คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 วังตะวันออกต้อนรับน้องใหม่
ยามเหม่า(05.00)
วัะวันออ
อ๋อหยาเฟยยับลุึ้นาที่นอนแล้วเินเ้าไป้านในที่เป็นห้อแ่ัวแล้วพบว่าน้ำในอ่าไม้ับน้ำในะละมันั้นยัอุ่นอยู่และมีุพร้อมใส่เรียมอยู่่อนแล้ว
เานั้นล้าหน้าล้าาหยิบมาับหน้าแล้วใสุ่ที่ะออไปฝึยุทธ์และเินออมาา้านห้อนอนแล้วเอับเฟยหลินำลัยืนรออยู่้านนอ
“้าะอยู่ับท่านในานะสาวใ้ส่วนัวอท่าน”
เฟยหลินยิ้มออมาะพู “ท่านไปไหน ้าไป้วย”
นาบอแล้วูเหมือนอ๋อหยาเฟยไม่สนใลับเินผ่านไปเหมือนนาไม่มีัวนในสายาอเาเลยสันิ
หลัาอ๋อหยาเฟยฝึยุทธ์เสร็็เินลับห้อนอนแล้วัแะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุทำานแล้ว้อมอเห็นเฟยหลินเินามเ้ามาหามน้ำเิมน้ำใส่อ่าไม้ใหม่นอุ่นและหยิบผ้าสะอาวาแล้วหยิบุทำานมาเรียมพร้อม
เฟยหลินถูไล่้วยสายาออ๋อหยาเฟยให้ออไปรอ้านนอและสัพัอ๋อหยาเฟยเินออมาแล้วนานั้นหยิบหวีสาผมให้เา
แม้เาะทำท่าไม่พอใแ่เาไม่ไ้พูอะไรสัำราวับไม่มีวามรู้สึอะไร
ยามื่อ(09.00)
วัหลวเมือหยา
ทุสายาพาันมออ๋อหยาเฟยทันทีเมื่อำลัเินมาถึท้อพระโรหลวแล้วมีสรีนาหนึ่เินามหลัมาทุฝีเท้า
ไม่ว่าอ๋อหยาเฟยะเินไปทาไหน็ะมีสรีนานั้นเินามทุฝี้าวราวเป็นเาออ๋อหยาเฟย
หลับารประุมานราิประำวันอฮอเ้หยาเปียวนั้น
ทำให้ฮอเ้หยาเปียว้อถามพี่ให่อ๋อหยาเฟยว่าสรีนานั้นือใร
“….” อ๋อหยาเฟยเินนำหน้าน้อรอฮอเ้หยาเปียวมานถึหน้าวัมัรฟ้าและมีเฟยหลินเินามห่าๆรัษามารยาทอย่าพอเหมาะแล้วหันหลัมามอเฟยหลินแล้วนาเินมาหาแล้วย่อายทำวามเารพอย่าามับฮอเ้หยาเปียว
“ถวายบัมเพ่ะ
ฝ่าบาท” เฟยหลินย่อายลพร้อมับุเ่าหมอบลพื้น “หม่อมันเฟยหลินเพ่ะ ะอยู่ที่นี่ับท่านอ๋อหยาเฟยเป็นเวลา 1 ปี 365
วันเพ่ะ” ำบอแนะนำัวอนาทำให้ฮอเ้หยาเปียวมอแล้วไม่าเาวามรู้สึหรือวามิไ้
“ามสบายเถอะ
แล้วเ้าะมาอยู่ับพี่ให่ในานะอะไร” ฮอเ้หยาเปียวถามเฟยหลินที่บอว่าะอยู่ับพี่ให่เป็นเวลา
1 ปี
“สาวใ้ส่วนัวอท่านอ๋อหยาเฟยเพ่ะ
ฝ่าบาท” เฟยหลินอบ
“วัะวันออมีเพียบุรุษเท่านั้นที่ะอยู่ไ้แล้วเ้าเป็นสรีเพียนเียวะอยู่ไ้อย่าไร”
ฮอเ้หยาเปียวล่าวอย่าเป็นห่วในวามเป็นหิอเฟยหลิน
“บ้านเ้าอยู่ที่ไหน ้าะให้นไปส่เ้า” เสียล่าวออมาอย่าหวัี
“บ้านั้นหรือ
หา้อลับไปมีแ่้อายเท่านั้นึะลับไปไ้เพ่ะ ฝ่าบาท” เฟยหลินเผยยิ้มออมาอย่าเศร้าหมอ นาเินทามาไลเินะหวนลับบ้านไ้
