คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ชายในฝัน
ะวันับรถมาามทาถนนนบทยามพลบ่ำ
นเาับรถยน์มาเห็นผู้ายลุ่มหนึ่ท่าทามีพิรุธำลัทำอะไรอย่าอยู่รริมทา
เารีบอรถเมื่อรู้สึว่ามัน้อมีอะไรมาว่าที่เห็นแน่
แล้วเาไ้ยินเสียร้อให้่วยเหลือาม้วยเสียร้ออย่าโหยหวนอย่าเ็บปวัลอออมาาพุ่มไม้ให่
“ไ้โปร...ปล่อยันไปเถอะ่ะ” รินลาเปล่เสียอวามเมาับพวมัน
น้ำาที่ไหลพราที่ไม่ยอมเื่อฟัพี่ายบุธรรมอเธอเลยสันิลับื้อร้นทำให้เธอเรื่อแบบนี้
“….” ะวันพูอะไรไม่ออ ภาพผู้หิถูระทำย่ำยีอย่าทรมาน
ยิ่เห็นน้ำาเธอไหลยิ่เ็บปว วามเือาลมีมานะระเบิออมา เาระโถีบ
เะ ่อยอย่าไม่ยั้มือแล้วหยิบปืนออมายิใส่ให้พวมันเ็บปวเียนาย “ไม่เป็นอะไรแล้วนะรับ” เาถอเสื้อสูทัวนอออลุมร่าายอเธอที่เปลือย
เปล่า อุ้มร่าบาผ่านนพวนั้นที่นอนุ่มไป้วยเลือ
“….” รินลาไ้ร้อไห้อย่าอับอายที่เามาเอเธอในสถานที่แบบนี้ับเหุาร์ที่เลวร้ายแบบนี้
เธอเห็นรูปถ่ายอเายืนถ่ายู่ับพี่ายบุธรรมอเธอ
เธออบและแอบปลื้มเาในเวลา่อมา และแอบามเาไปทุที
แอบมอบอไม้ให้เาเวลาที่เาเินทาไปที่ไหน แอบมอเาอย่าื่นม แ่ไม่ล้าะปราัวออมา
ไ้แ่เ็บวามรู้สึเอาไว้
ฤหาสาร์ลอส เรือนเล็อะวัน มเหศวร
ะวันพาหิสาวแปลหน้าที่เา่วยเธอาสถานาร์อันโหร้ายมาไ้
เาพาเธอไปเรือนเล็ที่แยมาอยู่ั้หาออาบ้านหลัให่
เายัอปลอบใเธอทั้อและลูบแผ่นหลัอย่าแผ่วเบาอย่าปลอบโลม
เธอทั้หวาลัวและเสียวั ัวำลัสั่นและเอาแ่อเาแน่นไม่ยอมปล่อย
“อบุ่ะที่เ้ามา่วยรินเอาไว้...อบุ่ะพี่ราม” หิสาวแปลหน้าแทนัวเอัวื่อเล่นและเรียื่อเาอย่าสนิทสนมแ่เา็ไม่ไ้ให้วามสนใมานัและไม่ัถามอะไรเธอสัำว่าทำไมถึเรียเาว่าพี่รามทั้ๆที่เาเพิ่ะเอเธอเป็นรั้แร
“อาบน้ำและใส่เสื้อผ้าที่พี่ะวาไว้ให้หน้าห้อน้ำนะ” ะวันโอบอร่าบาพามายัห้อน้ำส่วนัวอเาแล้วันเธอเ้าไปในนั้น “เสร็แล้วเรียนะ พี่ะอยอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน” เาบอเธอ้วยเสียนุ่มนวลและบอเธอให้หายหวาลัวว่าเาะทิ้เธอไปไหน
แล้วเธอหายเียบไปับเสียฝับัวที่ำลัเปิ
ส่วนัวเาเินไปอาบน้ำที่บ้านให่ัแใส่เสื้อผ้าใหม่แล้วสั่นไปัารนพวนั้นอย่าเ็บปวและทรมานที่สุ
านั้นเาเอาอาหารที่แม่บ้านทำให้ใหม่ลับมาที่เรือนเล็ เห็นเธอนั่รออยู่หน้าบ้าน
พอเธอเห็นเาเินมา เธอรีบวิ่ถลาไปอเาแน่นราวว่าเาะหายไปไหน
เาพยัหน้าให้นนำอาหารเาไปวา้าในและออไปให้หมเา้อาระอยู่ามลำพัับเธอ
“พี่รามไปไหนมา่ะ ไหนว่าะรอรินแถวหน้าห้อน้ำไ่ะ รู้ไหมรินอยู่นเียว
รินลัวมาแ่ไหน” รินลาถามรัวเร็วไม่หยุปา ส่วนน้ำาไหลออมาไม่าสายแล้วรามโอบร่าอเธอเ้าไปในเรือนเล็
ทำให้เาเห็นรอยแเป็น้ำๆ ีแ้ม้ายแเป็นรอยมือ
ริมฝีปาแยัมีรอยเลืออยู่ เานึโรธแ้นแทนเธอที่มาเอเรื่อแบบนี้
“ทานอะไรหน่อยนะ” ะวันเลื่อนอาหารไปรหน้า ั้าวใส่านให้เธอ
แ่เธอลับส่ายหน้าไปมา “ทานเป็นเพื่อนหน่อยนะ
เี๋ยวะไ้นอนัน” เาัับ้าวใส่านเธอและเธอั้าวเ้าปาอย่าเียบๆ
