คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 ต้องเป็นเธอเท่านั้น
ผ่านมาเือบ 2 อาทิย์
ที่มีารแ่านอย่าเป็นทาารอพ่อเลี้ยล้าและแพรวระา
และารมีวามสุอพี่ายบุธรรมอริน
่วเวลาที่ผ่านมาอยู่หลายปี
พี่ล้าไม่่อยะหาวามสุให้ับัวเอเลย
พี่ล้าลับมาอยู่้าายเธอในานะพี่ายที่ปป้อน้อสาวอย่าเธอ
และรินอยาให้วามสุแบบนี้ับพี่ายไปอีนานเท่าที่ะอยู่ับมันไ้ับพี่ายที่แสนีอย่าพ่อเลี้ยหาล้า
“มา่ายลานเียวหรือรับุริน” สมิ
ลูน้ออเสี่ยหาเินเ้ามาทัอย่ามีไมรี้วย “บัเอิผมน้ำมาสอว
ผมให้วหนึ่รับ” เายื่นให้และยิ้มออมาแบบไม่มีพิษสอะไร
ทำให้รินลายิ้มและยื่นมือไปรับเปิวินอย่าไม่ถือัว
ทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มออีฝ่ายที่ยิ้มอออย่ามีเลศนัย
“อบุนะะ ุสมิ” รินลาียิ้มหวานอย่าอบุับเา
นิสัย่าับเ้านายไม่มีผิ ทำให้เธอไว้ใมาว่าเสี่ยหา
แล้วเธออัวลับไร่่อน พอเธอึ้นรถและับออไป
“เรียบร้อยแล้วรับ เสี่ย” สมิโทรหาเ้านายรายานวามเรียบร้อยและับรถามน้อสาวอพ่อเลี้ยล้าไปอย่าเียบและูเหมือนอีฝ่ายยัไม่รู้ัวว่าถูาม
รินลาับรถเือบะถึไร่แล้วและอยู่ๆเนื้อัวเธอลับร้อนผ่าว
อบลและรู้สึถึวามผิปิอร่าาย
และเมื่อิถึวน้ำที่นายสมิเอามาให้เธอื่ม
ทำให้เธอเหลือบมอที่ระรถแล้วเห็นรถันหนึ่ับามรถอเธอแล้วำลัะแเบียให้รถอเธอ้าทา
ทำให้เธอเห็นใบหน้าอนับที่พยายามทำให้รถอเธอ้าทา
เอี๊ย....
รถยน์อรินลาถูเบีย้าทาและพุ่น้นไม้นศีรษะอเธอระแทเ้าับพวมาลัยรถและเธอรู้สึมึนหัวไปหม
“ออไป! ันะให้พี่ล้า่าแ” รินลาะโน่าและใ้มือหยิและี่วนอีฝ่ายเมื่อเห็นว่ามันระาประูออและพยายามับเธอลาไปับพื้น
“่อนที่มันะ่าุๆะเป็นผัวมึแล้วล่ะ” สมิบีบปาอเธอแล้วูบปาเธออย่าหื่นระหาย
เา้อาระสำเร็วามใร่่อนะถึมือเ้านายอเา
“ไอ้เลว!” รินลาใ้ฟันัลิ้นออีฝ่ายเมื่อเ้ามาในปาอเธอ
านั้นเธอถูบหน้าและถู่อยเ้าที่ท้อนัวอแ่ถู็ฮึสู้แู่เหมือนเธอะสู้แรไม่ไหว
เสื้อผ้าอเธอถูระาีาและมันำลัเ้ามาในัวเธอและเธอทั้รีร้อและ่ามันๆ็ไม่หยุยิ่เพิ่มอารม์ให้ับอีฝ่ายและเธอใ้มือวานหาอาวุธสุท้ายเห็นว่ามีปืนเหน็บอยู่ที่เอวอมัน
เธอว้ามันแล้วทำท่าะยิ
“ยิเลยสิ ถ้ามึไม่ลัวว่าพี่มึะเือร้อน” สมิร้อท้าอีฝ่ายและพูถึพี่ายอเธอ
ทำให้อีฝ่ายะัและเาัารบสั่สอนนใบหน้าอเธอมีเลือออ
ปั!...ปั!...
