คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 กระพือข่าวลือด้วยฝีมืออดีตนักฆ่าไร้สังกัด
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนถึับอออาารเร็มราม้าไปเลยทีเียวที่ถูเหมยหลานหลิน่าทอว่าเป็นฮอเ้โ่ถึสอรั้
ส่วนสหายอเานั้นเวลานี้่ามีสีหน้าเหมือน่มลั้นรามเ่นันไม่รู้ว่า่มวามโรธแทนหรือำลั่มเสียหัวเราะันแน่
“ุหนูเหมย
เ้ามีวามแ้นเือฮอเ้หรืออย่าไร” ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนลั้นใถาม้วยสีหน้าปิแบบสุๆยามมอหน้านที่ล้าหา่าทอฮอเ้โ่
“ไม่มี”
เหมยหลานหลินอบลับทันที
“แล้วเ้า่าทอฮอเ้โ่เพราะอะไรันละ” ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนลั้นใถามอีราแล้วราวนี้เหมยหลานหลินหันมามอเา
“้าแ้นเือเมียฮอเ้ั้หาล่ะ
เมียทำผิผัว็ย่อม้อรับผิอบสิ ไม่รู้ัหัสั่สอนเมียบ้า มัวทำอะไรอยู่
หรือเ่แ่ทำาน้านอบ้าน หรือฮอเ้ลัวเมีย น่าลสิ้นี” เหมยหลานหลินอบออมา ทุถ้อยำอนาล้วน่าทอฮอเ้ล้วนๆ
เมียีย่อมเิูหน้าาอสามี มิใ่ทำัวเ่นนี้ พวท่านว่าถูไหมล่ะ ถ้า้าเอฮอเ้นะ
้าะบอว่าหาเมียที่ีว่านี้ไม่ไ้แล้วั้นเหรอ”
“้านี่แหละฮอเ้ที่เ้าำลัพูถึ” ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนี้มายััวเอ
แทนที่เหมยหลานหลินะเรลัวลับหัวเราะอบใ
“ี เป็นฮอเ้็ี
ท่าน่วยใ้แทนสิ่ที่ฮอเฮาทำับ้า้วย ้าถูระทำ ถูับรอยาพิษเือบาย
วามำทั้หลาย็แทบะไม่เหลือ
ำไ้แ่นที่พยายาม่า้าับนที่่วย้ารอพ้นาวามายเท่านั้น” เหมยหลานหลินระเบิำพูที่เ็บแ้นพร้อมับร้อไห้ออมา
ัวสั่นเพราะแรสะอื้นอยู่ในอ้อมออพี่เยที่อนนี้ม้าไ้หยุเิน “ฮอเ้ไปมุหัวอยู่ที่ไหน ูแลทุ์สุประานที่ไหนัน
้า...้า....อึ...แ่”
นาทั้ร้อไห้และ่าทอไม่หยุนระทั่เสียนาเียบ่อนะเ็บแปลบลาอ่อนะไอสำลัเลือออมา
“หลานหลิน!!!”
ลี่ินหยาใอาารอเหมยหลานหลินที่มีอาารเ่นนี้ราวับถูพิษ
ทำให้เารีบับีพรอนา “เ้าถูพิษริๆ”
เาหันไปสบาับสหายสนิทที่เป็นฮอเ้แล้วรีบใ้ผ้าับเลือให้นาที่เป็นสีำ
“เียวหยวน
เ้ารีบลับนำยาแ้พิษมาใหุ้หนูเหมยินเร็วเ้า!” ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนสั่นอนเออย่ารีบร้อนและเียวหยวนรับสั่โยราฮอเ้
ทำให้รีบวบม้าเร็ววิ่ไปยัวัหลวและบุไปที่ำหนัฮอเฮาไปเอายาแ้พิษนั้นมาโยไม่สนใเสียร้อห้ามใๆอฮอเฮาและะโนบอว่านี่ือรับสั่ฮอเ้
ทำให้ไม่มีใรล้าัวาและรีบย้อนลับมาแล้วพบว่าุหนูเหมยสำรอเลือออมาำนวนมา
หายในรวยรินอย่าน่าหวาหวั่น
