในทันที ะที่สัมผัสถึไอร้อนออมาาายอนาไ้และนาระอัเลือำออมาำนวนมา ทำให้เาร้อนใอย่ามา
หมอหลววับูรพาถูามัวมาใหู้อาาร-รัษาเี้ยวหลินแ่รัษาไ้เพียเบื้อ้นเท่านั้นและไม่สามารถับพิษออมาไ้
อ๋อเหยาเทียน อ๋อหลุน เ้ามารวูอาารอเี้ยวหลินแล้วพบว่านาถูพิษที่หายามาและไม่าิว่าพิษนินี้ะยัมีอยู่ เมื่อหลายพันปีมีพิษนินี้ริและิว่าหายสาบสูไปนานแล้ว
เี้ยวหลินพยายามเรียสินเอึ้นมาอีรั้และยับัวลุึ้นไม่ยอมให้เ้าใล้และพยายามลุึ้นไม่สนใเสียร้อห้ามปรามอใร ๆ
“ปล่อย้า” เี้ยวหลินพยายามผลัอ๋อเฟยหยาออไปที่เ้ามาับัวนาให้นอนลอีรั้ “้า้อรีบลับบ้านสุลเี้ยว!!” เมื่อัวนามีภัยร้ายแรมาถึีวินเอนั้นหมายถึบ้านสุลเี้ยวในอนนี้้อเิเรื่อเป็นแน่
“เ้าใเย็นล่อน หาเ้าเป็นห่ว ้าะรีบส่นไปบ้านเ้าในทันที” อ๋อเฟยหยารีบบอพยายามปลอบเี้ยวหลินให้ใเย็นล “อาหลิว เ้ารีบเินทาไปบ้านสุลเี้ยวเร็วที่สุ” เาหันไปทาอ๋อไป๋หลิว ทำให้อ๋อไป๋หลิวานรับและรีบออไปาวัหลวหมิพร้อมับำลัพลพยั์ำและอ๋อไทหว พ่อบ้านสุลไป๋และเป็นรอแม่ทัพพยั์ำ นสนิทออ๋อไป๋หลิว่ารีบมุ่หน้าไปทาเหัวเมือะวันออที่อยู่ในารปรอวับูรพาในเแว้นหมิ
เี้ยวหลินหายใหอบนัวโยนและนาอยู่ในอ้อมแนอันแ็แร่ออ๋อเฟยหยาและไ้รับยารัษาเพียบรรเทาอาารบาเ็บเท่านั้นแ่พิษยัไม่สามารถับออมาไ้
ฟเหมยเินเร็วเ้ามาพร้อมับพี่าย อ๋อฟเิน้วยันทันทีที่ทราบ่าวอเี้ยวหลินนั้นเอและเห็นเี้ยวหลินสำรอเลือำออมาำนวนมา ะที่ายาเหลียนำลั่วยเ็ราบเลือให้ับเี้ยวหลิน ส่วนอ๋อเหยาเทียนับอ๋อหลุนำลั่วยันิะปรุยา้านพิษออมาให้ับเี้ยวหลิน
ฮอเ้หมิีหมินส่นไปยัแว้น้าว และ อ๋อเฟยหยาส่นไปยัแว้นเา ให้่วยส่นที่สามารถรัษาพิษนินี้ามำบอเล่าออ๋อเหยาเทียนับอ๋อหลุน และ่าเินลับมาร่วมฟัอ๋อเหยาเทียนับอ๋อหลุนที่ำลัปรึษาในเรื่อะปรุยา้านพิษให้ับเี้ยวหลิน เพียรัษาอาารไ้ั่วราวเท่านั้น
เี้ยวหลินนอนหอบหายใหอบอยู่ับฟเหมยและายาเหลียนแล้วสายานามอเห็นร่านายหิโยหลินแ่ไลแล้วเลื่อนายเ้ามาใล้้วยร่าโปร่แส พอนามอฟเหมยและายาเหลียนพบว่าทั้สอมอไม่เห็นนายหิโยหลินแ่อย่าใ