รินลาลั่นไปืนใส่ร่าออีฝ่ายเมื่อมันทำร้ายเธอและเธอยิมันเ้าที่าและท้ออมันนล้มับพื้นและเธอรีบวิ่หนีออไปอย่าิอะไรไม่ออและเธอิว่าเธอะลับไปที่ไร่นั้นไม่ไ้อีแล้ว
เธอะทำให้พี่ายอเธอเือร้อน ใบหน้าอพี่รามลอยเ้ามาในหัวสมอ เธอรัเา
เอี๊ย...
เสียล้อรถยน์เบรสุัวแล้วร่าหนาอันุ้นเย็้าวาลารถและมอสภาพร่าบาที่ยืนัวสั่น
สภาพไม่่าาที่เาเอเธอในรั้แร อย่าบอนะว่าเธอเอเหุาร์นั้นมาอีแล้ว
“อย่าเ้ามานะ” รินลายื่นปืนไป้าหน้าไม่ยอมให้พี่รามเ้ามาใล้เธอมาไปว่านี้ “บออย่าเ้ามาไม่ไ้ยินเหรอ ไอ้พี่รามบ้า” เธอร้อไห้ออมา
เนื้อัวสั่นระริอย่าวบุมับอาารบ้าๆอเธอ
แู่เหมือนอีฝ่ายะไม่ยอมเื่อฟัและเหมือนะเินมาหา
“เิอะไรึ้น ริน” ะวันถามอย่าอ่อนโยนและห่วใยเธออย่าัเนและะเินเ้าไปหาเธอเพื่อะอเธอให้หายหวาลัว
“พวมันะ่มืนรินๆไม่ยอม รินยิมัน” รินลาพูเสียสั่นและมอหน้าเาอย่าเ็บปวและเามีอาารไม่่าาเธอ
เาเ็บปวับสิ่ที่ไ้ยิน “มันู่ว่าะัารพี่ล้า
ถ้ารินไม่ยอมๆรินไม่ลับไร่ รินไม่มีที่ไปแล้ว รินไม่อยาอยู่แล้ว” เธอร้อไห้ออมาอย่าน่าสสารแล้วรามรีบปัปืนออไปามืออเธอแล้วึร่าบาเ้ามาอ
“ไม่้อลัว พี่อยู่นี่ทั้นไม่มีใรล้ามาทำรินอพี่อีแล้ว” ะวันโอบอเธอ้วยวามรัและวามริใที่เามี่อเธอไม่เสื่อมลาย
แม้เธอะิ้นไม่ยอมให้เาอ่ายๆ็าม
เาไม่มีวันปล่อยให้เธอหวาลัวแบบนี้อีแล้ว
“พี่ราม” รินลาเรียื่ออเาและอเาแน่นราวับว่ารั้นี้ะเป็นรั้สุท้ายที่เธอะเป็นฝ่ายอ่อนแอแบบนี้และเธอะไม่ปล่อยให้เาไปไหนอีแล้ว
รามรีบับรถยน์พาเธอลับบ้านสวนอเาในทันที
แม้ระยะเวลาะใ้เวลานานเา็ุ้ม่าที่เธอยอมมา้วยและไม่อาละวาับเาอี
และูเหมือนเธอะมีอาารแปลๆพอเาถามเธอเอาแ่นิ่เียบนมาบ้านสวนอเานไ้
ไม่ทันที่เาะพาเธอลารถ
เธอระาเาแล้วูบปาเาอย่าที่เาไม่ไ้เรียมัวแล้วผละออ
“พี่ราม่วยริน้วย” รินลาร้อไห้ออมาอย่าน่าสสารพร้อมับน้ำาไหลออมา “มันใส่ยาแล้วหลอให้รินิน” เาบรามแน่นอย่าสะอารม์โรธแ้นที่มีนมาทำร้ายเธอแบบนี้
เาัารอุ้มเธอออารถและรีบเินรไปยัห้อนอนอเาในทันทีโยไม่สนใว่านอเาะมออย่าไ
อนนี้เาสนใเธอมาว่าสิ่ใ
“อทนหน่อยนะริน” ะวันบออย่าเรียๆแล้ววาเธอในห้อน้ำเปิฝับัวรัวเธอ
