คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 สาวใช้
ยามอู่(11.00)
วัะวันออ
ฮอเ้หยาเปียวเส็มาร่วมทานอาหารลาวันับพี่ให่นเอและเฟยีเ้ามาแ้ับอ๋อหยาเฟยว่ามื้อลาวันะเป็นฝีมืออเฟยหลิน
นาอาสาทำอาหารอบุในวาม่วยเหลืออฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยและหยาหลและออนุาให้เฟยเียนร่วมทานอาหาร้วย
อ๋อหยาเฟยพยัหน้าอย่าอนุาในำออเฟยหลินแล้วเฟยเียนเินามาเ้ามาหลัาหยาหลเินเ้ามานั่แล้วนานั่ล้าายอหยาหล
เฟยีสั่อ์รัษ์ยอาหารเ้ามาลำเลียบนโ๊ะอย่าเรียบร้อย
แ่อาหารหน้าาแปล ไม่เหมือนอาหารเหมือนอที่นี่ ึพาันมออย่า้วยวามสนใ
ลิ่นมันหอมวนน่าินอย่ามา
“อาหารานนี้ืออะไรหรือพี่ให่”
ฮอเ้หยาเปียวระิบถามพี่ให่ที่นั่้วยัน
ทำให้อีฝ่ายมอแล้วเียบสรุปว่าไม่รู้
“แสร้ว่าุ้เพ่ะ
ฝ่าบาท” เฟยหลินเินเ้ามาแนะนำอาหารบนโ๊ะอาหารที่นาเยหัทำับแม่ในวัยเ็
“านนี้เรียว่าหรุ่มเพ่ะ” นาเลื่อนานอาหารนี้ไปทาเฟยเียน
“อาหารานนี้น่าะเหมาะับเ้านะ เียนเอ่อร์” นาีบอาหารใส่านฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยและหยาหล่อนะเลื่อนานไปให้เฟยเียนแล้วเฟยเียนยิ้มรับอย่าถูใ
เพราะเฟยเียนสนใอาหารานนี้อย่ามา “้มิ๋ว หมูโสร่
ปลาะเพียน้มเ็ม” นาแนะนำอาหารอีสามานทีเหลือให้ับทุนแล้วนารินน้ำาให้ับฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟย
ทหารอ์รัษ์่วยันหยิบานามที่เลี้ยแทบไม่หลเลืออาหารในานนั้นๆเ้าไปในห้อปรุอวัะวันออแล้วพาันนั่ล้อมวิน้าว้วยัน
เพราะเฟยหลินั้ใทำอาหารแยเป็นสอุแบ่ให้ทุนภายในวัะวันออไ้ิมรสอาหารอนาไป้วย
ถือเป็นารผูมิรไปในัว
“ท่านอ๋อเพ่ะ
หม่อมันอยาะอออไป้านอหน่อยนะเพ่ะ” เฟยหลินเินเ้ามาอนุาอ๋อหยาเฟย
ทำให้บรรยาาศอนแรว่าีนั้นลับทมึนอย่าน่าลัว “ือ
หม่อมันมีอที่อยาะไ้เอาไว้ใ้ส่วนัว็เลยว่าะออไปหาื้อ” นาำเลือมออ๋อหยาเฟยเล็น้อยแล้วยิ้มๆให้เหมือนอย่าเย
“อยาไ้อะไรให้รายารให้เฟยีไปหาื้อมาให้
เ้าไม่้อออไปื้อ” อ๋อหยาเฟยลุเินไปหยิบระาษับพู่ันและแท่ฝนหมึที่เป็นอใ้ส่วนัวนั้นให้เฟยหลินแล้วทำให้นามอหน้าเาแล้วหันไปมอหน้าอ์รัษ์อเา
“เอ่อ
หม่อมันอยาะออไปูว่าผู้นที่นี่เาเป็นอยู่อย่าไร้วยนะเพ่ะ” เฟยหลินพยายามออนุาะออไป้วยนเอ
ทำให้มอเห็นสายาอฮอเ้หยาเปียวพยายามปรามไม่ให้นาพู่อและทำให้นามอเห็นใบหน้าเร่รึมว่าปิออ๋อหยาเฟยแล้วนายื่นมือไปับายแนเสื้ออเาระุเบาๆ