“อิ่มแล้ว่ะ” รินลารีบบอหลัาทานไปแ่สอำ
ทำให้อีฝ่ายะัแล้วหยุทานไปโยปริยาย เธอเอื้อมไปับมืออเามาูบ่อนะน้ำาไหลอีรั้อย่าเ็บปวหัวใที่เธอ้อมาเอเรื่อแบบนี้
ส่วนรามอออาารในิหน่อยที่ถูเธอับมือเาไปูบปาอเธอแล้วเ็บอาารเมื่อเธอร้อไห้ออมาอีรั้
“ึแล้ว พี่ว่าเราไปนอนันีว่านะ” ะวันเ็น้ำาให้เธออย่าอ่อนโยนและเารู้สึสสารเธอมาที่มาเอเรื่อแบบนี้
เาพาเธอไปนอนในห้อนอนส่วนัวอเา
แล้วเาให้เธอนอนบนเียส่วนเานอนพื้นที่ปูที่นอนแล้ว
“อนนอนอับมือพี่รามไ้ไหม่ะ” รินลาส่เสียร้อบออย่าน่าสสาร
หลัาที่เาเินไปปิไฟในห้อ ทำให้เาส่มือไปหาเธอเาบีบมือเธอเบาๆอย่าลายวามัวลและลายวามลัว
เวลาผ่านไปไม่ี่ั่วโม...
ร่าบาเริ่มนอนระสับระส่าย ฝันร้ายำลัมาเยือน
เหื่อออุ่มไปัวร่า สะบัหัวไปมา นะวันรู้สึว่าเธอำลันอนฝันร้ายอยู่
เารีบลุึ้นไปบนเียนอนโอบอเธอเอาไว้แล้วพร่ำบอว่า
“พี่อยู่นี่แล้วไม่มีใรล้าทำอะไรเธอไ้อี” านั้นเธอ็หยุิ้นและนอนหลับอยู่ในอ้อมออเา
พริหรือุหนูแพรวระา
าร์ลอส เินเ้ามาในเรือนเล็เห็นผู้หิรูปร่าเอวบาร่าเล็ใส่เสื้อผ้าอเธออยู่แถมยัินน้ำแ้วใบโปรอรามอี้วย ‘นี่สินะเป็นผู้หิที่รามเอาลับมาบ้าน้วย’
“อยาไ้เินเท่าไหร่ถึไ้มาามเาะินะวันถึนานี้” แพรวระาแย่แ้วน้ำในมือออีฝ่ายมาวาแล้วี้ไปยัเสื้อผ้าที่อีฝ่ายใส่อยู่ “ใรให้แใส่เสื้อผ้าอันราามันแพมาไม่เหมาะสมับผู้หิอย่าแหรอ
ถอออเี๋ยวนี้” รินลามอหน้าอีฝ่ายเหลอหลาแล้วนึออว่าเธอือุหนูพริที่แอบอบพี่รามอยู่แู่เหมือนสถานะอนนีุ้หนูพริะเป็นาิอพี่รามไปแล้ว
“ไม่ถอแล้วะทำไม” รินลาอบอย่าไม่ลัว “เมื่อืนพี่รามนอนอันเอาไว้ทั้ืน” สิ้นเสียนบออย่าถือี
เพี๊ยะ...
แ้มีวาแเป็นรอยมือ ทำให้รินลายมือุมหน้าที่ถูบ
ส่วนนบยิ้มร้ายออมา านั้น็บแ้มเิมอีัสอสามทีนระทั่เลือออาปา
“ุมาทำับันแบบนี้ทำไม
ันไปทำอะไรให้เธอเลียหรือเพราะพี่รามเาไม่ไ้รัเธอ
ไม่เยอเธอเหมือนเาอัน ห่วใยัน เธอะอิาันมาละสิ” รินลาวัเสียถามอย่าไม่พอใที่ถูระทำอยู่ฝ่ายเียวแล้วี้ำพูอย่าแทใให้ับอีฝ่ายนหน้าหาย
หลัาที่แพรวระาเินออไปาเรือนเล็อย่าไม่พอใ
ส่วนะวันเินออมาาห้อนอนอเา
เาเพิ่ะื่นนอนพอื่นมาไม่เห็นนที่เานอนอเธอ็เป็นห่วรีบลุึ้นมาหาเห็นเธอยืนหันหลัอยู่
“ื่นนานแล้วเหรอ หิวอะไรไหม” ะวันถามอย่าเป็นห่ว
เมื่อืนเานอนเมื่อยทั้ัวเลย
“พี่ราม” รินลาหันมาหานถามพร้อมับถลาไปอร่าอเาแน่น
ร้อไห้ออมา “อบุนะะที่่วยรินไม่ั้นริน...” เธอเยหน้ายมือึ้นมาไหว้ที่ออเา ทำให้เาใที่ร้อไห้อีแล้วและใที่เธอไหว้อบุเาแบบนี้อีนระทั่เาเห็นรอยแผลที่มุมปาที่เพิ่มาเมื่อวาน
เลือยัสๆอยู่เลย “ุหนูพริไม่พอใ
รินวรไปาที่นี่ ถ้าอยู่พี่รามะเือร้อน” เธอรีบบอเมื่อเห็นสายาาั้นว่าใรทำเธอเป็นแบบนี้
“ยัยพริอีแล้วเหรอ” ะวันอออาารไม่พอใออมาอย่าเห็นไ้ั “อยู่นี่ พี่ะไปัารยัยพริะหน่อย” เาผละาร่าบาที่ออยู่เินไปยัเรือนให่้วยอารม์โรธเ็มที่เ้ามา้าว่ายีวิเาอีแล้ว
ที่เรือนให่...
