คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 เมื่อเธอกลับมาหาเขาอีกครั้ง
“ทุนรับ นี่น้อสาวอผมรับ รินลาหรือริน ที่ผมเยเล่าให้ทุนฟัเรื่ออเธอ” พ่อเลี้ยหาล้าเินเ้ามาแรลาวอรอบรัวาร์ลอส
ระูลนัธุริมาเฟียที่เป็นที่รู้ัันและมีวามสนิทสนมับเาเป็นอย่าี
“สวัสี่ะ ทุน” รินลาถูแนะนำัวให้ทุนรู้ัอย่าเป็นทาาร
เธอึยมือไหว้อย่าามและอนนี้เสื้อผ้า หน้า
ทรผมที่เปลี่ยนไปนหมอนนี้เธอสวยามมา
“ถึเธอะเป็นน้อสาวอแฟนยัยพริ
ัน็ไม่เปลี่ยนใให้ผู้หิอื่นมาแทนที่เธอหรอนะ
เพราะเธอเป็นทิ้น้อายันมาเอ” ไ่มุเิหน้าพูอย่าไม่อยาะยอมรับารรู้ัอย่าเป็นทาารอวาที่น้อสะใภ้อเธอในเวลานี้
ในอนนี้เธออออาารแ้นแทนน้อายะมาว่า
“็ามใพี่มุเถอะะ” รินลาหันไปทาพี่ายไม่ให้พูอะไร
เธอะเป็นฝ่ายัารเอแล้วหันไปพูสบาอีฝ่ายอย่าไม่ลัวเ่นัน
“ั้น็ี” ไ่มุลาเสียยาวอย่าไม่พอในัที่อีฝ่ายไม่มีทีท่าว่าะเรลัวเธอเหมือนที่ทุนเห็นหรือพูุยับเธอเลย “อหอ อวี ให้ลอนะหล่อน”
“่ะ อบุ่ะ ที่อวยพร” รินลายมือึ้นมาไหว้พี่สาวอสามีอีรั้แล้วยิ้มหวานให้ทุนแล้วอัวไปหาอะไริน
ส่วนพ่อเลี้ยหาล้ามอน้อสาวอย่าเป็นห่ว
แ่็ยอมรับว่าน้อสาวอเาเป็นอย่าที่พี่มุพูริๆ
“อนั่้วยนนะ่ะ” รินลาเอ่ยแทรเ้ามาลาอาาศแล้วนั่แทรรลาระหว่าสามีอเธอับหิสาวทีู่สวยามผุผ่อไปทั่วร่า
บ่บอว่าเธอมาาสัมผู้ีและมีานะ หน้าที่าราน หน้าาทาสัมที่ีทีเียว
“ริน” ะวันเอ่ยเรียื่อภรรยาอย่าแสนีใที่ไ้เอเธอในานวันนี้แล้ว้อหุบยิ้มทันทีเมื่อิถึอนที่เธอเ็บเสื้อผ้าหนีเาไปไม่ยอมอธิบายอะไรให้เาฟั
“ใร่ะ พี่ราม” เสียอหิสาวร่าเล็ับ้อมอผู้มาใหม่อย่าไม่พอใและลุไปนั่อี้าอพี่รามแล้วับแนเาอย่าหวแหนแววาไม่อบใรินนัแผ่ออมา
“ลืมแนะนำัวไป่ะ ิันรินลา น้อสาวอพ่อเลี้ยหาล้า่ะ” รินลาทำท่าทาและอาารัริใส่อีฝ่ายแล้วหยิบแ้วไวน์อสามีึ้นมาิบแล้วยิ้มหวานใส่แมุ่หนูอ่อน่อโลอย่าเือเือน
เธอไม่ยอมให้ใรมาแย่อเธอไปเ็า
ะวันมอใบหน้าและท่าทาอภรรยาที่อออาารไม่เหมือนที่เาุ้นเยและแปลใที่เธอแนะนำัวเอว่าเป็นใร
ทำเอาเาแปลเหมือนันที่ภรรยาอเาเป็นน้อสาวอเพื่อนสนิทอเา
“แล้วอย่าไ่ะ ไม่เี่ยวับพี่รามเลย” สาวร่าบานเิมเอ่ยปาพูึ้นอย่าไม่พอใหนัว่าเิมับอีฝ่าย
“นีุ่หยาฟ้า น้อสาวอเพื่อนพี่มุ” ะวันถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยใับสอฝ่ายที่เปิศึันอย่าไม่มีใรยอมใร
เาแอบีใ้วย้ำที่ภรรยาอเามาปราัวเวลานี้และอออาารหึหวเาแบบนี้
“อ๋อ เหรอ่ะ...นึว่าใระอี” รินลาลาเสียอบลับไปทำให้อีฝ่ายมอเธออย่าไม่อบใมาึ้น
