คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แผนการเจ้าเล่ห์ของเหอหลิน
หลายวัน่อมาหลัาลอยโม
เวลาพลบ่ำ บ้านสุลปิ
เหอหลินมาามำวนอปิหลัน บุรีบ้านสุลปิและเมื่อนามาถึ็พบับุนนาปิเล่อ บิาอปิหลันำลันั่ิบสุราอยู่้วย
“พี่เหอมาแล้ว” ปิหลันวามือาารรินสุราให้ับบิาพลายิ้มว้าีใเมื่อเหอหลินมาามำวนนาริ ๆ “วันนี้พี่เหอแ่ายามายิ่นัเ้า่ะ”
เหอหลินยิ้มรับำมอปิหลันพลาย่อายทัทายบิาอปิหลันอย่าาม “เหอหลินำนับท่านลุเ้า่ะ” นายิ้มแย้มอ่อนหวานให้ับอีฝ่าย ะที่เามอนา
ุนนาปิเล่อใ้สายามอสหายบุรีัวเอ็พบว่านามีวามามยิ่นั ารแ่าย็ไม่เหมือนสรีทั่วไปอี้วยามำบออบุรีเาริ ๆ
“ืนนี้พี่เหอ้าบ้าน้านะเ้าะ” ปิหลันพาเหอหลินมานั่้วยันพลารินสุราใส่อให้ับบิาและ่อยลุไปุเทียนหอมให้บริเวนี้มีลิ่นหอมอบอวล
ุนนาปิเล่ออใ้สายามอสหายบุรีนเอมิไ้ ยามนานั่ยับัว็ทำให้เห็นร่อออวบอิ่มเปิเผยอออมาวนทำให้ื่นัวอย่ามา
ปิหลันเห็นสายาบิายามมอเหอหลิน็ยิ้มมุมปาออมาแล้วรินสุราผสมส่วนผสมบาอย่าใส่ออบิาไป้วย
เหอหลินนั่ินนมที่ปิหลันให้สาวใ้ยมาให้นาินพลายับไปทาบิาอปิหลันเมื่อปิหลันเ้ามานั่เบียัวนาให้นับัวบิาออีฝ่ายทำเอานาสะุ้เมื่อพบว่ามีบาอย่าำลัแ็ัวอยู่ลาายอเา
ปิหลันยื่นมือไปรินสุราให้บิาแล้วนั่บเบียเนื้อัวเหอหลินให้แนบิบิานาให้มาึ้นเรื่อย ๆ นเธอเห็นสีหน้าเหอหลินมีสีหน้าแระเรื่อออมา
เหอหลินสูลิ่นเทียนหอมที่ปิหลันุแล้วเิอาารร้อนผ่าวไปหมยาเินะวบุมัวเอไ้ นายับบเบียัวเ้าหาบิาอปิหลันโยไม่รู้ัว “อื้ออ” นาพยายามปิปาแน่นเมื่อเาอรัแล้วูบปานา เาลาลิ้นเลียออ อใบหูแล้วลามเลียลมาถึเนินอนาเรื่อย ๆ “อย่า...” นาพยายามผลัันเาออไป “อื้อ อ๊า” นาพยายามยับัวหนีที่เาเอาหน้ามุเ้ามาที่ระหว่าานาอยู่ “อื้อออ” นาใ้มือหัวเา มือยุ้มผมเา “อ๊ะ ๆ อ๊า ๆ” นาราออมาเสียสั่นไหว
“พี่เหอเป็นอะไรไปหรือเ้าะ” ปิหลันลับมาาในห้อรัวอบ้านัวเอ็เห็นสีหน้าแระเรื่ออเหอหลิน็เป็นห่ว หายใหอบแรเียว “เี๋ยว้าให้ท่านพ่ออุ้มท่านไปส่ในห้อพั” นารู้สึเป็นห่วอีฝ่ายยิ่นั
“มิ้อ ๆ ้าเินไปเอไ้” เหอหลินพยายามปิเสธำบออปิหลัน