ทุนำลันั่ทานอาหารเ้าอยู่นั้น็มอเห็นะวันเินมาแ่ไลเหมือนเพิ่ื่นนอนแ่สีหน้าบ่บอว่าไม่พอใอะไรอยู่
ยัไม่ทันะมีใรเอ่ยปาพูอะไร
“มันะมาไปแล้วนะยัยพริแห้
ใรใ้ให้เธอเ้าไปยุ่ย่ามในเอันๆแล้วยัมีหน้าไปสั่สอนนอื่นอี
ยัยพริแห้ าินี้หรือาิหน้าเธอะลาานยา” ะวันระาร่าอแพรวระานเล้มไปับพื้น
่อนะวัสายามออย่าไม่พอใเอามาๆ “บอี่รั้ว่าไม่อบให้ใรพูเรื่ออเา
อแ่นี้ไม่ไ้ใ่ไหม” เาวัสายามอทีละนแล้วเลยไปแม่บ้านที่ยอาหารไปให้เมื่อืนนี้
่อนแม่บ้านะหลบสายามอลพื้นอย่าหวาลัว
“็มันแ่ผู้หิหาิน มันั้ใะเาะะวัน” แพรวระาลุึ้นไ้ผลัออรามแล้วี้ไปยััว้นเหุที่วิ่ามา้วย
ทำให้ทุนเห็นใบหน้าที่มีรอย้ำบนใบหน้าและเนื้อัวเียว้ำล้ายถูทำร้าย “มันอแหลเ่แบบนี้ิเหรอว่าะมีนโ่เื่อผู้หิอย่าแ” ะวันแทบถลาไปหานพู ถ้าไม่ิพี่เลวิน พี่เยอเาับพ่อสามีอพี่สาวบุธรรมอเาละ็...นรหน้าถูเา่าแน่
“ใเย็นๆ่อนไ้ไหมทั้สอน” ไ่มุ
พี่สาวบุธรรมอะวัน เอ่ยเสียเรียบอย่าปรามๆทั้สอน่อนะปรายาไปยั้นเหุ “เธอเป็นใร
เ้ามาอยู่ในบ้านไ้อย่าไแล้วรู้ไหมถึำลัทำให้นในบ้านทะเลาะัน” เสียเน้นย้ำให้รู้ว่าเธอเป็นส่วนเินอบ้านหลันี้
ทำให้บ้านที่เยสบสุ้อร้อนเป็นไฟแบบนี้ นทำให้รินลาอออาารอึอัอบไม่ไ้
ส่วนะวันเห็น็รีบาแนปป้อเธอสายาทุน
“พี่ราม...” รินลาเรียื่อเา่อนะร้อไห้ออมานเา็โอบอปลอบให้หายเสียวัับสายาและำพูอพี่สาวบุธรรม
“รินเป็นนอผม ใร็อย่ามาแะ้อ!!” ะวันพูเสียเ้มราวับประาศว่าใรมายุ่หรือทำให้เธอไม่สบายใอี
เาะไม่เรใใรทั้นั้นเหมือนันแล้วรีบพารินลาออไปาเรือนหลัให่ไม่สนใเสียร้อทัท้านอพี่สาวบุธรรมและยัยพริแห้นั้น
เรือนเล็...
ะวันพาร่าบาที่ำลัร้อไห้อย่าไม่ยอมหยุมานั่แล้วเาปล่อยเธอเอาไว้แล้วัารอาบน้ำ
แ่ัวและเ็บเสื้อผ้าไม่ี่ัวใส่ระเป๋าและพาเธอไปยัรถยน์ที่ออยู่
รินลาไม่ไ้รับรู้อะไรนอาร้อไห้นหลับ
เาัแหาผ้ามาห่มให้เธอแล้วมออย่าเวทนาสสารที่มาเอเรื่อบ้าๆในรอบรัวอเาอี
ความคิดเห็น