านั้นเธอไม่ไ้สนใเธอัารอาหารรหน้าที่ยมานหมแล้วหยิบแ้วน้ำส้มึ้นมาื่ม “เี๋ยวพี่รามไปฝาบอพี่ล้า้วยนะะว่ารินไม่ลับ้วยและไม่ลับพร้อมพี่รามเหมือนัน
รินเอารถมาเอะลับนเียว” รินลาลุึ้นแล้วเินไปาโ๊ะหลัาที่บอับสามีอเธอบ
ส่ผลให้รามแทบะลุเินไปว้าแนอเธอมาุยันให้รู้เรื่อ
“พี่รามะไปไหน่ะ ไหนว่าพี่รามะไปส่หยาที่บ้านไ่ะ” หยาฟ้าว้าแนอเาเอาไว้ทัน่อนที่เาะวิ่ามผู้หิเสียมารยาทนนั้นไป
นึแล้วเ็บใไม่หาย
ะวันไ้แ่มอามร่าอภรรยาที่เินออไปนพ้นานเลี้ย
แล้วเาหาโอาสเลี่ยหยาฟ้านสำเร็แล้วเารีบวิ่ามเธอไปยัลานอรถ้วยวามิถึและเป็นห่ว
“รินเป็นอะไร” ะวันรีบวิ่ไปประอร่าอภรรยา้วยวามเป็นห่ว
หน้าอเธอีมานเาเป็นห่วสุหัวใ
“พี่ราม...รินรู้สึไม่่อยี อยาะอาเียน ปวหัว หายใไม่ออไม่หม” รินลาเอ่ยปาบอสามี้วยน้ำเสียแหบแห้ไปหม
บหน้าลออุ่นอเาแล้วยิ้มออมาอย่าีใที่เาหลลเธอนไ้
เธอไม่มีวันปล่อยให้เาเป็นอใรนอาเธอ
“พี่อุ้มนะ” ะวันรีบโอบอุ้มร่าอภรรยาึ้นมาแล้วเินไปยัรถยน์ที่ออยู่อเธอและ่อยๆวาัวเธอบนเบาะรถ
ปรับเบาะให้เธอไ้นอนสบาย แล้วเาทำหน้าที่ับรถเอ
านั้นไม่นานร่าบามีอาาระอาเียน
เาึรีบเลี้ยวรถเ้า้าทาพร้อมับอุ้มเธอออมาารถแล้วหาที่นั่ให้เธอไ้อาเียนออมา
เาวิ่ไปื้อน้ำป่าวและยื่นให้เธอและเธอรับวน้ำมาบ้วนปาทิ้แล้วรู้สึอ่อนแรหมสิไปในที่สุ
แ่ราม็ว้าเอาไว้ทันแล้วรีบพาเธอลับบ้านอเาทันที
“หนาว...พี่ล้า...น้อหนาวัเลย” รินลาละเมอออมาในเวลาลาึร่าบานอนัวในผ้าห่มผืนบาที่สามีเป็นนห่มให้เธอแล้วัแเ็ัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ับเธอเอ
“….” เสียละเมออภรรยาปลุให้นนอน้าายื่นึ้นมามออย่าเป็นห่ว
เธอละเมอถึื่อเพื่อนรัอเาที่เป็นพี่ายอเธอ
เาวระโทรบอให้เพื่อนมาเยี่ยมน้อสาวะีว่าหรือะะปล่อยหน้าที่นี้ให้เาไู้แลเธอ
“พี่รามอยู่ไหน่ะ...รินลัว...ฮืออ” เสียเรียหาอย่าหาที่พึ่พิ
ิ้วบามวเป็นปม เหื่อไหลามไรผม มือวานหาับอาาศที่ว่าเปล่า
เล่นเอานมอแล้วอสสารไม่ไ้ เาัสินใว้าราอภรรยาที่รัึ้นมาอ
เสียลมหายใหอบวามนที่ำลัฝันร้าย น้ำาอเธอไหล
“พี่รามอรินอยู่นี่ พี่ะไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายรินไ้อี” ะวันรัร่าบาอแนบอ
ำพูและารระทำอเาือำมั่นสัาว่าะปป้อเธอไปลอีวิราบเาะยัมีลมหายใอยู่ะไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายเธอไ้
นร่าบานิ่
เายันอนอเธออยู่อย่านั้นโยไม่ทันเห็นรอยยิ้มอนในอ้อมอที่สุสมหวัในแผนารอเธอ
ที่เรือนเล็อันเป็นส่วนัวอราม...
