คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 สตรีที่อยากมีรักกับอ๋องเหอหยาง
ยามเิน (06.59) วัีหมิ
บวนเส็ฮอเ้หมิหเทียน อ๋อเหอหยา อ๋อเียวหยวน ่าเินทามาราบไหว้สัาระเทพสราม้วยัน แม้ว่าอ๋อเหอหยาะเป็นร่าุิเทพสราม็าม
ลิ่นธูปอ่อนลอยอบอวลไปหมในบริเว้านในวัีหมิที่มีรูปปั้นเทพสรามยืนเ่นระห่าน
สือหลินเห็นอ๋อเหอหยาเินเล่นอยู่นเียว ทำให้นารีบระโลมาา้นไม้สู “เหออ๋อ”
อ๋อเหอหยามอสือหลินที่ระโลมาา้นไม้สูอวัีหมิ
“วันนี้อาาศี ท่านว่าไหม” สือหลินมออ๋อเหอหยาอย่า้อารวนุย
อ๋อเหอหยาแหนหน้ามอท้อฟ้าและมอสือหลินนิ่ ๆ ้วยแววาเรียบเยเหมือนเย
“้าอยาะมอบถุหอมให้เหออ๋อ” สือหลินยื่นถุหอมที่ัวเอั้ใทำเอเพื่อมอบให้อ๋อเหอหยาแ่เายืนมอนิ่ไม่ยื่นมือมารับถุหอมสันิ
“เหุใ้อให้ถุหอมับ้า้วย” อ๋อเหอหยาถามสือหลินพลาหันไปทาที่ไ้ยินเสียฝีเท้าทีุ่้นเยนั้น็ือฟาเหมยนั้นเอ
สือหลินเม้มริมฝีปาัวเออย่าเศร้าใ ‘เห้อ’ ำนานรัเทพสรามับนายหิันทราวนเวียนมาไม่รู้บ ้ารู้สึอิายิ่นั อยาะไ้รอบรอหัวใเาบ้า าิภพนี้ถูำหนมาแล้วให้อ๋อเหอหยาับฟาเหมยเป็นเนื้อู่พรหมลิิัน าิภพนี้อายุัยนายหิันทรายาวมาว่าที่ิและยัไ้แ่านับร่าุิเทพสรามอี้วย
อ๋อเหอหยาหันลับมาหาสือหลินเพื่อ้อารำอบว่าทำไมนาถึะให้ถุหอมับเา้วยแ่ว่านาหายไปแล้วไม่ไ้ยืนอยู่รนี้แล้ว
“เหออ๋อ ท่านมาอยู่ที่นี่เอ ้าอยามอบถุหอมให้ับท่าน” ฟาเหมยยิ้มแย้มสใสพลาสบาับอ๋อเหอหยาอย่ามีวามหมายที่อบอุ่นหัวใ
‘ถุหอม’ อ๋อเหอหยามอถุหอมในมือฟาเหมยแล้วนิ่ไป เายอมรับว่ามีวามรู้สึุ้นเยับนาอย่ามาแ่ว่าเารู้สึว่าเาไม่เหมาะที่ะรับถุหอมอนานะสิ
สือหลินถูพวศัรูไล่าม นาไ้รับบาเ็บและถุหอมที่ั้ใะมอบให้ับอ๋อเหอหยานั้น้อเปื้อนเลือนาะแล้ว น้ำาหยไหลออมา
บวนเส็ฮอเ้หมิหเทียน อ๋อเหอหยา อ๋อเียวหยวนำลัเินลับเ้าเมือหลวหมิามำหนที่ไ้วาเอาไว้และในรถม้า็มีฟาเหมยนั่มา้วย ทำให้ผู้นที่เห็น่าุบิบว่านาน่าะเป็นนรัออ๋อเหอหยา็เพราะเห็นว่าอยู่้วยันในวัีหมิและยัเห็นว่าเินุยออมาาวั้วยันอี
สือหลินยืนมอบวนเส็ฮอเ้หมิหเทียน อ๋อเหอหยา อ๋อเียวหยวนำลัเินทาลับ้วยวามรู้สึเลื่อนลอย มือำถุหอมในมือแน่น
อ๋อเหอหยามอออไปนอรถม้าวัหลวหมิ็เห็นสือหลินยืนมออยู่ เายับัวลุเหินายออารถม้า “ไม่้อาม” เา้อารวามเป็นส่วนัวและเมื่อนาเห็นเาออมาารถม้า็ยิ้มแย้มสใสเหมือนะีใ “สภาพเ้ามอมแมมว่าที่เอ่อนหน้านี้” เามอสภาพนาพลาส่ายหน้า
