คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนรักอ๋องหมิงอันหยาง : หงเหมย
“เ้าเป็นอย่าไรบ้า” มู่เหลียนรีบวิ่มาามเสียนร้อให้่วยและเห็นสรีแปลหน้านั่อยู่นเียว้วยสภาพเปียปอน็รีบพาไปหานายหิัวเอ
ยามื่อ (23.00) วัมัรเินสุริยัน วัหมิ
อ๋อหมิอันหยาเินเ้ามาในวััวเอพลามอเห็นสรีนาหนึ่นั่หันหลัอยู่นเียวใ้้นไม้พอเาเินไปใล้ ๆ นา็ทำให้เห็นใบหน้านาั ๆ ทำเอาหัวใเาเ้นแรยิ่นั นาเปิใบหน้าแล้ว “เ้าเป็นอะไร” เารีบถามนาเมื่อเห็นแววานาเศร้าหมอนเารู้สึเศร้าไป้วย “เหุใถึร้อไห้ ใรทำอะไรเ้า” แววานามอเาอย่าัพ้อน้อยใเหลือล้นนเาไม่เ้าใว่าเาไปทำอะไรให้นาิเ่นนั้น
“ใบหน้า้าอัปลัษ์ยิ่ไม่เหมือน ๆ...” หเหมยยมือแะใบหน้าัวเอพอิถึว่านายหิาหวานะเป็นสรีที่รัออ๋อหมิอันหยา็รู้สึเ็บปวหัวใเหลือเิน ทั้ ๆ ัวนาไม่สิทธิ์ิรัเาเลยสันิ นาเป็นเพียสิ่ที่ไร้ัวน
“ใรบอว่าเ้าอัปลัษ์ เ้าออามในสายา้า” อ๋อหมิอันหยาล่าวออมาพลายื่นมือไปับมือสรีที่อยู่ในวามสนใเาั้แ่แรเห็น
“็อีไม่นานท่าน็ะ...” หเหมยน้ำาไหลออมาเมื่อเห็นิถึว่าอ๋อหมิอันหยาับนายหิาหวาน “้าไม่วริเ่นนั้นับท่าน” เาเินเ้ามาใล้ัวนาเรื่อย ๆ นา็เิน้าวถอยหลัไปเรื่อย ๆ นิำแพทาเิน
“้าสนใเ้า” อ๋อหมิอันหยาบอับสรีปริศนาอีรั้ “เ้าบอื่อ้าไ้ไหม” เาเ็น้ำาให้นาอย่าเบามือ นาเยหน้ามอเาอย่ามีน้ำาลอ
“หเหมย” หเหมยยอมบอื่อนเอให้ับอ๋อหมิอันหยารู้ เา้มหน้าลหานาทีละนิและนารีบยมือแะริมฝีปาเา “ท่านห้ามูบ้า” เาับมือนาไปูบนนานลุเรียว รู้สึร้อนวูบวาบไปหมยามสายาเามอนาเ่นนี้ “ูบแรท่านวรมอบให้สรีที่ท่านมีใ้วยเถอะ...อื้อออ” นาพยายามึมือัวเอออาเาแ่แล้วเาลับึัวนาเ้าไปหาแล้วบยี้ริมฝีปาหนัใส่นาอย่าุัน
“้าสนใเพียเ้า” อ๋อหมิอันหยาล่าวย้ำับหเหมยอีรั้เพื่อให้นาแน่ใแล้วเห็นอาารหน้าแระเรือทำให้เาบยี้ริมฝีปานาอีรั้ เาสอแนโอบัวนา ทำให้นายเรียวแนทั้สอล้ออเาเอาไว้แล้วูบปาอบเาลับมา “อื้มมม” เาำรามออมาในลำอัวเอเมื่อนาสอลิ้นเ้ามาในปาเา นายืนโอบอัวเาแนบแน่น ปาูบปาันอย่าูื่มแลลิ้นันไปมาอย่าหนัหน่ว
