คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 การเฉลิมฉลองวันเกิดอ๋องน้อย วันสอง
ไป๋หยา
มัรเินออ๋อน้อยหมิหยาหลไ้ยินเสียพิัออมาาบ้านพยั์
เาฟัแล้วผ่อนลายอย่าประหลา อบอุ่นในใอย่ามาแล้วมอ้ายมอวาไม่เห็นผู้น
เาึระโึ้นไปบนำแพบ้านพยั์แล้วมอหานที่ำลัเล่นพิอยู่ำลันั่เล่นพิที่สวนอไม้
เส้นผมสีาว แผ่นหลัั้ร ุาวแสมแ
พอยับมอึเห็นว่าเป็นบุรุษเหมือนับเานั้นเอ ะเป็นายหรือหิ
หาแ่เาถูใ พึพอใ็อีเรื่อหนึ่
เฟิัวหยรู้สึว่าถูแอบมออยู่
เาหยุบรรเลพิแล้วมอไปยัำแพบ้านพยั์แล้วเห็นบุรุษหนึ่ำลัมอเาอยู่
ทำให้เาเหินายไปหาแล้วมอหน้าในระยะใล้
“ท่านแอบมอ้าทำไมหรือเป็นพวถ้ำมอ”
เฟิัวหยถามพลายับพัในมือไปมาราวับอยารู้ำอบอีฝ่ายที่มอแล้วถูใอย่ามา
ทั้รูปร่า หน้าา บุรุษสวมุาวแสมำ มีลิ่นไอล้ายับัวเาเ่นัน
“เ้าอย่าเพิ่เ้าใผิไปเพีย้าผ่านมาทานี้ไ้ยินเสียพิอเ้าแล้วอยาเห็นหน้านเล่นพิเท่านั้น”
ไป๋หยารีบอธิบายให้อีฝ่ายเ้าใและไม่เ้าใผิเี่ยวับเาไปไล “้าื่อไป๋หยาแล้วเ้าละื่อว่าอะไร” เายิ้มออมาอย่ามีเสน่ห์หมายะทอสะพานเื่อมไมรีรัับอีฝ่ายทันทีที่มีโอาส
“้าื่อัวหย
เฟิัวหย” เฟิัวหยอบพลาใ้พัปิใบหน้าอเาอย่าเินอายยามมอเห็นอีฝ่ายมอนเออยู่
“ัวหย”
เฟิหลันหลินเินามหาเฟิัวหยนมาเห็นเฟิัวหยำลัุยับใรอยู่บนำแพบ้านพยั์
ส่วนเฟิัวหยรีบเหินายลมาหานายหินเอทันทีและทำให้ไป๋หยาเหินายามลมาเ่นัน
“สหายมาหาที่บ้าน เหุใไม่วนเ้าไปในบ้านล่ะ
ะมาุยรนี้ทำไม ไม่เมื่อยาเหรอ” เสียนั้นัึ้นแล้วหมุนายลับไปยัสวนอไม้นั้น
ทำให้เฟิัวหยหันไปมอไป๋หยาแล้ว “พาสหายเ้ามา้วยันสิแล้วเ้ารีบมาเล่นพิให้้าฟั่อไ้แล้ว”
ทำให้เฟิัวหยเห็นสีหน้าอันอบใและถูใออีฝ่ายแล้วทัู้่เินเ้ามาในสวนอไม้บ้านพยั์้วยัน
ไป๋หยานั่มอเฟิัวหยเล่นเพลพิอย่าั้ใ
ไม่ว่ามอทาไหน
เารู้ว่าอีฝ่ายล้ายำลัร่ายมน์ให้เาหลรัมาว่าที่ไ้สบา้วยเมื่อรู่แรเห็น
“ถ้าอบ็มาฟั้วยันบ่อยๆ็ไ้”
เ้าบ้านพยั์ัึ้นแล้วมอเห็นสหายอเฟิัวหยนั้นมอเฟิัวหยแล้วเ้าใ
และนาหัวเราะออมาเบาๆแล้วลุึ้น “ัวหย
วันนี้เ้าอยาออไป้านอับ้าบ้าไหม” เสียพิหยุล
“อยาไปอรับ
นายหิ” เฟิัวหยรีบยิ้มแย้มีใที่ะไ้ิามนายหิออไป้านนอบ้านพยั์ับนายหิบ้า
ส่วนไป๋หยาเินามหนึ่สรีหนึ่บุรุษออไป้วยันาบ้านพยั์
ามเส้นทานั้นมีารประับประาผ้าแพรที่ร่วมอวยพรให้อ๋อน้อยอายุยืนทั่วทั้เมือหลวหมิ