“เหออ๋อ ถุหอม้า ท่านอยาไ้ไหม” สือหลินยื่นถุหอมให้ับอ๋อเหอหยา
อ๋อเหอหยามอถุหอมในมือสือหลินที่เป็นเ้าอ ‘ถุหอมเปื้อนเลือ’ เายื่นมือไปะรับถุหอมแ่แล้ว็มีสายลมพัถุหอมลอยน้ำไป เาับนา่ามอามถุหอมนั้นที่่อย ๆ มลในน้ำ
สือหลินมอามถุหอมแล้วน้ำาไหลออมา “แ่ ๆ” นารีบยมือปิปาเอาไว้เมื่อมีอาารำเริบที่ไ้รับบาเ็บ
อ๋อเหอหยารีบโอบัวสือหลินพานามานั่พัใ้้นไม้ริมน้ำ้วยัน “เ้าไม่สบาย ป่วยเป็นอะไร” นามอเา้วยแววาเศร้าหมอ “เ้ารออยู่นี่ ้าะลไปหาถุหอมเ้า”
“ไม่เป็นไร เหออ๋อ” สือหลินส่ายหน้าห้ามปรามับอ๋อเหอหยาและรู้สึเ็บหน้าอัวเอ
“เ้าเป็นอะไรมาไหม” อ๋อเหอหยารีบถามสือหลินอย่าเป็นห่ว ใบหน้านาาวีนน่าใ เาสัมผัสไอเย็นออมาาัวนาไ้
สือหลินหลับาอย่า่มลั้นวามเ็บปวอาารบาเ็บัวเอ “ทุนำลัรอท่านอยู่” นามอเห็นรถม้าวัหลวหมิอรออยู่ไม่ไล
“เ้าเ้าวัับ้า ๆ ะเรียหมอหลวมาูอาารเ้า” อ๋อเหอหยาล่าวออมาอย่าเป็นห่วสือหลินแ่นาลับส่ายหน้าไปมา
“ไม่ไลานี่มีทุ่อไม้ ้าะไปเ็บอไม้ที่นั้นมาทำถุหอมให้ท่าน” สือหลินพูออมาับอ๋อเหอหยาและลุึ้นโยมีเา่วยประอยืน
“เราไป้วยัน” อ๋อเหอหยาพูับสือหลินอย่าสสารนาทีู่เหมือนะไม่่อยสบาย
เียวไป๋เินถือผ้าลุมพยั์มาลุมายนายหิหลินที่อยู่ในารูแลอ๋อเหอหยา
เปาเหยียนเินผ้าลุมมัรมาลุมายให้ับอ๋อเหอหยา ผู้เป็นนายัวเอ
อ๋อเหอหยาพาสือหลินเ้ามานั่ในรถม้า็เห็นสายาอนที่นั่รถม้าอยู่่อนแล้ว “อาหลิน นาไม่่อยสบาย็เลยวนมานั่รถม้าหลบสายลมหลบแสแ้วยัน”
ฮอเ้หมิหเทียน อ๋อเียวหยวนมอสบาับสหายสนิทเ่นอ๋อเหอหยาแล้วพยัหน้า แววามีหยอเย้าประมาว่า ‘่วนี้มีสรีเ้ามารุมรัเหลือทน ่าน่าอิานั’ อีฝ่ายถลึาุใส่และทั้สอน็หัวเราะออมาในลำออย่าสนุ
เียวไป๋ไม่ไ้ี่ม้าามนอื่นไปที่ทุ่อไม้อะไรนั้น นาี่ม้าไปยัแม่น้ำสายหนึ่และถอรอเท้า ปลเสื้อผ้าออาายแล้วระโลไปในน้ำนั้นเพื่อมถุหอมที่นายหิหลินั้ใะมอบให้อ๋อเหอหยาและเา็ะลไปเ็บมาให้อีฝ่าย้วย นั้นแสว่าเาให้วามสนในายหิหลินเ่นัน
อาาพยั์บินอเียวไป๋เห็นนายหิัวเอลไปมถุหอมในแม่น้ำนานพอสมวรแล้ว็ยัไม่โผล่็เิวามร้อนใึำแลายเป็นบุรุษรูปามนามนั้นือ ‘ไป๋หล’ เาสะบัฝ่ามือแยสายน้ำออาพื้นิน ทำให้มอเห็นร่านายหิไป๋นอนหมสิในมือำถุหอม ใบหน้าีเียว ลำอมีสาหร่ายสีำรัอยู่และมัน่อย ๆ ลายัวออาลำอนายหิไป๋อย่ารวเร็ว่อหน้าอเา ทำให้เาโมโหใ้าบฟันสาหร่ายสีำนั้น้วยวามโมโหและเารีบโอบัวนายหิไป๋ึ้นมา้านบนแล้วัาร่วยีวินายหิไป๋ให้ฟื้นืนสิึ้นมาอีรั้ “นายหิเป็นเ่นไรบ้าอรับ” เสียถามไร้เสียนอบทำเอาใเสียไปหม
