คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 ผนึกจันทราในตัวอ๋องหมิงหยางหลง
เือบยามวี (19.00-20.59) วัหลวเหอ
เฟิ้าวหมิ เฟิหลิวเา เฟิัวหย
ไ้เป็นัวแทนอนายหิหรือเ้าหอบ้านพยั์ส่อวัในวันเิอฮอเฮาเหอินเมียนามที่้อารือหยันทราสลัเป็นวิหู่ที่ะ้อารมอบให้เป็นอแทนใระหว่าฮอเฮาเหอินเมียนที่มี่อฮอเ้เหอปิและไ้มอบถุยานาเท่าถุหอมนั้นที่บรรุยาันทราเือบ
10 เม็ามำออฮอเฮาเหอินเมียนเ่นัน รวมถึอไม้ที่ฮอเฮาเหอินเมียนอบ้วย
นายหิให้เฟิหลิวเาไปปลูอไม้นั้นที่วัหลวเหอ
ทำให้เวลานี้ฮอเฮาเหอินเมียนมีวามสุมาและอให้เฟิ้าวหมิ เฟิหลิวเา
เฟิัวหย อยู่ร่วมานลอวันเิไปพร้อมับนาและสามี้วย
่อนยามื่อเล็น้อย (22.59) บ้านพยั์
เฟิฟาไ้รับหน้าที่ใหู้แลเฝ้าบ้านพยั์
เาำลันั่อ่านำราที่นายหิหามาให้เาอ่านและในเวลานั้นเียวเปียวเ้าอราประทับอเาหรือ็ือู่หมั้นหมายอเานั้นำลัเินเ้ามาพูุยันและนั่เป็นเาที่ำลัทำหน้าทีู่แลเฝ้าบ้านพยั์นั้นเอ
เือบยามื่อ (23.00-24.59)
ริมทะเลสาบหมิเียน
ทุ่ห้าว้าให่ ริมทะเลสาบหมิเียน
มีป้ายหลุมฝัศพั้เีย้าัน ที่อนนี้มีารทำวามสะอาและถ้วย้าว 2 ถ้วย
อาหาร 3 าน ผลไม้ 3 อย่า เหล้าอย่าี 1 ไห รวมถึแันอไม้ มีเทียนแู่
และระถาธูปที่มีธูปปัอยู่
เฟิหลันหลิน
นั่ลรินเหล้าอย่าีลในอที่วารหน้าหลุมศพทั้สอแล้วนารินลออนาแล้วยื่มอย่าเียบๆ
เฟิไป๋าน เฟิเทียน เฟิลี่เียน
ไ้แ่นั่มอเียบๆ ่าไม่ทราบว่าป้ายหลุมฝัศพนั้นเป็นอใรัน
เหุในายหิึ้อให้พวเานั้นเรียมอมาเ่นไหว้้วยแล้วพาันมอไปยัฮอเ้หมิเินหล
อ๋อหมิหยาหล เียวอิน เียวเหลียน ที่่าำลัมาทานี้
ูเหมือนพวเาะถูามมาั้แ่้นแล้ว
เสียสายลมพัผ่านไปอย่าเียบเียบแล้วแสันทร์ในืนนี้ส่อสว่าไปทั่วบริเวยามแสันทราส่อไปยัป้ายหลุมศพนั้นทำให้สายาอเฟิหลันหลินมอแล้วอเศร้าหมอไม่ไ้
‘ป้ายหลุมศพอ๋อเินเหินหยวน
ป้ายหลุมศพเียวหลิน แม้ไม่ไ้รอู่ัน็อายไปพร้อมัน เีย้าัน
ไม่ทอทิ้ให้เ้าเหา เี่ยวาย อ้าว้า รัเ้า’
ฝ่ามือที่มีผ้าพันแผลอเฟิหลันหลินลูบัวหนัสือที่เริ่มเลือนหายไปอย่าพอับใวามไ้
นาอ่านออเสียในใเท่านั้น และแล้วน้ำาอนา็รินไหลออมา
ฮอเ้หมิเินหล อ๋อหมิหยาหล
