คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 เปิดใจ
ยามวี(19.00)
เรือนเฟยหลิน
เฟยหลินอนนี้ไ้เรือนเฟยหลิน
เป็นเรือนแยอยู่้านหลัอวัะวันออที่อยู่้านหลัอทาฝั่ห้อนอน
ห้อทำานออ๋อหยาเฟย
อ๋อหยาเฟยยืนมอเฟยหลิน้านฝั่ห้อทำานอเา
ะนาำลันั่เล่นพิที่ไ้รับาฮอเ้หยาเปียวและนาำไ้ว่าเป็นพิทีุ่หนูเหยียนถิหว่านื้อเหมาหมทั้ร้านในวันนี้และไหพิอันนี้ึไ้มาันล่ะ
“มือ้ายำใ้หล้า
มือวารอบรอนภา ฝ่ามือแยาัน ฟาสายฟ้าลแผ่นิน าลเวลา
ที่แล้วมายาหวนลับืน ี่พันปี ไม่ไ้พบเอ มือ้ายถืออไม้
มือวาร่ายเพลระบี่ เล็เหมันาล ร่าโปรยเหนือลาระหว่าิ้ว ี่หมื่นปี
หลอมละลายเป็นน้ำาา นั้นือ้า มือ้ายรลำนำ มือวาบรรเลท่วทำนอ
ล่อเรือลาธารา ลืมเลือนทั้วามสุทุ์ ั่โลนม ที่สวรร์สร้าอบัวแ้ำ
ไม่อาทำ ให้หยุะนึ มือ้ายารันทรา มือวาำ้ายสีแ ภาวนาให้รั
เราสอสมัหวั ันทร์สาทอ เพียเราสอ มือ้ายปีปัษา
มือวาหยั่ั่วามเที่ยธรรม หลบอยู่บนเมา บาราลี่ในพไพร ปรารถนา
ให้เ้าใ้ฝุ่นผเหล่านั้น เสสร้าสรร์เป็นโลทั้ใบ มือ้า้ายับเ้าไว้
มือำ้อปล่อยเ้าไป พึระทำเ่นนั้น เพื่อึเ้าืนอ้อมแน ราบำยาน มอไหม้เป็นเศษเถ้าถ่านิน
เราทั้สอ ไม่าพราัน” เฟยหลินเล่นพิพลาร้อไป้วย
ท่วทำนอวนให้อ๋อหยาเฟยิถึถัหลิน , รอแม่ทัพเฟยฟาิถึ่าลี่ ,
อ์รัษ์เฟยีิถึหวเียว
รวมถึนภายในวัะวันออทั้หมหวนิถึสหายที่าไปแล้วพาลิถึนวัะวัน้วยแล้วพาันร้อไห้สะอื้นออมา้วยเศร้า
ฟิ้วววว! มีบินพุ่เ้า้วยวามรวเร็ว
ทำให้เฟยหลินเหินายึ้นาฝ่ามือใ้้ายโลหิัไปทาที่มาอมีบินนั้นอย่ารวเร็วแล้วนารีบเหินายไปหาแ่แล้วลับถูัลอยระเ็นออมา
เฟยเียนปราัวอย่ารวเร็วแล้วใ้ฝ่ามือเ้า่อสู้แล้วถูยุ้มบีบอนยาะิ้นหนีรอพ้น
ทำให้เฟยหลินัสินใใ้้ายโลหินั้นวัรัอีฝ่ายที่เป็นศัรูมอไม่เห็นแ่สัมผัสไ้ถึพลับาอย่า
ทำให้อีฝ่ายปล่อยเฟยเียนเป็นอิสระแล้วัวนาเหินายามสัมผัสพลันั้นไปอย่าไม่ลละ
ศัรูมอไม่เห็นนั้นเลือใ้มีบินนับร้อยเ้าใส่เฟยหลิน
ทำให้เฟยหลินใ้ลีบอไม้ทั่ววัวัหลวเ้ารับารโมีมีบินเอาไว้แทนแ่นาไม่มีวามสามารถมาพอทำให้มีบินนั้นพุ่ไปทาเรือนเฟยหลิน
“เียนเอ่อร์ ลับมาหา้า” เฟยหลินเรียเฟยเียนลับเ้ามาในำไลัเิมแล้วนาเหินายหนี่อนเสียระเบิเรือนเฟยหลินัึ้น
ูมมมมมมมมม!!!!!
เสียัสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว
ทำให้ทหารทั้วัหลวรีบเร่มายั้นเสียนั้นแล้วพบเศษาเรือนเฟยหลินนั้นถูทำลายไม่มีิ้นี
ฮอเ้หยาเปียวที่ำลัวิ่มาทาวัะวันออับอ์รัษ์ส่วนพระอ์็่ามอเฟยหลินำลัเหินายเหยียบหลัาวัมัรฟ้ามาพอีแล้วเหินายเหยียบพื้น้านล่าแล้วาฝ่ามือนั้นปลปล่อย้ายโลหิออมาำนวนมา
อ๋อหยาเฟยับอ์รัษ์ส่วนพระอ์ำลัวิ่มาทาวัมัรฟ้าพอีและ่าไล่ามเฟยหลินมาเ่นัน
ั้แ่มอเห็นลีบอไม้พาันรวมัว้านบนเหนือวัะวันออแล้วานั้นเสียระเบิาทาเรือนเฟยหลินัึ้น
ทำให้พวเารีบออมาแล้วเห็นเฟยหลินำลัไปทาวัมัรฟ้า
เฟยหลินีัวลอยเหนืออาาศแล้วา้ายโลหิออไปนับร้อยเส้นแล้วเหินายมายืนรลาระหว่าฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยและอ์รัษ์ส่วนพระอ์ทั้สอนั้น
านั้น้ายโลหิห่อัวนทั้ 5
เ้าไว้พร้อมับมีบินพุ่เ้ามาปะทะในทันทีและบุรุษทั้ 4
ใ้พลัมัรเ้า่วยรับพลัารโมีอีรั้
มีบินเล่มหนึ่เาะเ้ามาแล้วพุ่เ้ามาใส่เฟยหลินแ่แล้วอ๋อหยาเฟยนั้นหมุนายโอบัวนาเอาไว้แล้วใ้ปลายนิ้วีมีบินนั้นออไปแล้ว้ายโลหิถูเรียลับืนแล้วเฟยหลินหมแรเะล้มยัีที่อ๋อหยาเฟยโอบัวนาเอาไว้อยู่่อน
นาึสามารถเอนัวไปหาเายั้ัวเอไม่ให้ล้มไ้
ฮอเ้หยาเปียวับอ์รัษ์เปียวเทียนับอ์รัษ์เฟยี่าฝ้พลัมัรรัวเ้าใส่ปัมีบินเ้ามาทาเฟยหลินอีรั้
นับรั้ไม่ถ้วนที่มีบินเ้ามาไม่หยุ
“หลิน...”
อ๋อหยาเฟยเรียเฟยหลินเอาไว้เท่านั้นพลาุมมือนาที่ำลัำเสื้อบริเวหน้าออเาแน่นราวำลัเ็บปว่อสู้อะไรบาอย่าไป้วย
่อนัวนาะหมสิอยู่ในอ้อมแนอเา “หลินๆ เ้าเป็นอะไร”
เาเรียื่อนาเบาๆเพื่อให้นาไ้สิอีรั้แ่แล้วนาเหมือนรั้น่อนแล้วเา้มหน้าลรริมฝีปาลาผาอนาแล้วระิบเรียื่อนาให้ลับมาหาเาอีรั้
“….” เฟยหลินรู้สึัวอีรั้พลาโผเ้าออ๋อหยาเฟยแน่น
ะัวนาถูโอบอัวนาเอาไว้เ่นันราวับหวแหนหวั่นเรว่านาะหายไปเหมือนใรนหนึ่ที่เารัและผูพัน้วย
“พี่ให่
ูเหมือนพวมันไปันหมแล้ว” ฮอเ้หยาเปียวรีบเินลับมาหาพี่ให่ที่ำลัโอบอเฟยหลินเอาไว้ล้ายำลัร้อไห้สะอื้นล้ายำลัลัวว่าะเสียอสำัไปเหมือนับรั้นที่ผ่านมาและูเหมือนเา้อไปูวามวุ่นวายที่วัะวันออเสียแล้วึหันไปวนอ์รัษ์เปียวเทียนับอ์รัษ์เฟยีไป้วยันและปล่อยให้สอนนั้นอยู่้วยันามลำพั
อ๋อหยาเฟยโอบัวเฟยหลินเอาไว้พลาเยปลายานาึ้นมาสบาันแล้วโน้มัวไปหาประบปาูบนาอย่านุ่มนวล
อ่อนหวาน นุ่มนวลแล้วผละออะเียวันเฟยหลินนั้นื่นเ้นเสียนอ๋อหยาเฟยไ้ยินเสียหัวใอนาำลัเ้นระหนำเสียัออมาแล้วเาหัวเราะออมาในลำอ
“อะ...”