หเหมย้าวาถอยห่าอ๋อหมิอันหยาเล็น้อย เาหายใร้อนร้นอนา ยามเามอนาเ่นนี้ทำเอานารู้สึร้อนวูบวาบไปหม เา้มหน้าูบไร้ออ มือหนาลูบไล้สะโพนาไปมา เาสูวามหอมหวานานา “ท่าน ๆ อย่ารัแ้า” นายืนหายใหอบระเส่าแทบะทรัวไม่อยู่ ะที่มือเายับไปมาับส่วนล่าที่มีน้ำไหลเยิ้มออมา “อื้อออ” นารู้สึัวาไปหม เสียลมหายใเาหอบัึ้น “อึ เ็บ” เาบรามแน่นเสียัแล้วยับโยอยเบา ๆ “อ๊ะ อื้อ ท่าน ๆ ้า ๆ” นาัวสั่นระริ เาโยระแทใส่นาถี่ ๆ อย่าหนัหน่ว ปาูบปาันูื่ม บยี้รุนแร
“อ๊า!” อ๋อหมิอันหยาำรามราออมาับารร่วมรัับหเหมย เาโอบอรััวนาและอุ้มัวนาพาลับห้อนอนส่วนัว้วยัน “เ้าเ็บมาไหม” นาส่ายหน้าไปมา “้าออีรอบ” เาระิบบอับนาแล้วยัวนาึ้นแล้วอุ้มยืนอยระเ้าใส่นาแร ๆ
“อื้อ อ๊ะ ๆ ๆ อ๊า ๆ ๆ ๆ” หเหมยรีร้อราออมาเมื่อถูอ๋อหมิอันหยาอร่วมรันาอีรั้และรั้นนี้ทำเอานารู้สึร้อนวูบวาบมาว่าเิมยิ่เห็นวาู่มำลัมอลอเ้ามาใน่อแบบานประู็ยิ่ทำให้ัวนายิ่มีอารม์้อารมาว่าเิม นาหายใหอบระเส่าและถูสายานั้นมอนาทำเอานาัวสั่นระริไปหมและนา็รู้ว่าสายานั้นือฮอเ้หมิเฟย าิสนิทออ๋อหมิอันหยา
สอวันถัมา
ยามื่อ (23.49) สุสานป่าพยั์สุล้าว
มู่เหลียนร้อไห้สะอื้นออมาพลาใ้สอมือุหลุมฝัศพให้นายหิาหวานที่ถูอมอสูรไทอินสัหาร นารอายมาไ้็เพราะนายหิปป้อนานัวาย
เหอหลินวัายลาหลัม้าพยั์ัวเอลมาพลาับูเือม้าเินมาหาสาวใ้นรู้ั “มือเ้าถลอหมแล้ว”
มู่เหลียนเยหน้ามอนายหิเหอหลิน สหายนายหินเอที่นั่มอนา “นายหิปป้อ้านัวาย ทั้ ๆ ที่้าวระายมาว่า” นาพูพร่ำบอพลาร้อไห้สะอึสะอื้นออมา้วยวามเ็บปวแทบาใ “้ามันไร้ประโยน์”
“หาเป็น้า็เลือทำเหมือนนายหิเ้าเหมือนัน” เหอหลินบอับมู่เหลียน “สหาย้าน่าะรู้ัวว่าะมีีวิอยู่ไ้ไม่นาน็เลยเียนมาหา้าเล่าเรื่อเ้าให้ฟั” นายืนมอพลพยั์ำลั่วยันนำร่านายหิาหวาน สหายนาลโลแ้มเหมัน์ “ีวินายหิเ่นพวเรามัสั้นลว่านทั่วไป” เพียล่าว็เริ่มบรรเลพิเพื่อส่วิาสหายัวเอ ะที่มีมู่เหลียนยืนร่ำไห้อยู่้วย
หลายวัน่อมา
ยามไฮ่ (21.00) นอเเมือหลวหมิ
หเหมยรีบวบม้าเร็วไปยันอเเมือหลวหมิอย่ารวเร็วาม้วยอ๋อหมิอันหยา อ๋อไป๋เหอ อ๋อไป๋หล ที่รีบวบม้าามนามา้วยันพอมาถึ็เห็นาหลินถูพวอสูรับัวเอาไว้ไ้ อนนี้ทุนำลัเสียเปรียบพวมัน
“อาหลิน!!” เียวเปาเบิาว้าเมื่อเห็นน้อสาวเานั้นถูพวศัรูับเอาไว้เป็นัวประัน
“อาหลิน!!” ฮอเ้หมิเฟยรู้สึใอย่ามาเพราะปิาหลิน นามีวามสามารถมาว่าเาเสียอี ั้แ่พบันและเาไม่าิว่านาะถูับอย่า่ายาย
