คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 หนีแค้นชำระช้าก็ไม่สาย
ยามื่อ (09.00-10.59) เรือนให่
สุลลี่
เพล้! เหมยเหลียนฮัวว้าแันลายอไม้ที่เป็นอวัพระราทานาฮอเ้ในวันที่ไ้สมรสพระราทานับท่านแม่ทัพผู้เป็นสามีแระาย้วยวามโรธ
โมโห ที่เมื่อืนสามีไปนอน้าที่เรือนเล็ราวับะประาศว่าะรับน้อสาวน่าัเป็นฮูหยินรอ
ทำให้นาเรี้ยวราอย่ามาะบุไปหาเรื่อที่เรือนเล็็ไม่อาทำไ้ิว่านอน้อสาวน่าันั้นแหละ
ถึรอโอาสที่นาะถือปิ่นโไปวนทัพพยั์ำราม
้นยามอู่ (11.00)
เหมยหลานหลินถูสะรอยามั้แ่้าวเท้าพ้นอาาเบ้านสุลลี่
ทำให้นาที่ไร้ผู้ิามที่้อารมาลำพัเอาปิ่นโสำรับมาให้ลี่ินหยาที่วนทัพพยั์ำราม้อรีบเร่ฝีเท้า่อนะถูระานปิ่นโสำรับนาหล่นแระายเ็มพื้นแล้วถูับระาัวแล้วับยึัวนาแล้วบหน้าอนาเพื่อสั่สอนและยัไม่พอใพวมัน
นาะ้อถูระาเสื้อผ้าาวิ่นเพื่อให้นที่มอเห็นยามนาออไปาุนี้ให้เ้าใว่านาถูทำมิีมิร้ายนั้นเอ
เหมยหลานหลินนึรู้เนาอนลุ่มนี้้อารทำร้ายื่อเสียอนาให้บสิ้นแ่แล้วนาใ้ฝ่ามืออนาระแทพวมันออไป้วยแรอันน้อยนิอนาทำให้พวมัน่าถูอัลอยระเ็นออไปราวับนามีพลัปราในาย
หรือนี่เป็นเพราะวามสามารถที่ท่านาพูถึ แล้ว่อยิละัน หนี่อน
“ามนาไป!!”
พวมันะโนึ้นพร้อมับรีบลุวิ่ไล่ามหลัุเหมยหลานหลินันอย่าไม่รีรอ
ส่วนเหมยหลานหลินนั้นรีบวิ่เร็วไม่เหลียวมอ้าหลั ้วยฝีเท้าอนา็รวเร็วเ่นัน
ล้วนไ้มาึ่วามสามารถที่วรไ้รับอีเ่นัน
เหมยหลานหลินรีบวิ่หนีมาทาวนทัพพยั์ำรามและอไม่ไ้เหลียวหลัไปมอพบว่าพวมันยัไล่ามนามาอย่าวนเียนะถึัวแล้วนาัสินใลอระโึ้นไปเหยียบบนอบำแพวนทัพพยั์ำรามแล้วลอยัวลอย้ามเ้ามาราวับนามีวิาัวเบาแล้วมอเห็นลุ่มนอยู่ไลๆและหันลับไปมอเมื่ออาวุธถูปามาทานาเพื่อะหมายเอาีวินาอย่าไม่เลิรา
เหมยหลานหลินวาสายามอหาอาวุธที่นาพอใ้ไ้ไม่หนัหนาเินไปับสรีเ่นนาที่ไม่เยหยิบับอาวุธนั้นแล้วมอเห็นอาวุธที่อยู่ไม่ไล
นาาว่าพวที่ไล่ามนาะเป็นนั่าที่พี่สาวหรือฮอเฮาส่มา่าามเ่นเย
ฟิ้ว!ฟิ้ว!ฟิ้ว!ฟิ้ว! อาวุธลับ 4 เล่ม
ถูัมาทาเหมยหลานหลินราวับวาพร้อมับเหมยหลานหลินาฝ่ามือใ้ระแสลมปัอาวุธลับนระทบพื้น
เล้! เสียันั้นทำให้นหูีถึ
4 น หันไปมอามเสียแล้วพาันรีบวิ่มาทา้นเสียนั้นพร้อมับำลัทหารภายในวนทัพพยั์ำราม
“พี่ินหยา ่วย้า้วย” เหมยหลานหลินมอเห็นลี่ินหยามาแ่ไล
นารีบะโนบอร้ออวาม่วยเหลือ
ทำให้ลี่ินหยารีบระโเหินายมาโอบอัวนาเอาไว้ทันทีพร้อมับนาที่รีบยเรียวแนโอบรอบอเาเอาไว้แน่น้วยวามหวาลัวับสิ่ทีเิึ้นับนาอีรั้
านั้นหนานฟเหินายามลี่ินหยาแล้วใ้ปลายเท้าเะอาวุธลับนั้นนอาวุธมันหล่นระายเ็มพื้น
