คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความงดงามของมู่หยางหลง
ำหนัมัรเิน ยามอิ๋น (03.00-04.59)....สายลมพัโบเอาร่าสรีหนึ่เ้ามาภายในำหนั
ฝีเท้าอนาเียบริบราวับเป็นผู้ฝึวิาอันเยี่ยมยอที่สะท้านแผ่นินอย่านั้นแหละ
“้ามารบวนเวลาอพวท่านหรือเปล่า” หยาหลินเอ่ยถามปาะที่มอเห็นฮอเ้มู่เฟยหลำลันั่ทำานอยู่
ส่วน้าน้าอ๋อมู่หยาหลำลัวาแผนารรบอยู่ับอ๋อมู่เียวหล รอบ้ามีเหล่าอ์รัษ์ำลัทำานอย่าะมัเม้นยิ่นั
ทำให้ทุน่าหันไปมอนาอย่าใ พวเาแทบไม่ไ้ยินหรือรับรู้ารมาอนาเลย
“น้อเล็ เ้ามาั้แ่เมื่อไหร่ หายหน้าไปถึ 2 วัน” หยาหลิววาเอสารในมือ่อนะเินไปหาน้อสาวอย่านึสสัยูเหมือนัน
“็เพิ่ะมานี่แหละ เพิ่เสร็าาน็รีบลับมาหาพี่ให่นี่แหละ” หยาหลินอบพลามอรอบๆ “พวท่านวระพัผ่อนบ้านะ
นี่ะวนะเ้าแล้ว หาไม่พัผ่อน ะไม่สบายเอานะ” ่อนยื่นมือไปเยปลายาออ๋อมู่หยาหลหมายะเยม
ทำให้มู่หยาหลไม่พอใปัมืออนาออไปาใบหน้าอเาในทันทีและสร้าวามใให้ับทุนที่เห็นนาถือวิสาสะเ่นนี้
“น้อเล็ นั้นเ้าทำอะไร
ท่านอ๋อออภัยแทนน้อสาวอ้า้วยที่นาทำัวเ่นนั้นับท่าน” หยาหลิวรีบันัวน้อสาวอเาออไปให้ห่าาเ้านายอเา
“ใบหน้าอท่าน่าามอะไรเ่นนี้” หยาหลินเอ่ยปามใบหน้าอบุรุษที่น่าลัวที่สุในแผ่นินเฟยอย่าไม่ลัวาย
“บุรุษในห้อนี้ามนั
ไม่เว้นแม้แ่เหล่าอ์รัษ์ น่ายินีนั” นาพูาเหมือนูหมิ่นบุรุษในห้อนี้
่อนะรับรู้ว่าทุนมอนาไม่อบใะแล้ว ไม่เว้นแม้แ่พี่ให่อนา
“ุหนู ท่านมาอยู่นี่เอ โานมาเ่นนี้
ท่านนี่่าไม่ไ้เรื่อเลยริๆ” หวเียว
โผล่เ้ามาอย่ารวเร็วำหนิ่อว่านายหิอเาอย่าไม่สนใรอบาย
่อนะยื่นานยัใส่มืออนาะ
“โอย ้าเบื่อแล้ว อยานอน ทำานไม่ไ้นอนเลย 2 วัน ูสิ
ร่าาย้าเมื่อยล้าเ็มที่ อยาพัแล้ว” หยาหลินบ่นพึมพำไม่ไ้ริัอะไรนั
่อนะเบี่ยายห่าาพี่ให่อนาแล้วอ่าน้อวามนั้นอย่ารวเร็ว “อพัรึ่ั่วยาม อุยับพี่ให่่อนแล้วะไปทำานทีหลั” นาับมือพี่ให่อย่ายิ้มๆ
ส่วนหยาหลิวมอแล้วฟัเรื่อที่พูุยอน้อสาวับสหาย ส่วนนอื่นๆพาันนั่ทำานเียบ
แม้ะแปลใว่าสรีเ่นหยาหลิวทำานอะไร ้ามวัน้ามืน
ไม่พัผ่อนารพูาราอหวเียวไม่เหมือนสหายแ่เหมือนเ้านายับลูน้อะมาว่า
“ไม่ไ้