“พวท่านไม่้อเป็นห่ว้า” าหลินรู้ัวีว่าัวเอเป็นภาระให้ับทุน
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” อ๋อไทอินเปล่เสียหัวเราะเสียััวานออมาอย่าสะใ เมื่อไม่นานมานี่เาไ้สัหารนายหิันทราสุลาไ้นหนึ่และเา็รู้ว่าสรีนานี้็ใ้สุลา้วยเ่นัน เาแสยะยิ้มึระาโ่ให้รัอสรีที่ับไ้ให้แน่นึ้น
“นายหิหลิน!!” หเหมยัพลัเ้าโมีอมอสูรไทอินอย่ารวเร็วและเหวี่ยปลายาบัโ่ออามือมันนสำเร็แล้วนารีบถลันายพุ่ไป่วยาหลิน
อ๋อหมิอันหยาถลันายไล่ามหลัหเหมยไปิ ๆ เาใ้เปลวไฟมัรเินสุริยันแผเผาอมอสูรไทอินแ่พอมันใ้นาเป็นเราะำบั ทำให้เารีบึเปลวไฟมัรเินสุริยันลับมาแล้วลายเป็นว่าทั้หเหมยับาหลินถูับเป็นัวประัน
ึ ึ ึ เสียฝีเท้าหนัแน่นัึ้นเสียั้อแล้วปราเป็นสรีสามนานั่อยู่บนหลัม้า
“ไร้ยาอาย!!” เหอหลินนั่อยู่บนหลัม้าพยั์ัวเอพลาใ้สายามออมอสูรไทอินอย่าเลียั “หน้าัวเมียับสรีสอนาเอาเป็นัวประัน ่าน่าัน” นายมือป้อปาหัวเราะออมาอย่าไม่สนใสถานาร์ใ ๆ ทั้สิ้น
“พี่หล” มู่เหลียนรีบลาหลัม้าพยั์ัวเอไปหาู่หมั้นัวเออย่าเป็นห่ว “ท่านปลอภัยีหรือไม่” เาพยัหน้าทำเอานาลายวามัวลใ
“พี่เหอ” ฟเอินรีบลาหลัม้าพยั์ัวเอไปหาู่หมั้นัวเออย่าเป็นห่ว “ท่านปลอภัยีหรือไม่” เาพยัหน้าทำเอานาลายวามัวลใ
“นรัพวเ้าปลอภัยี?” เหอหลินระโลมาาหลัม้าพยั์ัวเอพลามอสาวใ้ัวเอทั้สอนาที่วิ่ไปหาสอบุรุษอพวนาอย่ามีำถาม
“ปลอภัยีเ้า่ะ นายหิ” มู่เหลียน ฟเอิน ่าพร้อมใันอบับำถามอนายหิัวเอ
‘นี่มันอะไรัน’ หเหมยเิำถามึึ้นภายในใัวเอเมื่อเห็นสรีหน้าใหม่ที่ไม่เยปราัวในเนื้อเรื่อพ่ายรัันทราสวาทเลยสันิ ‘นาเป็นใรันหรือเป็นัวละรลับ’ ว่าะรู้ัว็ถูสรีนานั้นสะบัแส้ในมือนั้นึัวนาออาารับุมอมอสูรไทอินพร้อมับัวนาถลาไปหาอ๋อหมิอันหยา
อ๋อหมิอันหยา้าวาไปรับร่าหเหมยเอาไว้ในอ้อมแนพลามอสรีนานั้นที่สะบัแส้ในมืออีรั้็แย่ิัวาหลินที่ถูับเอาไว้เป็นัวประันไปทาฮอเ้หมิเฟย าิสนิทัวเอมาอย่า่ายาย
รอ!!!! เสียัฟันออมอสูรไทอินัึ้นอย่าเรี้ยวราที่ถูิัวประันไปถึสอนอย่าไม่ทันั้ัว
มู่เหลียน ฟเอิน ่าเห็นนายหิเหอหลินสะบัแส้ในมือเปลี่ยนเป็นทวนพยั์็รีบ้าวาถลันายเ้านาบประบทั้วาทั้้ายอนายหิอย่ารวเร็ว
“มทวนพยั์ประสาน” เหอหลินำทวนพยั์ในมือแน่นพลามอไปทาเ้าบ้านสุลเียวนามนั้นือ เียวเปา เ้าหอ่าวสารแว้นหมิ