หยาฟ้ามาหาเาในอนเ้า เธอลมือทำอาหารเ้าและนมมาฝาเา
โยพี่มุเพื่อนอพี่สาวอเธอเป็นฝ่ายอนรับและยินีที่เธอมา
“พี่รามา” หยาฟ้าเินเ้ามาล้อแนอายหนุ่มที่เธออบแน่นแล้วเย่ปลายเท้าึ้นมาหอมแ้ม
ส่วนะวันมอเธอในานะน้อสาวอย่าเอ็นู “หยาทำอินอร่อยๆมาฝาพี่รามเ็มเลย่ะ” ว่าแล้วเา็ัารอาหารรหน้านหมทุอย่าสร้ารอยยิ้มให้เธอเป้นอย่าี “อร่อยไหม่ะ พี่ราม” เสียหวานหยย้อยถาม
“อร่อยรับ ทุอย่าเลย ถ้าน้อหยาไ้แ่านะเป็นแม่บ้านที่ีนะรับ
พี่เื่ออย่านั้น” ะวันยิ้มให้อย่านึเอ็นู
ถ้าเามีน้อสาวะีเหมือนัน
“ริเหรอ่ะ พี่ราม” หยาฟ้าส่เสียถามอย่าีอีใและเธอะเ้าใผิไปเอว่าเาำลัอเธอแ่าน
ถ้าลับไปบ้านะ้อโทรไปบอพ่อแม่ เพื่อนให้รู้ว่าเธอำลัะสมหวัแล้ว
“ั้นพี่อัวไปโทรศัพท์แปบนะรับ” ะวันเพิ่นึึ้นไ้ว่ามีาน้าอยู่
ึลุไปโทรหานสนิทเพื่อนสั่าน แล้วหยาฟ้าเธอยิ้มและพยัหน้าให้
รินลานั่มอสามีับหยาฟ้าอยู่นานและไ้ยินเือบทั้หม
น้ำาที่ไหลอย่าเสียใที่เธอำลัะเสียเาให้ับผู้หิอื่น เาเห็นเธอเป็นอะไร
แล้วเธอเาพูเมื่อืนนี้ละ โหสินะ
อนนี้เธอทั้โรธและน้อยใสามีอเธอะเหลือเิน
ไม่รู้ส่วนไหนือวามริาปาอเาันแน่
หลัาที่รินลาลับมาอีรั้ในีวิอราม ทำให้ไ่มุ้อหาทาำัผู้หิอย่ารินลาออไปาีวิอน้อายบุธรรมอเธอ
้วยวิธีารอเธอ และเธอไม่รู้เลยว่าวิธีารอเธอมันลับทำร้ายน้อายอเธอมามายนาไหนและเธอทำมันผิพลาไปหมวามหวัีับทำลายวามรัอราม
บรรยาาศโ๊ะอาหารยาม่ำที่บ้านหลัให่อรอบรัวาร์ลอส
เ็มไป้วยวามสุ สนุสนาน เสียพูุย หัวเราะ อบอวลไป้วยวามรั วามเ้าใเพาะนในรอบรัว
วันนี้แพิเศษอบ้าน็ือหยาฟ้า
เธอไ้นัู่่ับพี่รามามำสั่อพี่สาวอเา ส่วนรินลาเธอนั่้าพี่พริวาที่พี่สะใภ้อเธอ
ส่วนพี่ายอเธอิานสำัเลยฝาให้แฟนสาวอเาูแลเธอ
ุหนูหยาฟ้าในสายาอทุนูเธอมีวามสวยสมเป็นลูุหนูาระูลผู้ีเ่า
ิริยามารยาท ารบ้านานเรือนีทุประาร
แม้ะมีท่าทีหยิ่ผยออยู่บ้า็ามในสายาอนมอ แู่แล้วเธอสวยสมับะวัน
