คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 บุรุษเหมือนกับภาพวาดของอาจารย์ 2
ยามอิ๋ว (17.00) บ้านสุลเหยา เมือหลวหมิ
เินหลินำลัร่ายรำเพลทวนพยั์ำรามอยู่นเียวที่สวนหลับ้านสุลเหยา ้วยท่าทาแ็แร่ รวเร็ว หนัแน่น ยามยปลายทวนนั้นรุนแรเสียน้นไม้ไหวเอนามแรอทวนในมือทันที ะที่ทหาราวนทัพพยั์ที่อยู่ิับบ้านสุลเหยา่าพาันยืนมอู้วยวามสนใในารใ้ทวนอแม่นาเินหลิน าิสนิทออ๋อเหยาหลิวหรือท่านแม่ทัพหลิวที่นาเพิ่ย้ายเ้ามาอยู่ที่บ้านสุลเหยาและอยู่ที่เรือนหลินเมื่อไม่นานมานี่
อ๋อเหยาหลิวับอู่หล่าเินเ้ามา้านหลับ้านสุลเหยาที่เป็นสวน้านหลับ้านนั้น็พบว่ามีพวทหารมามายำลัยืนมารร่ายรำเพลทวนอเินหลินอยู่ ทำให้พวเาเิวามสนใเ่นัน ึเินมายืนูบ้า
เินหลินยยิ้มออมาเมื่อรับรู้ว่าอ๋อเหยาหลิวนั้นำลัมอูนาำลัร่ายรำเพลทวนพยั์ำรามอยู่ นาึั้ใแสสุฝีมือ นาหมุนทวนในมืออย่ารวเร็ว ว่อไว นมอแทบไม่ทัน ยามปลายทวนวัไปมาราวับมอเห็นพยั์ำลัวิ่รอบายอนาอยู่ านั้นนาหมุนทวนในมือ้วยวามรวเร็ว แ็แร่ านั้น้นไม้ไหวเอนรุนแร่อนะพาันไ้ยินเสียพยั์ำรามเสียัลั่นไปทั่ว ่อนะเียบหายไป ทำเอาทุน่ามอหาพยั์ที่ำลัำราม็ไม่พบ
“นี่ือเพลทวนพยั์ำรามที่อาารย์ั้ใให้้ามาแสให้เ้าไ้เรียนรู้และหมั่นฝึฝนให้สมับที่เ้าเป็นเ้าอวนทัพพยั์แห่นี้” เินหลินเินเ้ามารหน้าอ๋อเหยาหลิวแล้วยยิ้มมุมปาออมา ทำให้อ๋อเหยาหลิวเ้าใวามหมายนั้นทันที านั้นเาเินไปหยิบทวนามืออทหารผู้หนึ่ที่หยิบยื่นให้เาและเาั้ใร่ายรำฝึฝนเพลทวนพยั์ำราม้วยวามั้ในสามารถเรียนรู้ไ้รวเร็วและสามารถใ้ทวนพยั์ำรามไ้อย่าั้ใ
“้าอบใเ้ามาที่่วยสอนวิาทวนพยั์ำรามให้ับ้า” อ๋อเหยาหลิวยยิ้มออมาพลาวนเินหลินไปนั่ทานอาหารเย็น้วยันที่วนทัพพยั์พร้อมับแนะนำเินหลินให้ับทหารทุนที่วนทัพพยั์ให้ทราบว่านาือาิสนิทอเาที่ะมาอยู่ที่นี่้วยัน
“เ้า้อถ่ายทอวิาทวนพยั์ำรามแ่ลูน้ออท่าน้วยเพื่อให้เสริมวามแ็แร่แ่วนทัพพยั์อท่าน้วย ยามผสานพลัทวนพยั์ะแ็แร่ ุัน ราวับพยั์ำรามเหมือนับื่ออมัน” เินหลินยยิ้มเพียมุมปาออมา นาำลัพูับอ๋อเหยาหลิวันสอน
“้าวรเ้าเรียว่าพี่หลินน่าะเหมาะสมว่า เ้าอายุมาว่า้า” อ๋อเหยาหลิวล่าวออมาหลัาระเหล้าเ้าปาและหัวเราะออมา
“ามใเ้าเถอะ” เินหลินหัวเราะออมาพลารินเหล้าใส่อให้ับอ๋อเหยาหลิว และนาแหนหน้ามอวันทร์้วยวามื่นมวามามอมันเหมือนที่เย ยามมอวันทร์เหมือนไ้มอบ้านเิัวเอ็ไม่ปาน
ยามเิน (07.00) ลาเมือหลวหมิ
เินหลินเินเ้ามานั่ิบน้ำาภายในร้านน้ำาหนึ่ในิารอเมือหลวหมิที่ึ้นื่ออย่ามาและเ้าอ็ือหานเฟิ หิามอันับ 1 อเมือหลวหมิ ึ่็ือร่าำแลอปีศาิ้อเ้าหานั้นเอ
