คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 หัวใจบุบผาของที่เสี้ยวเวยต้องการ
ยามอุ้ย (13.00) วัหลว้าว เห้อพัรับรอวัหลว้าว
อ๋อหมิหยานั่เฝ้าเินหลินมาั้แ่พานามานอนพัรัษาัวที่วัหลว้าวแล้ว เาไม่ยอมลุไปไหนแม้แ่นิเียว หาลาสายาานาไป็เรว่าะเิเรื่อับนาอีรั้ อนนี้สภาพร่าายอนาลับมาเป็นปิแล้ว ทำให้เาลายวามัวลไปไ้ระับหนึ่
“หมิหยา......” เินหลินรู้สึัวพลายับัวเล็น้อย้วยวามรู้สึเ็บปวระบมไปทั่วาย เนื่อานาผลัหน้าผาหุบเหวนรนั้นและัวระแทน้ำลมาอย่าแรทำให้ัวนาเ็บปวราวไปทั่วาย อนนี้นแรที่นาพบ็ืออ๋อหมิหยาที่ำลัมอนาล้ายะีใที่เห็นนาฟื้นึ้นมา “หมิหยา......” นาานเรียเาอีรั้ ทำให้อ๋อหมิหยารีบโอบประอัวนาให้ลุึ้น ะที่ฮอเ้้าวหล อ๋อ้าวปิ อ๋อ้าวเปียว ่าเินเ้ามาพร้อมับหมอหลวทันทีที่ทราบว่าสรีที่มาับอ๋อหมิหยาฟื้นแล้วและนาถูอ๋อหมิหยาอุ้มพาเ้าวัหลว้าวมา้วยวามร้อนรน าม้วยสีหน้าอทุนที่มีวามร้อนรนเ่นัน
“้าอยู่นี่” อ๋อหมิหยาานเสียรับพลาับมือเินหลินเอาไว้ ะัวนาเอนัวพิเาเอาไว้ และหมอหลวอแว้น้าวำลัรวอาารอนาอยู่
“พี่หลิน ท่านฟื้นแล้ว” ฮอเฮาเฟยเินรีบเินเ้ามาพร้อมับพระสวามีที่รัยิ่อนานั้นือฮอเ้หมิหลันที่เป็นอนุานรอออ๋อหมิหยา่าฟัเรื่อราวอฮอเฮาเฟยเินที่ไ้พบับเินหลินในวันนั้นและฮอเฮาเฟยเินถูะา้อารให้เินหลินเป็นสหายอนาอย่ามา ทำให้พระสวามีอนา้อารพบและอยาะอร้อให้เินหลินนั้นรับภรรยาอันเป็นที่รัเป็นสหายให้้วยแ่เาไม่ิว่าะเป็นสรีที่เ้ามาเี่ยว้อับพี่ายอเาและยัเป็นาิสนิทออ๋อเหยาหลิวอี้วย ึ่อนนี้นาอาศัยอยู่ที่บ้านสุลเหยา
เินหลินยยิ้มออมายามมอเห็นฮอเฮาเฟยเิน สรีสูศัิ์ สหายใหม่อนาที่พบันในวันที่ไปเินเล่นริมทะเลสาบหมิเียนเินเ้ามาสอบถามนาอย่าเป็นห่วใยแสออมาอย่าัเน
“อาเิน” เินหลินยยิ้มออมาอย่าอ่อนแรให้ับฮอเฮาเฟยเิน ะทุนพาันเินออไปร่วมฟัำพูอหมอหลวหลัารวอาารอเินหลินแล้วและอนนี้เหลือเพียฮอเฮาเฟยเินับป้ายเหยียนถิเท่านั้น “เ้าเรีย้าว่าพี่หลินทำไม ไหนเราลว่าเ้าะเรีย้าว่าอาหลินอย่าไรเล่า” เสียถามอย่าบ่น ๆ ออมา ทำให้ฮอเฮาเฟยเินหัวเราะออมาเล็น้อย