ลี่ินหยาว้าเม็ยาาเียวหยวนแล้วเอายาเม็นั้นับแ่เพียริมฝีปาเท่านั้นแล้ว้อนัวนาึ้นเล็น้อยแล้วประอหน้านาให้แหนึ้นและบีบปานาให้อ้าออเพียเล็น้อยแล้วเาโน้มัวไปใล้ระยะปาแทบิใล้แล้ว่อยๆส่เม็ยาเ้าไปในปาอนาส่ปลายลิ้นันเม็ยาเ้าไปแล้วว้าน้ำามือหนานฟระน้ำเ้าไปอึให่แล้วประบปาส่น้ำเ้าไปในลำออเหมยหลานหลิน่อนะถ่ายพลัปราให้ภายในายอนาให้เ้าที่นเป็นปิ
ยามื่อ (09.00) เรือนเล็ บ้านสุลลี่
ลี่ินหยาอุ้มร่าอันไร้สิอเหมยหลานหลินเ้ามาภายในบ้านสุลลี่อเา
เินผ่านร่าฮูหยินนเอแล้วเินรไปยัเรือนเล็อนา
เวลานั้นนอนาทั้สี่น่ามอ้วยวามใื่นระหนามๆันับร่าอนายหิที่ไม่ไ้สิและรีบนำทาไปยัห้อพัอนายหิ
เหมยเหลียนฮัวยืนำมือแน่น้วยวามโรธที่เห็นสามีอุ้มน้อสาวน่าัลับมาและท่าทาร้อนใอสามีที่มี่อน้อสาวน่าันั้นทำให้เิวามเลียัทวีเท่าัวและนารีบะเินเ้าไปในเรือนเล็็ถูัวาานอน้อสาวน่าั
ทำให้นาฮึฮัไม่พอใอย่ามา
ยามื่อ (09.00) ำหนัฮอเฮา
วัหลวไป๋
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนลับวัหลวมาในอนสายและรีบรมายัำหนัฮอเฮาแล้วสาวามเรี้ยวราใส่ฮอเฮาในทันที
“เอียนลู่เสียน!!!!”
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนแทบะะโนเรียื่อฮอเฮา้วยวามเสียัอันเรี้ยวราและโมโหอย่ามาทั้ถู่าว่าเป็นฮอเ้โ่และยัหาว่าเป็นฮอเ้ที่ละเลยประานอีและยัมอเห็นสิ่ที่เิึ้นับอาารถูพิษาฮอเฮาอี
ผู้ถูระทำ็ือุหนูเหมยหลานหลิน ทำให้เาโรธ โมโห
นเออย่ามาที่ไม่เยเป็นมา่อน
เพี๊ยะ! ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนบหน้าฮอเฮานเอนใบหน้าหันอย่ารุนแรเลือลบปาพร้อมับเหล่าอ์รัษ์ทั้อฮอเ้ับฮอเฮา่าเียบริบุเ่าลับพื้น้มหน้ามอพื้นอย่าสบไม่มีใรล้ายื่นมือเ้าไป่วยเหลือฮอเฮาแม้แ่นเียว
“เอียนลู่เสียน ำเอาไว้
ารระทำอเ้าะส่ผลระทบ่อนทั้ระูลเอียนอเ้า”
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนวาเสียัพลาบีบปลายาฮอเฮาให้มอหน้านเอ “้าเป็นสามีอเ้า ้าเป็นฮอเ้ปรอแว้น ้าเป็นแม่ทัพพิทัษ์แผ่นิน
เพื่อวามผาสุอทุนบนผืนแผ่นินทั่วทั้แว้น
ไม่ใ่ให้เ้ามาเ่น่าผู้บริสุทธิ์ ่านราวับพวเาไป่าบิาเ้า
เ้า่านในสุลลี่ไปี่น
นในสุลเอียน็ะไ้รับโทษเท่าับนสุลลี่ไ้รับเ่นัน”
“ไม่นะ เพ่ะ
พวเาไม่รู้เรื่อ้วยเหรอ ทุอย่าเป็นารระทำอหม่อมันทั้หม
หม่อมันสำนึผิแล้ว ไม่ล้าแล้วเพ่ะ ไ้โปรเมา่อหม่อมัน้วย” ฮอเฮาเอียนลู่เสียนร้อไห้ออมาแทบเป็นสายเลือับรับสั่อฮอเ้