เาไม่้อาระเอาเปรียบเธอ เาริใับเธอมาว่าผู้หินไหนที่เาเยเอมา
“พี่รามรัเียรินใ่ไหม...ทำไมไม่่วยริน” รินลาร้อไห้ออมาอย่าสสาร
เธอถามเาทั้น้ำาและเาทำไ้แ่นั่มอเธอ “รินไม่อยู่แล้ว
รินอยาายแม้แ่พี่ราม็ไม่้อารริน” เธอพูพร่ำไม่หยุปา
ทำให้หัวใแร่ถึับทรุับำพูที่บาลึเ้าไปในิใอเาๆึร่าที่เย็นเียบอเธอเ้ามาอมือบาลูบไล้ามร่าายอเา
“เราะอยู่้วยัน รินอย่าทิ้พี่ไปไหนอี” ะวันโน้มัวไปหาและอูบันอย่าูื่มและเร้าร้อน
อ่อนโยนและนุ่มนวลสลับัน ลูบไล้สัมผัสเธอทุส่วนและทำรอยารเป็นเ้าอับเธอ
“รินรัพี่ราม” รินลาบอำว่ารัให้เาฟั “แม้ว่าพี่รามะไม่้อารรินอีแล้ว” เธอพู่อพร้อมับร้อไห้ออมา
นเา้อหยุและูบับน้ำาอเธอออมาอย่าทะนุถนอม
“พี่รามรัริน พี่ราม้อารรินเสมอ” ะวันร้อไห้ออมา
ในอนบ่ายออีวัน...
รินลารู้สึัวื่นึ้นมา้าายเธอมีเานอน้าแน้าหนึ่อเาพาไว้บนัวเธอ
่อนที่เธอะิถึเวลาที่โหร้าย มืออเธอยัมีลิ่นเลืออไอ้ั่วนั้น
“รี๊!” รินลาหลับหูหลับารีร้อลั่นอย่าหวาลัวและยะแย
นอีฝ่ายที่ำลัหลับสบายถึับสะุ้ื่นแล้วมอน้าายรีร้อแล้วลมือทำร้ายัวเอ
เาัารว้า้อมือทั้สอ้าเอาไว้แน่นแล้วอแน่นเพื่อปลอบใว่าเหุาร์ที่เลวร้ายนั้นผ่านไปแล้วและะไม่มีย้อนลับมาอีนทำให้ยอมนิ่อยู่ในอ้อมอเา
ริ๊...
เสียโทรศัพท์ไร้สายอรามัึ้น ื่อที่ปราือ เพียาว
ทำให้รินลาหันไปมออย่าอไม่ไ้และูเหมือนว่าพี่รามะรับสายและเธอทนไม่ไ้อีแล้ว
“พี่รามอย่ารับ” รินลาร้อไห้ออมาอีแล้วแล้วเรียร้อไม่เารับาเพียาว
“แ่าวอาะมีเรื่อที่สำัับพี่็ไ้” ะวันบอับเธอ
ทำให้เธอใ้มือปัมือถืออเานหล่นแระายเ็มพื้น
เามอเธออย่าหลาหลายวามรู้สึ
“มันสำัว่ารินใ่ไหม พูมาสิ” รินลาวาถามเสียัใส่เาเป็นรั้แรที่เธอมีอาารแบบนี้
เธอัารเอามือบใบหน้าอัวเอแรรอย้ำทับลแผลเิมน้ำนเลือออมา
“อย่าริน อย่าทำแบบนี้” ะวันรีบลุว้ามืออเธอที่บหน้าัวเอนเลือ “รินสำัที่สุ” เาอเธอพร้อมับร้อไห้ออมาับอาารที่แสออมาอริน
เาลัวว่าเธอะทำอะไรมาไปว่านี้ถ้าเาเลืออบไม่ถูใเธอ
“พี่รามพูรินะะ” รินลาถามอย่าเน้นย้ำำพูนั้น
นเาพยัหน้าอย่าว่า่ายับเธอและเธอยิ้มออมา