มเหศวร
“ยินีที่ไ้เอันอีนะะ ุริน” หยาฟ้าส่ยิ้มหวานแฝำพูที่มีวามหมายถึนั่ที่นั่ฝั่ร้ามับเธอและัอาหารใส่าน้าวอพี่รามอย่ามีวามสุ
“ีใที่ไ้เอเหมือนัน่ะ ุหยา” รินลาไม่ยอมแพ้ยิ้มไป้วยพูไป้วยและแววาที่ไม่ยอมแพ้่อสิ่รอบ้าที่ันเธอ
แม้ะมีใรไม่อบหรือไม่้อารให้เธออยู่้วย
อเพียสามีเธอ้อารและพอใ็พอแล้ว เธอยอมทำทุอย่าไ้เพื่อเา
หยาฟ้าไม่อบในัและไม่้อารให้ผู้หินไหนเ้ามาใล้ผู้ายอเธอที่เธอหมายปอ้วย
เธอำ้อมาำั้วยสายาและำพู แ่ลับทำให้เธอเป็นฝ่ายถอยเสียเอ
“พี่รินทำอะไรอยู่่ะ” หยา้าเินเ้ามาทัทายอีฝ่ายที่เินมานั่ที่ริมสระน้ำอบ้าน
่อนะเปิาุย้วย “ทำไมพี่ริน้อลัินอาวบ้านแบบนี้ละะ” แววาับำพูเยาะเย้ย ถาถาให้นรหน้ามอไหม้
“….” รินลาเม้มริมฝีปาแน่นราวับสะวามโรธแ้นิัผู้หิรหน้าเอาไว้
ทั้ำพูและสายาันออีฝ่ายที่เธอเหมือนทำผิอะไรบาอย่า
“ไ้่าวว่าพี่ราม่วยพี่รินมาาพวเนมนุษย์เหรอ่ะ
แล้วยัมี่าู่วรับพี่รามอีเหรอ่ะ” หยาฟ้าพูถึุอ่อนออีฝ่ายแล้วยิ้มร้ายออมาเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายยืนัวสั่นทำให้เธอหัวเราะออมาอย่ามีวามสุ
“รี๊!” รินลารีร้ออย่ารับไม่ไ้สิ่ที่ไ้ยิน
น้ำาอเธอไหลออมาอย่าับแ้นใที่เาเล่าเรื่อนี้ให้นอื่นฟัแล้ว้าวาหาหยาฟ้าอย่าโมโห
แ่สายาอเธอเห็นนในบ้าน่าเินมาทานี้
“ไร้มารยาท” หยาฟ้า่าแบบผู้ีับอีฝ่าย
่อนะยิ้มร้ายออมา “พี่ราม เาแ่สสาร
สัเวที่เธอผ่านอะไรมาเยอะเลยสเาะให้แบบเอาบุ ใรเาะเอาเธอไปออานสัมแนะนำให้นภายนอรู้ล่ะว่าเธอเมียเาที่ผ่านสนามรบมาอย่าถึพริถึิ”
“….” รินลายืนฟันิ่ เลือในายแล่นพล่านไปทั่วร่าาย อารม์โรธแ้น
ิัและอยาะ่าำลัเอ่อล้นอย่าอยาะวบุมเอาไว้ไม่อยู่
“ทนฟัไม่ไ้เหรอ่ะ” หยาฟ้าพู่ออย่าเหนือว่าพร้อมหัวเราะอบใับท่าทาออีฝ่าย
“รี๊!” รินลารีร้ออย่าหมวามอทนเมื่ออีฝ่ายหยามเหยียเธอทั้ำพู
แววาและารระทำ ทำให้เธอยมือึ้นหมายะบอีฝ่ายแ่แล้ว....