เียวไป๋ยันายึ้น่อย ๆ ใส่เสื้อผ้าัวเอให้เ้าที่ เรี่ยวแรเหมือนหหายราวถูสาหร่ายสีำูลืนพลัีวิไปนหมสิ้น นานั่พัอยู่เพียรู่เียว็รีบึ้นหลัอาาพยั์บินนเอแล้วรีบี่ม้าเร็วามไปสมทบับทุนที่ทุ่อไม้นั้น
อ้ายีไ้ลิ่นวามายร่ายล้อมายอเียวไป๋ าิผู้น้ออ๋อเียวหยวนับเียว็เพราะเานั้นเยเป็นอ์รัษ์วัเิน เมือที่ิ่อับเมือยมโล “เ้าไ้รับบาเ็บมาหรือเปล่า”
เียวไป๋มอสบาับอ์รัษ์อ้ายีอฮอเ้หมิหเทียน “เล็น้อยไม่ถึับายหรอแ่มีวามายมาเิวนเท่านั้น” นอบหัวเราะอบใออมาและเินไปหาอ๋อเหอหยาที่นั่เป็นศูนย์ลาอทุน “นายหิหลิน ถุหอมอท่าน”
สือหลินมอถุหอมที่อยู่ในสภาพสมบูร์อยู่ในมือาิผู้น้ออสหายนเอ “อบใอาไป๋มาที่เ็บมาให้้า”
“มิเป็นไรเ้า่ะ นายหิหลิน” เียวไป๋ยยิ้มเป็นมิรให้อีฝ่าย “นายหิหลินเป็นสหายับพี่รอ ้า็เ็มใ่วยเหลือท่านอยู่แล้วเ้า่ะ”
“เ้าูหวพี่เหลือเินนะ รู้สึเ้าะเน้นำว่าพี่รอับ้า เ้าะลัว้าไปแย่พวพี่ายเ้ามาเป็นอ้าั้นสิ” สือหลินอ่านแววาอเียวไป๋ออพลามอสบาัน้วย
“มิล้าิเ่นนั้นหรอ ้าเป็นเพียาิห่า ๆ อพวเา ๆ มิไ้รัเอ็นู้าเหมือนน้อสาวหรอ นายหิหลินโปรเ้าใ้วย” เียวไป๋ถูสายาาิผู้พี่ทั้สอับ้อมา็รู้สึละอายใที่เผลอเรียาิผู้พี่-เียวว่าพี่รอ “ออภัยเ้า่ะ นายท่าน ผู้น้อยไม่สมวรเรียท่านเ่นนั้น”
“เรีย้าับพี่ให่ามสบายเถอะ” เียวรีบพูปลอบโยนิใเียวไป๋ออมา้วยวามเห็นใ
“อย่าไรพวเรา็ใ้สุลเียวเ่นเียวัน เ้าอยาะเรียพว้าเ่นไร็เรียเถอะ พว้ายินีเป็นพี่ายให้ับเ้า” อ๋อเียวหยวนรีบบอับเียวไป๋ออมาึไม่เห็นรอยยิ้มนา
สือหลินเผลอำมืออไม้ในมือที่เห็นเียวไป๋ผุรอยยิ้มมุมปาทีู่เยาะเย้ยับนาเ่นนี้ “แ่ ๆ” เพียไอ็เรียสายาับวามสนใทุนมาาเียวไป๋นหมสิ้น แม้แ่นายหิเหมย็ยัเมารินน้ำา ูแลนาอี้วย
เียวไป๋รู้สถานะนเอีว่ามิวรอยู่รนี้ึลุเินไปนั่พันเียวเหมือนเย วามรู้สึเียบเหาอะไรเ่นนี้ หาพี่สาวใีผู้นั้นอยู่้วย็ะี
ยามเิน (15.20) เนินทุ่อไม้
อ๋อเหอหยาำลันั่ิบน้ำาอยู่นเียวที่เนินทุ่อไม้ เา้อารวามสบนระทั่เารู้สึอยู่ในสายาใรบ้าน
ิหลินเินออมาาที่่อน นาเินเ้าใล้อ๋อเหอหยา “้าอแห้ อื่มน้ำาสัอ”
เปาเหยียนเผยายออมาประบ้าน้าอ๋อเหอหยา ผู้เป็นนายัวเอทันทีเมื่อเห็นว่ามีนอื่นอยู่ในบริเวนี้้วย
ความคิดเห็น