คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 เฉินหลินพลัดตกหุบเหวนรก
ยามเหม่า (06.00) วัมัรเิน
อ๋อหมิหยาำลัยืนรน้ำแปลอไม้สีาวอยู่เหมือนับทุวัน ะที่เินหลินเินมานั่รระเบียริมหน้า่าอห้อนอนส่วนัวออ๋อหมิหยา
“หมิหยา แปลอไม้นี้สวยัเลยนะ” เินหลินพูึ้นพลายแนเท้าาัวเอพลามอแปลอไม้สีาวที่บ่บอว่าเป็นอใร อีนรัอเา็ืออาารย์อนานั้นเอ ลิ่นหอมอไม้สีาวนินี้เหมือนับลิ่นหอมอไม้ที่อาารย์อบและที่วัวิหเียน็มีแปลอไม้สีาวเ่นนี้เ่นัน
“อนนี้รู้สึเป็นอย่าไรบ้า” อ๋อหมิหยาถามเินหลิน ะเินไปที่ศาลลาภายในสวนอวัมัรเิน้วยวามเยิน “เมื่อืนเิอะไรึ้น เหุใสภาพห้อึเป็นเ่นนั้น” เาถามนา ะมอสายาอนาที่เหม่อมอออไปไม่ไ้สนใที่ะอบำถามอเาแ่อย่าใ “เ้าเรียมัวออเินทาไปแว้นเาับ้าพร้อมนอื่น ๆ ้าะพาเ้าไปรัษาัวที่นั้น” เาพูเรื่อสำัับนา
“้าไปไหนไม่ไ้หรอ อาารย์บอ้าอยู่ที่นี่” เินหลินยยิ้มออมาพลาลูบหลัมือนเอ “้าไม่ลัวายหรอแ่้าลัวทรมาน” นายิ้มแย้มออมาสใสพลามอสีหน้า แววาออ๋อหมิหยา “้าอวาภาพอท่านอีไ้หรือไม่”
อ๋อหมิหยามอเินหลินแล้วพยัหน้าล เาสั่ให้เฟยหไปนำอุปร์เรื่อเียนออมาาห้อทำานอเาและนำออมา เานั่นิ่เป็นแบบให้นาวาภาพ ้านหลัเป็นแปลอไม้สีาว มี้นไม้ให่ปลุม
“ฝีมือี เ้าวาภาพให้้าับายารัอ้าสัภาพสิ” อ๋อหมิโวเินเ้ามาพร้อมับายาเฟยเมี่ยว้วยันพลามอเห็นภาพวาที่ใล้ะเสร็แล้ว้วยฝีมืออเินหลิน อนนี้เาับายาและานเียว่าเห็นสีหน้าเหมือนะเป็นปิอเินหลิน็ลายวามัวลไประับหนึ่ เนื่อาว่านิ้อหิมะมีฤทธิ์รุนแร และสมุนไพรรัษานั้น็หายายิ่ โอาสรอมีน้อย ใรันที่ล้าทำร้ายเินหลินเ่นนี้
“ไ้สิ” เินหลินพยัหน้าลพลามอบภาพวานั้นให้ับอ๋อหมิหยาเหมือนอย่าเย และอ๋อหมิหยาส่ภาพวานั้นให้เฟยหนำไปไว้ที่ห้อนอน ทำให้เฟยหมอเห็นภาพวาที่มีอ๋อหมิหยานั่ลาทุ่อไม้และบนหัวออ๋อหมิหยามีมุอห้าและสีหน้านั้นำลัยิ้มอยู่ ทำให้เา่อน้าแปลใและภาพวาในมือนี้็ำลัยิ้มเ่นัน ทั้ ๆ ที่อนที่อ๋อหมิหยาเป็นแบบให้นั้นมิไ้ยิ้มสันิ าว่าภาพทั้สอิ้นน่าะเป็นฝีมืออเินหลิน
ยามเิน (07.00) วัมัรเิน
อ๋อหมิหยา อ๋อหมิโว ายาเฟยเมี่ยว ่านั่ลเรียมที่ินอาหารเ้า้วยัน ทำให้เินหลินไ้รับโอาสนี่เ่นันแ่นาเลือปิเสธไม่ินอาหารเ้า้วยและนาอัวออาวัหลวทันทีเมื่อมอเห็นฟาเหมยำลัเินเ้ามาพร้อมสำรับอาหารที่าว่านำมาให้ับอ๋อหมิหยา
อ๋อหมิหยามอามเินหลินไปอย่าเียบ ๆ ะที่ทุนมอามสายานั้นและาว่าเินหลินอยู่ในวามสนใออ๋อหมิหยา