มีำสั่มาะไ้ทำานให้บสิ้น” หวเียวนึุนึออมาเมื่อนายหินึเเร
อู้านอีแล้ว ส่วนหยาหลินส่ายหน้าไปมาแล้วเินไปยัโ๊ะทำานออ๋อมู่หยาหล
“อยืมโ๊ะทำานอท่านสัรู่” หยาหลินันัวออ๋อมู่หยาหลให้หลบไป
ทำให้มู่หยาหลไม่อบในัแ่ไม่อาลมือับสรีไ้ึยอมลุไปยืนโยมีอ์รัษ์หยาหลิวเินเ้ามาพูาอโทษแทนน้อสาวอเาเหมือนอย่าเย
หยาหลินหยิบมีสั้นในมืออหวเียวมารีฝ่ามือัวเอ่อนะใ้ปลายพู่ันแะเลืออนเอเียนลระาษ
ลิ่นาวเลือลอยลุ้
มันทำให้ทุนแื่นใ่อารระทำอนายเว้นแ่หวเียวที่เยินนาเสียแล้ว
“เรียบร้อย” หยาหลินพับระาษ่อนะประทับรา
านั้นส่มอบำสั่ให้ับหวเียว แล้วหวเียว็รีบเร้นายหายไปในทันที
ส่วนหยาหลินรีบลุออาโ๊ะทำานออ๋อมู่หยาหลไปนั่รอื่นส่วนพี่ให่อนารีบนำล่อปมพยาบาลมาทำแผลให้อย่ารวเร็ว
“พี่ให่ ้าเป็นเ่นนี้บ่อย
ท่านรีบปรับัวให้ินเสีย ้วยารทำานอ้าที่รััวและ้อรวเร็วพี่ให่เ้าใ้าใ่หรือไม่”
“เ้าทำานอะไร
ะ้อใ้เลืออเ้ามาเียนำสั่เียวหรือ” หยาหลิวเอ่ยึ้นอย่าไม่เ้าใ
“พี่ให่
ำสั่อ้าะเียน้วยหมึธรรมาไม่ไ้ หมึที่้าใ่ประำไม่ไ้พมา้วย
้าึำเป็น้อใ้เลือเียนโยเพาะ” หยาหลินอบอย่าเ้าใวามหมายพี่ายที่ห่วใย
“ั้แ่ ้าับพี่ให่าัน็หลายปี
ท่านเอ็ลำบาไม่่าา้าหรอ พี่ให่” สีหน้านาหม่นหมอ
เ็บปว ยิ่นั ยามิถึสิ่ที่ไ้รับลอเวลาอารมีีวิอยู่อย่านี้
นาไ้รับมอบสิ่หนึ่าสรีนาหนึ่และทำให้นาสามารถใ้ีวิอยู่อย่าปิเ่นนี้
ถือสวรร์เมาแล้ว
“หาเ้าไม่รีบลับ ออยู่ร่วมทานอาหารัน่อน” อ๋อมู่เียวหลเินออมาบอ้วยนเอ
่อนะไ้ยินารพูุยอนาับอ์รัษ์นสนิทอพี่ให่อเานั้นเอ
“อรับไว้้วยใะีว่า
ัว้าสปรนัไม่เหมาะร่วมโ๊ะับพวท่านหรอ” หยาหลินรีบเินมาบอล่าวอย่านึเสียาย
นานแล้วที่ไม่ไ้อยู่ินรอบ้วยนหมู่มาเ่นนี้
นานแล้วที่ไม่ไ้นั่ทานอาหารับพี่ให่อนา
“ไม่เป็นไร
นันเอทั้นั้น มาเถอะ เ้าือน้อสาวอหยาหลิว็เหมือนเป็นนันเอทั้นั้น
มาเถอะ” ฮอเ้มู่เฟยหลรีบล่าวบอออไปอย่ายินี
ไม่ถือสาอย่าที่นาิหรอ
“อย่าเลย พี่ให่้าลับ่อนีว่า แล้วะมาหาใหม่” หยาหลินรวบรััอนล่าวอำลาอย่าเร่รีบ่อนะทะยานออไปโยไม่สนใำเรียออ๋อมู่เียวหล
ส่วนหยาหลิวมอออว่าน้อสาวอผิปิึอัวามน้อสาวไป ทำให้ทุนมอามอย่าเป็นห่ว
“อึ.....แ่” หยาหลินวนเียนะทนไม่ไหว