เียวอิน เียวเหลียน เฟิไป๋าน เฟิเทียน เฟิลี่เียน ่ามอเฟิหลันหลินอย่าเียบๆ
เฟิหลันหลินเรียเฟิไป๋านับเฟิเทียนให้เ้าำไลันทรา
อ๋อหมิหยาหลมอเห็นพยั์อนาเ้าไปในำไลันทราที่นาำลัสวมอยู่
เาึหันไปมอสอพยั์ในสามพยั์อมาราที่มอบให้เาูแลแทนนั้นให้เ้าไปในำไลพยั์ที่เาสวมแล้วำลัยับเินเ้าไปเฟิหลันหลิน
ท้อฟ้าะแปรปรวนอย่าไม่ทราบสาเหุ ลมแรเสียนแทบลืมาไม่ึ้น
และสายลมแรปะทะเ้าับร่าอสรีอีหนึ่ที่ำลัถูสายลมแรถึับเไปเหมือนัน
ทำให้ฮอเ้หมิเินหลรีบ้าวาอย่าเร็วไปยืน้อน้านหลัอเฟิลี่เียนแล้วใ้แนยึ้นบัเศษฝุ่น
เศษินนั้นไม่ให้ลอยเ้าาอนาึ่ารระทำนั้นทำให้เฟิลี่เียนรู้สึีไม่น้อยและนาสัมผัสไ้ถึวามอ่อนโยนอเา
เฟิหลันหลินหันไปมอสาวใ้นเอและเห็นว่านาไม่ำเป็น้อไปห่วใยสาวใ้มา
ในเมื่อนามีนมาปป้อ ูแล อยู่แล้ว ่อนนาะรู้สึถึพลับาอย่าที่แล่นพล่านไปทั่วัวอนาแล้วมือุมหน้าอแน่นล้ายะหายใไม่ออแล้วเิภาพบาอย่าึ้น
ภาพอุหนูิวับอ๋อหมิหยาหล เป็นภาพที่เิึ้นที่หอเปาหลิน
อนนั้นนาเป็นนไล่อ๋อหมิหยาหลให้ทำแบบนั้นเอ
“อึ...อะ....” เฟิหลันหลินยมือุมหน้าอแน่น
ทรุายลับพื้นอย่าเ็บปว ำสาปมันื่นึ้นอีแล้ว นาทรมานเหลือเิน
“หลันหลิน” อ๋อหมิหยาหลเินฝ่าลมพายุนั้นมาหาเฟิหลันหลินและโอบอนาเอาไว้ยามนี้นาเิอาารทรมานึ้นเหมือนที่ผ่านมาอีแล้ว
ใเาหวั่นไหว หวาลัวอย่ามา เาอนาเอาไว้นน้ำาไหลอย่าสสารนา
“หยา...หล” เฟิหลันหลินรู้สึถึน้ำาออ๋อหมิหยาหลำลัไหลออมา
นาพยายามเ้นื่อเรียเาอย่าอย่ายาลำบา
ฝ่ามือลูบแ้มและมือเปรอะน้ำาอเาแล้วนาพยายามยิ้มปลอบใเา “้าไม่เป็นอะไรมา ท่านอย่าเสียน้ำาับ้าเลย” เาไม่เื่อนา
เาส่ายหน้าไปมาพร้อมับร้อไห้สะอื้นออมาเบาๆ เาใ้้มหน้าลหมายะใ้ริมฝีปาประบริมฝีปาอนาแ่แล้วนาลับยมือปิั้นระหว่าปาเาับปานาเอาไว้
“อย่า ้าไม่อยาให้ท่านเสียใภายหลั” เาส่ายหน้าไปมาอย่าไม่สนใ เาะเลือทำามหัวในเอ
“พี่ไม่เสียใ
พี่เ็มใทำเพื่อเ้าไ้เสมอ” อ๋อหมิหยาหลไม่เ้าในเอมานั
ยามอยู่ใล้ิับเฟิหลันหลิน เาไม่อยาะอยู่ห่านา ยามนามอหรือสบา้วย
เาอรู้สึอยาอยู่ในสายาอนาเสมอ ยามนายิ้ม เาอยาให้นายิ้มให้เา