ไป๋หยาไ้โอาสวนเฟิัวหยพูุยลอทาเพื่อทำวามรู้ัให้มาึ้นและมีโอาสทราบื่ออนายหิอเฟิัวหยไป้วยและเาไม่ลืมบอื่อนเอออไปเ่นันแล้วพาันเินแนะนำส่วน่าๆอเมือหลวไป้วย
ไป๋หยาพาเฟิัวหยับเฟิหลันหลินผ่านประูวัหลวหมิเ้าไปมพิธีใล้ๆที่ำลัทำพิธีรรมศัิ์สิทธิ์อยู่และูเหมือนเียวเปียวะเห็นเสีย่อน
“พี่เปียว
เอันอีแล้วนะ” เฟิหลันหลินทัทายอีฝ่ายที่ำลัเินมาหานที่ยืนอยู่ับไป๋หยาและเฟิัวหย
ส่วนไป๋หยามอเห็นวามสนิทสนมระับหนึ่ระหว่าเียวเปียวับเฟิหลันหลิน
หรือนาะเป็นสหาย่าแนและเป็นเ้าอเม็ยานั้นที่ทำให้พระายาีหลินมาราออ๋อน้อยหมิหยาหลับวาวาที่บอสนิทอเียวเปียวหายี
่าน่านับถือ ื่นมนั
“อืม”
เียวเปียวพยัหน้าและานรับในลำอ “ฟาไม่ไ้มา้วยเหรอ”
เสียถามแล้วมอหาแล้วเห็นเฟิฟาปราัว้าัวเฟิหลันหลิน
“นายหิเรีย้าหรืออรับ”
เฟิฟาปราาย้าายนายหินเอแล้วมอเห็นว่าเียวเปียวำลัมอนเออยู่ึหันไปทาอื่น
“อืม”
เฟิหลันหลินานรับในลำอแล้วเยิบาให้เียวเปียวที่เ้าใว่ารู้สึอย่าไรเมื่อรู้ว่าเฟิฟาเหมือนับอีฝ่าย
ยิ่พอใมา และนาไปหยุยืนมอไปยัเ้าอวันเินั้น
ระยะมอไลทำให้เห็นใบหน้าไม่ัเน
่อนรู้สึแน่นหน้าอนแทบหายใไม่ออพร้อมับมือุมหน้าอแน่น “อะ...อึ”
“นายหิ!!” เฟิฟาับเฟิัวหยร้อเสียหลใับอาารอนายหิที่ยมือุมหน้าอแน่น
และเียวเปียวับไป๋หยา็ใับอาารอเฟิหลันหลินเ่นันึรีบพาันไปหาที่นั่เพื่อูอาารเฟิหลันหลิน้วยัน
อ๋อน้อยหมิหยาหลรู้สึมุันทราล้ายำลัส่อแส
ทำให้เาล้วหยิบมันออมาแล้วมอเห็นเส้น้ายแทอยาวไป้านนอลานพิธีรรม “ใ้พรหมลิิันทรา” สรีที่เป็นนอเาอยู่ใล้ เาเพียแ่เอื้อมแล้วสินะ
เฟิหลันหลินรู้สึีึ้นมา
แม้ใบหน้าอนายัาวีอยู่และเห็นเส้น้ายแแห่พรหมลิิันทราึ้นที่ปลายนิ้วอนาอีรั้
“บุรุษที่เป็นนอนาอยู่ใล้ นาเพียแ่เอื้อมแล้วสินะ”
“พวเ้าไปเที่ยวัน่อเถอะ
้าอยาะลับบ้าน่อน” เฟิหลันหลินลุึ้นแล้วหันมามอนอนาที่ำลัมออย่าห่วใย
“ฝาพี่เปียวับพี่หยาพานอ้าไปส่บ้านพยั์้วย”
แล้วนารีบเินออไปไม่สนใหรือเินรอใร
ส่วนเฟิฟาับเฟิัวหยมอามนายหิอย่าเป็นห่ว “เที่ยวให้สนุเถอะ”
เฟิฟาับเฟิัวหยมอถุเินในมืออพวเาที่นายหิให้เอาไว้เที่ยวเล่น่อนะอัวลับบ้านไป่อนแล้วหันมามอนที่ยืน้าายพวเา
“หยหย
เ้าอยาไปเที่ยวไหนบอพี่ๆะพาเ้าไป” ไป๋หยาวยโอาสว้ามือเฟิัวหยออมาแล้วพูาวนไปเที่ยวเมือหลว้วยันแล้วหันพยัหน้าับเียวเปียวประมาว่าะอัวแยันรนี้และเียวเปียน็มอแล้วเ้าใวามหมายนั้นึพยัหน้าแล้ววยว้า้อมือเฟิฟาให้เินไป้วยันโยทั้สี่ไม่