ทำให้เา้มมอนา “ท่าน่วยไปเป็นเพื่อน้าไ้หรือไม่”
นาไม่ไ้แทนัวเป็นหม่อมันและไม่ไ้เรียเาว่าท่านอ๋อและไม่มีำลท้ายว่าเพ่ะ้วย
“อืม”
อ๋อหยาเฟยานรับลในลำอ “ไปเรียมรถม้า
้าะออไปับหลิน” เานั้นหันไปทาอ์รัษ์ส่วนัวแล้วอีฝ่ายพยัหน้าออไปเรียมรถม้าแล้วหยาหลหายัวเ้าไปอยู่ในำไลสีาวใน้อมืออนายท่านและเฟยเียนหายัวเ้าไปในำไลสีาวใน้อมืออนายหิเ่นัน
“พี่ให่
้าไป้วยนะ” ฮอเ้หยาเปียวร้ออไป้วยและไ้รับอนุาว่ให้ามออไป้วยันไ้แล้วทั้สามนั้นเ้าไปอยู่้านในรถม้า้วยันโยมีอ์รัษ์อฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยนั่้านหน้าุมรถม้าไป้วยัน
“เฟยเียน
เ้าไปสืบว่าบ้านสุลเมิ่อยู่ที่ไหนและ้า้อารอยารู้เรื่อราวทั้หมอเมิ่ฟ่านเหมยและอนนี้นาอยู่บ้านหรือไม่
หานาไม่อยู่ เวลานี้อยู่ที่ไหนในอนนี้” เฟยหลินสื่อสารผ่านิออำสั่แรใ้านสัว์รับใ้
ะรถม้าำลัเลื่อนัวออาประูวัะวันออไปเรื่อยๆ
ะอ์รัษ์เปียวเทียนับอ์รัษ์เฟยี่านัุ่มรถม้า้านหน้าพารถม้าไปามเส้นทาลาเมือหลว
ะที่้านในที่มีฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยนั้นำลัใ้เวลาพูุยัน
ส่วนเฟยหลินนั่รับฟัเฟยเียนลับมาาานที่ไ้รับมอบหมายอย่ารวเร็วแล้วเล่าเรื่อทั้หมที่นายหิ้อารอยาทราบโยารผ่านารสื่อผ่านิ
รถม้าสุลเมิ่ำลัใ้เส้นทาลาเมือหลว้านในมีุหนูเมิ่ฟ่านเหมยนั่อยู่แล้วำลัมอภายนอรถม้า้วยวามื่นเ้น
ั้แ่นามาอยู่ในร่านี้ยัไม่่อยรู้อะไรเี่ยวับที่นี่มานั
รอบรัวที่นามาอยู่นั้นมีบิาเป็นเสนาบีุนนานสำัอราสำนัหยาและนามีพี่สาวหนึ่นแ่นานั้นไปสวมน์อพรให้น้อสาวหายป่วยแ่ที่ไหนไ้น้อสาวลับาโลนี้ไปและเรียนามาอยู่ในร่านี้แทน
และะสายานั้นไปสะุาับรถม้ารามัร
ทำให้นายับส่เสียถามนุ้มรถม้าทราบว่านั้นือรถม้าอวัะวันออออ๋อหยาเฟย
ส่วนนุ้มรถม้านั้นอ์รัษ์สนิทอฮอเ้ับท่านอ๋อ
ส่วน้านในรถม้าิว่าน่าะมีฮอเ้ับท่านอ๋อเป็นแน่
ในอีมีอ๋อหยาหลิว้วยแ่เสียไปแล้วอนนี้ึเหลือเพียฮอเ้ับท่านอ๋อเท่านั้น
ท่านอ๋อเป็นพี่ายนโ ส่วนฮอเ้เป็นน้อายนรอ ส่วนนที่ายไปือน้อายนที่สาม
‘เมิ่ฟ่านเหมยนั่อยู่ในรถม้าันนั้นเ้า่ะ
นายหิ’ เฟยเียนสื่อผ่านิรายานบอนายหิและเฟยหลินแหวผ้าม่านรถม้าออแล้วมอออไปยัรถม้าที่ำลัอยู่รุทาแยนั้นแล้ว
‘ูเหมือนะไปทาร้านเรื่อนรีื่อัอเมือหลวเ้า่ะ’
“พวพี่อ์รัษ์
