คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความทรงจำเก่ามันย้อนกลับมาทำให้ใจเจ็บปวดเจียนตาย
เินหมิับหวเียวรับรู้ถึนายหิว่านาำลับาเ็บ
ทั้สอรีบรุไปรับหลวฟู หมอให่ประำบ้านพยั์เวหา มายัวัหลว
ทั้สามเหินายเ้ามาะที่หมอหลวำลัไ้รับสภาวะันอย่ารุนแราทุน
“นายหิ” เินหมิ
หวเียว หลวฟู ทั้สามรีบ้าวาเ้ามาหานายหิที่ไ้รับบาเ็บ
“ลำบาท่านแล้ว”
หยาหลินียิ้มออมาให้ับหลวฟู หมอให่อบ้านพยั์เวหา ส่วนหลวฟูสีหน้ารึม
เาัารเปิเรื่อแพทย์อเา่อนะเริ่มฝัเ็มวบุมพิษร้ายในร่าายให้อยู่ับที่
่อนะัพลัปราวิถีใส่เ้าร่าอนายหิ ทำให้นาระอัเลือมีพิษออมา
ส่วนมู่หยาหลรีบใ้ผ้าับเลือที่ปาให้นาอย่าเป็นห่ว
อนนี้วามรู้สึอทุนเหมือนันือร้อนใ เป็นห่ว อาารอนา้วยันทั้นั้น
ส่วนหมอหลวเหยียนมอนที่ำลัทำารรัษา้วยวามสนใ ฝีมือารแพทย์ไม่ธรรมา
หยาหลินลมหายใเริ่มีึ้น
สภาพร่าายเริ่มเป็นปิ สีหน้าและสีปาเริ่มเหมือนเิม
นาไ้รับพลัปราาเินหมิ หวเียว ลอระยะเวลารัษาอหลวฟู
“้าีึ้นแล้ว อบใพวเ้ามาที่มา่วย”
หยาหลินพยายามยิ้มออมา้วยวามอ่อนแร
นาพิัวอมู่หยาหลอย่าอ่อนำลั
เวลานี้พี่ให่ำลั่วยนวฝ่ามือให้นาอยู่อย่าผ่อนลายเส้นเลือให้โยทำามำแนะนำอหลวฟู
“้าะพานาไปพัที่ำหนั” มู่หยาหลเห็นว่าหยาหลินอาารีึ้นแล้ว
เาบอ่อนะัารอุ้มนาแล้วเินริ่ลับำหนัมัรเิน
้านหลัมีเหล่าอ์รัษ์พาันุ้มัน ้าน้ามีเินหมิ หวเียว
ิามันไป้วย ส่วนหมอหลวเหยียนอาสา่วยานัาร้มยาให้ับายาหลินโยหลวฟูไม่นัั
ลับเ็มใ่วยสอนวิาหมอไปพร้อมันเพื่อว่าะเป็นประโยน์ในอนาับนายหิอเา
ำหนัมัรเิน....มู่หยาหลพาหยาหลินมาในห้อนอน
เาวานาบนเีย เามอเห็นวามอ่อนล้าานา เาุมมือนาเอาไว้บีบเบาๆ
ยึ้นมาูบหลัมือนาอย่าอ่อนโยน
“หมิ เียว
ยับมาใล้ๆ้ามีานให้พวเ้าทำ” หยาหลินวัมือเรียทั้สอสหายนสนิทอนาให้เ้ามาหาพลายับัวลุึ้นมานั่โยมีมู่หยาหล
ู่หมั้นับหยาหลิว พี่ายอนาอยูแล
“อรับ นายหิ โปรสั่ารมาไ้ ้าน้อยทั้สอพร้อมปิบัิานอย่าเ็มที่”
เินหมิับหวเียว รีบ้าวาเ้ามาอย่าเร็วไว
“อนที่พี่หลี่หมิฟันเสื้อมันา
้าเห็นสัลัษ์บาอย่า รู้สึุ้นอย่ามา” หยาหลินยับัวึ้นเล็น้อย
สีหน้าัวลบาอย่า ทำให้วามเรียทำให้นาแน่นหน้าอ มือุมหน้าอย่าเร็วไว
“พอ่อนเถอะ เ้ายัไม่หายี” หยาหลิวำหนิออมาอย่าเป็นห่วในอาารบาเ็บอน้อสาว