ทำให้เาเบาใและเาปล่อยให้เธออาบน้ำ แ่ัวอยู่นเียวในห้อนอนอเา
ส่วนเา็ัารอาบน้ำและแ่ัวอีห้อหนึ่โยไม่้อาระรบวนเธอมานั
ะวันเริ่มวิัวลเี่ยวับอาารอรินลาที่เริ่มไม่เหมือนเิม
เา้อารเอาใเธอให้มาที่สุ เาไม่้อารเห็นเธอทุ์และเศร้าใเพราะเาอี
อนนี้ เวลานี้และนับานี้เธอสำัับเาที่สุ
ะวันออไปทำานและลับมาบ้านสวนในเวลาเือบสี่ทุ่ม
เาัารับัวเอใหม่และสวมุทีู่สบาย ่อนที่เาะเริ่มทำานในห้อทำาน่อ
เาเินไปหารินที่ห้อนอนอเธอที่ัเอาไว้ให้เธอโยเพาะ พบว่าในห้อว่าเปล่า
ไม่มีเ้าอห้อเลย
“รินอยู่ไหน ออมาหาพี่เี๋ยวนี้นะ” ะวันเริ่มโมโหแล้วที่เินหาั้นาน็หาไม่ไ้เอะที
่อนะเินไปเินมาอยู่หลายนาทีนเือบะลายเป็นั่วโม ทำให้ในใเริ่มิ่าๆนาๆว่ามีอะไรเิึ้นับเธอหรือเปล่า
วามรู้สึร้อนรน ร้อนรุ่มในใ เาใหาย
หายไม่ใทั่วท้อและใ้สายาวานหารอบๆนพบว่า เธอแอบอยู่ในห้อเ็บอที่ทั้มืและอับ
เาัารอุ้มเธอไปยัห้อนอนอเธอ เาพบว่าเธอมีราบน้ำาอยู่บนใบหน้ามันทำให้เาเ็บปวหัวใมาอย่าบอไม่ถู
น้ำาอเธอมันทำให้เาอยาะร้อไห้ไปับเธอ้วย
“รี๊....!!!” รินลาลืมาเบิโพลเ็มไป้วยวามหวาลัว
เธอรีร้อออมาอย่าไร้เหุผลเมื่อถูใรไม่รู้เ้ามาอุ้มร่าอเธอ
พอเห็นใบหน้าัๆว่าเป็นใร ทำให้เธอร้อไห้ออมาอีแล้ว “พี่ราม...หายไปไหนมา่ะ รินออมาไม่เห็น ถามใร็ไม่มีอบ
นที่นี่เลียริน” เธอร้อไห้ออมานหายใไม่ทัน
ทำเอารามถึโอบัวเธอเอาไว้แล้วใ้มือลูบหลัให้เธออย่าเป็นห่ว
“ไม่ร้อแล้วนะ่ะ นีอพี่” ะวันพูน้ำเสียอ่อนลแล้วพูหวานับเธอให้หายเศร้าและหวาลัวเสียที
เาทนไม่ไ้ถ้าเธอะร้อไห้ออมาอี “พี่ไปทำานมา่ะ
พอีานมีปัหานิหน่อย” เาหอมแ้มเธอทั้้ายและวา
และลูบผมอเธออย่าเบามือ
เพียาวเินทามาหาพี่รามที่บ้านสวนามที่พี่มุเียนแผนที่ให้
แม้ะรู้ว่าพี่รามไม่ไ้อยู่นเียวอย่าที่เธอิเอาไว้
และเมื่อมาถึเธอรับรู้วามในใที่เิึ้นระหว่าพี่รามับผู้หินนั้น
พี่รามยอมรับและบอวามรู้สึที่เิึ้นับเธอ
เาให้ไ้แ่วามรัอพี่ายับน้อสาวเท่านั้น
และมัน็เินพอแล้วับวามรู้สึนั้น
เธอยอมรับและั้ใะหาวามสุให้ับัวเอบ้าและหวัว่าะพบับำว่ารัแท้ับเาบ้า
รินลาเินออมาหาพี่รามใน่วสายออีวัน