“้าิว่าเรียท่านว่าพี่หลินน่าะีว่า ้านะอายุเท่าับเหยาหลิว ส่วนท่านอายุมาว่า้า ไม่เหมาะ” ฮอเฮาเฟยเินรีบอธิบายับเินหลิน “นี่ือป้ายเหยียนถิ บุรีอแม่ทัพป้ายายหล นาอายุเท่าับ้า”
“ยินีที่ไ้รู้ั ุหนูป้ายเหยียนถิ” เินหลินยยิ้มออมามอไปยัป้ายเหยียนถิ “เ้าะสนิทับหมิหยามาสินะ” นาพูออมาในสิ่ที่ำลัิ
“บิาอ้ารับใ้หยาอ๋อมานานนลายเป็นนสนิทิามไป้วยทุที่เหมือนับพี่เฟยห ทำให้้าไ้รับวามเมาาหยาอ๋อพอสมวร” ป้ายเหยียนถิล่าวอย่าอธิบายออมาับเินหลิน “ท่านนี่ล้ามา ล้าเรียนามสั้น ๆ อหยาอ๋อเท่านั้น” ำพูวนะลึอป้ายเหยียนถินั้นทำให้เินหลินหัวเราะออมา “ไม่มีใรล้าเรียแบบนั้นเลยสัน แม้แ่นายหิหลิน”
“เหยียนถิ!!” ฮอเฮาเฟยเินรีบทำุเสียัใส่ป้ายเหยียนถิที่เป็นสหายทันทีเมื่อนาหลุปาถึอีนรัออ๋อหมิหยาที่ายาไป และเหมือนเป็นำ้อห้ามพูถึ เพราะอาะเิวามสะเทือนใแ่พี่สามีไ้ ทำเอาป้ายเหยียนถิหน้าเื่อนลในทันทีและหุบปาเียบริบ
“นายหิหลินเป็นใรอย่าั้นเหรอ” เินหลินทำหน้าาสสัยแล้วถามออไป ะสัเเห็นสีหน้าอฮอเฮาเฟยเินับป้ายเหยียนถิที่ไม่อยาะอบ “หาพวเ้าไม่อบ ้าะไปถามหมิหยาเอาเอ” นาทำท่าะลุ ทำให้ทั้สอรีบห้ามปรามทันทีและ่ายอมแพ้วามันที่ไ้รับาเินหลิน
ยามเิน (15.00) ศาลาหลวภายในอุทยานหลววัหลว้าว
เินหลินยืนเหม่อมอไปยัอบัวในสระอยู่นเียว้วยวามเศร้าหมอหลัาฟัเรื่อราวนายหิหลินาสหายทั้สอแล้วและอนนี้ฮอเฮาเฟยเินับป้ายเหยียนถิ่านั่พูุยันในเรื่อที่เล่าเี่ยวับนายหิหลินและ่าไม่มีใรล้าเ้าไปพูุยับเินหลินอี เนื่อามอเห็นสีหน้าหม่นหมออเินหลิน
“้าอยาออไปเินเล่น ที่นี่มีอะไรน่าสนใบ้า” เินหลินยยิ้มออมาแล้วเินไปหาสหายทั้สอนที่ำลัมอนาเ่นัน
“ไม่ไ้ เ้ายัไม่หายี ไปไหนไม่ไ้หรอ” ฮอเฮาเฟยเินรีบห้ามปรามในทันทีและูเหมือนเินหลินไม่ยอมฟัลับเหินายออไปาวัหลว้าวในทันที “เหยียนถิ ้าะรีบถามพี่หลินไป เ้ารีบไปบอทุนเถอะ” านั้นนารีบเหินายามเินหลินไปในทันที ่อนะมอเห็นเินหลินำลัเินเล่นแวะร้านนู้นร้านนี้้วยวามสนใเป็นอย่ายิ่
เินหลินเินเล่นในลาเมือหลว้าวับฮอเฮาเฟยเินันสอนและทั้สอ่าเินเล่นไปยัริมทะเลสาบ้าวเียนันสอน