เียวเปา้าวาพุ่เ้าไปพร้อมับในมือำทวนพยั์สุลเียวประสานับทวนพยั์ในมืออสรีนานั้นอย่ารวเร็วแล้วปลปล่อยพยั์สอัวออมาอย่ารวเร็ว
โร!!!!! พยั์ำฟ้าำรามสุลเียววิ่ระโนเ้าใส่อมอสูรไทอินอย่าน่าเราม ุัน แล้วใ้อุ้เท้าวาะปบีแ้มศัรูนเนื้อหลุิ
“อ๊า!!!!” อมอสูรไทอินเปล่เสียร้อำรามเสียัึ้อ้วยวามเ็บปวและานั้นเหินายึ้นไปบนท้อฟ้าว้าพลาวัมือเปล่าแล้วมีเียวมระมาอยู่ในมือแล้วเหวี่ยเป็นวว้าหมายะปลิีวิสรีสุลาที่อยู่ับนายเหนือหัวสุลหมิ่อนเลย
โร!!!! พยั์ทมิฬพุ่ออมาาปลายทวนในมือนายหิพยั์สุล้าวอย่ารวเร็วและระโนสูใ้สอเท้าู่หลัเะอมอสูรไทอินเ้าลาัวและมันรีบีลัาม้วนัวลายเป็นมัรทมิฬัวให่ลอยเหนือน่านฟ้าแว้นหมิ ทำให้ทุสายามอมันอย่าะลึอย่ามา นอามัรสุลหมิทั้สอัวอฮอเ้หมิเฟยับอ๋อหมิอันหยา็ยััวมันอยู่อีหรือ ‘ในใทุน็ะถามเ่นนี้’
“สามมัรประสาน” เหอหลินเปล่เสียั้อัวานออมาแล้วระโึ้นหลัมัรทมิฬัวเอ
ฮอเ้หมิเฟยเรียมัระวันราันออมาแล้วรีบระโึ้นหลัพร้อมับำทวนมัรัวเอมา้วย
อ๋อหมิอันหยาเรียมัรเินสุริยันออมาแล้วรีบระโึ้นหลัพร้อมับำทวนมัรัวเอมา้วย
หเหมยมอารประสานทวนมัรระหว่าฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยาและสรีนานั้น้วยวามะลึแล้วมทวนมัรนั้นสามารถัร่าอมอสูรไทอินให้าเป็นสอท่อนแล้วสอิ้นส่วนลพื้น
“เปลวไฟมัรประสาน” เหอหลินออำสั่ับสอบุรุษสุลหมิแล้วมัรทมิฬ มัระวันราัน มัรเินสุริยันพ่นฟ้าออมาาปาแผเผาสอิ้นส่วนอมอสูรไทอินให้เป็นุ “ออบุในวามร่วมมือ” นามอผลานที่น่าพึพอใพลายมือประสานเ้าหาันเพื่ออบุับสอบุรุษสุลหมิ
ฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยาพยัหน้ารับำอบุอสรีแปลหน้าที่มาับมู่เหลียน ฟเอิน
“นายหิาหวานมิไ้มา้วยเหรอ” หเหมยเินไปับมืออ๋อหมิอันหยา ทำให้เาหันมามอนาพลาุมมือนาเบา ๆ ้วย ่ามอสบาัน ส่ยิ้มให้ัน
“เิอะไรึ้นับพี่สามหรือเปล่า” าหลินรู้สึผิปิเพราะปิมู่เหลียนมิห่าายับพี่สามนาเลยสันิ หาไม่ำเป็นริ ๆ
“นายหิเสียแล้วเ้า่ะ” มู่เหลียนล่าวออมา้วยน้ำเสียสั่นเรือพลายมือปาน้ำาออบนใบหน้าและหันไปอัวอ๋อไป๋หล ู่หมั้นนเอแล้วเา็ยืนโอบอปลอบโยนนา้วยเ่นัน ่าน่าึมับเรื่อราวไป้วยันเียบ ๆ