ยามนี้อาารเ็บป่วยอนาำเริบอีแล้ว พอนาหมุนายหลบาริามอพี่ให่นาระโเ้าทาหน้า่าอห้อหนึ่เ้าไปอย่ารวเร็วและเมื่อเาอพี่ให่หายไป
นา็อาเียนเป็นเลือมือุมหน้าอเอาไว้อย่าบีบแน่น
นาไม่อาทำให้พี่ให่มอเห็นวามเ็บป่วยอนาไ้
นาไม่อยาะเห็นใบหน้าที่ทุ์ใอพี่ให่อนา
เือบเ้า
มู่หยาหลเินเ้ามามาภายในห้ออนเอที่อยู่ในำหนัมัรเินพร้อมับรับรู้ว่ามีบุลอื่นอยู่ในห้อส่วนัวอเา
ทำให้พุ่ัวเ้าไป้านในสุอห้อพบอเลือให่
เาย่าเท้าอย่าเบาพบร่าสรีนอนสลบไสลไม่ไ้สิอยู่ที่พื้น
พอเาับัวสรีพลิายให้มอเห็นว่านาือใร็้ออุทาน
“ีหลิน!.....” มู่หยาหลอุทานนามอน้อสาวอ์รัษ์นสนิทออมาพร้อมับหยาหลิน่มวามเ็บปวภายในายถลันายรีบใ้ฝ่ามือะรุบปาอเาอย่ารวเร็ว
“ไ้โปร อย่าเสียัไปหรืออย่าเรียใร
้าไม่อยาให้พี่ให่เห็น้าสภาพนี้....” หยาหลินปล่อยมือออาปาออ๋อมู่หยาหล
และนายมือบีบหน้าออนาแน่น “้าับพี่ให่ไม่เอันหลายปี
้าไม่อยาให้พี่ให่ัวลใ.....อึ....พรว” เสียนาอ่อนระโหยโรยแรมาว่าอนหน้านี้เพียเล็น้อย
เลือำนวนมาอาเียนออมาอีรั้นเลอะพื้นไปหม
“เ้าเ็บป่วยหรือบาเ็บวระบอหยาหลิว” อ๋อมู่หยาหลพูอย่าเป็นห่ววามรู้สึออ์รัษ์นสนิทยิ่นั
หาทราบว่าน้อสาวมีอาารเ่นนี้ะทุ์ใอย่ามา
“หยาอ๋อ รับปา้าเถอะ อย่าบอเรื่อนี้ับพี่ให่เลย
หาท่านเ็บป่วยหรือบาเ็บ ท่าน็ะทำเหมือน้า
ท่านไม่อยาให้น้อๆอท่านรับรู้เ่นัน” หยาหลินพูาหว่านล้อมับเ้าอำหนัมัรเิน
“…..”
มู่หยาหลมอน้อสาวออ์รัษ์นสนิท
เห็นนายื่นมือออไปรับแสอาทิย์แรอรุ่เ้า้วยวามโหยหา
และเาไม่อาละทิ้ปล่อยให้นานั่มปลัอยู่ที่เิมไ้
เาประอัวนาให้ลุึ้นพาไปยัเียอเา “้าะให้นนำโอสถทิพย์าท้อลัหลวมาให้เ้า” พลายับัวะเินออไปที่ประูห้อ
“ใบหน้าอท่านามนั ้ามอี่ที็ไม่อาละสายาาท่านไ้
ท่านมีเสน่ห์ยิ่นั” หยาหลินว้า้อมือออ๋อมู่หยาหลอย่าเร็วไว
“ท่านมุ่หวัสิ่ใ ้าะมอบสิ่นั้นอบแทนท่าน”
“เ้าทำไม่ไ้หรอ
ีหลิน” มู่หยาหลหันมามอมืออนาที่ับ้อมืออเาเอาไว้
“ไ้สิ ้าอยาให้มีวามสุ” หยาหลินเอ่ยปาบอพร้อมับหลับาลพยายามับไล่วามเ็บปวรวร้าวายอนาเอาไว้
“้าอยาให้นาฟื้นืนาวามาย เ้าทำไ้ไหมล่ะ” มู่หยาหลเอ่ยปาออไปอย่าทุ์ใ ยามิถึภาพนรัที่ปป้อนเอนายาันไปหลายสิบปี
ความคิดเห็น