คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 จูบแก้มคู่หมั้นหมาด ๆ
ยามวี (19.09) วัหลวหมิ
หลันฟพาเียวหวายเ้ามา้วยในานเลี้ยและเา็ไม่รู้ะให้นารส่วนไหนี เาึพานามานั่โ๊ะอเาับสหายที่อยู่้านหลัเ้านายอเาับพวสหาย
หนาน เียวหล มอสหายสนิทที่พาสรีมานั่ร่วมโ๊ะ้วย้วยสายามีำถามว่านาเป็นใร
“หนาน เียวหล สหายสนิทและเป็นสหายร่วมาน้า” หลันฟัแนะนำสหายสนิทและเป็นสหายร่วมานอเา่อนและสายามอเห็นสหายร่วมานที่อายุห่าันไม่ี่ปีเินเ้ามานั่ร่วมโ๊ะินเลี้ยเียวัน “เปาเหยียน านิ เป็นสหายร่วมาน้าเ่นัน” เสียแนะนำัึ้นอีรั้ “ว่าแ่เ้าื่ออะไรล่ะ เอันรั้นนั้นและรั้นนี้็ยัไม่รู้ื่อเ้าเลย” เสียถามัึ้นแล้วัาน ะเียบ อให้ับนา
“ยินีที่ไ้พบทุท่านเลยเ้าะ เรีย้าว่าหวายเอ่อร์็ไ้เ้าะ” เียวหวายียิ้มว้าอย่าีใที่ไ้เอสุยออ์รัษ์วัหลวอันเลื่อื่อและทุนพาันยิ้ม ๆ แล้ว่าเลื่อนานอาหารมาให้นา “้าินเลยนะ หิวะแย่” นาำลัหยิบะเียบะินและเห็นพี่หลันฟ พี่หนาน พี่เียวหล พี่เปาเหยียน พี่านิ พาันลุึ้นเมื่อเห็นฮอเ้หมิมู่เทียน อ๋อหมิเหอหยา อ๋อเหอเียว อ๋อเฟยหลิว อ๋อไทหว พาันเินเ้ามาในานแล้วสายาพวเา็พาันมอนา้วยเ่นัน “พี่เหอหยา” นารีบลุึ้นไปหาเา เ้าอมีสั้นทันที้วยวามีใที่ไ้เอันอีและทุสายาที่ยืนอยู่รอบายพาันมอนา้วยวามะลึที่ล้าเรียอ๋อหมิเหอหยา้วยวามสนิทสนม
อ๋อหมิเหอหยามอสรีรหน้าแล้วนิ่ไปนานแล้วถอนหายใ “เ้ายัเหมือนเิม” เาพูออมาอย่าำนาไ้ ‘สรีไร้ยาอายเ่นนี้ เาำไ้ึ้นใเลย’
“พี่เหอหยา ้าอนั่ับท่าน้วยไ้ไหม” เียวหวายรีบเินามอ๋อหมิเหอหยาในทันทีแ่ไม่ลืมย่อายทำวามเารพฮอเ้หมิมู่เทียน อ๋อเหอเียว อ๋อเฟยหลิว อ๋อไทหว ามลำับเป็นารทัทาย้วยรอยยิ้มแล้วรีบเินไปนั่้า ๆ เ้าอมีสั้น
“นาเป็นใร” ฮอเ้หมิมู่เทียนถามออมาับหลัฟ อ์รัษ์้าายอสหายสนิท “เหุในามานั่อยู่ที่โ๊ะินเลี้ยพวเ้าไ้”
“เป็นนที่ระหม่อมเยเล่าถึเมื่อสอปี่อนพะยะะ เราเอันอนที่ระหม่อมำลัะเ้าวัหลวพอี นามีปัหาเรื่อที่อยู่ับอาหาราริน ระหม่อมสสารและนา็ยัเรียระหม่อมว่าพี่าย ระหม่อม็เลยพานาเ้ามา้วยพะยะะ” หลันฟมีแววาวูบไหวยามิถึน้อสาวที่ายาไปนานแล้วทำให้นอื่น ๆ พาันเียบและพาันนั่ามที่นั่นเอและมีเสียพูุยัึ้นอย่าปราย ๆ ามอไปยัโ๊ะอ๋อหมิเหอหยาที่ำลันั่สีหน้าไม่่อยสบอารม์สัเท่าไหร่ในยามนี้อย่านึสนุัน