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียนเมินหน้าหนีและเินออไปาำหนัฮอเฮาโยไม่มอลับมาแ่นิเียว้วยวามโรธอันเิาปา
ำ่าทออุหนูเหมย
หลายวันผ่านไป
ฮอเ้ไม่เยเหยียบหรือย่าายไปยัำหนัฮอเฮาและไม่เรียหรือส่นไปามฮอเฮามาหาฮอเ้ที่ำหนัมัรบินเ่นัน
่าวารประหารนสุลเอียนอฮอเฮานั้นโษันไปทั่วทั้แว้น
เป็นผลอารระทำอฮอเฮาที่เ่น่าผู้บริสุทธิ์ในนสุลลี่
่าพูุยุบิบเรื่อราวฮอเฮาไปอีหลายวัน
ทำให้ประูบ้านสุลเอียนปิสนิทไม่ล้าออมาสู้หน้าผู้น
ฮอเ้พระราทานทรัพย์สินที่มี่า
รวมถึสมุนไพรราาแพ ให้ับุหนูเหมยหลานหลินเพื่อเป็นารเยผลารระทำอฮอเฮาเอียนลู่เสียน
ทำให้เวลานีุ้หนูเหมยหลานหลินร่ำรวยอย่ามาแ่น้อยว่าลี่ินหยา
ลายามอู่ (12.00) วนทัพพยั์ำราม
เหมยหลานหลินถือปิ่นโสำรับอาหารเที่ยมาให้พี่เยยัวนทัพพยั์ำรามเพื่อเป็นารอบแทนที่่วยีวินา
หนานฟพาุหนูเหมยเ้ามา้านในวนแม่ทัพ
ผ่านลานฝึทหารแล้วมอเห็นพี่เยอนาำลัฝึทหารอยู่อย่าหนัแน่น
วามน่าเรามนั้นทำให้เหมยหลานหลินหยุยืนมอ้วยวามประทับใ
ทหารในลานฝึนั้น็พาันเสียสมาธิเมื่อเห็นสรีนาหนึ่ำลัหยุยืนมออยู่
ทำให้นที่ำลัฝึอยู่นั้นหันไปมอามแล้วะโนสั่ลโทษโยให้หนานฟเป็นนุมารลโทษ่อไปและเารีบเินไปหาัว้นเหุ
“เ้ามาทำไม”
ลี่ินหยาถามอย่าไม่อบในัับารมาอน้อเมีย
“้าทำอาหารมื้อเที่ยมาให้พี่เยเ้า่ะ” เหมยหลานหลินยปิ่นโสำรับอาหารึ้นมาให้พี่เยไ้มอูแล้วียิ้มว้าออมา
“เที่ยแล้วท่านมาินอาหารอ้าเถอะ เี๋ยวะไม่สบายเอา” ว่าแล้ว็รีบเินามหลัพี่เยไป
้านในห้อทำานอแม่ทัพลี่ินหยา
วนทัพพยั์ำราม
ลี่ินหยาเินเ้ามาใ้ผ้าุบน้ำบิน้ำแล้วับหน้าเพื่อลายร้อนและล้ามือ่อนะนั่ลเพื่อรอให้เหมยหลานหลินเรียมอาหารให้เาและเาลมือินเียบๆโยไม่พูอะไร
พอเาินอิ่มและเป็นหน้าที่อนาะเ็บปิ่นโสำรับอาหารที่หลเหลือเพียเล็น้อยแล้วเาเห็นนาลมือินอาหารที่เหลืออเา
“เสียาย”
เหมยหลานหลินพูพลาใ้ะเียบีบอาหารเ้าปา ใ้ะเียบอันเียวับอพี่เย
ทำให้ลี่ินหยา้อมอเม็
ารเ้นหัวใระรัวราวับลอศึแล้วนายัินอน้ำาเียวันับเาอีพอนาเยหน้ามอเา
ทำให้เา้อรีบหลบสายาไปสนใอย่าอื่นแทน “พรุ่นี้เที่ย้าะมาอี
พี่เยรอินอาหารฝีมือ้าอีนะเ้า่ะ”
นายิ้มแย้มออมามอแล้วใเบิบานอบล
“เ้ามาับอ์รัษ์”
ลี่ินหยาถามะเินออมาส่เหมยหลานหลินที่้านหน้าวนทัพพยั์ำรามแล้ววาสายามอหานที่มา้วยัน
“้ามานเียว”
เหมยหลานหลินอบพลาหยิบร่มะึ้นมาาบัแ
“พี่ะเินไปเป็นเพื่อน” ลี่ินหยาวยว้าร่มในมือเหมยหลานหลินมาถือาร่มเสียเอและแย่อในมือนาที่เป็นปิ่นโสำรับอาหารนั้นมาถืออี้าแล้วาร่มบัแให้นาและนา็ยิ้มๆอบใแล้ว่าเินเีย้าัน