“ไม่ริ เป็นไปไม่ไ้” หเหมยส่ายหน้าไปมาอย่ารับไม่ไ้ ทำไมัวละรเ่นาหวานถึไ้ายเร็วเ่นนี้ ่อนะรู้สึหน้ามืะทันหัน เลือลมแปรปรวนนระอัเลือออมาแล้วหมสิอยู่ในอ้อมแนอ๋อหมิอันหยาที่ำลัใับอาารที่นาเป็นรวมถึนอื่น้วยที่ยืนอยู่้วยันทั้หม
“อาเหมย ๆ” อ๋อหมิอันหยาเรียื่อนรั้วยวามใแล้วรีบอุ้มึ้นหลัม้ารีบพานาไปหาที่พัเป็นาร่วน ทำให้นอื่นรีบพาันิามันไปโยเร็ว
ฮอเ้หมิเฟยรีบโอบัวาหลินให้ึ้นหลัม้าไป้วยัน เามิอาปล่อยให้อยู่นเียวไ้ ถึนาะเ่แ่ไหน็ยัเป็นสรีอ่อนแออยู่วันยัน่ำ
าหลินนั่นิ่อยู่ในอ้อมแนฮอเ้หมิเฟยพลารำลึถึารพูุยระหว่านาับาหวาน พี่สามัวเอที่บอว่านาเป็นสรีสุลานสุท้ายที่เหลือรอและสายเลือสรีสุลานั้นไม่เหมือนับใร สัวันอาะถูพวอสูรสัหาร็เป็นไปไ้แล้วนาละ นาอาะ้อบีวิเหมือนับพี่สาม็ไ้ “พี่ ๆ ...้าลัว” เาไ้ยินเสียนา็โอบอำับัวนาให้แน่นึ้น ะที่ำลัวบม้าเร็ว
ยามเหม่า (06.00) โรน้ำา นอเเมือหลวหมิ
เียวเปานอนไม่่อยหลับ ั้แ่เิเรื่อเมื่อืนและเา็ออมาร่ายรำเพลทวนสุลเียวอยู่นเียวเพื่อ้อารปลปล่อยวามเรียที่เิึ้น สมอะไ้โล่
“ามริ ๆ เลยพี่เียว” เหอหลินะโนบอับเียวเปา เ้าหอ่าวสารอแว้นหมิ ทำให้เาเยหน้ามอนา “ท่านอยาะมเพลทวนสุลเหอ้าบ้าไหม”
“ยินี” เียวเปายมือประสานเ้าหาันให้ับเหอหลินที่เาทราบื่อนาแล้วและเามอนาเหินายลมาาระเบียห้อพั เายืนมอร่ายรำเพลทวนสุลเหอ้วยท่วท่าออาเินสรียิ่นั ทำให้นาเพลินแล้ววาลวลายร่ายรำเพลทวนสุลเียวไป้วยัน ทำให้เิพลานุภาพออมาพร้อมับพยั์สอัววิ่ระโนออมา
เสียพยั์สอัวำรามเสียัลั่นปลุนที่ำลันอนพัให้ื่นและลุเินออมามอูที่ลานว้าอโรน้ำาที่พั
เหอหลินวัทวนในมือพลาเหลือบสายาเห็นอ๋อหมิอันหยาำลัยืนโอบเอวหเหมยอยู่แล้วนา็เปลี่ยนทวนในมือเป็นันธนูแล้ว้ายิไปทิศทานั้น
อ๋อหมิอันหยามอเหอหลินที่ยิลูธนูมาทิศทาเาับนรั ทำให้เาีายสูแล้วเรียันธนูมัรเินสุริยันออมาแล้วยิลูธนูออไปนับลูธนูนาอย่าเร็ว
เหอหลินยยิ้มมุมปาแล้วีายสูยันธนูยิลูธนูทั้สามออไปหาอ๋อหมิอันหยาแล้วเห็นเาใ้ันธนูในมือเานั้นยิลูธนูทั้สามเ้าใส่นลูธนูนาเลือนหายไป “ยอเยี่ยมริ ๆ” นายมือประสานเ้าหาันให้ับเาอย่าื่นม ่อนะเห็นหเหมยเหินายพุ่มาหานา ทำให้นารีบเบนายไป้านหลั ทำให้ปลายมาบนั้นลอยหวือเียัวนาไปเพียนิเียว
