คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 คู่หมั้นแบบฉุกระหุก (อ๋องไป๋หลิวกับหานเฟิง)
โลู่นาน
หานเฟิำลัวิ่หนีารับุม้วยสาเหุถูใส่ร้ายว่าัวเอลอบวายาพิษฮอเ้เปาเ่อ ทั้ ๆ ัวเอมิไ้ทำผิแ่อย่าใ ถูใส่ร้าย ทำให้ัวนา้อรีบวิ่หนีาทหารมามายพาันรีบวิ่ไล่าม
แฮ แฮ แฮ หานเฟิเหนื่อยนแทบาใ
เร็วเ้า! ับัวมา! เสียทหารัึ้น ะหนีไปไหน?
หานเฟิถูระาิผมนาเอาไว้แล้วผลัลพื้น นาเยหน้ามอเห็นสรีรหน้า้วยวามแ้นเือใ
“เ้าทำร้าย้า ใส่ร้าย้าทำไม” หานเฟิะโนถาม้วยวามับแ้นใ
“อย่าโทษโรธ้าเลย เ้ามันโ่เอ” ิฮวา สหายวัยเ็อหานเฟินั้นเอ สหายไ้ีเป็นนาสนมอฮอเ้เปาเ่อแ่แล้วลับวาแผนลอบ่าและใส่ร้ายัวนา ทำให้นา้อพบวามโร้ายเ่นนี้ “อย่าเสียใไปเลย ้าะวัหัวใเ้ามาทำยาบำรุวามามให้ับ้า” านั้นมีสั้นแทเ้าหัวใสหายวัยเ็ในทันที ่อนร่านาะถูโยนลหุบเหวันทรา
“สวรร์ไ้โปรเมา้า ้ามิไ้ทำผิ เหุใ้าึเป็นเ่นนี้” หานเฟิร่ำร้อ่อสวรร์แล้วแสสว่า้ารอบายปราแสสว่าแล้วภาพบุรุษนหนึ่ายวาบึ้นแล้วเสียหนึ่็ัึ้น
‘ายผู้นี้เท่านั้นที่ะปป้อเ้าไ้ ไปหาเา’ เสียัออมาาพัสีาวที่ลอยรหน้าอสรีที่ถูโยนลมาหุบเหวันทรา ‘บุรุษรอบรอพลัปราพยั์ำ ุนพลพยั์ำ อ๋อไป๋หลิว’ านั้นสินาับวูบในทันที
ยามื่อ (23.00) วัประิม เวัหลวหมิ
ฮอเฮาฟาื่นึ้นมาลาึแล้วแหนหน้ามอท้อฟ้ายาม่ำืน านั้นัวนาเหินายึ้นเหนือวัประิม มอหมู่าวที่เลื่อนัวอย่า้า ๆ
ยามื่อ (23.00) วับูรพา เเมือหลวหมิ
พระายาหลินื่นึ้นมาลาึแล้วแหนหน้ามอท้อฟ้ายาม่ำืน านั้นนาเหินายึ้นเหนือวับูรพา ท้อฟ้าสบแ่เหุใในาไม่สบ
เหนือวัหลวหมิ
ฮอเ้หมิเหยาเทียนับอ๋อเฟยหยา่าออมาหาภรรยารัอนเอแล้วเห็นพวนาำลัยืนมอท้อฟ้าอยู่้าัน
“มีอะไรั้นหรือ” ฮอเ้หมิเหยาเทียนโอบเอวฮอเฮารันเอพลาถามนาอย่าเป็นห่วแล้วรู้สึอาาศเย็นนัเรว่านาะไม่สบายเหมือนเย
“นั้นสิ ออมาทำไมไม่ปลุพี่มา้วย” อ๋อเฟยหยาโอบเอวายารันเอพลาถามนาอย่าเป็นห่วและไม่่อยเ้าในัเพราะปินาะบอเาทุรั้
ฮอเฮาฟาหรี่ามอแสสว่าเหนือท้อฟ้าที่ำลัพุ่ไปทาเายแนหมิที่นั้นมีหุบเหวันทรา เแน้อห้ามที่เป็นุั้นเแนและเป็นุเื่อมหลายมิิเ่นันและัวนที่แท้ริอนา็มาาที่นั้นเ่นัน