หยาหลินหาฟัำเือนอพี่ให่ไม่
นายับมือี้ไปที่เรื่อเียนพู่ันับระาษอมู่หยาหล
ู่หมั้นอนาให้หยิบมาให้ ทำให้อ์รัษ์เินูเ้าใวามหมายรีบหยิบนำมาให้นา
ทุนมออย่าสนใ
สัลัษ์ในภาพเพียเสี้ยวเียว บ่บอว่าเป็นนเผ่าเล็ๆแถวเายแน
แ่ไม่ทราบว่าเป็นนเผ่าไหน
“ไปสืบมาว่าเป็นใรแล้ว้อารอะไร
หาไม่ทราบัารามเห็นสมวร” หยาหลินออำสั่ออมาทำให้เินหมิับหวเียวพยัหน้า่อนะหายัวไปอย่ารวเร็ว
“่วยันามสืบอีแร
หาไ้วามเ่นไรรีบรายานในทันที” ฮอเ้มู่เฟยหลับอ๋อมู่เียวหลไ้ยินและเห็นสัลัษ์นั้นบนระาษที่วาภาพอหยาหลิน
ทำให้ทั้สอออำสั่ับเหล่าอ์รัษ์อพวเาให้ทำาริามและสืบหาที่มาและเมื่อไ้รับ้อมูลรีบรายานทันที
มู่หยาหลหันไปมอสบาับสออ์รัษ์นสนิททั้ินูับหยาหลิวทั้สอเ้าใวามหมายรีบเินออไปในทันที
“พี่หยาหยา” มู่หยาหลหันลับมาสนใหยาหลิน
เวลาวาเริ่มปิ “้าอยาพั...” ว่าแล้วนาบใบหน้าลออเาแล้วเา่อยๆประอัวนาให้นอนลัารห่มผ้าให้นา
ฮอเ้มู่เฟยหล
อ๋อมู่เียวหล อ๋อมู่หยาหล
สั่ให้อ์รัษ์ระายัวโยรอบำหนัมัรเินเพื่ออยุ้มันหยาหลิน วาที่ายาหลินหยาอ๋อ
แล้วสั่ทหารระายัวล้อมวัหลวอีั้น
และสั่ให้ทหารทั้สามอธลาะเวรอบๆเมือหลวอย่าเ็มวามสามารถ
มีารรวสอบารเ้า-ออเมือหลว พบนน่าสสัยุมัวมาสอบสวนไ้เลยทันที
เือบยามื่อ(23.00)....ำหนัมัรเิน
เวลานี้วุ่นวายไปหมทั้นาำนัล หมอหลว่าพาันวิ่วุ่น เมื่ออาารหยาหลิน
วาที่ายาหลินหยาอ๋อ เิสำรอยาออมานหม ลิ่นยาสมุนไพรอบอวลทั่วห้อนอนไปหม
มู่หยาหลแผ่รัสีสัหารออมารอบายเมื่อเห็นว่าหยาหลินอาารอาเียนอนาไม่ทุเลาเลย
ทำให้มออะไร็หุหิไปหม ส่ผลให้นาำนัล หมอหลว
ในวัหลวนั้นเิอาารหวาลัว
ัวสั่นไปามๆัน ยเว้นหลวฟู ที่เยินบรรยาาศเ่นนี้เสียแล้ว
เาทำารรัษานายหิอย่าี
“พี่หยาหยา....” หยาหลินเรียหา้วยเสียแหบ
ทำให้มู่หยาหลลรัสีสัหารออแล้วรีบเินมาหานา
เายแนโอบัวนาเอาไว้แล้วัารป้อนยาให้นา้วยนนเอ
พอยาเสร็แล้วไล่ทุนออไปนหมเหลือแ่นาับเาสอน “้านึว่าะสิ้นวาสนาะไ้อยู่ับท่านะแล้ว” นาหัวเราะออมาอย่าปลอบในเอ น้ำานาไหลออมามันทำให้หัวใอเาเ็บปวไปหม
“แ่านับพี่นะ”
มู่หยาหลยมือนาูบหลัมืออย่าอ่อนโยน
เานึโรธแ้นนที่ปอร้ายนา
อยาะ่ามันอย่าทรมาน้าๆให้สมที่ระทำ่อนาเ่นนี้
“ท่าน็รู้ว่า้ามิอาให้ำเนิบุรไ้
ท่านยัอยาแ่านับ้าอีหรือ” หยาหลินยิ้มออมาอย่าเศร้าใ
