คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 เจ้าหอเปาหลินคนใหม่
เฟิหลันหลินมอทั่วเมือหลวหมิ
ลอนทั่วทั้แว้น มีารประับประา้วยผ้าาว-ำ
เพื่อไหว้ทุ์ให้ับอ๋อหมิเฟยหลับพระายาีหลินที่าไปพร้อมันและมีารแ่ั้าอ๋อน้อยหมิหยาหลเป็นอ๋อหมิหยาหล
ึ่ะมีสิทธิ์และเสียเทียบเท่าฮอเ้หมิเินหลทุประารและประาศแ่ั้เป็นแม่ทัพมัรเิน
รวมทั้อ์รีษ์ีเฟิให้เป็นหัวหน้าอ์รัษ์หน่วยมัรเพลิามเิมแ่ะสััมัรเินออ๋อหมิหยาหลเท่านั้น
พิธีศพนั้นไ้เสร็สิ้นเรียบร้อย
ท่ามลาวามเศร้าโศนั้น อ๋อหมิหยาหลัสินใลับไปอยู่ำหนัเิมที่อยู่มา้วยันับพ่อแม่นเอและ่อเิมให้ำหนัมัรเพลิับำหนัมัรเินนั้นมีทาเื่อม่อัน
ผ่านไปหลายวันนเือบรบ 100
วันที่อ๋อหมิเฟยหลับพระายาีหลินาไป
แม้ะมีวามเศร้าแ่็ไม่ไ้ทำให้ฮอเ้หมิเินหลับอ๋อหมิหยาหลละเลยหน้าที่ลับปิบัิทำานามหน้าที่นเอเ่นเิม
ยามื่อ (09.00-10.59) หอเปาหลิน
อ๋อหมิหยาหล
มาทำหน้าทีู่แลหอเปาหลินแทนแม่ที่าไปและยำแหนู่แลหอเปาหลินให้ับเา่อนาไปพร้อมับพ่อ
แม้ว่าัวเาะเยิามแม่มาทำานที่หอเปาหลินเสมอ แ่ัวเาไม่เยไ้สัมผัสารเป็นเ้าหอเปาหลินริๆเลยสัรั้และเา็ไ้รับาร้อนรับอย่าอบอุ่น
อ๋อหมิหยาหลัเลือผูู้แลหอเปาหลินึ้นมาเป็นรอหอเปาหลิน
1.อ๋อเหอานหลา
ูแลหอเปาหลินที่แว้นเหอ
2.อ๋อลู่้าวหล
ูแลหอเปาหลินที่แว้นลู่
3.อ๋อฟิน ับ อ๋อโวหยวน ูแลหอเปาหลินที่แว้นหมิและทั้สอมีำแหน่เป็นรอแม่ทัพมัรเิน
ทำานู่ับอ๋อหมิหยาหล เ้าหอเปาหลินและเป็นแม่ทัพมัรเิน
ราโอารแ่ั้มีึ้นนับั้แ่วันที่พ่อแม่ออ๋อหมิหยาหลาไปไม่ไ้อยู่บนโลแห่นี้แล้ว
ทำให้เาไ้ระหนัเรื่อราวที่สำัไ้หลายอย่า
ส่วนพยั์สามสหายนั้นยัทำหน้าทีู่แลหอเปาหลินอยู่เ่นเิมและอยูแลิามเาในสถานะผู้สืบทออนายหิปานีหลิน่อไปและไป๋เฟยนั้น็อยูแลิามผู้สืบทอพันธะสัาที่ส่มอบให้แ่อ๋อหมิหยาหลเ่นัน
ส่วนไป๋หยา็ยัทำานิามรับใู้แลอ๋อหมิหยาหลเ่นเิม
แม้ว่าไป๋เินะทำานรับใู้แลฮอเ้หมิเินหลแ่นที่ทำพันธะสัาสืบทอนั้น็ยัเป็นอ๋อหมิหยาหลเ่นันและทั้หมทั้พยั์
3 มัร 3
่าปิานว่าะปป้อูแลนสุลหมิทุนอย่าีที่สุและลอนผู้ที่เป็นที่รัอนสุลหมิอี้วย
รวมถึสหายสนิทที่เยอยู่ร่วมันทั้ทุ์และสุไป้วยัน
ยามอู่ (11.00-12.59) หอเปาหลิน
อ๋อหมิหยาหลำลัะเินออาหอเปาหลินแล้วมอเห็นเฟิหลันหลินำลัยืนูสิน้าภายในหอเปาหลินอยู่
ทำให้เารีบเินมาหา
“น่าแปล
เ้ามีอาวุธีอยู่แล้วยั้อมามสิน้าที่หอเปาหลินนี่อี” อ๋อหมิหยาหลทัทายออไปอย่าแปลใเท่านั้นที่ไ้พบับเฟิหลันหลินที่นี่
“เพิ่รู้ว่าท่านีันไม่ให้้ามาื้อสิน้าที่หอเปาหลินอท่าน”