ยามนาสนใเา เาอยาให้นาสนใเาลอเวลา เาแทบไม่อยาอยู่ห่านาเลย
“ท่าน่าปาหวานเสียริ” เฟิหลันหลินแสร้หัวเราะออมา
ทั้ๆที่มีอาารเ็บุหน้าอเียนายแบบนี้
ะที่อ๋อหมิหยาหลอระับนาแนบอ
ลมหายใเป่ารแล้ว่อยๆูบปานาอย่าละเมียละไม อ่อนโยน
ลำแสสีาวส่อประายไปทั่วบริเวพร้อมับลมพายุนั้น่อยๆาหายไป
แสสว่าสีาวทอยาวออมาาัวออ๋อหมิหยาหลที่ำลัูบปาเฟิหลันหลิน
เาูบปาย้ำๆสอลิ้นเ้าไปในโพรปาอนาอย่าอ้อยอิ่
บาเบาและหนัแน่นนไม่แยผละออาัน
ผนึันทราในายออ๋อหมิหยาหลไ้ถูลายออ
เมื่อเาไู้บปานาอันเป็นที่รั
เมื่อรั้นที่นาผลัไสให้เาไปเิในท้อพระายาีหลินและปิผนึันทรา้วยริมฝีปาอนา้วยรัอันบริสุทธิ์อนาที่มี่อเาและพร้อมับวามทรำมามายอเาับนาที่ถูผนึ้วย
น้ำาอเาไหลรินทั้สอแ้ม เารับรู้ถึารเสียสละอนาและสิ่ที่นาระทำ่อเาอย่าหวัีเสมอมา
เาเิบโมา้วยวามรั วามอบอุ่นและทุนที่ร่ายล้อมเา ึ่แ่าับนาที่เิบโอย่าอ้าว้า
โเี่ยวและไร้ึ่วามรั วามอบอุ่น และเมื่อนาไ้มาอยู่ใล้ับเา
นา็ยัผลัไสเาไปหานอื่นอี เายัโ่บ้าทำามนา
ทำให้นามีสภาพทรมานเ็บปวนานี้
ิวฮวามอูแล้วเิวามเลียัเฟิหลันหลินว่าเิม
นาำมือแน่นแล้วยับปาร่ายเวทันทราำเพื่อให้ำสาปในัวอเฟิหลันหลินลุ้มลั่นทรมานมาว่าเิมแล้วเร้นหายัวไป
เฟิหลันหลินนั่หอบหายใแผ่วเบาในอ้อมอออ๋อหมิหยาหลและะที่มอเห็นวามเลื่อนไหวหนึ่อนามออย่าสนใ
นทำให้เา้อมอามสายาอนาไป พบแ่วามว่าเปล่า ไม่มีสิ่ใ
ฮอเ้หมิเินหลับเฟิลี่เียนถูสายลมพัออไปไลพอสมวรและอยู่ห่าาุออ๋อหมิหยาหลับเฟิหลันหลิน
“เียนเอ่อร์ เ้าะรีบไปไหน” ฮอเ้หมิเินหลรีบ้าวาามเฟิลี่เียนที่เินเร็วเสียนเาเินามนาไม่ทันและนาทำเหมือนรัเียเาอย่านั้นแหละ
“หม่อมันไม่ใ่เียนเอ่อร์อท่าน”
เฟิลี่เียนรีบเินเร็วไม่สบาสายาับฮอเ้หมิเินหล
เพราะลัวใะอ่อนแอและไม่ยอมรับว่านาือหลี่เียน
“เราะพูันีๆันสัรั้ไม่ไ้เียวเหรอ”
ฮอเ้หมิเินหลรีบเินไปวาทาอเฟิลี่เียนมอนาอย่าอวามเห็นใ
“พระอ์ทรพูอะไร ทรรู้ัวหรือไม่
หม่อมันับพระอ์ไม่มีอะไรที่สามารถเี่ยว้อันไ้ หม่อมันเป็นเพียสาวใ้
ส่วนท่านเป็นอ์ฮอเ้ปรอแผ่นินหมิ สถานะแ่าราวับฟ้าับเหว
หม่อมันเียมัวี” เฟิลี่เียนเินไปอีทาและไม่สนใแววา
