คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 ร้านขนมเล็ก ๆ ที่ไม่ธรรมดา
ยามไฮ่ (21.00) เายแนอี้เื่อม่อเายแนหมิ
“เ้ามาทำบ้าอะไรที่นี่!” อ๋อไป๋หยาะอเสียัถามเินหลินอย่าอารม์เสียหลัาที่เาสามารถัารสัว์ร้ายัวนั้นไ้นสำเร็และเวลานี้ระบี่มัรเพลิ็ลายเป็นำไลสีแอยู่ที่้อมืออเา
“้าเป็นห่วท่าน็เลยามมา” เินหลินทำปาอุบอิบอบอ๋อไป๋หยาะมอเศษาเ้าสัว์อสูรนั้นที่ถูัาร้วยระบี่มัรเพลิ้วยแววาเยาะเย้ยมันแล้วนา็ใ้สายามอร่านั้นที่นอนแน่นิ่ับพื้น
“ิ” อ๋อไป๋หยาทำเสียไม่อบใในลำออเาเมื่อไ้ฟัำอบอเินหลินแล้วสายาเามอามสายานาที่ำลัมอร่าสัว์ร้ายที่นอนแน่นิ่ไร้ลมหายใและมันถูัาร้วยฝีมือเา
อ๋อมู่เทียน อ๋อเียว ำลัยืนอยุมทหารอ์รัษ์ันสูรศพสัว์ร้ายัวนี้ว่ามีสิ่ใสามารถนำไปใ้ประโยน์ไ้หรือไม่และหานำไปไ้ริมันมีพิษร้ายหรือไม่และพวเาำลัำนวร่าสัว์ร้ายัวนี้ันอยู่
“้าอยาไ้เนื้ออมัน” เินหลินเินมายัาศพสัว์อสูรแล้วยยิ้มมุมปาอย่านึถึารนำเนื้ออมันมาย่าบนแผ่นหินร้อน ๆ
“หะ! เ้าพูริเหรอ” อ๋อเียวแทบะหันมามอเินหลินในทันทีพร้อมับนอื่น ๆ ้วยเ่นัน “ัวให่นานี้ะแล่เนื้อมันอย่าไร” เสียถามอย่าสสัย “แล้วเนื้อมันะไม่มีพิษอย่านั้นเหรอ” เสียถามอีรั้
“้ามีวิธีล้าพิษออาเนื้ออมัน” เินหลินมอ้อนเนื้อรหน้าที่ยัไม่ไ้แล่เนื้อมันออมา ่อนนาะล้วหยิบพลุนาเล็ออมาแล้วและุพลุเป็นสัาึ้นบนท้อฟ้าว้าเป็นสัาเรียนอนา
ูมมมม! พลุสัาพุ่ึ้นท้อฟ้าว้าลายเป็นประายไฟแแยออาัน้วยฝีมือเินหลิน านั้นเสียฝีเท้ามามาย่าพาันปราัวรอบทิศทาแล้ว่าระโนลมาพร้อมับุเ่าพลายมือประสานเ้าหาันอย่าพร้อมเพรียัน ะเียวันนราสำนัหมินั้น่าพาันหันไปมอ้วยวามื่นใับารมาอลุ่มนมามาย ่าแ่ายแ่าัน
“้า้อารปรุเนื้ออมันแบ่ออเป็นหนึ่ส่วนให้นที่นี่ิน ส่วนอีส่วนนั้นให้พวเ้าินและอีส่วนหนึ่ปรุรสอย่าเรียบ่าย ัลล่อสำรับอาหารพร้อมับนมอ้า” เินหลินพูเสียัเป็นำสั่ออมา “ระายัวออไปเ็บสมุนไพร พืพรรทุอย่าที่สามารถปรุอาหารมาให้ไ้มาที่สุ” านั้นำสั่อนาถูถ่ายทอันไปแล้วแบ่ออเป็นลุ่ม ๆ แบ่หน้าที่ันทำอย่าถ้วนหน้า
“เ้าะย่าเนื้อบนแผ่นหินใ่ไหม ั้นพว้าอาสาะหาแผ่นหินมาทำวามสะอาให้ละัน” อ๋อเียวเินมาพูับเินหลินแล้วเินไปทาสั่ทหารอ์รัษ์ให้ไปหาแผ่นหินเพื่อมาปรุอาหาร านั้น็ระายำลัออไป
“ถ้าอย่านั้น้าะ่วยเ้า่อไฟสำหรับย่าเนื้อละัน” อ๋อมู่เทียนเินไปุยับเินหลินแล้วเินไปสั่ทหารอ์รัษ์หาวัสุมาเป็นเื้อเพลิในารทำอาหาร
พอทุน่าแยย้ายันไปทำานันหมแล้วเินหลินหันไปทาอ๋อไป๋หยา “้าะปรุเนื้อมันให้ท่านิน รับรอท่าน้อถูใแน่” เสียนาบอพร้อมับรอยยิ้มสใสอนาเหมือนเ่นเยที่มอบให้เาเหมือนทุรั้
อ๋อไป๋หยามอเินหลินแล้วหันไปทาอื่นแล้วมอทุนที่ำลั่วยันทำสถานที่ปรุอาหาร , ล้าสมุนไพร พืพรรที่หาไ้ในป่า , ล้าแผ่นหินทำวามสะอา , แล่เนื้อทำวามสะอาพร้อมับหมัเนื้อมันนมีลิ่นหอม