เ็บปวั ส่วนมู่หยาหลใ้ฝ่ามือลูบไล้แ้มอนาอย่านุ่มนวล อ่อนโยน
“อเพียเ้าอยู่ับพี่็เพียพอแล้ว
สิ่อื่นพี่มิ้อาร” มู่หยาหลรั้ร่าหยาหลินมาออย่ารัใร่ ับมือมาูบหลัมือนาอย่าอ่อนโยน
ผิับวาที่ายวามโรธแ้นับนที่ล้าทำร้ายนา
ยามอิ๋น (03.00-04.59)
มู่หยาหลเินออมาาห้อนอนพบว่าอ์รัษ์นั้นที่ถูส่ัวออสสืบหา่าวที่มาอนุำที่มาปอร้ายู่หมั้นนั้นเป็นใร
“รายาน
นุำนั้นถู่าายเสียแล้ว่อนที่ระหม่อมับเินูไปพบ” อ์รัษ์หยาหลิวรีบรายาน้วยวามเ็บใ
นึแ้นใที่ไม่สามารถสืบหาวามริไ้ว่าใร้อารสัหารน้อสาวอเา
หวเียวพุ่ายเ้ามาผ่านทุน
โยไม่สนใเ้าอำหนัที่ำลัยืนพูุยับเหล่าอ์รัษ์อยู่ ัวเารีบเ้าไปในห้อพบว่านายหิรู้สึัวั้แ่เาย่าายเ้ามาในำหนัมัรเินแล้ว
และเป็นัหวะเียวที่หลวฟู หมอให่ประำบ้านพยั์เวหานำยาเม็ที่เพิ่ปรุเสร็เินเ้ามาให้นายหิินเพื่อรัษาร่าายที่บาเ็บ
มู่หยาหลับอ์รัษ์เินูและพี่หลิน พี่ายอหยาหลิน
เินเ้ามาภายในห้อนอนส่วนัวอเ้าอำหนั
ส่วนอ์รัษ์นอื่นพาันยืนรอ้านนอ่าพาันที่ะมอใบหน้าอวาที่ายาหลินหยาอ๋อไม่ไ้
เนื่อาไ้ยินว่าเป็นน้อสาวออ์รัษ์หยาหลิว
อีทั้วามามนนั้นไม่แพ้สรีนาไหนเลย ส่วนหยาหลินมอเม็ยาที่ไ้รับาหลวฟูนาัสินใินมันเ้าไป
“รายานนายหิ่อนที่้าน้อยไปถึนุำไ้ถู่า่อน้าไปถึเสียแล้ว
ระหว่านั้น้าน้อยพบอิ้นหนึ่เ้าึนำมาให้นายหิ” หวเียวุเ่ายมือประสานันล่าวรายานออย่าะานพลาล้วหยิบห่อผ้าหนึ่ออมายื่นไปให้นายหิ
ทำให้หยาหลินยื่นมือไปรับห่อผ้านั้นเปิออูพบว่ามันเป็นเศษระบี่อสูรนั้นเอ
พอมือนาสัมผัสทำให้นาเ็บแปลบหน้าอ มือุมหน้าอ หายใแร
“หลินเอ่อร์/น้อพี่/นายหิ/ายาหลิน”
ทุน่าใในอาารอหยาหลินแทบทุน ทำให้มู่หยาหลรีบเินมานั่้าายนา
ใบหน้าอนาบหาัวอเาในทันที
ส่วนอ์รัษ์หยาหลิวนั้นรีบับมือน้อสาวเอาไว้พลาถ่ายทอพลัฟื้นฟูให้นา้วยวามเป็นห่ว
เล้!!....เศษระบี่อสูรหล่นพื้นปราภาพหนึ่ึ้น
ภาพออ์หิ้านเฟิหลินผลันรัออไปให้พ้นมอาวุธ ัวนารับระบี่อสูรแทนเสียเอและายในอ้อมออนรั
ึ่นรัออ์หินั้นือมู่หยาหลนั้นเอ
ทำให้มู่หยาหลวาแ่ำล้ายะร้อไห้ หัวใเ็บปว
แทบะแเป็นเสี่ยยามิถึารายอนรัในอี
ส่วนเหล่าอ์รัษ์่าไ้เห็นนั้นพาันเศร้าเ็บปวใไป้วยที่เห็น้านายอพวนนั้นแสสีหน้าเ่นนั้นอีรั้
ภาพ่อมาเป็นภาพอหยาหลินผลัหุบเหวนนรนั้น่อนะถูระบี่อสูรทะลุผ่านร่า