แ่หา้อาย นาไ้ลับบ้านละมั้
ำว่า ‘าย’ ทำให้ฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยนั้นไม่ื่นอบำนี้เอาเสียเลย
เพราะวามายพรานที่พวเารัไปมา รวมถึน้อสามอพวเา้วย
ทำให้วัะวันนั้นร้าผู้น เมื่อเ้าอวัายาไปไม่หวนลับ
“หม่อมันินอยู่่าย
ไม่เรื่อมาสิ่ใ พอรับใ้ท่านอ๋อเสร็ หม่อมันะออไปพั้านนอะไม่รบวนสิ่ใหรอเพ่ะ”
เฟยหลินบออย่ายิ้มๆ
“เ้ามีบ้านพัอยู่นอวัั้นหรือ”
ฮอเ้หยาเปียวถาม่อไปับเฟยหลิน
“ะมีไ้อย่าไรเพ่ะ
ฝ่าบาท
หม่อมันเพิ่มาถึที่นี่เมื่อวานเป็นวันแรและอยู่ที่นี่เป็นวันที่สอะไปมีบ้านพัไ้อย่าไร
เินสับาทยัไม่มีเลย” เฟยหลินอบทำเอาสอพี่น้อผู้สูศัิ์นั้นพาันเียบันไปเหมือนัน
“แล้วเ้าินอยู่อย่าไรแล้วเมื่อวานไปนอนที่ไหน”
ฮอเ้หยาเปียวถามเฟยหลิน้วยวามเป็นห่ว
เป็นสรีนเียวมาาไหน็ไม่รู้ แม้แ่เิน็ไม่มี
“เมื่อวานพอออาที่นี่
หม่อมัน็ไปนอเมือหลวพบว่ามีป่าที่ป่ามีผลไม้ป่าที่พอสุบ้า็เลยเ็บิน
แล้วหม่อมัน็เลือนอนแถวริมน้ำ
แ่ไม่้อห่วหม่อมันไ้สร้าเพิเล็ๆเอาไว้แล้วนอนสบายมาเลยเพ่ะ ฝ่าบาท”
เฟยหลินบอออไปโยไม่รู้ว่ามันทำให้ฮอเ้หยาเปียวมอนาอย่าสสารและเห็นใในวามเป็นอยู่อนาอย่ามา
“ั้นเ้าามมา”
ฮอเ้หยาเปียวถอนหายใออมาพลาเรียให้เฟยหลินเินามเาับพี่ให่ไป้านในวัมัรฟ้า้วยและมีสำรับอาหารมื้อลาวันเรียมพร้อมเอาไว้แล้ว
“เอามาเพิ่มอีุ” เสียบอาฮอเ้ัึ้น
ทำให้อ์รัษ์เินออไปนำาม ะเียบเพิ่มมาอีุและนำมาวาเพิ่มบนโ๊ะแ่เมื่อเาับพี่ให่ลมือินไปแล้วหันมามอนาลับนั่นิ่ไม่แะอาหารสัำ
“เ้าไม่หิวั้นเหรอ” เสียถามทำให้อ์รัษ์วัมัรฟ้า่าหันมามอสรีนานั้น
“หม่อมันอเล่นพิไ้หรือไม่เพ่ะ
ฝ่าบาท” เฟยหลินมอเห็นพิที่วาอยู่และมอ็รู้ว่ามันพิมัรฟ้า
ไม่มีทาะไ้รับอนุาหรือถ้าไ้รับอนุาริ
นาไม่มีวามสามารถเล่นพินั้นไ้
“เอาสิ
หาเ้ามีวามสามารถพอ” ฮอเ้หยาเปียวยยิ้มออมาแววาเหมือนเป็นนใีแ่ที่ริไม่ไ้ใีเหมือนที่ยิ้มหรอ
“หาเ้าสามารถเล่นพิมัรฟ้าอ้าไ้ ้าะอนุาอยู่วัหลวไ้และยัะมอบป้ายเ้า-ออวัหลวให้เ้า้วยอี”
แล้วอ์รัษ์วัมัรฟ้าทั้หม่าลอบสบาันอย่าเ้าใวามิอเ้าอวัมัรฟ้า
นายเหนือหัวอพวเาที่ำลันึสนุหาอะไรแ้เบื่อๆอยู่
ั้แ่อ๋อหยาหลิวาไปนั้น น้อยรั้ที่ะเห็นฮอเ้หยาเปียวมียิ้มรื่นเริเ่นนี้
