คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตักตวงความสุขให้มาก : เหอหลิน
ยามไฮ่ (21.30) ลำธารผาน้ำป่าสวรร์ เแนแว้น้าว
อ๋อหมิอันหยาับมือพาเหอหลินมาลอยโม้วยัน เาอยมอนาอยู่ลอนยืน่วยันประอโมลอย้วยันแล้วั้ิอธิาน ‘ยามนี้้าหวัเพียให้นายิ้มบ่อย ๆ หมทุ์หมโศที่ทำให้นา้อเศร้า หม่นหมอหรือร้อไห้อี’
เหอหลินลืมามออ๋อหมิอันหยาที่ำลัั้ิอธิานอยู่เียบและนาหลับาลเพื่อั้ิอธิานบ้า ‘้าอั้ิอธิานอให้เา...หมิอันหยาไ้พบสรีแห่ลิิ อให้เามีวามสุในทุ ๆ วัน อให้เาิหวัสิ่ใ็สำเร็ ้าเพียหวัให้เามีวามสุมาว่าที่เย วามสุ้านั้นไม่สำัเลย เาอยู่ท่ามลาผู้นมามายไม่เหมือนับัว้าที่้ออยู่นเียว’ พออธิานบ็มีน้ำาไหลออมาาวา
“เ้าร้อไห้อีแล้ว” อ๋อหมิอันหยาลอยโมลอยเสร็แล้วรีบหันมาเ็น้ำาให้ับเหอหลินอย่าอ่อนโยน
“้าร้อไห้เพราะีใที่ไ้ลอยโมับท่านอี” เหอหลินพูออมาพลามอสบาับอ๋อหมิอันหยาที่ยืนมอนาอยู่ “ท่านมอ้าราวะลืนิน” เามอนา้วยแววาร้อนแรพอนาส่ยิ้มหวานหยอเย้ามาหาเา็ทำให้เาโอบรั้ัวนาให้ใล้ิันมาึ้น ปาประบูบปาันอย่าูื่ม เาับนาผลัันูลิ้นันไปมา “อื้อ ท่านแล้้าอีแล้ว” นา่อว่าเาอย่าไม่ริันัแล้วเินไปนั่ที่พื้นห้า้วยัน “อื้อ พี่หยา ๆ อื้อ ้าเสียว” นาหายใหอบระเส่า ร้อราออมา้วยวามเสียว่านับเรียวลิ้นที่เาำลัเล่นานอยู่ ปลายลิ้นสาลาละเลไปทั่ว ลิ้นร้อนอนไไปมานเปียุ่ม “อื้อ อ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” นาใ้มือยุ้มเส้นผมเาแน่นพลาแอ่นัวบเบียส่ายไปมาอย่าเร่าร้อน เาเพิ่มแรลิ้นหนัหน่วยิ่เาบเม้มเม็เล็ยิ่ทำให้นาถึับิ้นพล่านบนพื้นห้า เาหายใหอบแรมอใบหน้าที่มีวามามน่าหลใหลและโถมัวเ้าใส่แล้วโยระแท ๆ ๆ ๆ ๆ ใส่หนั ๆ รัว ๆ เาูบปานาูื่มแลลิ้นันมา มือหนายำยี้บีบเล้นเ้านมทั้สออนาสลับันไปมาอย่าสนุมือ นาบิายเร่าร้อนไปมาอย่าเสียวระสัน เาอยแร ระแทไม่ยั้็ยิ่เสียว
อ๋อหมิอันหยาอรัเหอหลินพลาเสพสุสมสวาท้วยันลาป่าอย่าไม่อายผีสาเทวาที่อยู่ในป่าแ่อย่าใ เาำลัมีวามสุ เามีวาม้อารนามาึ้น
“อ๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ พี่หยา ๆ ้าเสียววว อื้อออ” เหอหลินยืนหันหลััวโ้อมือเาะยันลำ้นไม้ให่เอาไว้ เายืนประบ้านหลัแล้วยืนอยเร็ว ๆ ใส่นามิหยุ
“อูยยยย ี๊ หลินเอ่อร์ ๆ ้าเสียวเหลือเิน” อ๋อหมิอันหยาสูปา้วยสีหน้าเหยเ้วยวามเสียวระสันสวาทที่เิึ้น เายืนโยระเ้าใส่นามิหยุพั ปาูบแลันไปมานัวเนีย มือหนายำแ้ม้นนาอย่าหนัมือ