นาระอัเลือ านั้นพยั์เลือรเ้า่วยเหลือนานั้นเอแล้วภาพหายไป
ฟิ้วววว.......หวเียวปามีสั้นออไปแหวผ่านลุ่มอ์รัษ์มัรเินไปทิศทาิสัหารหนึ่ที่พุ่เ้ามาทานายหิอเา
่อนมู่หยาหลับอ์รัษ์หยาหลิวะเห็นเศษอาวุธนั้นลายเป็นระบี่อสูรนาเล็พุ่เ้าใส่หยาหลินทั้สอใ้อาวุธในมือสัั้น่อนะอัพลัปราผลัออไป
“่าายยาเย็นเหลือเิน”
นุำปปิใบหน้าและลุมาย้วยผ้าลุมสีำทั้ัวปราายึ้นพร้อมนุำอีำนวนหนึ่
่อนะยื่นระบี่อสูรไปทาหยาหลิน
ยิ่เห็นนาทรมาน เายิ่อบใ
ในเมื่อนาปิเสธรัาเาออย่าไม่ไยี
ทำให้เาโรธแ้นและ้อาร่านาทั้เป็น้วยระบี่อสูรที่เยปลิีวินาไปแล้วรั้นหนึ่นั้นเอ
“….” หยาหลินบีบหน้าออนาแน่น้วยเ็บอาารบาเ็บทุรั้ที่นาอยู่ใล้อาวุธิ้นนี้
“สรีเ่น้าเหมาะสมแล้วหรือที่ะลับมายืนอยู่รนี้”
นุำแย้มยิ้มออมาอย่าน่าลัวให้ับสรีที่เาเยพึใอบ้วย ส่วนหยาหลินลุึ้นเินออไปโยมีมู่หยาหล
ู่หมั้นอนาและอ์รัษ์หยาหลิว พี่ายอนา พร้อมหวเียว หลวฟู
เินามนาไม่เว้นแม้แ่เหล่าอ์รัษ์มัรเินพพาันเินออมาออย่าเรียมพร้อมะสู้้วย
ไม่ทันไ้ั้ัว
นุำอัพลัระแทร่าทุนนระเ็น ่อนะ้าวเ้ามาประิัวหยาหลิน
แนโอบเอวอนาเ้าหาัว เวลานี้นาอ่อนแอแม้ระทั่ยับาย็ยัไม่ไ้เลย
ยิ่ระบี่อสูรเ้าใล้นาเท่าไหร่ นายิ่ทรมานแทบาใ
มู่หยาหลัฟันแน่น่อนะพุ่ายัพลัออไปใส่นุำที่โอบู่หมั้นอเาอยู่้วยวามโรธแ้น
เาึร่าอนาเ้ามาสู่อ้อมออเา
่อนะใ้ระบี่มัรเินฟาฟันโยไม่ปล่อยมือานา
ส่วนนานั้นแทบใ้พลัอัวเอไม่ไ้เลย
ส่วนนอื่นๆำลัรับมือพวนุำอยู่
“ฮ่าฮ่าฮ่า...” นุำส่เสียหัวเราะออมา้วยวามสะใ
่อนะอัพลัใส่ระบี่อสูรในมือปล่อยปะทะอีฝ่ายนแทบะระอัเลือมันทำให้หยาหลินมออย่าใ
นายื่นมือไปับระบี่อสูรแน่นมาบบาลึฝ่ามือนาเลือหย่อนยมืออี้าันัวอมู่หยาหลออไปให้พ้นทา
่อนะใ้ระบี่เลือเ้า่อสู้แทน
“หลินเอ่อร์” มู่หยาหละโน้วยวามใ
เป็นห่วในเวลาเียวัน เาถลันายามนาไป ่อนะเห็นร่าอนาถูัระเ็น นาหมสิไปแล้วพร้อมับลุ่มุำหายัวไปนั้นเอ
“หลินเอ่อร์ๆ” เาระโว้าร่านามาอแนบอ
เาร้อไห้อย่าเ็บปว ส่วนหลวฟูที่วิ่มาหารวับีพรนายหิ้วยวามรวเร็วแล้วัารป้อนยาอีเม็ให้นา่อนะเินพลัีวิให้นาในเวลา่อมาและรีบพานาไปนอนพัรัษาัวที่ำหนั
โยหวเียวรีบลับไปนำสมุนไพรที่บ้านพยั์มารัษานายหิ้วยารรมวันสมุนไพรเหมือนอย่าที่นาเยไ้รับบาเ็บเ่นนี้
ความคิดเห็น