้าอยาไปร้านเรื่อนรีื่อัอเมือหลวเ้า่ะ” เฟยหลินเอ่ยปาพูออมาพลาให้วามสนใ้านนอแล้วรถม้าวัะวันออเลื่อนัวไปยัทาไปร้านเรื่อนรีื่อัเมือหลวแล้วหยุะลอเพื่อหาที่อรถม้าแล้วนร้านเรื่อนรีเห็นรถม้าวัะวันออึให้นออไป้อนรับและนำทาไปอ้านหลัอร้านเรื่อนรีแล้วพาไปยัั้นบนอร้าน
เพราะทราบว่านที่มานั้นไม่ื่นอบวามวุ่นวายและอบวามเป็นส่วนัวอย่ามา
เ้าอร้านายเรื่อนรีื่อัเมือหลวหยามา้อนรับ้วยนเอและพบว่าในารมาเยือนร้านนั้นมีฮอเ้หยาเปียว
อ๋อหยาเฟย อ์รัษ์ส่วนพระอ์อทั้สอมา้วยและยัมีสรีอีนาามมา้วย
“หลิน
เ้าอยาไ้สิ่ใ็ให้ลื่อวัะวันออเป็นออเินให้ละัน” อ๋อหยาเฟยล่าวออมาวนทำให้ทุนพาันะลึ่าเียบริบมอเฟยหลินที่เป็นสรีเพียนเียวในลุ่ม
“้า้อไปเป็นเพื่อนเ้าหรือเปล่า”
เฟยหลินยิ้มว้าออมาอย่าีใแ่พอิไปว่าะเป็นเป้าสายารอยยิ้มหุบในทันทีแล้วยื่นมือไปป้อปาเพื่อบออะไรสัอย่าและเาโน้มัวลมา
“ท่านรอ้า้าบนนี่แหละ
้าหวท่านไม่อยาะใรมอท่าน” เฟยหลินระิบบอเบาๆับอ๋อหยาเฟยแ่สำหรับผู้ฝึยุทธ์่าไ้ยินันัเนแล้วนาเินลไปั้นล่าอทาร้านแล้วเอับเมิ่ฟ่านเหมยอย่าที่ิ
เหยียนถิเินเ้ามา้านในร้านายเรื่อนรี่อนเ้ามานั้นเอรถม้าสุลเมิ่แล้วนึยิ้มร้ายออมาแล้วรีบเินเ้าไป้านในเอับเมิ่ฟ่านเหมยพอี
“หายีแล้วเหรอ
ฟ่านเหมย” เหยียนถิเินเ้ามาเือบนเมิ่ฟ่านเหมย
ทำให้อีฝ่ายหันมามอแล้วล้ายะเห็นภาพที่เยถูอีฝ่ายทำร้าย
ทำให้ร่าายื่นลัวอย่าน่าประหลา
“ุหนูเหมย
รอ้านานไหม พอี้าเพิ่มาถึว่าแ่เ้าสนใเรื่อนรีิ้นไหนล่ะ” เฟยหลินำมือแน่น น้อสาวอนาห้ามใรรัแ
พอิไ้ันั้นนารีบ้าวเินเ้ามาแทรพลายิ้มแย้มับเมิ่ฟ่านเหมยอย่าเป็นมิร
ทำให้เมิ่ฟ่านเหมยมอรอยยิ้มาสรีที่เ้ามาทัทายอย่าุ้นเยและเื่อใอย่าประหลา
“เป็นใร”
เหยียนถิมอที่เ้ามาัวาพลาปรายสายามอั้แ่หัวรปลายเท้าอย่าวิเราะห์อย่าละเอีย
“สาวใ้”
เฟยหลินอบสั้นๆไ้ใวาม
พร้อมับสีหน้าอเหยียนถิที่ยมือปิปาหัวเราะอย่าหยามเหยียในสถานะออีฝ่ายอย่าไม่ไว้หน้า
“เ้าไม่รู้ั้าั้นเหรอ
้า ุหนูเหยียนถิ บุรสาวเสนาบีเหยียน ุนนานสำัอราสำนัเียวนะ”
เหยียนถิี้มาที่นเออย่าภาภูมิใเป็นที่สุพลาปรายสายามอสาวใ้บ้านไหนไม่รู้ล้าเสนอหน้าปาีับนาเ่นนี้
“ุเ่าลแล้ว้าะเมายโทษให้” แววาหยิ่ผยอทำให้เอานรอบ้าที่เป็นลู้าอร้านพาันหวาลัวและรีบพาันออไปนอร้าน
่าพาันรู้ัิิศัพท์อุหนูเหยียนถิเป็นอย่าี
“ไม่”
เฟยหลินอ้าปาบอพลาว้ามือเมิ่ฟ่านเหมยให้เินไป้วยัน
ทำให้เหยียนถิ้อมออย่าไม่พอใเอามาๆ
“ลุ่ยนั้น