ึมอไม่เห็นหรือับสัมผัสอเฟิหลันหลินไม่ไ้ที่ยัอยู่แถวนั้นแล้วำลัมอแล้วยิ้มไป้วยันนทั่สี่เินหายเ้าไปในฝูน
รืนนนนนนนนนนนน!!!!!!!เสียล้ายะเิารสั่นสะเทือนาใ้พื้นิน
่อนพื้นินะแยออาันปราัวอสูรายึ้นมาพร้อมับูินววิาบริสุทธิ์ไปเป็นอาหารให้ับพวมันทำให้าวเมือพาันล้มายำนวนมา
านั้นทหารวัหลวที่มีพลัปรานั้น็เร่ระายัวและบรราหมหลวที่มีพลัปรารัษานที่สูเสียพลัวิาไปรีบรุเ้ามาูแลอาารอาวเมือทันทีราวับไ้เรียมารเอาไว้นานแล้ว
นับั้แ่เียนันทราไ้ล่าวถึารืนีพอพลัันทราำในวันที่อ๋อน้อยหมิหยาหลนั้นมีอายุ
20 ปีบริบูร์ และท้อฟ้ามืรึ้มระายัวบบัแสอาทิย์เ้ามาพร้อมับำปั้นมือให่พุ่เ้ามาทาอ๋อน้อยหมิหยาหลทันที้วยวามรวเร็ว
ฮอเ้หมิเินหล ฮอเ้เหอปิ
อ๋อหมิหยาหล พระายาีหลิน
ที่อยู่ใล้ัวอ๋อน้อยหมิหยาหลสุเมื่อมอเห็นำปั้นสีำให่นั้นที่ำลัทำร้ายหลานาย/บุรายอพวเานั้นึรีบพุ่ายเ้ามาพร้อมับปป้อเ่นัน
ำปั้นให่นั้นาฝ่ามือออหมายะปัััวเะะออไป
แ่แล้วเพลิมัรฟ้าับมัรเพลิรีบปราายึ้นใ้พลัมัรอนเอนั้นสัเอาแ่ไม่อา่อ้านพลัเอาไว้ไ้นานแล้วมันทำให้ถึับสอพี่น้อนั้นะอัเลือออมา
“ไป๋เิน” ฮอเ้หมิเินหลใอย่ามาที่เพลิมัรฟ้าไ้รับบาเ็บ
“ไป๋เฟย” อ๋อหมิเฟยหลใอย่ามาที่มัรเพลิไ้รับบาเ็บ
่ารีบรุพยุัวมัรอพวเาเออย่าเป็นห่ว
ฝ่ามือให่ 2
มือนั้นมี้อนพลัสีำลูให่เิึ้นลาฝ่ามือแล้วหมายะบอัใส่ทั้ฮอเ้หมิเินหลับอ๋อหมิเฟยหลและมัรสอพี่น้อให้ายามัน
และมีบาสิ่ที่มอไม่เห็นวาเอาฮอเ้เหอปิ พระายาีหลินและอ๋อน้อยหมิหยาหลเ้าไปรวม้วยันหมายะทำให้ายไปพร้อมันในทีเียว
ูมมมมมมม!!!!!! เฟิหลันหลินปล่อยพลัันทราอนาออไปลายเป็นลูบอลนาให่แล้วพุ่เ้าไป่อนะลูบอลพลันั้นะแยเป็นสอลูปะทะับฝ่ามือให่ทั้สอนสลายหายไป
เฟิหลันหลินเลื่อนายเ้ามาอย่ารวเร็วปลายทวนพยั์ในมือวัปาพร้อมับพลัันทราที่อัแน่น้าในพร้อมับระโลมารหน้าอฮอเ้หมิเินหล
ฮอเ้เหอปิ อ๋อหมิหยาหล พระายาีหลิน อ๋อน้อยหมิหยาหล ทันทีพร้อมับทวนพยั์ในมืออนาที่ระทบพื้นเสียั
ทำให้พวอสูรายนั้นพาันหันไปมอนาทันทีเ่นัน
หัวหน้าอสูรายถือาบให่ระโลมายืนรหน้าอเฟิหลันหลินเ่นันแล้วแว่าาบไปมาเียัวเฟิหลันหลินอย่าท้าทาย
อ๋อน้อยหมิหยาหลมอสรีที่เ้ามา่วยเหลือเาับนในรอบรัวเอาไว้อย่ารวเร็ว
เารู้สึุ้นเยับนาอย่ามา อบอุ่น ิถึ โหยหา อย่ามา ทั้ๆที่เพิ่เยพบันเพียรั้แร
ความคิดเห็น