“ายาหลินาม้ามา” ฮอเฮาฟาหันไปทาพระายาหลินแล้วผิวปาเรียอาาบินออมาพร้อมับเาลับปราายในทันที “รีบแ้ฝ่าบาทไป๋หล ุเื่อม่อนั้นมีารเลื่อนไหว” านั้นพระายาหลินรีบผิวปาเรียพยั์าวออมาแล้ว่ารีบไปทานั้นทันทีและไปพร้อมับสามีรัอพวนาเ่นัน
หุบเหวันทรา เายแนแว้นหมิ
ฮอเฮาฟาระโลาอาาบินแล้ววาสายามอไปรอบ ๆ และามัวพระายาหลินระโลาพยั์าวนเอเ่นันแล้วย่อายใ้ฝ่ามือแะสัมผัสใ้หุบเหวันทรานั้นแล้วรับรู้บาอย่าแล้วเยหน้ามอสบาับฮอเฮาฟา านั้นพวนาใ้พลัผสานเ้า้วยันแล้วรอบายปราน้ำผุึ้นมาแล้ว่อย ๆ แ็ัวเป็นธาราน้ำแ็นาให่
อ๋อเฟยหยารีบเหินายโอบัวายารัในทันที้วยเพราะนาไม่ถูับพวน้ำเย็นหรืออาาศเย็นมานั เาึใ้พลัปรามัรเพลิโอบรอบายัวเาับนาเอาไว้ ่ามอธาราน้ำแ็นั้น
ฮอเ้หมิเหยาเทียนรีบเหินายโอบอัวฮอเฮารัในทันที้วยเพราะนา่อน้าไม่สบาย่ายหา้อลมหนาวหรือพวน้ำเย็นเ่นเียวับเมียรัอสหายสนิทนั้นแหละ
“เวยฟา” ฮอเ้้าวไป๋หลมาถึหุบเหวันทราแล้วานเรียอีุนนาหิที่สนิท้วยในทันที ทำให้ทั้หมพาันมอในทันที
“ฝ่าบาท หม่อมันับายาหลินสัมผัสถึบาอย่า น่าะเป็น...” ฮอเฮาฟาหันไปทาฮอเ้้าวไป๋หลแล้วรีบรายานในทันที
ฮอเ้้าวไป๋หลพยัหน้าอย่าเ้าใวามหมายนั้น านั้นเาเริ่มทำนายอนาที่เาเป็นเพียผู้เียวที่ะมอเห็นแ่ไม่สามารถะหยุยั้สิ่ที่ะเิึ้นไ้และไ้แ่เฝ้ามอูเท่านั้น
“เวยฟา สิ่ที่เ้าระทำอนนั้นมิไ้หยุยั้ไ้ อะไรมันะเิ้อเิ” ฮอเ้้าวไป๋หลพูออมานั้นหมายถึารระทำอนนี้เวยฟายัมิไ้แ่านับฮอเ้หมิเหยาเทียน-น้อายนเอ
“ฝ่าบาทหมายวามว่าเรื่อนั้นะ้อเิึ้นั้นหรือ” ฮอเฮาฟาพูออมาพลาัวลใอย่ามา ‘เมือเปาะ้อล้มสลายและฮอเ้เปาะ้อาย้วยารลอบวายาพิษ’
“้าเห็นสรีนาหนึ่มาาที่เียวับเ้าและเห็นอาหลิว ทุอย่าูยุ่เหยิไปหม” ฮอเ้้าวไป๋หลส่ายหัวไปมาอย่าปวหัวับสิ่ที่ะเิึ้น
ยามเิน (07.00) ใ้ธาราน้ำแ็ เแนหุบเหวันทรา
หานเฟิลืมาึ้นมาพร้อมับพัันทราในมือแล้วัวนาโผล่ึ้นมาในธาราน้ำแ็นั้นแล้วเห็นนมามายพาันยืนมุมออยู่
อ๋อไป๋หลิว ยืนมอูอยู่ฝั่เแนแว้นหมิ พร้อมับ ทหารำนวนมาที่ยืนอยู่้านหลัอเาและอ๋อเ้าเิน ราอ์รัษ์นใหม่อเาที่เล่าเรื่อหุบเหวันทรา แว้นหมิ ที่เื่อม่อธาราน้ำแ็ เมือเปา