“ะไ้อย่าไรละเ้าะ พี่เหอ” ปิหลันส่ายหน้าบอับเหอหลินแล้วมอผลานัวเออย่ามีวามสุและนา็ทิ้ระยะเวลาเล็น้อยแล้ว่อยเินามไปแล้วภาพที่เห็น็ือารร่วมรัระหว่านสอนทีุ่เือเหลือเินทำเอานาแสยะยิ้มมีวามสุ นามีใอบอ๋อหมิอันหยาอยู่มาถึแม้ัวนาะเป็นู่หมั้นฮอเ้หมิเฟย็ามและที่นาทำแบบนี้็เพราะเห็นเหอหลินลอยโมับอ๋อหมิอันหยา บุรุษที่นามีใ้วย
เวลาผ่านไปหลายั่วยาม
เหอหลินนอนหายใหอบระเส่าหมแรบนเียภายในห้อพัอบ้านสุลปิ นาพลาท่าเสียแล้วามัวนา็มีรอยบเม้าเ็มไปหมที่เาทิ้รอยเอาไว้และนาัวร้อไห้สะอื้นเบา ๆ ้วยอาารเ็บ้ำ เ็บปวับสิ่ที่เิึ้น
สอวันถัมา
ยามไฮ่ (21.30) เวัหลวหมิ
ฮอเ้หมิเฟยลับมาาส่ปิหลัน ู่หมั้นที่ประูวัหลวั้นนอ เาไม่รู้ว่านาไปทำอะไรมาถึไ้อารม์ีนั นาพูุยเาอย่าเริร่าและสอวันมานี่เาไม่เห็นเหอหลินอยู่ับนาเลยแ่เาเห็นมู่เหลียนับฟเอินอยู่ที่วัมัรเินสุริยันับนรัอพวนาที่เป็นสออ์รัษ์นสนิทอาิสนิทเา ะที่เินิอยู่นั้น็เห็นาหลินนั่อเ่าอยู่นเียวที่ท้ายวัหลว “เ้ามานั่ทำอะไรอยู่รนี้ น้ำ้าลแร เี๋ยวะพาลไม่สบาย” เามาถึ็่อว่า้วยวามห่วใยพอเินเ้ามาใล้็เห็นนาำลัร้อไห้อยู่็ทำเอาเป็นห่วนามาว่าเิม “เ้าเป็นอะไร เหุใถึร้อไห้” เารีบถามนา้วยวามระวนระวายใอย่ามาเมื่อเห็นนาเป็นเ่นนี้
“ฮึ พี่ ๆ” าหลินร้อไห้สะอื้นออมาเมื่อเห็นฮอเ้หมิเฟย “้า ๆ เ็บปวที่รนี้เหลือเิน” นาใ้ำปั้นทุบหน้าอ้ายัวเอที่ัวเอนึเพ้อฝันเินัว
“้าะรีบให้นไปามหมอหลวมารวอาารเ้า” ฮอเ้หมิเฟยมออาาราหลินแล้วเป็นห่วและเิอาารร้อนใแล้วรีบร้อนวิ่ออไปามนโยทิ้นาเอาไว้ให้อยู่นเียว
าหลินมอามฮอเ้หมิเฟยแล้วร้อไห้สะอึสะอื้นออมาเมื่อเห็นเาำลัวิ่ไลออไปทำเอาัวนารู้สึโเี่ยวไปหม
“เลือเ้า่าหอมหวานเสียริ ้าหลับาราใ็ิถึเ้ายิ่นั” อ๋อไททัน รอแม่ทัพอสูรเผยายออมาาเามืที่ทอยาวอ้นไม้ให่ที่อยู่ท้ายวัหลว
“!” าหลินื่นระหนอย่ามาเมื่อรอแม่ทัพอมอสูรเผยายในระยะประิและนา็ไม่สามารถยับายหนีไปไหนไ้เลยเพราะถูรึ้วยมนราอสูร นารู้สึสะอิสะเอียนยิ่นัเมื่อมันโน้มใบหน้าเ้าหาัวนาอย่าใล้ิแล้วน้ำา็ไหลรินอาบสอแ้ม เนื้อัวสั่นสะท้านไปหม
“เ้าไม่้อลัว้าไป ้าะสัาะเลี้ยูเ้าอย่าี” อ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูรล่าวออมาพลาสอแนเ้าไปโอบเอวาหลิน สรีสุลา
เพี้ยะ!!! เสียบหน้าัึ้น