สายาอฮอเ้หมิเินหลที่มอนา
“ีๆ ั้น้าอสั่ให้เ้าพูับ้าีๆ
ไม่ั้น้าะสั่ลโทษเ้า เฟิลี่เียน” ฮอเ้หมิเินหลำรามในลำอ
ะพูี่รั้นา็ย้ำเือนสถานะระหว่าเาับนาให้ัเน ทำให้เาทนไม่ไหว
นึอยาทำัวสูส่ทำให้นายำเรเสียแล้ว
เฟิลี่เียนหยุเินหันมาสบาับฮอเ้หมิเินหล
่อนฮอเ้หมิเินหละ้าวามาใล้ิแทบะิัวนาแล้วูบปานารวเร็วแล้วรีบเินนำออไป
ทำให้นาใ ทำอะไรไม่ถู มอามแผ่นหลัอเาที่วยโอาสูบปานาเอาแบบนี้
“ฝ่าบาท!!!” เฟิลี่เียนะโนเสียัลั่นึ้นแล้วรีบวิ่ไปทุบแผ่นหลัอฮอเ้หมิเินหลอย่าแร
ส่วนนถูทุบไ้แ่หัวเราะไม่สะุ้สะเทือนสัเท่าไหร่ “ท่านมันอมวยโอาส
้าเลียท่านที่สุ” นาวาเสียั
ฮอเ้หมิเินหลหันลับมารวบมือทั้สออเฟิลี่เียนเอาไว้แล้วอรััวนาประบปาบยี้อย่ารุนแรลโทษนาที่ล้าพูว่าเลียเา
เาไม่อบใและเา้อทำให้นารัเาให้ไ้
“เฟิลี่เียน เ้าไม่มีวันหนี้าพ้น
้าะให้เ้าเป็นู่หมั้น้า แ่านับ้า อยู่ับ้าไปลอีวิ
ไม่ว่าาิภพไหน้ออยู่้วยันไปลอาล” ฮอเ้หมิเินหลผละาปาอเฟิลี่เียนและเาถูบหน้าไป
1 รั้
เาแทบะะโนเสียัึ้นพร้อมับสายฟ้าฟาเสียัราวับรับรู้ารพูอเา
“เพ้อฝัน ไร้สาระ” เฟิลี่เียนรับรู้ว่าอีฝ่ายพูามที่ใิ แ่นา็ยัมีสถานะเป็นสาวใ้
ไมู่่วรับ้า แม้่อนหน้านี้นาะเป็นุหนูห บุรีเ้าเมือห
แ่สถานะอนนี้ไม่มีอะไรเหมาะสม ู่วรเลยสันิ
ฟิ้ววววว!!! ลูธนูพุ่เ้ามาทาเฟิลี่เียนนั้น ทำให้ฮอเ้หมิเินหลมอเห็นลูธนูนั้น
เารีบ้าวาไปหานาพร้อมับโอบอนาอย่ารวเร็ว่อนลูธนูนั้นะเสียแทร่าอเานั้น
อ๋อหมิหยาหล็พุ่ายเ้ามาใ้มือับธนูนั้นเอาไว้ทันเวลา่อนมันะทำร้ายเส็ลุฮอเ้อเาและเาปาลูธนูนั้นลพื้นอย่าไม่อบในั
เฟิลี่เียนผลัฮอเ้หมิเินหลออไปและนารีบเินไปหลบหลัอนายหิทันทีและเฟิหลันหลินมอเห็นหาาอเฟิลี่เียนมีน้ำาและริมฝีปาบวมเ่อนั้น
นารู้ไ้ทันทีว่าเป็นฝีมืออฮอเ้หมิเินหลแน่
“ฝ่าบาท ท่านรัแสาวใ้อ้า” เฟิหลันหลินรีบ้าวไปหยุรหน้าฮอเ้หมิเินหลอย่าไม่หวั่นเร ส่วนเฟิลี่เียนนั้นพยายามึรั้ายแนเสื้อไม่ให้นาเอาเรื่อฮอเ้
“ลุหลานนิสัยแย่พอัน” นา่อว่าพลาว้า้อมือสาวใ้นาแล้วพาันเหินไปทาหมู่บ้านพยั์ที่มีหมอวันหนาแน่นปลุมอยู่นพวเาไล่ามพวนาไม่ทัน
ความคิดเห็น