“อื้อ สามี ๆ ้าเสียวเหลือเิน อ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เหอหลินรีร้อออมาเสียัลั่นเมื่ออ๋อหมิอันหยาโยัวระแทแร ๆ ใส่นามิหยุพัยิ่นาโ่้นสูรับแรระแทหนั ๆ ทำเอาเาโยระแทใส่แรว่าเิม “อ๊า”
บ้านลาป่า เรอย่อแว้น้าวับแว้นหมิ
แสแส่อลอเ้ามาระทบเปลือาอนสอนที่ำลันอนอันบนเียไม้ภายในบ้านลาป่า เรอย่อแว้น้าวับแว้นหมิ
“้าะไปเรียมน้ำอุ่นให้เ้าอาบ” อ๋อหมิอันหยายับัวลุพลามอเหอหลินที่ยับัวามเา้วย “เ้านอนพัอีเี๋ยว็ไ้” เาบอับนาอย่าเป็นห่ว “้าอาบน้ำเสร็แล้วะมาามเ้าไปอาบ” เาบอับนา
“้าไม่อยาอยู่ห่าาท่าน” เหอหลินรีบบอับอ๋อหมิอันหยาแล้วรีบยับัวลุไปหาทำให้ผ้าห่มที่ปปิัวนาหลุอบนพื้น เาสอแนโอบรััวนาเ้าหาแล้วูบปานาูื่ม นาบปาเ้าหาเาอย่าแนบแน่น เาูบปาอบลับมาอย่าหนัหน่ว ูื่ม ูบปาแลลิ้นันไปมานัวเนีย นาแอ่นายให้เาไู้ินหัวนมอย่าสะว นายับัวลุึ้นไปหาัวเาแล้วเาโอบัวนาอุ้มึ้นแล้วนาโยัวย่มเาแร ๆ เาโยระทุ้อบลับไป ปาูบปาันนัวเนีย
อ๋อหมิอันหยานอนหายบนเียไม้ เามอเหอหลิน้วยแววาร้อนแร สอแนอรััวนาเอาไว้แล้วเาโยระทุ้ระแทใส่นารัวเร็ว นารีร้อราออมาัลั่น วานาปรือหวานมอเาอย่าำลัยั่วยวนวนให้เาลุ่มหล
ยามื่อ (09.20) อ๋อหมิอันหยาพาเหอหลินเินออาป่า่วเรอย่อแว้น้าวับแว้นหมิออมา้วยัน เาอยับมือนาให้เิน้าเาอยู่ลอ
“อันหยา” ฮอเ้หมิเฟยเห็นอ๋อหมิอันหยา าิสนิทเินออมาพ้นาแนวอบป่าามที่ฮอเ้้าวหรูป๋อบอับเาริ ๆ ็ทำให้เายิ้มว้าเมื่อเห็นว่าาิสนิทเาปลอภัยี “เ้าปลอภัย ้าเป็นห่วเ้ามา” เาสวมอาิสนิทเอาไว้
“้าปลอภัยีแล้วู่หมั้นเ้ามิไ้มา้วยันหรอหรือ” อ๋อหมิอันหยาถามฮอเ้หมิเฟย้วยวามสสัยและมอเห็นอ๋อเฟยเหยียนับอ๋อัวห สออ์รัษ์ู่ใออีฝ่ายยืนอยู่เท่านั้น็แปลใอย่ามา
“นาไม่่อยสบาย ้าึให้นอนพัที่วัหมิ” ฮอเ้หมิเฟยอบับอ๋อหมิอันหยา าิสนิทัวเอ
“อาหลันไม่สบายั้นหรือ เป็นอะไรมาหรือเปล่า” เหอหลินไ้ยินารสนทนาระหว่าฮอเ้หมิเฟยับอ๋อหมิอันหยาที่ยืนุยัน็รีบถามถึปิหลัน
“ไม่่อยมา อนนี้้าไ้ให้หเหมยอยูแลอยู่” ฮอเ้หมิเฟยอบับเหอหลิน ะเามอเห็นแววาอ๋อหมิอันหยา าิสนิทเาำลัยืนมอนา้วย ทำให้เารู้ว่าวามสัมพันธ์ทั้สอรุหน้าไปเร็วว่าที่ิแล้ว
เหอหลินพยัหน้ารับรู้ับฮอเ้หมิเฟยแล้วหันวับไปมอท้อฟ้าว้าในทิศบูรพาอย่ารวเร็วพร้อมับเห็นพลุพยั์พวยพุ่ึ้นท้อฟ้าว้าอันเป็นเแนไร้ปรอ “เฟยหลเ้ารีบไปรับอาหลันมาที่นี่” นาสั่วามสำัับพยั์รับใ้นเอ
“อรับ นายหิ” เฟยหลพยั์รับใ้นายหิเหอหลินปราาย้วยรูปลัษ์มนุษย์บุรุษแล้วรีบสะบัายหายไปอย่ารวเร็ว
“เฟยเินเ้ารีบไปรับพี่เียวมาหา้าที่นี่” เหอหลินสั่วามสำัับพยั์รับใ้นเอพร้อมับเฟยเินมัรรับใ้เผยายออมาในรูปลัษ์มนุษย์บุรุษรูปามที่มีใบหน้าล้ายับไป๋ฟมัรเินสุริยันออ๋อหมิอันหยามิมีผิ