ฮอเ้เปาเ่อ อ์หิเปาเมียน และอ๋อหาน ุนนาหาน ่าพาันยืนมอธาราน้ำแ็ เมือเปา ในเแนนเอ
“ุหนูหาน!” าวเมือเปาะโนออมาในทันทีเมื่อเห็นสรีที่โผล่ึ้นมาาธาราน้ำแ็นั้นแล้วพาันใาม ๆ ัน ะหานเฟิมอไปยัสอลุ่มที่ยืนในเินแนนเอและยัไม่มีใรยื่นมือมา่วยนาสัน
เสียฝีเท้าม้าัึ้นพร้อมับบวนเส็ฮอเ้หมิเหยาเทียน ฮอเฮาฟา ับ อ๋อเฟยหยา พระายาหลิน ่าเินทามาพร้อมับำลัทหารเล็น้อย านั้นอ๋อไป๋หลิวรีบเินไปหาในทันที
“พี่สะใภ้ฟา” อ๋อไป๋หลิวมอฮอเฮาฟา เมียรัอพี่ให่-ฮอเ้หมิเหยาเทียนที่ลาหลัม้าแล้วยืนมอสรีที่อยู่ในธาราน้ำแ็นั้น
ฮอเฮาฟายืนอยู่ในเแนแว้นหมิแล้วลี่พัอาาบินออมาแล้วพับเสียัหนึ่รั้แล้วเาลับรับใ้้าายปราัวอย่ารวเร็ว ทำเอาฮอเ้เปาเ่อ อ์หิเปาเมียน และอ๋อหาน ุนนาหาน รวมถึาวเมือเปาพาันมอพัในมือสรีนานั้น
“่วยนาึ้นมา” ฮอเฮาฟาสั่เารับใ้้าาย านั้นเาลับ่วยันโยนเือแล้วมััวสรีนานั้นึ้นมาฝั่ินแนแว้นหมิ
“ฮอเฮาเพะ หานเฟิเป็นนเมือเปา เหุใท่านไม่ให้นอพระอ์ส่ัวนามาทานี้ละเพะ” พระสนมิฮวา สหายวัยเ็อหานเฟิ พูึ้นทันที
“หานเฟิเป็นนอ้า ถึะเิ่าเมือับ้า็าม” ฮอเฮาฟาาพัออมาพลาหันไปทาหานเฟิให้เินามนาไป้านในเแนแว้นหมิ
“หานเฟิ บุรีระหม่อมมิเยออไปเที่ยว่าแว้นะไปรู้ัพระอ์ไ้อย่าไรพะยะะ” ุนนาหานรีบถามฮอเฮาแว้นหมิทันที
ฮอเฮาฟาวัสายามอไปยัุนนาหานทันทีทำเอาอีฝ่ายเอสายาอนา็เียบปาทันที แม้แ่สายาอฮอเ้หมิเหยาเทียน อ๋อเฟยหยา อ๋อไป๋หลิว และทหารแว้นหมิ ่ามอ้วยแววาุันเ่นัน
อ๋อไป๋หลิวสบถออมาเบา ๆ แ่มันััเนสำหรับฮอเ้หมิเหยาเทียนับอ๋อเฟยหยาที่ไ้ยินำหยาบ ๆ ออมาาปาน้อาย
“้าับนาเป็นู่หมั้นัน เรามัะไปเที่ยววัหมิ้วยันมัเอพี่สะใภ้ฟาอยู่เสมอ” อ๋อไป๋หลิวเพิ่ะเอับหานเฟิเป็นรั้นที่ 2 “สำหรับท่านที่เป็นพ่อที่ไม่เอาไหน บีทารุบุรีนเอะไม่รู้เรื่อนาระมั” ุนนาหานฟัถึับเือาลับำพูออ๋อไป๋หลิวแ่มิอาทำอะไรไ้
หานเฟิมออ๋อไป๋หลิว บุรุษที่เห็น่อนหน้านี้ที่พัันทราบอให้มาอยู่ับเาและเาะปป้อนาไ้ ทำให้นารีบเินไปหลบ้านหลัอ๋อไป๋หลิวในทันที
ความคิดเห็น