้าอแล้ว” เหยียนถิเินามพอเห็นว่าทั้สอสนใลุ่ยหย็รีบบอวาม้อารทันทีอย่าลั่นแล้
“พินั้น ้า็อแล้ว” เสียบอ่อมา “อันนั้นแล้ว็อันนั้น ทั้หมภายในร้าน ้าอหมแล้ว” เสียบออย่าเหมาอหมทั้ร้านัึ้น
ทำให้เฟยหลินัสีหน้าไม่พอใแล้วึมือเมิ่ฟ่านเหมยให้ไป้วยันับนาแ่แล้วเหยียนถิสั่นอนาับัวทั้สอนเอาไว้
“ุหนูเหมยมาหลบ้าหลั้า”
เฟยหลินึัวเมิ่ฟ่านเหมยไปหลบ้านหลัอนาแล้วนายเท้ายันัวบ่าวรับใ้สุลเหยียนระเ็นออไปแล้วรีบพาเมิ่ฟ่านเหมยรีบวิ่ามนาึ้นไปั้นบนอร้านอย่ารวเร็ว
เปียวเทียนับเฟยีำลัยืน้านหน้าห้อรับรออร้านเรื่อนรีื่อัอเมือหลวหยานั้นแล้วพาันหันไปมอเมื่อเสียฝีเท้าำลัวิ่มาทานี้
“พวพี่่วย้า้วย
นพวนี้รัแ้า” เฟยหลินรีบะโนบอแล้วึมือเมิ่ฟ่านเหมยไป้วยันแล้วเปียวเทียนับเฟยีเหินาย้ามัวทั้สอนาไปแล้ววาทาพวบ่าวรับใ้สุลเหยียนทันทีแล้วยืนรทำหน้าุันเ้าใส่
“ท่านอ์รัษ์!!” บ่าวรับใ้หน้าี
ปาสั่นเมื่อเห็นนที่เป็นอริอุหนูเหยียนถินั้นมีอ์รัษ์วัหลวให้ารปป้อ
ทำให้ไม่ล้าเ้าไปับ
“รู้ัว็ีรีบไสหัวออไป!!”
เปียวเทียนะอเสียัออไปทำเอาบ่าวรับใ้สุลเหยียนพาันรีบวิ่ออไปอย่ารวเร็ว้วยวามลัวายันามๆัน
“ไหนว่าะไปื้ออไหนล่ะอที่อยาไ้” เสียถามัึ้น ทำให้เฟยหลินยิ้มแหยออมาแล้วเาับสหายเพิ่สัเเห็นว่ามีอีนมาเพิ่ม
“ถูแย่ไปหมแล้ว
เราไปร้านอื่นันเถอะ” เฟยหลินอบอ์รัษ์ส่วนพระอ์ฮอเ้แล้วปล่อยมือเมิ่ฟ่านเหมย
“รบวนพี่ไปส่นาที่รถม้า้วย”
เมิ่ฟ่านเหมยมอหน้าสรีบอว่าัวเอเป็นสาวใ้และูเหมือนนามีวามรู้ัับพวอ์รัษ์ทั้สอเป็นอย่าีแล้วเปียวเทียนอาสาไปส่สหายอเฟยหลินแล้วทำให้เารู้ว่านาือุหนูเมิ่ฟ่านเหมย
เฟยหลินเินเ้ามาภายในห้อรับรออร้านเรื่อนรีแล้วเินไปที่ระเบียห้อรับรอนั้นแล้วมอไปที่รถม้าสุลเมิ่
‘พี่ออวยพรให้เ้าพบเอแ่วามสุ
ในสิ่ที่้อาร หาใรรัแเ้า พี่ะัารพวมันเอ’
เฟยหลินล่าวอวยพรน้อสาวที่มาาอี่วเวลาหนึ่ผ่านสายลมแล้วนาหมุนัวลับมาสบาับอ๋อหยาเฟย
อ๋อหยาเฟยสบาับเฟยหลินแล้วพาันลับโยไม่ไ้อลับไปสัิ้นลับารออาวัหลวในวันนี้และูเหมือนว่าเหยียนถิะล้ามาระรานนอเาอย่าไม่ไว้หน้าเ่นนี้
ฮอเ้หยาเปียวับเปียวเทียนอัวแยลับแล้วทั้สอทั้เ้านายับลูน้อ่าไปเยียนบ้านสุลเหยียนพบเสนาบีเหยียนแล้วเอ่ยปาอเรื่อนรีทั้หมทีุ่หนูเหยียนื่อมาาร้านเรื่อนรีนั้นทั้หม
ทำให้เสนาบีเหยียนไม่ล้าปิเสธ ำ้อให้ไปทั้หมและสั่นนไปส่ที่วัหลวในทันที
ความคิดเห็น