หานเฟิเินเ้ามาภายในิารอนเอและสายา็มอเห็นสรีนาหนึ่ำลันั่ิบน้ำาอยู่้านในร้านอนเอ
เินหลินรับรู้สายานั้น นายยิ้มพร้อมับยอน้ำาึ้นเล็น้อยเป็นารทัทายหานเฟิ
“แม่นาเพิ่มาเมือหลวหมิั้นหรือ” หานเฟิถามลู้าที่ำลัิบน้ำาั้นีอร้านอนเออยู่
“้าเพิ่ย้ายมาอยู่เมือหลวหมิไ้ไม่นานนี่เอ” เินหลิยยิ้มออมาเพียมุมปาเท่านั้น “พี่สาว ท่าน่าามเหลือเิน ผิวาวเหมือนนิ้อไม่มีผิ” ำพูเปรียบเปรยอนาทำให้สีหน้าหานเฟิเปลี่ยนไปในทันที
“เ้าเป็นใรันแน่!” หานเฟิถามอย่าระแวระวัภัยยามมอสรีที่นั่ิบน้ำา้วยวามสบายอารม์ ไม่มีท่าทาผิปิอะไรให้เห็นแม้แ่นิเียว
“แล้วท่านิว่า้าเป็นใรันล่ะ นายหิหานเฟิ” เินหลินยยิ้มอีรั้พลาล้วหยิบเิน่าน้ำาอร้านนี้แล้ววาบนโ๊ะและลุเินออไปาร้านโยมีสายาอหานเฟิมออย่ามาร้ายมุ่หวัเอาีวิเนื่อาอีฝ่ายรู้ัวนที่แท้ริอนาว่าเป็นใร วามลับอนาำเป็น้อปปิ นว่าะไ้ใเามารอบรอ แม้เาะไม่เยิับนาเหมือนเ่นั่เิม็าม
ยามอู่ (11.00) วัีหมิ นอเเมือหลวหมิ
บวนเส็ฮอเ้หมิหลันไ้มายัวัีหมิเพื่อมาไหว้สัาระเหมือนับทุปีและปีนี้็มีฮอเฮาเฟยเิน ภรรยาอันเป็นที่รั มา้วยัน และในบวน็ยัมีอ๋อหมิหยาที่มา้วยันำลัยืนพูุยับเฟยห ลูน้อนสนิทอยู่ไม่ไลาุที่ฮอเ้หมิหลันับฮอเฮาเฟยเินยืนอยู่ ถัไปเป็นอ๋อหมิโวับายาเฟยเมี่ยวที่อยู่้วยันทั้หมและ่ามา้วยันเพื่อมาราบไหว้สัาระที่วัีหมิ
ในเวลาเียวัน เินหลินั้ใะมาไหว้สัาระเทพสรามที่วัีหมิ็พบว่ามีบวนเส็ฮอเ้พร้อมับเหล่าเื้อพระวศ์ รวมถึผู้มีส่วนเี่ยว้อับเื้อพระวศ์อย่าใล้ิ้วย ทำให้นาเปลี่ยนใไปที่อื่นแทน
“เินหลิน!!” เสี้ยวเวยะโนเรียศัรูู่แ้นที่เป็นอริันมาเือบ 1 ปี ั้แ่พบัน และูเหมือนอาารย์อนา็ไม่ถูับอาารย์อเินหลินเ่นัน เอันรั้นไหน้อสู้ันทุทีและเป็นเสี้ยวเวยที่อบหาเรื่อ่อนทุรั้ไป
“เสี้ยวเวย...ทำไมเ้าอบหาเรื่อ้านั” เินหลินีัวลอยหลบหลีว่อไวหลบารโมีอแส้ในมืออเสี้ยวเวยแ่แล้วปลายแส้็สะบัเียแ้ม้าหนึ่อเินหลิน ทำให้เิรอยแผลมีเลือออมา
“้าเลียเ้า!!!” เสี้ยวเวยวาเสียัเปลี่ยนาแส้เป็นาบวัฟาฟันเินหลินอย่ารวเร็ว รุนแรแ่เินหลินไ้แ่หลบหลีเท่านั้นทำให้เสี้ยวเวยโมโหอย่ามาและารรุโมีอเสี้ยวเวย ทำให้เินหลินใ้ฝ่ามือัระแทเสี้ยวเวยออไปแล้วเหินายหลบหนีไป้านในวัีหมิ
ฟิ้ว! ทุนที่อยู่้านในวัีหมิ่าหันไปมอทานั้นทันที็ไม่พบอะไร นอาวามว่าเปล่า
อ๋อหมิหยามอเห็นวามผิปิ เาเินไปหาบาอย่าที่สสัย ทำให้เามอเห็นเินหลินำลันั่หอบหายใอย่าเหนื่อย ๆ อยู่ที่้านมุมหลัเสาอวัีหลินและีแ้ม้าหนึ่มีรอยแผล