ทำเอาาวเมือหลว่าเมียมอันุบิบัน่าๆนาๆราวับไฟลามทุ่
่าวลือ่าๆนานาทั้ริบ้าทั้โหบ้า้วยฝีมืออเหล่าอ์รัษ์อเหมยหลานหลินที่ีระพือ่าวอลี่ินหยาับเหมยหลานหลินไป่าๆนาๆ
ทำเอานที่อยู่เยไม่ไ้ถึับปราัวในวัน่อมาที่วนทัพพยั์หมอ
อีวันอวันถัมา ลายามอู่ (12.00)
วนทัพพยั์ำราม
ลี่ินหยานั่ินอาหารสำรับที่เหมยหลานหลินเรียมมาให้เป็นวันที่สอและนา็ทำเหมือนเิมือารินอเหลือาเา
ใ้ะเียบู่เียวันับเาและยัินอเียวับเาอี
ทำให้เาอใไม่ไหวว้าัวนามาอูบ
“ท่านพี่!!” เหมยเหลียนฮัวรีบเินเร็วมายัห้อทำานอสามีและเห็นภาพอันบาาบาใอนาที่เห็นสามีอูบับน้อสาวน่าัอนา
ลี่ินหยาับเหมยหลานหลิน่าผละออาัน้วยวามใ
่อนะมอเห็นเหมยเหลียนฮัวหยิบอะไรสัอย่าฟาเ้าหัวิ้วอเหมยหลานหลินเ้าพอี
“โอย”
เหมยหลานหลินเล้มไปทาลี่ินหยาพร้อมับยมือแะหัวิ้วนเอที่มีเลือออมาและูเหมือนลี่ินหยาะใับารระทำอฮูหยินนเอและ้อใเมื่อเห็นเลืออเหมยหลานหลิน
“หลานหลิน!!”
ลี่ินหยาหลุสิใพลาอุ้มัวเหมยหลานหลินไปนั่ที่เ้าอี้ัวยาวไม่สนใเสียร้อรี๊ๆอฮูหยินนเอแม้แ่สันิ
เารีบหาผ้ามาับเลือให้นาและสาละวนหายามาใส่แผลให้พอไม่เอ็รีบออ้านนอห้อนหลลืมไปว่าปล่อยให้สอพี่น้ออยู่ันามลำพั
“ทำไมแไม่ายัที” เหมยเหลียนฮัวเินปรี่เ้ามาหาเรื่อน้อสาวน่าั
“สามีอท่าน ้า้อาร”
เหมยหลานหลินยับปาพูอย่ามีวามหมายพลายิ้มแย้มออมายมือลูบริมฝีปาอนา “รสูบอพี่เย ่าีเหลือเิน”
พอพูบนา็ถูระหน่ำบนเลือลบปาและนาไ้ปัป้อนระทั่เ้าอวนนั้นเ้ามาพร้อมับหนานฟที่ลับมาพร้อมับยาในมือ
“ทำอะไรอเ้า เหลียวฮัว!!”
ลี่ินหยาวาเสียัลั่นพร้อมับ้าวมาระาฮูหยินนเอแล้วเหวี่ยออไปให้พ้นทาและมอริมฝีปาอนาที่แมีเลือิบ
เามออย่ารู้สึผิ ล้ายะโทษนเอว่าทุอย่าเิึ้นมาเพราะเา
“พี่ินหยา” เหมยหลานหลินยปลายนิ้วี้แะริมฝีปาลี่ินหยาพลาส่ายหน้าไม่ให้ิโทษนเอและส่ผลให้พี่สาวน่ารัเียนั้นรีบปรี่เ้ามาะระาให้น้อสาวน่าัออไปให้พ้นแ่แล้วสามีนาลับอแน่น
และในืนนั้นเอ ลี่ินหยาอยู่นอน้าืนที่เรือนเล็อเหมยหลานหลิน
เาินอาหารมื้อเย็น้วยฝีมือนาและนั่มันทร์ไป้วยัน อูบนาที่สวนเรือนเล็
อย่าเนิ่นนานที่สุ
และในวัน่อมา่าวลี่ินหยาอูบเหมยหลานหลินที่วนทัพพยั์ำรามัราวับไฟลามทุ่้วยารระพือ่าวอเหล่าอ์รัษ์อหลานเหมยหลินอีรั้
ราวับเป็นแผนารที่ถูเรียมเอาไว้แล้วโยฝีมืออเหมยหลานหลินที่้อารให้พี่สาวน่ารัเียระอัเลือาย
ความคิดเห็น