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนับเียวหยวนเหินายามไปพร้อมับาบในมือที่แย่มาาทหารที่วิ่มา้วยันแล้วใ้มาบวัฟันลาลำัวอพวมันไ้ถึสอน
เลือสีแระเ็นออมาาัวพวมันที่ถูปลิีวิอย่าไม่ทันไ้รู้สึัว
ลี่ินหยาแนโอบัวเหมยหลานหลิน้าหนึ่และมืออี้าหนึ่ปัป้อพวนั่าอีสอที่ฝ่าเ้ามาหมายะสัหารนาในอ้อมแนอเาอย่าไม่เรายและเารับรู้เนื้อัวายนาสั่นเ็มไป้วยวามสั่นลัว
น้ำานาไหลเปียื้นเสื้อแถวหน้าออเา ทำให้เาโอบนาระับว่าเิม
“พี่ินหยา นพวนั้นะ่า้า
พวมันาม้าั้แ่ออาบ้านแล้ว พวมันทำปิ่นโที่้าั้ใทำให้ท่านหล่นหมเลย” เหมยหลานหลินที่นาร้อไห้เสียน้ำาเพราะนาโรธที่พวมันทำให้อาหารที่นาั้ใะหว่านเสน่ห์ให้ับพี่เยหลรันานั้นพัหม
ทำให้นาเ็บแ้นนัวสั่นั้หา
“นายหิ”
อ์รัษ์อนายหิเหมยหลันหลินมาแล้ว
พวนั้นระโ้ามำแพวนทัพพยั์ำรามเ้ามาเหมือนนายหิไม่มีผิ “พว้ามาแล้ว”
“ับพวมันๆมาให้หม
พวมันทำอาหารที่้าั้ใทำให้พี่ินหยาพัหม” เหมยหลานหลินะโนสั่ารทันทีะยัอยู่ในอ้อมแนุ้มรอภัยอลี่ินหยา
ทำให้เามอนา้วยวามไม่เ้าใ
เานึว่านาสั่นลัวว่าเพราะใที่ถูาม่าเสียอี ที่ไหนไ้ลับสั่นเพราะวามโรธที่ถูพวมันทำปิ่นโที่ั้ใให้เาินเป็นมื้อเที่ยพันี่เอ
เาหลเ้าใผิเสียไ้
“อรับ นายหิ”
อ์รัษ์อนายหิเหมยหลันหลินทั้สี่นานรับ
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียน หนานฟ เียวหยวน
่าหยุะัมือที่ะั้ใ๋าพวนั่าเหล่านั้นลในทันทีเมื่อไ้ยินเสียอุเหมยที่้อารำเป็น
่อนะพาันหัวเราะออมาอย่าไม่เ้าใสรีเ่นุหนูเหมย
ทหารวนทัพพยั์ำรามพร้อมับอ์รัษ์อนายหิเหมยหลันหลินนั้น่า่วยันับัวเป็นๆพวนั่าที่พยายามามับ่าเหมยหลานหลินนหมแล้วถูมััวสั่ใหุ้เ่าับพื้น
เหมยหลานหลินระิบบออะไรบาอย่าับลี่ินหยาและเาหันไปสั่ให้ทหารไปเอามาและไม่นานอที่้อารถูนำมาอย่าร้อนๆนแทบลวมือให้พุผอไ้
“ับ้าวอ้าั้ใทำให้พี่ินหยาิน
้าอหลับอนอนไปหาอป่าั้แ่ฟ้ายัไม่สว่า
าแาลมสรรหาสมุนไพรมาบำรุพลัปราให้ับพี่ินหยา
พวเ้าลับทำให้อที่ั้ใทำพัหม พวเ้า้อถูลโทษ่อนาย”
เหมยหลานหลินั้าว้มร้อนๆที่ถูอุ่นให้ร้อนลอเวลาใส่ามวาเรียหลายามแล้วนาสั่นอนารอ้าว้มใส่ปาพร้อมับยัสมุนไพรมีพิษเ้าไป้วย
ไม่นานวามทรมานทุรนทุรายิ้นพล่านไปทั่ว
ภาพสยสยอพอนปราแ่สายาทุนแล้วเหลือเพียแ่ 2 น ที่รอาย
“้าิว่ารู้ว่าใรือผู้้าวานให้พวเ้ามา่า้าๆะให้เ้าลับไปรายานให้พวนาทราบ” เหมยหลานหลินระิบเสียเบาับผู้เหลือรอเพีย 2 นให้ไ้ยินันแ่นี้ “พี่ินหยา ปล่อยพวมันลับไป”