ระหว่าทาะออาประูวัหลวหมินั้น เินหลินพบหานเฟิระหว่าทาพอี ทำให้่าฝ่าย่าหยุเิน
“เ้าสบายีหรือ” หานเฟิพูประโยแรออมาับเินหลิน
“้าสบายี” เินหลินยยิ้มออมาเพียมุมปา “อบใน้ำใวามห่วใยอนายหิหานเฟิที่เป็นห่ว้า” มีหรือะไม่รู้ว่าที่นาถูพิษนั้นเป็นฝีมืออใร
“่าวแ็เสียริ” หานเฟิยยิ้มออมาพลายับเ้าใล้เินหลินพร้อมับปล่อยไอเย็นระทบายอเินหลิน ทำให้เินหลินถึับทรุัวลับพื้นทันทีและถูบีบปลายาอย่าแร “เป็นเ้าเอที่แส่หาเรื่อ้า่อน” แววาโหเหี้ยมเผยออมาพร้อมับพลัันำนวนมาออมาาายอหานเฟิ
“อึ....” เินหลินถึับสำลัเลือออมาและำลัทรมานับอาารำเริบอพิษว่านิ้อหิมะ และไ้แ่มอามหานเฟิที่เินไปทาวัมัรเิน้วยวามแ้นใที่นาไม่ไ้สามารถอบโ้อะไรไ้เลย
ยามื่อ (09.00) อ๋อหมิหยาับเฟยหเินออมาาวัมัรเินเพื่อไปประุมานที่ท้อพระโรหลวหมิเหมือนับในทุ ๆ วัน และสายา่าเหลือบไปเห็นเินหลินนั่ทรุัวอยู่ที่พื้น้วยวามรู้สึแปลใพลาิว่านาน่าะลับบ้านสุลเหยาไปนานแล้วเหุใยัอยู่อี
“แ่.... แ่...” เินหลินไอออมาถึ 2 รั้พร้อมับสำรอเลือออมา้วย้วยวามทรมานปวแสบที่อและรู้สึหนาวเย็นอย่ามา เย็นไปถึระู
อ๋อหมิหยารีบ้าวาเร็วไปโอบัวเินหลินทันทีรับรู้เนื้อายอนาที่เย็นเียบราวับน้ำแ็ อาารำเริบเหมือนเมื่อวานไม่มีผิและอาารหนัว่าเมื่อวานเพราะนาสำรอเลือออมา้วย
“หมิหยา ้าหนาว....” เินหลินัวอ่อนแรแทบะทรัวไม่ไ้เลย ทำให้อ๋อหมิหยารีบอุ้มนาวิ่พานาลับเ้าวัมัรเินามเิมาม้วยเฟยหที่รีบวิ่ามหลัไปเ่นัน “ฮึ...ฮืออ...หมิหยา” นาัวสั่น หน้าี นน่าใ
“ไม่เป็นไร.... ้าอยู่นี่” อ๋อหมิหยาโอบอัวเินหลินเอาไว้และเฟยหรีบหยิบผ้ามาห่มัวให้ “่อยยัั่วบ้าไหม” เสียถามอย่าเป็นห่ว ะที่เินหลินรู้สึหนาวเย็นนเ็บหัวใอย่ามายมือุมหน้าอแน่น
“หัวใ...้า...ำลัะหยุเ้น” เินหลินพยายามเ้นเสียบอออมา ทำให้อ๋อหมิหยารีบใ้พลัปรามัรเินเ้า่วยบรรเทาอาารำเริบอนาทันที ะที่เฟยหนั้นมีแววา สีหน้า เป็นห่วับอาารำเริบอเินหลินเ่นัน
“เฟยห เรียมัวเินทาให้เร็วึ้น ้าะพาหลินเอ่อร์ไปรัษาัวที่แว้นเา” อ๋อหมิหยาพูับลูน้อนสนิทและเฟยหพยัหน้าและเินออไป ะที่ภายในใออ๋อหมิหยาในอนนี้มอเห็นเินหลินเป็นเหยาหลิน เาไม่อาะปล่อยให้นาเป็นอะไรไปไ้ เาไม่อยาะมอูเหมือนที่เยผ่านมา
“้าไม่ไป...” เินหลินพยายามะบอพร้อมับส่ายหน้าับอ๋อหมิหยา
“อย่าื้อ” อ๋อหมิหยาโอบอัวเินหลินเอาไว้และอุ้มัวนาพาวิ่ออไปึ้นรถม้าวัมัรเินทันทีเมื่อเฟยหเรียมพร้อม ๆ ะออเินทาแล้วแ่ะแวะพัที่แว้น้าว่อน่อยะเินทาไปแว้นเา