เอาเถอะ สรีนานั้น่วยมาเป็นอเล่นแ้วามเหาให้ฮอเ้หยาเปียวสัหน่อยเถิ
เฟยหลินพยัหน้าอย่ามั่นใว่าัวเอนั้นสามารถเล่นพิมัรฟ้าไ้แล้วนานั่ลยมือแะสายพิแ่ละเส้นแล้วเริ่มบรรเลเพลพิ้วยเพลพรหมลิิ
้วยนานั้นเป็นลูรึ่ไทย-ีน ใ้ีวิส่วนให่อยู่ที่ไทยมาว่า
ทำให้นาะเล่นเพลที่มีเนื้อหาที่ีแล้วเสียพิัวานัึ้น
ทำให้ฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟยรวมถึอ์รัษ์ทั้หมอวัมัรฟ้านั้นพาันเียบะัมอนาที่มีวามสามารถเล่นพิมัรฟ้าไ้อย่าน่าเหลือเื่อ
“เป็นไบ้าเพ่ะ”
เฟยหลินยิ้มออมาพลาสบาับฮอเ้หยาเปียว
มีหรือนาะไม่รู้ว่าฮอเ้หยาเปียวทรำลัแล้นาอยู่
ฮอเ้หยาเปียวเียบริบ
นึรู้เลยว่าแม้แ่เ้ามัรฟ้าอเานั้นยัยอมรับในัวเฟยหลินผู้นี้
นาเป็นใรัน เหุใสามารถเล่นพิมัรฟ้าอเาไ้ันและเานั้นมอบป้ายหยเ้า-ออวัหลวไ้และอนุาให้นาพัอยู่วัหลวไ้และนาเลือพัที่วัะวันออ
อ๋อหยาเฟยออาวัมัรฟ้าแล้วเินไปทาวัะวันออแล้วะที่อ์รัษ์วัะวันออทุนนั้นะรู้่าวแล้วว่าะมีสรีเพียหนึ่เียวเ้ามาพัอยู่ที่วัะวันออรวมับทุนในานะสาวใ้ส่วนัวออ๋อหยาเฟย
ทำให้เาไม่ำเป็น้อแนะนำอะไรมามายนั
“ี”
อ๋อหยาเฟยเรียอ์รัษ์ส่วนัว “เ้าให้นสั่เรือนแยให้นา้านหลั
ัแยแบ่ส่วนให้ัเนอย่ามาวุ่นวายภายในวัะวันออให้มา ้าไม่อบวามวุ่นวาย” เฟยีพยัหน้ารับทราบในำสั่แล้วมอเฟยหลิน
เฟยหลินเินามท่านอ์รัษ์มาห้อพัั่วราวและไ้มีโอาสไ้พูุยับท่านอ์รัษ์แล้วึทราบว่าท่านอ๋อมีำสั่ให้สร้าเรือนแยให้สำหรับนา
ทำให้นาอให้สร้าห้อปรุอาหาร ห้อหนัสือ ห้อนอนแล้วนาอปลูพืผัส่วนรัวเอาไว้ินเอ
เฟยี
อ์รัษ์ส่วนัวออ๋อหยาเฟยมอเฟยหลินแล้วพยัหน้าแล้วเินออไปไม่สนใเฟยหลินและเานำเรื่อที่นาร้ออนั้นมาแ้ับอ๋อหยาเฟยเสีย่อนะมีำสั่ัสร้าเรือนัล่าว
ยามวี(19.00)
เฟยหลินยน้ำาับอว่ามาให้อ๋อหยาเฟยในห้อทำาน
ทำให้เฟยีับเฟยฟาและเฟย้าน ่ามอนาในาเียวที่ล้าหายอนั้นมายัห้อทำานและยัเอาอพวนั้นมาให้พวเาเสียอี
อ๋อหยาเฟยมอเฟยหลินแล้ว้อะัเมื่อเห็นมือนามีผ้าพันแผลแล้วเยหน้ามอแล้วเห็นมุมปาอนาแ้ำและหน้านั้นมีร่อรอยถูทำร้ายนบวม้ำ
“หน้าับปาเ้าไปโนอะไรมา” เฟยฟา รอแม่ทัพมัรเินถามเฟยหลิน
“้าไม่ทันระวั็เลยเินนเสา ส่วนปา้าเผลอัปาัวเอ” เฟยหลินอบพลามอมือนเอที่ผ้าพันแผล “ส่วนมือ้าไม่ทันระวัถูน้ำร้อนลวใส่”
นาเลือที่ะโหปปิวามริออไปแล้วสบาับอ๋อหยาเฟยเินออไป
ความคิดเห็น