เฟยหลินทำแ้มป่อแล้วยมือทุบัวออ๋อหยาเฟยอย่าเินอาย
“เ้าล้าทำร้าย้าั้นเหรอ”
อ๋อหยาเฟยทำเสียุใส่เฟยหลินส่ผลให้นาใน้ำาลอออมาแล้วลายเป็นว่าเา้อ้อนาเมื่อนาร้อไห้สะอื้นออมา
“โอ๋ๆไม่ร้อนะ เ็ี” เาโอบัวนาเอาไว้พลาโอ๋นาเหมือนเป็นเ็น้อยอเาและเาวรเปิใให้ว้าึ้น
เาวรเปิใยอมรับใรสันเ้ามาในีวิ
หยาหลปราัวึ้นภายแล้วนั่ลยมือแะรอยมือรอบออเฟยเียนแล้ววาแ่ำอย่าน่าลัวแล้วอ่อนแสล
เมื่อเฟยเียนยิ้มให้เาแล้วนาเอนัวพิัวอหยาหลแล้ว่อยๆหลับาลอย่าอ่อนเพลีย
หยาหลอุ้มเฟยเียนเ้าไปในห้อพันเอ
ึ่นายท่านสั่ให้นัห้อพัเอาไว้ให้เา้วยเ่นัน ยามเบื่อและออมาในรูปลัษ์บุรุษแล้วยามนี้เาพานามานอนบนเียแล้วเานั้นล้มัวนา้าัวนาสวมอนาเอาไว้
ยามโ่ว(01.00) วัะวันออ
เฟยหลินฝันร้ายถึภาพารายอพ่อแม่และน้ออนาในอี่วเวลาหนึ่
ทำให้นาผวาสะุ้ื่นแล้วร้อไห้ออมา
“เป็นอะไร
ฝันร้ายหรือ” อ๋อหยาเฟยเสียสละให้เฟยหลินนอนที่เียนอน
ส่วนเาไปนอนที่เ้าอี้ยาวที่อยู่ระเบียห้อนอนแทนแล้วรีบลุมาหานาพลาโอบอนาเอาไว้อย่าปลอบโยนให้หายื่นลัว
“อืม
้าฝัน...พ่อแม่น้อถู่าหม เลือเ็มไปหม” เฟยหลินพยายามเล่าเรื่อนเอให้อ๋อหยาเฟยฟัแล้วหายฝ่ามือทั้สออนาึ้นมาแล้วร้อไห้โฮออมาแล้วัวนาถูอรัให้หายหวาลัวาฝันร้ายนั้น
อ๋อหยาเฟยเพิ่มแรอระับเฟยหลินเอาไว้ในอ้อมอพลายัวนาึ้นมานั่บนัอเาแล้วยมือลูบหัวอนาพลาโอบอัวนาเอาไว้อย่าไม่ยอมปล่อยาเสียสะอื้นลายเป็นเสียเียบ
เา้มมอนาพบว่านาหลับไปเสียแล้วเาใ้ผ้าเ็น้ำาให้นาแล้ว่อยเอนัวนาให้นอนลและเายับะลุมือนาลับมือับมืออเาเอาไว้แน่นพอเาะแะมือนาออ
“...ลัว”
เฟยหลินล้ายละเมอออมาทำให้อ๋อหยาเฟยที่ะแะมือนาออรีบรวบมือนาเอาไว้บีบเบาๆว่านายัมีเาอยู่แล้วยับัวนาให้นอนเ้าไป้านในและเาล้มัวนานอน้านนอแล้วนายับัวอัวเาเอาไว้แล้วเาถอนหายใออมาแล้ว่อยๆหลับาลเสียลมหายใสม่ำเสมอล้ายว่าเานั้นหลับไปแล้วและหลับสนิทเสีย้วยแล้ววาอเฟยหลินนั้นลืมึ้นยิ้มในวามมืแล้วโอบอเาเอาไว้แล้ว้อใเมื่อสบาับใรบานในวามมื
เหมือนในรูปวาไม่มีผิ ‘อีนายหิวัะวันออ ไหนใรว่านาายไปแล้วไ’
“รี๊!!!!!”
เฟยหลินหวีร้อ้วยวามใื่นลัวพร้อมับัวสั่นไหวรุนแรและเสียนารีร้อนั้นทำให้อ๋อหยาเฟยถึับสะุ้ื่นแล้วเสียฝีเท้าทหารอ์รัษ์่าพาันมา้วยวามรวเร็วพอมาถึหน้าห้อเ้าอะวันออและพวเาถูไล่ให้ลับไปทีเิม
ะอ๋อหยาเฟยรีบึัวเฟยหลินมาอเอาไว้อนนี้นาัวสั่นเอามาๆล้ายำลัหวาลัวอะไรอยู่
ความคิดเห็น