คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 บุรุษในภาพวาดเหมือนของอาจารย์ ก็คือ อดีตคนรักของอาจารย์
ยามอู่ (11.00) ลานบท นอเเมือหลวหมิ
ฟาเหมยมีโอาสิามมาบวนออ๋อหมิหยา ทำให้าวเมือนบท่าพาันมอและ่าพูถึวามเหมาะสมอทัู้่ที่เหมาะสมราวับิ่ทอใบหย โยลืมิไปมาว่าบิาอฟาเหมยเป็นุนนารับใ้ราสำนัหมิ ทำให้ฟาเหมยมีโอาสไ้ร่วมบวนออ๋อหมิหยา้วยเ่นัน นับว่าไม่แปล เพราะป้ายเหยียนถิ บุรีแม่ทัพป้ายายหล็ยัมาร่วมบวนในารเินทามายัเมือนบท นอเเมือหลวหมิ้วยเ่นัน
อ๋อหมิหยาเินรวาน สภาพวามเป็นอยู่อาวเมือนบท รวสอบบ้านเรือนอาวเมือนบท ้วยวามใส่ใ รวมถึารสอบถามวามเป็นอยู่และพระราทานเรื่อนุ่ห่ม เรื่อแ่ายและยารัษาโรให้้วย
อาหารที่นำมาาวัหลวหมินั้นมีารปรุและรัษาวามสะอาอย่าี้วยหัวหน้าพ่อรัววัหลวหมิและมีฟาเหมยับป้ายเหยียนถิำลั่วยันัอาหารมอบให้แ่าวเมือนบททุนอย่าทั่วถึ
ยามเิน (15.00) เมือนบท นอเเมือหลวหมิ
อ๋อหมิหยาเินแยมาที่ใ้้นไม้ให่ามลำพั เาเหม่อลอยออไปไลอย่าไรุ้หมาย
“เอันอีแล้ว นับว่า้าับท่านมีวะา้อัน” เินหลินถือาม้าวที่ไ้รับพระราทานมาเ่นัน “อาหารวัหลวอร่อยริ ๆ เป็นบุ้านัที่ไ้ินออร่อยเ่นนี้” นายยิ้มออมาพลาั้าวเ้าปาเี้ยวอย่าอร่อยและนาั้าวป้อน่อปาอเา เ้าอเรือนผมสีเินยว้วยเ่นัน
อ๋อหมิหยามอสรีนานั้นที่ถือาม้าวพระราทานาวัหลวเ้ามาและยัพูถึอาหารวัหลวว่าอร่อยแ่ไหน ่อนนาะั้าวหมายป้อนให้เาิน้วยัน ทำให้เานิ่ไปและยอมอ้าปาิน้าวใน้อนเียวับนาและ่อย ๆ เี้ยวลืนลอไปและนายัั้าวป้อนปาให้เาสลับับั้าวินเออนา
“้าฝาท่านเ็บาม้วยนะ ส่วน้อน้าอละัน ะเ็บเอาไว้เป็นที่ระลึ” เินหลินยยิ้มออมาพลายื่นาม้าวเปล่าส่ืนไปส่วน้อนนั้นนาเินถือไปล้าน้ำสะอาและเ็บใส่ระเป๋าสะพาย้าัวอนา
“เ้าเป็นนที่นี่ั้นเหรอ” อ๋อหมิหยาเินามสรีนานั้นที่พบันถึ 3 รั้
“ไม่ใ่ ้าเป็นนที่อื่นแ่้อมาอยู่ที่เมือหลวหมิ้วยเพราะำสั่อาารย์” เินหลินอบพลาย่อัวลเ็อห้าริมทามาร้อยเป็นแหวนแล้วสวมใส่นิ้วัวเอ “้าอยู่ับอาารย์แ่เพีย 6 เือนเท่านั้น อันที่ริ้าไม่ใ่นที่นี่ ้าาบ้านมาไลเินว่าะลับบ้านไ้ อาารย์็เป็นห่ว้าระมั็เลยให้้ามาอยู่ับนรู้ัที่วนทัพพยั์ที่บ้านสุลเหยา” นายอมเล่าเรื่ออัวเอออมาับบุรุษเ้าอเรือนผมสีเินยว ะมือนาถัอห้าริมทาเป็นมุแล้ววาบนหัวอเา “าม ๆ ยิ่ ่าเหมือนเทพเียนไม่มีผิ” นาหัวเราะออมาแล้วนึอะไรออ “้านำอุปร์เรื่อเียนมา้วย ้าะวาภาพอท่าน โปรนั่นิ่สัรู่”
อ๋อหมิหยายอมทำามที่สรีนานั้นบอ เานั่นิ่มอนาั้ใวาภาพอเา นระทั่นาวาภาพนเสร็และนาเอาภาพที่วาเสร็ให้เาู พบว่าเป็นรูปภาพวาอเาที่มีมุอห้านั้นบนหัว
“ท่านไม่ยอมยิ้ม ้าเลยวาภาพว่าท่านำลัยิ้มอยู่” เินหลินยิ้มแย้มออมาอย่าสใส “้าให้ท่าน ภาพวาอท่านเป็นอท่าน เอาไว้เราพบันอีรั้ ้าะวาภาพให้ท่านอี” เสียพูอย่าสใส ะเ็บอุปร์เรื่อเียนลในระเป๋าสะพาย้าัวที่พมา้วย
“้าะไปหาเ้าที่บ้านสุลเหยาไ้หรือไม่” อ๋อหมิหยาเอ่ยปาถามึ้น ะมอเห็นสีหน้า แววาอนาูเหมือนะแสวามยินีออมา
“ไปหา้า ท่านพูรินะ” เินหลินยยิ้มอีรั้นพลาเยิบไปรหน้า้อมอวาอเาอย่ารออย ทำให้อ๋อหมิหยารู้สึร้อนผ่าว ารเ้นอหัวใผิัหวะอย่ามา เารับรู้วามผิปิอเาไ้ในทันที
“อืม” อ๋อหมิหยาานรับในลำอ้วยวามประหม่าในใ
“ท่านื่ออะไร ้าะไ้ำเอาไว้ให้ึ้นใว่าท่านะมาหา้าที่บ้านสุลเหยา” เินหลินรีบถาม้วยวามระือรือร้นอย่ามาวาเปล่ประาย้วยวามอยารู้ออมาัเน ทำให้เาเผลอ้อมอไปเ่นัน
“หมิหยา ้าื่อหมิหยา” อ๋อหมิหยาอบื่อัวเอออไป ะมอเห็นวาไหววูบหม่นหมออับแสลในทันที เามออย่าสสัย ่อนวานั้นะเปลี่ยนสใสอีรั้ “แล้วเ้าล่ะ ื่อว่าอะไร ้าะไปหาเ้าที่บ้านสุลเหยาไ้ถู” เสียถามนั้น ทำให้สรีนานั้นยยิ้มออมาอีรั้
“้าื่อเินหลิน” เินหลินอบื่อัวเอออมาับอ๋อหมิหยา นารู้แล้วว่าเหุใใบหน้าอเาเหมือนับภาพวาออาารย์ เาืออีนรัออาารย์ อ๋อหมิหยา พระเษาอฮอเ้หมิหลันับอ๋อหมิโว เ้าอวัมัรเิน อีาิราันมัรเิน บุรุษที่มีสรีที่สวรร์ลิิำหนมาแล้ว
ความคิดเห็น