นาเินลับมาหาลี่ินหยาและลี่ินหยาพยัหน้าให้ทหารลาัวออไปปล่อยและฮอเ้สั่ทหารให้เอาศพออไปให้พ้นอย่าให้เป็นเสนียให้เห็นอีให้เะะลูาและสั่นิามพวมันไปเพราะอยารู้ว่านที่้าวานเป็นใร
“นายหิ
ถ้าเ่นนั้นพว้าอัวลับ่อน” อ์รัษ์อนายหิเหมยหลันหลิน
อัวลับอย่ารู้านและเพื่อรีบยลับไปเฝ้าเรือนเล็ามเิม
“พวพี่ๆลับันีๆล่ะ” เหมยหลานหลินพยัหน้าอย่ายิ้มๆแล้วหันบออลี่ินหยา
โยมีสายาอฮอเ้ไป๋เหยาเทียน หนานฟ
เียวเหยาที่มอูอยู่และพาันเินออไปแล้วปล่อยให้ทั้สออยู่ันามลำพั
“พี่นึว่าเ้าสั่นลัวพวนั้นเสียอีที่แท้เ้า็สั่นเพราะวามโรธพวมันเสียอย่านั้น” ลี่ินหยาอัวเหมยหลานหลินเอาไว้อย่าหวแหน “ื่อเสียอเ้าพี่ะรับผิอบแ่เ้าเ้าบ้านสุลลี่อย่าเป็นทาาร” เาหอมแ้มนา
“พี่ินหยา” เหมยหลานหลินยิ้มแย้มอย่าาม
อ่อนหวานปานน้ำผึ้แล้วโน้มเ้าหาูบปาอลี่ินหยาอย่าอ้อยอิ่แล้วถูเาอรั้วยูบเร่าร้อนและนาอยาะะโนว่าลี่ินหยาหลเสน่ห์นาเสียแล้ว
นาะ่อยๆบยี้ให้พี่สาวที่น่ารัเีย่อยๆายอย่า้าๆให้ระอัเลือายมันเร็วไป
เือบยามวี(19.00)
ำหนัมัรบิน วัหลวไป๋
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียน แม่ทัพลี่ินหยา
รอแม่ทัพเียวหยวน แห่มัรบินับรอแม่ทัพหนานฟ แห่พยั์ำราม
่ารับฟัรายานถึาริามัวพวสอนที่รอายไปถึลาทาและพบว่าพวมันถูลอบ่า้วยยาพิษ
ทำให้ไม่รู้ว่าใรเป็นผู้้าวาน สร้าวามเ็บใให้ับพวเามา
“ฝ่าบาท ระหม่อม
อยาแ่านับหลานหลิน โปรพระราทานสมรสพระราทานแ่ระหม่อม้วยพะยะ่ะ”
แม่ทัพลี่ินหยา้าวามารหน้าุเ่าประสานหมัเ้าันอย่ารวเร็วแล้วุเ่าเพื่ออพระราทานสมรสให้ับนเอับเหมยหลานหลินอย่าที่ั้ใเอาไว้
“ินหยา
เ้าะแุ่หนูเหมยเ้าบ้านสุลลี่ในานะฮูหยินรออย่าั้นหรือแล้วฮูหยินอเ้าในเวลานี้ะยอมหรือ”
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนถามอย่าไม่่อยเห็น้วยนั
ารมีเมียย่อม้อมีนเียวถึะถู้อสิ
“ทำไม้า้อออนุาเหลียนฮัว้วย
้าอยู่ับใรแล้วสบาย้าะอยู่ับนๆนั้น” ลี่ินหยาเปลี่ยนสรรพนามารพูาราับฮอเ้ราวับเาไม่พอใที่สหายสนิทไม่เ้าใเาเหมือนอย่าทุที
“สมรสพระราทานเิมาาเ้าทั้นั้น เิาเมียเ้าเป็นนสนับสนุนเห็นอบ
ึ่้าไม่ไ้รัหรืออบเหลียวฮัวแม้แ่อบ แ่อนนี้้ามีใรัอบหลานหลินแล้ว ้อารแ่านับนาอย่าเป็นทาารเป็นไม่ให้นาถูรหาให้เสียื่อเสีย”
ำพูมีเหุมีผลทำให้ฮอเ้ไปไม่ถูนสุท้ายยอมเียนราโอารพระราทานสมรสระหว่าลี่ินหยาับเหมยหลานหลินามที่สหายสนิทร้ออ
โยไม่ทันรู้ัวว่าอ์รัษ์อนายหิเหมยหลันหลินนั้นไ้ลอบเ้ามาแอบฟัั้แ่้นนบเสียแล้วและรีบลับไปรายาน่าวีให้นายหิเหมยหลานหลินรับทราบและัานลอเล็ๆเพื่อวามสำเร็อทุนที่มาเร็วเินว่าที่าเอาไว้มานั
ความคิดเห็น