เธอเห็นเาำลัทานนมในานและแม่บ้านบอว่าเป็นนมอเพียาว ทำให้เธอโรธ
เินเ้ามาปาานใส่นมลพื้นนพี่รามมอรินลา้วยสายาโรธและไม่พอใที่เธอทำิริยาแบบนี้
“อโทษเพียาวะ ริน!!” ะวันวาใส่อีฝ่ายอย่าเสียั
ส่ผลให้นรอบายอเายิ้มออมาอย่าเย้ยหยัน
เพียาวไ้แ่ยืนยิ้มอย่าผู้ที่เหนือว่า
เธอรู้แล้วว่าผู้หินนี้หน้า้านแ่ไหน เป็นฝ่ายเลิ
ทิ้พี่รามไปแล้วยัะมาามมาอยู่ับพี่รามอี อย่านี้้อัารออไปาีวิพี่ราม
“ทำไมริน้ออโทษมัน้วย” รินลาไม่ยอมแพ้และเินไปบหน้าอเพียาวนหน้าหัน
ทำให้นถูบทำอะไรไม่ถูร้อไห้ออมา
รามโอบไหล่บาอนถูบเอาไว้
“อย่าไปยุ่ับมันๆะแย่พี่รามไปารินๆไม่ยอม” รินลาเินไประาหมายะบอีฝ่ายอี แ่ะวันเร็วว่าว้าัวเธอเอาไว้ทัน
“ไมเิล แ่วยไปส่เพียาวให้ันที” ะวันสั่ให้นสนิทไปส่เพียาวแทนเาและเาะัารรินเอ “พี่อโทษแทนริน้วยนะ าว ราวหน้าพี่ะหาเวลาไปหานะ”
“ไม่เป็นไร่ะ พี่ราม” เพียาวส่ายหน้าปิเสธว่าเธอไม่เป็นไร
แล้วหันมายิ้มให้รินว่าอย่าไะพี่ราม้อเป็นอเธอ ทำให้รินลาที่อ่านวามหมายอรอยยิ้มออมานถึอาละวาไม่ยอมให้พี่รามพาเธอออมาารนั้น
“พี่รามปล่อยรินๆะัารมันๆะแย่พี่รามไปารินๆไม่ยอม” รินลาะโนออไปพร้อมับมือฟาโนแ้มสา้าหนึ่อเาอย่าัน ทำให้เธอหยุอาารนั้นในทันที “พี่ราม รินอโทษ่ะ” เธอหน้าเสีย
วาู่สวยไหววูบลอย่าเห็นไ้ั
“พี่ราม่ะ” รินลาเรียื่อะวัน ในะที่เาเินหันหลัให้เธอเหมือนไม่ไ้ยินเสียเธอ “พี่ราม่ะ อย่าเินหนีรินสิ่ะ รินอโทษ ่อไปรินะไม่ทำแบบนี้อี
พี่รามอย่าโรธรินนะะ” ร่าบาเินามินว้าแนอเามาเย่า
น้ำาลอเบ้าและไหลออมา “รินอโทษ
รินๆะไม่อยู่ให้พี่รามลำบาใอีแล้ว” เธอร้อไห้ออมาอย่าทนไม่ไหว
วามรู้สึมามายมันไหลออมา พอรู้ัวทำัวไ้แย่มาับเา
ทำให้เธอไม่อยาอยู่รนี้แล้ว แม้เา็ไม่อยาให้เธออยู่้วย
“รินะไปไหน พี่ไม่ไ้โรธ แ่พี่ไม่อบให้รินทำแบบนั้น มันูไม่น่ารัเลย” ะวันหมุนัวมาหาแล้วอเธอเอาไว้แน่น ่อนะเ็น้ำาให้เธอ
“รินะให้พี่รามบับนอื่น็ไ้่ะ รินะอยู่ส่วนอริน ะไม่ทำอะไรใรอี
พี่รามะไ้สบายใ” รินลาร้อไห้ออมาเนื้อัวสั่นไหวไปหมนะวันมอแล้วทรมานใไปับเธอไม่ไ้
เารวบร่าอเธอเ้ามาอและยมือึ้นมาูบอย่าปลอบใ
ความคิดเห็น