หเหมยีัวพุ่โมีเหอหลินอีรั้ นาไม่เื่อว่าอีฝ่ายะเป็นัวละรลับแ่อย่าใ อาะเป็นเรื่อบัเอิ็ไ้ ึเหวี่ยาบพยั์ในมือออไป
เหอหลินเหินายถอยหลัพลาลี่พัในมือาออแล้วาบที่หเหมยเหวี่ยมาทานานั้นลปัลพื้นอย่าอัศรรย์ใและมีเพียนาเท่านั้นที่รู้ว่าทำไมาบพยั์ออีฝ่ายึเป็นเ่นนั้น
หเหมยเห็นาบพยั์ยอมสยบ่อเหอหลิน็รีบเหวี่ยผ้าลุมอาภร์อินทรีออไปและผ้าลุมนั้น็ลายเป็นอินทรีัวให่สยายปีระพือปีลมแรใส่
เหอหลินยยิ้มมุมปาแล้วเหวี่ยผ้าลุมอาภร์ปัษาออไปพร้อมับผ้าลุมลายเป็นปัษาัวให่เ้าปะทะับอินทรีัวให่อหเหมย
อ๋อหมิอันหยาเห็นนรัำลัเสียเปรียบ เาึเหวี่ยผ้าลุมอาภร์มัรเินสุริยันออไปเพื่อัำลัพลัปัษาอเหอหลิน
หเหมยเห็นโอาสที่ะโมีเหอหลินไ้แล้วนาึัมีสั้นพยั์ออไปโยไม่ทันสัเว่าทิศทาที่ปาออไปนั้นมีาหลินยืนอยู่ ทำให้นาใ
ฮอเ้หมิเฟยรีบเหินายว้าเอวาหลินึเ้าหาัวพลาใ้ายแนเสื้อสะบัปัมีสั้นอหเหมยหล่นพื้น “เป็นอะไรหรือเปล่า” เาถามนา
าหลินส่ายหน้าับำถามฮอเ้หมิเฟย “อบุเ้า่ะ พี่” เาานอบในลำอัวเอพลาเห็นู่หมั้นัวเอเินเร็วเ้ามา
“อาหลัน” ฮอเ้หมิเฟยเห็นปิหลัน ู่หมั้นัวเอ็รีบลายแนที่โอบอเอวาหลินออแล้วรีบ้าวเินไปรับัวู่หมั้นเอาไว้ในอ้อมอแทน
“พี่” ปิหลันยยิ้มอ่อนหวานให้ับฮอเ้หมิเฟย ู่หมั้นัวเอ เาานรับเสียเรียนาและนา็ใ้สายามอาหลินแล้วนามอออว่าอีฝ่ายิเ่นไรับู่หมั้นนเอ ทำให้นาเย่ปลายเท้าูบใ้าเาอย่าอ้อยอิ่
าหลินมอภาพบาาระหว่าฮอเ้หมิเฟยับุหนูปิหลันแล้วรู้สึเ็บปวอย่ามาพลาน้ำาไหลแล้วรีบเินหนีออไปนเียว
หเหมยเห็นาหลินเินหลบมุมไปนเียว็เป็นห่ว ึมอามอย่าห่วใย ่อนะไ้ยินบทสนทนาระหว่าปิหลันับเหอหลิน็้อใเมื่อพวนารู้ััน
“พี่เหอ ้าไ้่าวว่าท่านมาที่นี่็เลยรีบมาพบ” ปิหลันผละาฮอเ้หมิเฟย ู่หมั้นัวเอไปหาเหอหลิน “มารั้นนี้ พี่เหอไปพัอยู่บ้าน้านะ” เสียอ้อนัึ้น
“้าามใเ้า” เหอหลินพยัหน้าอย่าามใับปิหลัน “เอันรั้นนี้ เ้าโเป็นสาวามยิ่นั” นาแย้มยิ้มามออมา ทำให้อยู่ในสายาอฮอเ้หมิเฟย อ๋อหมิอันหยา โยไม่รู้ัว
“พี่เหอ็พูไป” ปิหลันยยิ้มอย่าเอียอาย
“ใล้ ๆ นี่มีานลอยโม” เหอหลินยยิ้มให้ับปิหลันพลาเินไป้วยัน
“้าอยาลอยโมับพี่เหอ” ปิหลันยิ้มหวานอ้อนับเหอหลิน
“ั้นเราไปัน” เหอหลินพยัหน้าให้ับปิหลันพอเินไป้าหน้า็แปรเปลี่ยนัวเอาสรีเป็นบุรุษามามอย่ามาพลาโอบเอวปิหลันไป้วยัน
ความคิดเห็น