“้ารัเียเ้า!!” าหลินลั้นใสลัหลุามนราอสูรนสำเร็แล้วสะบัมือบหน้าอ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูรนใบหน้านั้นหันไปแล้วมันหันลับมามอ้วยแววาแ่ำน่าลัวยิ่นั
เพี้ยะ! เสียบหน้าัึ้นอีรั้
อ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูรเป็นผู้บหน้าาหลิน สรีสุลาเอ้วยมือวาแล้วทำให้ัวนาระเ็นออไป “้าอุสาเมาเ้าแ่เ้าลับทำร้าย้า” เาแสยะยิ้มร้ายออมาพลาลุึ้นเินไปหานา้วยแววาเรี้ยวรา
าหลินรีบเยิบถอยหลัพลาอ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูร้วยวามหวาลัว น้ำาไหล ัวสั่นสะท้านอย่าื่นระหนในหัวใแทบะหยุเ้นและวาทั้สอ้าเบิโพล าเหลือถลนสุีเมื่อมันใ้มือที่บใบหน้านานั้น้ววัหัวในาทั้เป็น “….อึ” นาไม่สามารถเปล่เสียร้อใ ๆ ไ้แม้แ่น้อย
“!” อ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูร ไม่ทันไ้รู้สึัวเมื่อถูประิัวและมันถูาบฟันัหัวนหลุออาัว วามันมอนที่ลมือับมัน
เหอหลินถือาบพยั์เปื้อนเลือพลาใ้สายามอหัวอ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูร้วยแววาเลือเย็น “อยาวาหูวาาทำไมละ” วานาเปล่ประายรัสี่าฟันโอบล้อมาย ่อนะใ้ปลายเท้าเะหัวมันให้ลอยสูึ้นไปและโยนผ้าลุมอาภร์ปัษาึ้นไปบนท้อฟ้าพร้อมผ้าลุมลายเป็นปัษาัวให่และีหยเลือัวเอออมาเป็นพยั์สีแสระโนออมา “แยัวับหัวออาันยิ่ไลยิ่ี”
ปัษาับพยั์่าพาันผหัวให้ับนายหิัวเอแล้วรีบแบ่หน้าที่ว่าใระาบหัว ใระส่วนัวออ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูร
เหอหลินมอร่าไร้วิาาหลินแล้วเิวามิอย่าหนึ่พลายิ้มมุมปาแล้วีหยเลือหุ้มร่านั้นทั้หมและลบรอยัวนนา ที่แห่นี้้วยและรีบ้าวระโออาท้ายวัหลวหมิไปยัวัมัรเินสุริยัน
ปลายยามไฮ่ (22.55) ศาลาวัมัรเินสุริยัน เวัหมิ
อ๋อหมิอันหยายอสุราึ้น้าพลามอเห็นเหอหลินระโเหยียบหลัาวัหลวและำลัมาทานี้ ทำให้เามอนาและ่อยวาอสุรา
หเหมยำลันั่อยู่ับอ๋อหมิอันหยา นรัและเห็นสายาเามอไปทาหลัาวัหลว็เห็นเหอหลินำลัมาทานี้็แปลใ
อ๋อไปเหอ อ๋อไป๋หล ำลันั่ิบสุราอยู่ับอ๋อหมิอันหยา เ้านายนเอ็มอามสายาเ้านาย้วยเ่นัน็ทำให้นรัอพวเา่ามอาม้วยเ่นัน
ฟเอิน มู่เหลียน ่ารีบลุึ้นเมื่อเห็นนายหิเหอหลินำลัมาทานี้พอเห็นาบในมือนั้นมิใ่สีาบปิ็พาันหันมอหน้าันและสบาันเียบ ๆ ึ่่อนหน้านี้็เยไ้ยินอีนายหิัวเอล่าวถึสีาบอนายหิเหอหลินะเปลี่ยนไปามอารม์และวามนึิอเ้าอ หาเห็นาบสีแราวับเลือนั้นหมายถึอารม์เรี้ยวราที่น่าหวาหวั่นสุ ๆ