เือบยามื่อ (23.00) เินหลินปรุอาหารทุอย่าเสร็แล้วให้นนำอาหารยออไปให้ทุนไ้ทานัน ส่วนนานั้นอยำับให้ทำอาหารับใส่นมลในสำรับแล้วใส่ผลไม้ไป้วยประับให้สวยามแฝวามเรียบ่ายานั้นประทับราร้านนมอนาลไปบนล่อสำรับอาหารนี้
เินหลินเินมาหาอ๋อไป๋หยา อ๋อมู่เทียน อ๋อเียว แล้วเหล่าทหารอ์รัษ์ที่ทานอาหารนอิ่มแน่นท้อันแล้ว
“อร่อยมา” อ๋อเียวพูับเินหลินเารู้สึอิ่มนแน่นท้อไปหม
“รสาิยอเยี่ยมนั” อ๋อมู่เทียนพูับเินหลินเ่นันแล้วรู้สึว่าเาินเยอะพอ ๆ ับนอื่น ๆ “แล้วเ้าินอะไรหรือยั” เาถามเพราะไม่เห็นนามาิน้วยันแล้วมอเห็นนอนา่าเรียมพร้อมเหมือนะำลัะไปที่ไหนัน
“แ่เพียผลไม้รอท้อ็พอ” เินหลิน้มลหยิบผลไม้ที่เหลือบนานออ๋อไป๋หยามาเ้าปาแล้วเี้ยวลืนลอไปในท้อแล้วยิ้มนิ ๆ
“นายหิอรับ พวเราเรียมัวพร้อมแล้วอรับ” นอนาเินเ้ามาพร้อมับรายานารเรียมพร้อมในารทำานามำสั่นายหิ
เินหลินพยัหน้าแล้วหันไปแววาเปลี่ยนไปเล็น้อย านั้นนาออำสั่ทันที “เรียมัวให้พร้อมสรรพ เราะเริ่มทำภาริันเมื่อแสอาทิย์แรอวันใหม่มาถึ” เสียประาศั้อึ้น “ำเอาไว้ให้ไ้แ่ายสำรับอาหารให้รบถ้วนอย่าให้าแม้แ่นเียว หาอาหารไม่เพียพอให้รีบส่สัา ้าะรีบสั่นนำอาหารไปเพิ่มโยเร็วที่สุ” านั้นนอนาุเ่าลพร้อมับยมือประสานเ้าหาันอย่าพร้อมเพรียแล้วรีบแยย้ายันไปทำานในทันที
อ์รัษ์หลิวระโลมาาแนวหน้าผาันมายืน้านหลัอนายหินเอแล้วยมือประสานเ้าหาันให้นายหิ
“นายหิอรับ ้าไ้เรียมรถม้าเรียบร้อยแล้วอรับ” อ์รัษ์หลิวล่าวออมาแล้วเินหลินหันไปมอไปยัอ๋อไป๋หยาเล็น้อยและอีฝ่าย็มอนา
“รถม้านั้นให้พวเานั่ลับวัหลวเถอะ” เินหลินพูึ้นับอ์รัษ์นสนิทและอีฝ่ายพยัหน้าแล้วย่อายเล็น้อยอุ้มนาึ้นมาแล้วรีบเหินายึ้นไป้านบนทันทีพร้อมับสายาอทุนที่มอามเ่นัน
อ๋อไป๋หยา อ๋อมู่เทียน อ๋อเียว และเหล่าทหารอ์รัษ์ ่าพาันึ้นมา้านบน็พบว่ามีรถม้าอร้านนมเินหลินมาอรออยู่ พอมอนายืนส่ยิ้มเหมือนเย
“เ้าไม่ลับไปพร้อมับพวเราเหรอ” อ๋อเียวเินแยัวไปหาเินหลินแล้วถามนา ทั้เาับนา่าพาันหันไปมอรถม้าที่อนิ่สนิทที่เิม
“้า้ออยู่รอปรุอาหารเพิ่ม หาอาหารเหล่านั้นไม่เพียพอ” เินหลินพูับอ๋อเียว “้าเอ็เสียายเหมือนันที่ไม่ไ้ลับับเา โอาสไ้ใล้ิเา็ไม่ไ้หาันบ่อย ๆ เสีย้วย” พลาพูับอ๋อเียวแล้วหัวเราะออมา้วยัน
“ถ้าเ่นนั้น ้าไม่รบวนเวลาทำานอเ้าแล้ว” อ๋อเียวล่าวออมาับเินหลินแล้วเหมือนะเินออไปแ่แล้ว็หันลับมามอนาอีรั้ “้าิว่าเ้าเพียเปิร้านนมเล็ ๆ เท่านั้นไม่ิว่าะะยิ่ให่นานี้” เาพูอย่าทิ้วามหมายบาสิ่ับนา้วยแววาหัวหน้าอ์รัษ์วัหมิ
“หาท่านสสัย ้ายินีให้พวท่านรวสอบไ้ทุเมื่อ” เินหลินยมือประสานึ้นมาให้ับอ๋อเียวแล้วอีฝ่ายยืนนิ่มอนา้วยแววาับผิบาอย่าแล้วนาเป็นฝ่ายเินไปหาาย่อนหน้านี้ที่พานาึ้นมาาหุบเหวนั้น
อ๋อไป๋หยานั่รถม้าแล้วใ้เพียสายามอเินหลินเท่านั้น เาเพียมอนา้านในอรถม้า ึ่รถม้านี้เป็นอร้านนมอนา
ความคิดเห็น