“อรับ นายหิ” เฟยเินรีบานรับำสั่นายหยิเหอหลินแล้วสะบัายลับร่าายเิมเป็นมัรทมิฬแล้วเลื่อนายไปรับอ๋อเียวเปาอย่ารวเร็ว
“เราไปรอที่โรน้ำา้านหน้าเถอะ” เหอหลินับมืออ๋อหมิอันหยาให้เินไป้วยันโยมีฮอเ้หมิเฟยเินอยู่้าน้าอ๋อหมิอันหยาโย้านหลัมีอ์รัษ์นสนิททั้สี่อพวเาอยเินามอยู่เียบ ๆ
ยามอู่ (11.20) โรน้ำาริมทา นอเแนารปรอสี่ราาท้อสมุทร
หเหมยมอไปรอบ ๆ ็พบว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ไม่มีในเนื้อเรื่อพ่ายรัันทราสวาทเลยสันิทำเอานารู้สึื่นเ้นอย่ามา ึ่อนแระะมา่อว่าเหอหลินที่ให้ปิหลันที่ไม่่อยสบายออมาาลมแรมาถึที่นี่
“พี่หลิน ๆ ้าิถึท่านเหลือเิน เป็นห่วท่านยิ่นั” ปิหลัน้าวาวิ่ไปหาเหอหลิน้วยวามีใเพียนาส่นมารับให้นามาที่นี่ นาล้วนเ็มใทั้สิ้น
เหอหลินยอสุราึ้นมาิบพลายิ้มแย้มให้ับปิหลันอย่าเอ็นูและไ้สบาับหเหมยที่เวลานีู้เปลี่ยนท่าทีับนามาพอูและูเหมือนว่าหเหมยะสนิทับอ๋อเียวเปามาว่าแ่่อนและทำให้นามอไปทาอ๋อหมิอันหยาที่นัุ่ยับฮอเ้หมิเฟย อ๋อเฟยเหยียน อ๋อัวห อ๋อไป๋เหอ อ๋อไป๋หล ้วยท่าทีที่มิไ้สนใหเหมยเลยสันิทำเอานารู้สึแปลใอย่าประหลา
ปิหลันนั่ินเม็ยาที่เหอหลินนำมาให้ินพอิน็รู้สึี อาารบาเ็บภายในพลันหายไปทำให้ัวเบาโล่ไปหม “อบุเ้าะ พี่หลิน” นาล่าวอบุและหันไปหยิบนมที่านฮอเ้หมิเฟยิน ทำให้เามอนาอย่าเอ็นู
ยามเิน (15.20)นอเแนารปรอสี่ราาท้อสมุทร
ฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยา อ๋อเียวเปา อ๋อเฟยเหยียน อ๋อัวห อ๋อไป๋เหอ อ๋อไป๋หล ่าเินามหลัปิหลัน เหอหลิน หเหมย อยู่้วยันอย่าไม่ปริปาบ่นและพวเา็มอรอบ ๆ อย่าสนใับารมาเินเล่นที่นอเแน้อห้าม
“้ามารอเ้าอยู่นาน” สือหนินั่ื่มสุราอยู่นานที่ใ้้นเหมยพอเห็นสหายที่นัเอาไว้เพิ่เินทามาถึ็อมอ้วยสายาำหนิไ้
“เ้ามาเร็วไปั้หา” เหอหลินเห็นสหายที่นัเอาไว้ำลันั่ื่มสุราอยู่็รีบเินเ้ามานั่ลบนพื้นห้า้วยัน ส่วนนอื่น ๆ ที่มา้วยัน่าเินมานั่ระายัวอยู่รอบ ๆ “้าไ้ยินมาว่าเ้าไ้นสืบทอำแหน่แล้ว”
หเหมยเห็นเหอหลินล้วหยิบอสีเินออมารับสุราาสหายรู้ั็แปลใ ‘เหุใ้อพอส่วนัวมา้วยเล่า ทั้ ๆ ็มีออื่นวาอยู่ใล้ ๆ’
“้าไ้ยินเรื่อนั้นมาบ้าแล้ว เ้า่าล้านั” สือหนิยอสุราึ้นมาื่มพลาหัวเราะในารระทำอสหาย่อนหน้านี้ ‘ระหว่า้าับปิหลัน เ้าเลือใรเป็นสหายที่ีที่สุสำหรับเ้า’ นาเพียถามผ่านระแสิระหว่าันและัน
เหอหลินสบาับสหายเียบ ๆ ‘ย่อมเป็นเ้า’ พลายอสุราึ้นื่มเียบ ๆ
ความคิดเห็น