ภายในรถม้าอุ่นอย่ามา ทำให้เินหลินมีสีหน้าีึ้นบ้า นาพอยิ้มออมาบ้าและนาส่เสียพูุยับอ๋อหมิหยานเสียหลุลอออมา ทำให้เหล่านิามทั้หลายออ๋อหมิหยาพาันสบาันอย่าเียบ ๆ
ารเินทาผ่านมาไ้สัพั็ถึเวลาพลบ่ำ ทำให้ารเินทา้อหยุลและแวะพัแถวริมน้ำ ะที่นอื่นพาันัเรียมอาหารและที่พัให้ับอ๋อหมิหยาและเินหลิน
อ๋อหมิหยาสั่ใหุ้หลุมและสร้าที่อาบน้ำให้ับเินหลินเพื่อให้น้ำอุ่นเพื่อให้นาไ้อาบน้ำไ้อย่าไร้ัวล
เินหลินอาบน้ำอุ่นและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ โยมีป้ายเหยียนถิอยูแลอย่าใล้ิามำสั่ออ๋อหมิหยา
อ๋อหมิหยาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เสร็นานแล้ว เาให้ป้ายเหยียนถิออมาเินทามา้วยันเพื่อะไ้เป็นเพื่อนับเินหลินไ้และารเินทานี้็มีนสนิทอเา่ามา้วยัน
ยามไฮ่ (21.00) เินหลินนอนไม่หลับ นาเินออมา้านนอพบเพียทหารไม่ี่นำลัเฝ้ายามอยู่ที่อไฟและนาหันไปมอ้านอื่นพบว่าอ๋อหมิหยาำลัยืนพูุยับป้ายเหยียนถิอยู่้วยวามสนิทสนมยิ่นัทำให้นารู้สึอ้าว้าเียวายอย่ามา น้ำาไหลออมา ่อนะไ้ยินเสียเรียออาารย์ัึ้น เรียให้นาไปยืนบนอบผานรที่ลึและน่าลัวที่สุอยู่่อนะถึแว้น้าว
เินหลินรู้สึัวอีรั้เมื่อัวนาถูผลัลไปในหุบเหวนรนั้นแล้ว านั้นเสียนารีร้อออมาเสียัลั่น
“รี๊!!!” เินหลินหวีเสียร้อเสียั ่อนเสียนั้นะถูลบ้วยเสียสายลมพัผ่านไป “หมิหยา....” แ่เสียเรียนั้นไม่ไ้หายไป
อ๋อหมิหยาล้ายับไ้ยินเสียเินหลินเรียหา ทำให้เารีบเินไปหานาที่ัให้นานอน พอเาเินเ้าไปใล้็ไม่พบ เาร้อนรน สอารีบ้าวาไปหานาและสั่นามหานาให้พบ อนนี้อาาศเย็นมาแล้วเรว่าอาาระำเริบึ้นมาอีและเาเรียอย่ามา เมื่อไม่มีใรามหานาพบเลย
ยามเิน (07.00) อ๋อหมิหยาไ้รับรายานว่าพบร่อรอยอเินหลินที่อบผาเหวนรที่อยู่ระหว่าแว้นหมิับแว้น้าว ทำให้เาร้อนใอย่ามาและรีบใ้เือลไป้วยนเอไม่สนใเสียร้อห้ามปรามแ่อย่าใ ใเาเป็นห่วนา
“เินหลิน...หลินเอ่อร์!!” อ๋อหมิหยาะโนเรียหาพร้อมับวาสายามอไปมอหารอบ ๆ สอารีบวิ่ามหา ะที่เหล่านิามรีบวิ่ามอ๋อหมิหยาที่ามลมานถึ้นเหวนร้วยัน ่อนเาะมอเห็นร่าอนาัวมอยู่ในน้ำรึ่ัว เารีบวิ่ไปหานาโอบอนาเอาไว้ ัวนาเย็นอีแล้ว ลมหายใาห้ว ีพริัและใบหน้าอนา็มีแผล เาอนาแล้วร้อไห้ออมา ใเาเ็บปวอีแล้ว ทำเอาทุนที่ิามมา้วยนั้น่าพาันสะเทือนใับภาพที่เห็น เหุใ สวรร์ึทำร้ายเ้านายอพวเาอีแล้ว เหุใไม่ส่สรีที่ทำให้เ้านายอพวเามีวามสุเสียที เหุใทำให้เ้านายอพวเาเป็นเ่นนี้อี
ความคิดเห็น