ที่โ๊ะอ๋อหมิเหอหยา
อ๋อหมิเหอหยาทำสีหน้าไม่่อยสบอารม์เท่าไหร่ที่้อมาร่วมโ๊ะับสรีไร้ยาอายนี่้วย เอรั้แร นา็มาแอบูเาอาบน้ำและยัเอามีสั้นเาไปปอมันแว พืใ้ินินอี ทั้ ๆ ที่มีสั้นนั้นมีวามหมายับเามาเ่นันนเา้อยอมยให้ับนาไปโยปริยายและยัล้าเรียเาอย่าสนิทสนมอี
เียวหวายพยายามวนอ๋อหมิเหอหยาพูุย ถามไปเยอะ อบลับมาำเิมว่า ‘อืม’ นวนุยัท้อและนาถอำไล้อมือสีแราวับเลือออมายื่นมือไปับ้อมือเามาหานาแล้วนาเอสายาุใส่แ่นาไม่สนใลับใส่ำไลสีแ “้อมือท่านสวยีั มือ็นุ่ม ๆ” เาึมือัวเอลับไปแล้วนั่ฮึฮัยับัวถอยห่านาทำท่ารัเีย ้าั้ใท่าเพื่อมอบให้ท่านโยเพาะเลย “ท่านรู้ไหมเวลา 2 ปี ่ายาวนานมาเลยพอ้าเห็นมีสั้นอท่านทำให้มีำลัใอยามีีวิอยู่ไป” นายิ้มออมา
อ๋อหมิเหอหยานั่นิ่ไปแล้วรู้สึเศร้าับำพูอนาไป้วย “เ้ารู้วามหมายหรือไม่ หามอบอเ่นนี้หมายวามว่าอย่าไร” เาถามออไป
“หมายวามสิ่ใั้นหรือ” เียวหวายทำท่าิแล้วทำหน้าไร้เียสาออไปอย่านไม่รู้ริ ๆ ทำเอาไ้ยินเสียถอนหายใาอ๋อหมิเหอหยา
“ายหิมอบอให้ันหมายถึอแทนใ” หลันฟเป็นผู้อบแทนเ้านายเอับสรีที่อนั่ร่วมโ๊ะับเ้านายและนายัเรียเาว่าพี่ายอี้วย
“อแทนใ” เียวหวายทวนำพูอย่าทำหน้าไม่เ้าใแล้วเียบไป “้าินีว่า อินนะพี่เหอหยา” นารับะเียบมาาพี่หลัฟแล้วนั่ีบอาหารเ้าปาไป “อร่อยมาเลย นี่ือรสาิอาหารเหรอเนีย อร่อยมาเลย รสาิไม่เหมือนอาหารที่้าินมาลอสอปีเลย” นาพูไปินไปอย่ามีวามสุ พอินไปหน่อย็มีอาารสำลัออมา “แ่ ๆ” เสียไอัึ้นทำให้นรอบายพาันหันมามออย่าเป็นห่ว
“ะรีบินไปไหน” อ๋อหมิเหอหยาทำเสียุใส่นาแล้วยมือลูบหลัให้นา
“็มันอร่อยนิ” เียวหวายรีบบอับอ๋อหมิเหอหยาแล้วนายิ้มออมา
“ไม่้อรีบ หาไม่พอะให้นยมาเพิ่ม” อ๋อเหอเียวยับมาใล้และยานอาหาราโ๊ะเามอบให้ “เห็นเ้าแล้วอยามีน้อสาวเหมือนัน” นฟัไ้แ่หัวเราะอบใ “เ้ามอบอแทนใับสหายพว้าเ่นนั้นแล้วเ้า็เป็นู่หมั้นหมายันนะสิ” เสียพูัึ้นแล้วเสียหัวเราะัึ้นามมา้วย
“ู่หมั้นหมายั้นเหรอ” เียวหวายทวนำพูออ๋อเหอเียวแล้วนิ่ไปแล้วมออ๋อหมิเหอหยาแล้วยิ้มว้าออมา “พี่เหอหยา ท่านว่าอย่าไร” เสียถาม เานิ่ พอเห็นเานิ่ไป ในึอยาะแล้ “พี่เหอหยา ้าะรับผิอบท่านเอ เหุาร์เมื่อสอปี่อนที่เิึ้นระหว่าเรามันอาะะทันหันไปหน่อย แ่อย่าไรท่าน็เป็นอ้าแล้ว” นาพูแบบำวมวนให้นรอบายพาันเ้าใผิันไปให่