‘เ้ารีบให้ฟเหมยไป่วยอ์รัษ์อเ้า และให้อ๋อเหยาเทียนไป่วยสาวใ้อเ้าในทิศทาใล้ับวัเียนเฟย’ นายหิโยหลินล่าวออมาับเี้ยวหลิน “มีเพียฟเหมยับอ๋อเหยาเทียนเท่านั้นที่ะ่วยนอเ้าไ้” แล้วร่าโปร่แสอนายหิโยหลิน่อยหายไปในที่สุ
เี้ยวหลินนอนหอบหายใะรับรู้ายร้อนผ่าวอนเอที่ำลัเิอาารสำลัพิษภายในายอย่ามาพร้อมภาพบาอย่าผุึ้นเป็นภาพอสาวใ้อ์รัษ์อนาำลัอยู่ในอันราย
“รี๊!!!!” เี้ยวหลินรีร้อออมาเสียั ทำให้ฟเหมยับายาเหลียนที่อยู่ใล้สุพาันใลนลานในทันทีเมื่อไ้ยินเสียและรีบพาันวิ่เ้ามาในเวลาไล่เลี่ยันที่ฮอเ้หมิีหมิน อ๋อเฟยหยา อ๋อเหยาเทียน อ๋อเหอเปียว เ้ามาเ่นัน “รี๊!!!” นารีร้อออมาสุเสียแล้วยื่นมือออไปไว่ว้า
อ๋อเฟยหยา้าวาเ้ามาแทรฟเหมยับายาเหลียนในอ๋อเหอเปียวให้หลบออไปแล้วเาับมือเี้ยวหลินเอาไว้แล้วึัวนามาโอบอแนบอและรับรู้ายร้อนอนาที่แทบะระเบิออมา
เี้ยวหลินถูุมมือาอ๋อเฟยหยาเอาไว้ทำให้นาเผลอบีบมืออเาเ่นันแล้วอ้าปายับพูับเาแ่เพียสอนเท่านั้นแล้วนาหายใร้อนออมาอีรั้ ะที่อ๋อเฟยหยาใ้พลัปรามัรับไล่ายร้อนให้นา แม้ัวเาะมีพลัปรามัรเพลิ็าม็ไม่ไ้หมายวามว่าะมีพลัเปลวเพลิเท่านั้น
“เหยาเทียน ฟเหมย เ้าทั้สอรีบเินทาไปทาวัเียนเฟยแล้วรีบ่วยนอเี้ยวหลินมาโยเร็วที่สุ” อ๋อเฟยหยาโอบอัวเี้ยวหลินเอาไว้ะใ้พลัปรามัรอย่วยปรับสมุลในายอนา
“เฟยอ๋อะให้้า่วยสาวใ้อเี้ยวหลินใ่หรือไม่” ฟเหมยพยัหน้าเ้าใในวามหมายอำสั่นั้นออ๋อเฟยหยาและเ้าใว่าให้ไป่วยสาวใ้อเี้ยวหลินึลในทันที
“เหยาเทียน่วยสาวใ้ ส่วนเ้า ฟเหมย่วยอ์รัษ์ เ้าใหรือไม่แล้วรีบพาลับเมือหลวหมิโยเร็วที่สุ” อ๋อเฟยหยาล่าวออมา ทำให้อ๋อเหยาเทียนมวิ้วในำสั่อสหายสนิทแ่ไม่พูสิ่ใและหันไปสั่านับอ๋อหลุนให้อยู่ที่นี่อยูแลอาารอเี้ยวหลินที่นี่และฟเหมยนั้นไม่่อยเ้าในัแ่ยอมทำามเพราะไ้ลไปแล้วและพูุยับพี่าย่อนะออเินทาพร้อมับอ๋อเหยาเทียนในทันทีเพื่อมุ่หน้าไปทาวัเียนเฟยในทันที
เี้ยวหลินยับปาอบุับอ๋อเฟยหยาแล้ว่อย ๆ หลับาลอย่าผ่อนลายวามเรียที่เิึ้นและอ่อนเพลียเพราะนานอนไม่หลับทั้ืนและนายัไม่ไ้พัแม้แ่น้อย โยมีอ๋อเฟยหยาอยอยู่เป็นเพื่อนนาลอ
ความคิดเห็น