“้ายืมใ้ะเียวิาเ้าหน่อยสิ ฟเอิน” เหอหลินระโลหน้าศาลาวัมัรเินสุริยันและ้าวเินรไปหาฟเอิน สาวใ้ัวเอึ่่อนที่นาะมาิามนเอนั้นนาไ้ิามอยู่ับนายหิานเหมยและนา็มีะเียวิาที่สามารถืนีวิให้ับอ๋อไป๋หล้วย
“เ้า่ะ นายหิ” ฟเอินเรียะเียวิาออมา “ะเียวิาะใ้านไม่ไ้หาไม่ไ้เิมไฟาหยาอ๋อ” นารีบบอ้อสำัในารใ้าน
เหอหลินยืนมออ๋อหมิอันหยาที่นั่อยู่ับหเหมยนิ่ “มิำเป็น” นามอะเียวิาในมืออฟเอิน สาวใ้นเอ “้าะใ้หยเลือ้าเิมเื้อเพลิในะเียวิาเอะมาเท่าไหร่ ้า็ไม่เี่ย” พอพูบนา็ใ้มีสั้นรีลาฝ่ามือัวเอแล้วสะบัเลือให้ระเ็นลในะเียวิาแล้วเร่พลัปราัวเอให้มาที่สุนสามารถุะเียวิาให้ลุโิ่วัวาลไ้อย่าน่าอัศรรย์สำหรับทุนและะเียวิาลอยึ้นลาอาาศแล้วส่อแสสว่าไปทั่วบริเว
โร!!!! มัรเินสุริยันเลื่อนายออมาาร่าุินายเหนือหัวัวเอและทะยานึ้นสู่ท้อฟ้าว้าให่
โร!!!!! มัระวันราันเลื่อนายออมาาร่าุินายเหนือหัวัวเอและเลื่อนไหวรวเร็วมายัุที่อยู่ารเรียหาอสรีที่มาวามสามารถเ่นเหอหลิน นายหิพยั์อันน่าเราม
โร!!!!! มัรเียวมรเลื่อนายออาร่าุินายเหนือหัวัวเอและมันเลื่อนายมาาแว้น้าวอย่ารวเร็วมายัุที่อยู่ารเรียหาอสรีที่มาวามสามารถเ่นเหอหลิน นายหิพยั์อันน่าเราม
โร!!! มัรทมิฬเลื่อนายลับมาหานายหิัวเออย่ารวเร็วหลัาที่พาส่วนัวออ๋อไททัน รอแม่ทัพอมอสูร
“สถิเหนือท้อฟ้าเหมัน์” เหอหลินเปล่เสียั้อัวานแล้วัวนาลอยึ้นสูยัเบื้อหน้ามัรทมิฬพลาหันไปมอฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยาและนายหัวปั่วเทียน เ้าหอ่าวสารแว้น้าวที่อยู่รหน้ามัรัวเออแ่ละน
หเหมยมอารระทำอเหอหลินอย่าื่นใอย่ามา นาไม่าิว่าเนื้อเรื่อที่ไม่เยมีมา่อนอเรื่อพ่ายรัันทราสวาทะเผยออมาสู่สายานเอ ‘เหอหลิน้อเป็นัวละรลับแน่ ๆ’ นายับปลายเท้าเพื่อมอให้เห็นัเนมาว่านี้
“ลุโิ่วัวาลั่เพลิมัรเหนือฟาฟ้าเหมัน์” เหอหลินเปล่เสียัพร้อมร่ายมนราันทราำับแล้วร่าเทพเียนเินหล ปราัวึ้นามารเรียานอพลัปรามัรที่มาร่วมัวัน เาำลัยืนอยู่บนหลัราันอินทรีำ
ฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยาและนายหัวปั่วเทียน่าพาันมอไปที่เทพเียนเินหล ราายมโลที่ปราัวอยู่รหน้าพวเาและพวเา็่อยมอไปที่เหอหลิน้วยวามแปลประหลาใอย่ามา เหุในาึเรียราายมโลออมา
“ปล่อยวไฟแห่ีวิสรีนานั้นะ!” เหอหลินยื่นปลายมทวนมัรทมิฬออไปรหน้าเทพเียนเินหล ราายมโลอย่าไม่หวั่นเร
“วไฟแห่ีวิอสรีนาไหนหรือ” เทพเียนเินหล ราายมโลถามสรีรหน้าัวเออย่าไม่่อยเ้าในัพลาเรียลูน้อัวเอออมาและเปิบัีนายเพื่อหารายื่อนที่เพิ่าย “สรีนานั้นมีื่อว่าอะไร พว้าะไ้หาถู”
เหอหลินเลื่อนายไปหายมทูำที่เป็นผูู้แลบัีนายอย่าเร็วทำเอาอีฝ่ายถึับผะและหันไปทายมทูาวที่เป็นผูู้แลบัีนเป็น้วยแววาแ่ำน่าลัว “แ่เพียนายเหนือหัวพวเ้าพูว่าอนุา็เพียพอ” นาีายมายืนอยู่รวมลุ่มับฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยาและนายหัวปั่นเทียน
“หามิรู้ว่าเป็นผู้ใ ้าอนุามิไ้” เทพเียนเินหล ราายมโลล่าวออมาพลาส่ายหน้าับสรีที่เ้าใไปร่วมลุ่มับร่าุิเทพสวรร์พวนั้น
“แสว่าท่าน้อารเป็นศัรูับ้า!!!!” เหอหลินะเบ็เสียัออมาอย่าไม่สบอาร์แล้วยืน้อมอร่าราายมโล้วยแววาแ่ำราวับสีเลือ ะเียวันวานา็มีเลือไหลออมาวนทำให้นลุันเรียว
‘ท่านพี่’ วิเียนเฟยหลิน ายารัเทพสรามเลื่อนายออมาาร่าสรีมนุษย์เหอหลินแล้วเปล่เสียเรียสามีอันเป็นที่รัทันที
‘หลินเอ่อร์’ วิเทพสรามีหมิ เทพสรามเมือสวรร์และเป็นหนึ่ในผู้ปรอเมือสวรร์เ่นเียวับอ์เ็เียนฮอเ้ีหมินนั้นเลื่อนายออมาาร่าบุรุษมนุษย์อ๋อหมิอันหยาอย่ารวเร็วเมื่อไ้ยินเสียภรรยาอันเป็นที่รัเรียหา
‘สหายน้อายท่านรัแ้า’ วิเียนเฟยหลิน ายารัเทพสรามรีบฟ้อสามีรัทันทีพลาร้อไห้สะอึสะอื้นออมา
วิเทพสรามีหมิ เทพสรามเมือสวรร์ใ้สายามุันมอเทพเียนเินหล ราายมโล ผู้เป็นสหายน้อายัวเอ้วยวามเรี้ยวรา “เ้าะยอมี ๆ หรือะให้้ารัแเ้าบ้า เียนเินหล!!!”
“ามประส์พะยะ่ะ” เทพเียนเินหล ราายมโลยมือประสานเ้าหาันให้ับอ์เทพสรามีหมิ เมือสวรร์อย่ายอมรับโะาอันพลิพันัวเอแล้วเา็มอเห็นวิเียนเฟยหลิน ายารัเทพสรามับวิเทพสรามีหมิ เทพสรามเมือสวรร์ลับเ้าร่ามนุษย์เ่นเิม
วิุนพลเทพมัรเียวมรับวิุนพลเทพมัระวันราัน่าพาันมอเทพเียนเินหล ราายมโลอย่าเห็นใเป็นอย่ายิ่และ่าทอมอสรีมนุษย์ที่มีนามว่า ‘เหอหลิน’ ที่อนนี้หมสิอยู่ับอ๋อหมิอันหยาแล้ว
ความคิดเห็น