“เินหลิน!!” เสี้ยวเวยมอเห็นเินหลิน ศัรูอัวเอ็รีบเหินายเ้ามาพร้อมับวัระบี่ในมือฟาฟันเป้าหมายทันที ทำให้เินหลินรีบผลััวฮอเฮาเฟยเินให้หลบออไปานั้นเินหลินทำไ้เพียใ้ฝ่ามือเปล่ารับารโมี้วยระบี่เียนในมือเสี้ยวเวยเท่านั้น “เ้ามอบหัวใบุบผามาให้้าแล้ว้าะละเว้นีวิอเ้า!!!” เสียล่าวอย่ารรโมาว่าะมาออี ๆ าเินหลิน ลูศิษย์เทพเหยาหลิน เ้าอวัวิหเียน ายารัอเทพเียนเฟย ราายมโล
“ไม่มีทา!!!” เินหลินสบถออมาและานั้นในมืออนาปราาบเล่มหนึ่ออมาประายแสสว่าไสวยามนามวัาบในมือมาบเียผ่านร่าเสี้ยวเวยไปมาและเสี้ยวเวยหลบหลีอย่าว่อไว
“ั้น้า็ะเอาีวิอเ้า เินหลิน!” เสี้ยวเวยสะบัระบี่ในมือเปลี่ยนเป็นแส้แล้วสะบัรุนแรฟาใส่เินหลินอย่ารวเร็ว รุนแร ทำให้ีแ้ม้าหนึ่ที่เยเป็นแผลนั้นเป็นแผลสใหม่อีรั้
“พี่หลิน!” ฮอเฮาเฟยเินมอเินหลินที่ถูทำร้ายาสรีนานั้นที่เ้ามาหาเรื่อ่อนอย่าใและนาถูผลัออ้านนอเพื่อวามปลอภัย้วยวามหวัีอเินหลิน
ในเวลาเียวันทุน็มาถึพร้อมับมอเห็นเินหลินถูทำร้าย้วยแส้ในมือสรีนานั้นและเป็นัหวะที่อ๋อเหยาหลิวพุ่เ้ามาใ้มือับแส้ในมือเสี้ยวเวยเอาไว้ในทันทีและเหวี่ยออไปให้พ้นทา
“เินหลิน มอบหัวใบุบผามาให้้า!!!” เสี้ยวเวยะโนออมาอีรั้สายามอเินหลิน้วยวามเลียิัอย่ามาและ็อยาไ้อที่เินหลินรอบรออยู่ในอนนี้ “เ้ามีสิทธิ์อะไรถึไ้รอบรอหัวใบุบผาในเมื่อ้าั้หาที่ะ้อไ้มันมารอบรอ!!”
อ๋อหมิหยารีบ้าวาเ้ามาโอบัวเินหลินเอาไว้ ะสีหน้าอเินหลินเริ่มไร้สีเลืออีรั้ มือนาเย็นอีแล้ว เาสัมผัสไ้ในทันที เารีบใ้พลัปรามัรเินอย่วยนาในทันทีพลาวัสายามอสรีรหน้าที่มาหาเรื่อเินหลิน
เสี้ยวเวยมอบุรุษที่เ้ามาโอบัวเินหลิน เามีเส้นผมสีเินยว บ่บอให้รู้ทันทีว่าือใร อ๋อหมิหยา เ้าอวัมัรเิน พระเษาอฮอเ้าหมิหลันับอ๋อหมิโว ผู้มีอำนาสูสุอแว้นหมิ
“สัวัน้าะมาเอาหัวใบุบผาไปาเ้าเินหลิน!” เสี้ยวเวยล่าวออมาพลามอบุรุษที่ับแส้อนาเหวี่ยทิ้ไป่อนหน้านี้ “บอนามมา!!” ปลายนิ้วี้สรีนั้นี้ไปทาอ๋อเหยาหลิวที่ยืนอยู่้า ๆ เินหลินที่อยู่ในอ้อมแนออ๋อหมิหยา ะที่อ๋อเหยาหลิวยยิ้มออมาเล็น้อย
“เสี้ยวเวย ้าไม่รู้ว่าเ้าะ้อารหัวใบุบผาไปทำไม ในเมื่อหัวใบุบผานั้นเป็นผู้เลือ้าเป็นเ้าอ ๆ มันเอ ไม่ใ่้าที่เลือมัน” เินหลินล่าวออมา “หาเ้า้อารทราบว่าเานนี้ือใร้าะอบแทนให้็ไ้ เาือ อ๋อเหยาหลิว แม่ทัพหลิว เ้าอวนทัพพยั์ อนุาบุธรรมออ๋อหมิหยา”
ความคิดเห็น