“หุบปา!” อ๋อหมิเหอหยาวาเสียัใส่สรีพูมาแล้วเาถูสายานรอบายใล้ิพาันมอเาเ่นนั้น เารู้สึอับอายอย่ามา โรธนหน้าแ่ำ
“เวลาท่านเินูน่ามอีั” เียวหวายยัไม่เลิ่อวนอ๋อหมิเหอหยา “แ้มแราวับผลผิั่ว(แอปเปิล)็มิปาน” นายิ้มหวานออมาแล้วโน้มใบหน้าไปแ้มแนั้นแล้วูบแ้มเา พอเาผลันาออไปอย่าไม่แรมาและเสียนาหัวเราะใสัวานออมา
ฮอเ้หมิมู่เทียน อ๋อเหอเียว อ๋อเฟยหลิว อ๋อไทหว พาันะลึมออาารสรีำลัหยอเย้าับเทพสรามแว้นหมิที่ไม่มีใรล้าทำเ่นนี้มา่อน แม้แ่อ์รัษ์ที่รับใ้ใล้ิ็ยัไม่ล้านานี้
“ไร้ยาอายที่สุ!” อ๋อหมิเหอหยายอสุราึ้นมาื่มอย่าหุหิและเานั่ื่มสุราะส่วนให่แล้วปรายามอนาที่อนนี้ลายเป็นู่หมั้นแบบที่เาไม่ล้าเอ่ยปาปิเสธนาไป เา้อทำใรับนาเป็นู่หมั้นั้นหรือ ‘น่าปวหัว’
“อุ้บ!” เียวหวายยมือปิปาเมื่ออาารป่วยำเริบพอนาเอามือออมาในมือมีแ่เลือเ็มไปหมและหัวเราะออมาเบา ๆ อย่านึสัเวัวเอ
อ๋อหมิเหอหยาวาอสุราแล้วับมือู่หมั้นหมา ๆ ที่มือนามีแ่เลือที่สำรอออแล้วเารีบสั่หลันฟามหมอหลวมา “ามหมอหลว”
หลันฟรีบลุออไปอย่าเร็วไวและึอเสื้อหมอหลวมานหนึ่แล้วเหวี่ยัวให้นั่ลรวอาารเียวหวายให้ “รีบรวูอาาร สรีนานี่เป็นู่หมั้นนาย้าและเป็นน้อสาว้า้วย หาั้านาเป็นอะไร หัวระเ็น” เสียู่หมายเอาีวิัึ้นทำให้หมอหลวผู้เราะห์ร้ายรีบรวอาารเป็นาร่วน ท่ามลาแรันมหาศาล
“แ่ ๆ” เียวหวายนั่เอนัวบลออออ๋อหมิเหอหยาพลายมือที่ว่าึ้นมาปิปา ส่วนอีมือหนึ่ำลัถูหมอหลวรวับีพรอยู่
อ๋อหมิเหอหยารับรู้ลมหายใร้อนบ้าเย็นบ้าอู่หมั้นนเอที่ำลัหายใร้นออเาอยู่ นาไม่เพียแ่บ้นอเาเย ๆ ยัมีารเอาปานามาูบ้นอเาเล่นอี เา้มหน้ามอนาอย่าุ ๆ โยที่นอื่น ๆ พาันไม่สนใสนใหรือสัเอาารอทั้สอนในเวลานี้เพราะมัวแ่สนใหมอหลวที่ำลัรวอาารนาอยู่ “เ้ามันอมวยโอาส สรีมัมา” เา่อว่านาไม่ันัให้ไ้ยินันแ่สอน
“็้นอท่านหอมน่าูบนิ บุรุษอะไรหน้าาามแล้วยัมีลิ่นายหอมอี” เียวหวายยยิ้มว้าอย่าสนุที่ไ้ลั่นแล้นผู้นี้ ใรว่าเาโหเหี้ยม ใออำมหิ ล่าวเินริทั้นั้น เานั้นใี มีเมา่อนายิ่นั ‘หัวใ้าถูลิิแล้ว ท่านเป็นอ้าั้แ่วันแรที่เอัน’
ความคิดเห็น