“เ้าบาเ็บ” อ๋อหมิหยาล่าวออมาเสียแผ่วเบายามมอเห็นีแ้ม้าหนึ่อสรีที่เยพบที่วัหลวหมิและวันนี้พบันเป็นรั้ที่สอที่วัีหมิอีรั้ ะที่สายาอเินหลินมอบุรุษที่มีใบหน้าเหมือนภาพวาออาารย์ เ้าอเส้นผมสีเินยว โรหน้าามราวับเทพเียน
“้าไม่เป็นไร” เินหลินไ้สิรีบบอทันทีพลา้อมอใบหน้าอบุรุษเ้าอเส้นผมสีเินยวอย่าหลใหล “ท่านเป็นใร เหุใพบันที่วัอีแล้ว หรือท่านเป็นเทพเียนบนเมือสวรร์ันแน่ ถึไ้รูปามเ่นนี้” ำพูอนา ทำให้อ๋อหมิหยาถึับหลุหัวเราะออมาเบา ๆ ในลำอ นานแล้วที่เาไม่ไ้หัวเราะแบบนี้และารพบสรีรหน้านั้นทำให้รู้สึว่าเาับนามีอะไรล้ายัน
“มีอะไรหรือเปล่า พี่ให่” อ๋อหมิโวรีบเินถามเ้ามาสอบถามพี่ายร่วมสายเลือในทันทีเมื่อเห็นหายเียบไปนานนเาเป็นห่ว ทำให้เาไ้ยินเสียหัวเราะอพี่ายร่วมสายเลือที่นานแล้วไม่ไ้ยินมานาน น้ำเสียสใสแฝวามเอ็นู
อ๋อหมิหยาหันไปมอน้อายนเล็ร่วมสายเลือที่มาามเาและเาหันลับไปอีรั้ยัุที่เอสรีนานั้นนั่หลบมุมหลั้นเสา็พบว่านาหายไปแล้ว เหลือเพียป้ายหยที่ทำหล่นเอาไว้ ทำให้เาเลือหยิบเ็บเอาไว้และเินออไปพร้อมับน้อายนเล็ร่วมสายเลืออีรั้
อ๋อหมิโวเ็บวามสสัยเอาไว้และเินไปสอบถามับเฟยห ลูน้อนสนิทอพี่ายร่วมสายเลือ้วยวามสสัยว่า่วนี้มีอะไรผิปิับพี่ให่หรือไม่ ำอบ็ือไม่มี
เฟยห หัวหน้าอ์รัษ์มัรเิน ั้นที่ 4 ออ๋อหมิหยา สสัยารสอบถามออ๋อหมิโวที่ถามหาวามผิปินั้น ึเินามาั้นเอาำอบในเหุผลอารสอบถามนั้น ทำให้อ๋อหมิโว้อยอมเล่าเรื่อออมา ะนั้นฮอเ้หมิหลันเินมาร่วมรับฟั้วย ่าพาันมอไปยัอ๋อหมิหยาที่ำลัพูุยับอ๋อเหยาหลิว้วยันอีมุมหนึ่
ยามไฮ่ (21.00) เรือนหลิน บ้านสุลเหยา
เินหลินลับมาบ้านสุลเหยา็เือบยามไฮ่แล้วและนาพบว่านาทำป้ายหยหล่นหายไปั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้ไ้ และว่านาะลับมาบ้านสุลเหยาไ้็ถูเสี้ยวเวยไล่าม ทำให้นาแทบเหนื่อยหอบแทบาใ ไม่รู้ว่าเสี้ยวเวยโรธแ้นอะไรนหนัหนาถึอบหาเรื่อนาอยู่เรื่อย
“ยัไม่นอนอีหรือ” อ๋อเหยาหลิวเพิ่ะลับมาาามเส็ฮอเ้หมิหลันที่ไปวัีหมิ นอเเมือหลว ในปลายยามไฮ่(22.59) เามอเห็นเินหลินนั่อยู่ในสวน้วยอาารเหม่อลอย พอเินหลินหันมา เา้อใเมื่อีแ้ม้าหนึ่นั้นมีรอยแผล “พี่หลิน เิอะไรึ้น ใรทำร้ายพี่ บอ้ามา ้าะไปัารมันเอ” เาถาม้วยวามร้อนรน แ่เินหลินส่ายหน้าปิเสธไปมาว่าไม่มีอะไร ทำให้เาไม่อาะสบใไ้ยามนี้เินหลินเหมือนพี่สาวอเาอีน เาำ้อูแลและปป้อให้ีเหมือนนาเป็นนในรอบรัวอเา็ไม่ปาน
ความคิดเห็น