“เิอะไรึ้น่ะ พี่ไ้ยินเสียทะเลาะันัไปถึ้าใน” แพรวระาเินออมาพร้อมพี่สะใภ้ับพี่าย่าเินเ้ามาถามอย่าสสัยและพอแพรวระาเห็นท่าทาอน้อสาวอนรัเธอถึับใ “เป็นอะไรริน รอพี่่อนนะพี่ะไปามราม” ว่าแล้วร่าบา็วิ่หายไปในบ้านและลับออมาพร้อมับรามที่มีสีหน้าใไม่แพ้ัน
พอมาถึเารีบโอบอร่าอภรรยาเอาไว้แน่น
“เป็นอะไรรับ ที่รั” ะวันร้อถามอย่าใในท่าทีอภรรยา
ว่าแล้วนาร้ายในัวภรรยา็ยิ้มร้ายออมาอย่าใเย็นที่สามีถามเธออย่าเป็นห่วและเธอว่าที่รั
ทำเอาุหนูหยาฟ้าหน้าีับท่าทาอเาที่บ่บอว่าเป็นห่วเธอ
“รินเห็นใร็ไม่รู้ยืนแอบมอที่ำแพนั้น็เลยใร้อออมา อโทษนะะ
พี่ราม” รินลาร้อบอพลาเบียเ้าร่าอสามีอย่าน่าสสารและหวาลัวอย่าสมริสมั
ทำให้ะวันพยัหน้าให้นออไปูว่ามีใรมายืนแอบูภรรยาอเาหรือไม่และลับมารายานว่าไม่มีอะไร
“ิมาไปแล้วนะ พี่ว่าลับบ้านไปนอนะีว่า” ะวันใ้มือลูบเนื้อลูบัวและูบมับอภรรยาอย่าปลอบโยนใ
ทำให้ยาฟ้าไม่อาทนูไ้ึอัวลับ
“หรือ่ะ” รินลายิ้มออมานิหน่อยแล้วยับลุึ้นทำามที่สามีอเธอบอ “อุ้ย!” ร่าบาเ่าอ่อน เธอำลัะล้ม
“นีไม่เป็นอะไรนะรับ” ะวันรีบโผ้อนร่าอภรรยาเอาไว้ทันอย่าหายไม่ทั่วท้อแล้วยิ้มออมาเมื่อเธอไม่ไ้เป็นอะไร
“อโทษ่ะ ที่ทำให้พี่รามเือร้อน” รินลเอออาารัืนไม่ยอมให้สามีอุ้มแล้วร้อไห้ออมาเมื่อเห็นสายาอพี่สาวอเาที่มอเธออย่าไม่พอใ “ปล่อยรินเถอะ่ะ รินะเินลับเอ” ใบหน้าอเธอเบือนไปทาอื่นแล้วยมือปาน้ำาทิ้
นะวันทำอะไรไม่ถูเมื่อเธอเป็นแบบนี้
“เลิมายาให้น้อายอันสสารเธอไ้แล้ว” ไ่มุอออาารทนไม่ไหวที่น้อายำลัถูผู้หินนี้หลอใ้
แล้วเธอปาเอสารในอสีน้ำาลลรหน้าอรินและรินหยิบึ้นมาู้าในือใบหย่า “เ็นะแล้วออไปาีวิอน้อายันไ้แล้ว” ำพููไร้วามปราีอเธอทำเอาทุนถึับหน้าเรีย
ส่วนะวันมอพี่สาวอย่าเสียใที่เธอทำร้ายหัวใอเา
ความคิดเห็น