เฟิหลันหลินวาสิน้าที่สนใลที่เิมแล้วมอหน้าเ้าหอเปาหลินนปัุบัน
“พี่ไม่ไ้หมายวามว่าอย่านั้น
เ้าำลัเ้าใพี่ผิ” อ๋อหมิหยาหลหน้าเสียใที่เฟิหลันหลินำลัเ้าใเาผิ
ึทำให้เารีบ้าวาเินามนา
“หลบไป ้าะลับ” เฟิหลันหลินรีบเินะออไปาหอเปาหลินและผลัอ๋อหมิหยาหลให้หลบไป
ทำให้ัวอ๋อหมิหยาหลเไปนับุหนูอีนที่ำลัยืนมสิน้า้านหลัพอีส่ผลให้สิน้านั้นหล่นและถูัวอุหนูนั้นนไ้รับบาเ็บเลือออและมันทำให้ผู้นแถวนั้นพาันมออย่าสนใและุบิบนินทามอเฟิหลันหลินามๆันอย่าไม่่อยอบในั
“รี๊...โอยย” ิวฮวารีร้อใเมื่อนาถูนและมมีนั้นทำให้นามีแผลเป็น
มีเลือออและทำให้นาใร้อไห้ออมาส่ผลให้นในหอเปาหลินรีบมารวูอาารและทำารรัษาให้อย่ารวเร็ว
อ๋อหมิหยาหลหันไปมอุหนูท่านนั้นที่เพิ่ย้ายมาอยู่ใหม่ที่เมือหลวหมิและเาึรีบหันไปูอาารอย่าเป็นห่วึลืมปล่อยทิ้ให้เฟิหลันหลินอยู่ในสายาอผู้นที่มอนาอย่าไม่อบและพาันุบิบ่อว่านาในเรื่อที่เิึ้น
“….” เฟิหลันหลินมออ๋อหมิหยาหลที่หันไปสนในอื่นและนามอสิน้าในหอเปาหลินที่หล่นที่พื้นแล้วใ้มือำมีแน่นนเลือออมาำนวนมา
“นายหิ...นายหิเ้า่ะ”
เฟิลี่เียนที่ำลัเ้ามาามนายหิที่หอเปาหลิน็้อใเมื่อเห็นนายหิำมีที่หล่นอยู่ที่พื้นนเลือไหลเ็มไปหม
“เิอะไรึ้นเ้า่ะ” เสียถามใทำให้อ๋อหมิหยาหลที่ไ้ยินแล้วรีบหันลับมาเฟิหลันหลินแล้ว้อใเมื่อเห็นในมือนานั้นยัำมีเอาไว้นเลือไหลและมมียิ่บาลึนเาเลิสนใุหนูิวหันมาสนใเฟิหลันหลินแทน
ฮอเ้หมิเินหลที่เินามหลัเฟิลี่เียนเ้ามาในหอเปาหลิน้อใับเรื่อที่เิึ้นและ้อใมาึ้นเมื่อเห็นเฟิหลันหลินำลัทำร้ายนเอ
เารีบสั่ให้หมอมารัษาเฟิหลันหลินทันที
“หลันหลิน เ้าทำอะไร
รีบลายมือเอามีออ่อนเร็ว เลือเ้าไหลออเยอะเินไปแล้ว” อ๋อหมิหยาหลรีบบออย่าใ เป็นห่ว ัวลใ ไปหม
ยามนี้เาแทบะทำอะไรไม่ถูแ่แล้วเฟิหลันหลินสะบัมีในมือระเ็นแล้วเินะออไปหอเปาหลิน
ทำให้สาวใ้อนารีบวิ่าม “หลันหลิน เ้าโรธอะไรพี่ๆอโทษ
พี่สำนึผิแล้ว” อ๋อหมิหยาหลรีบวิ่ามเฟิหลันหลินไปล่าวำอโทษออไปอย่าเป็นห่ว
เาแสออมาอย่าเห็นว่าเฟิหลันหลินสำั
ทำเอาิวฮวาัริมฝีปานเอแน่นอย่า่มวามโรธและอับอายเ่นนี้
“ไม่้อมาสนใ้า ะไปไหน็ไป” เฟิหลันหลินออปาเสียัใส่อ๋อหมิหยาหลทีู่ท่าะสนในามาว่าุหนูนั้น
เห็นัว่าเาวิ่ามนามา
“ทำแผล่อนเถอะ เลือไหลให่แล้ว”
อ๋อหมิหยาหลว้ามือเฟิหลันหลินมาแล้วหยิบผ้าสะอามาับเลือให้นาแล้วใ้น้ำสะอาล้าแผลให้นาอย่าอ่อนโยนแล้วนั่ให้นานั่ัอเาโยหมอหอเปาหลินำลัทำแผลให้นาอยู่
นั้นแสว่าสรีที่นั่อยู่บนัอเ้าหอเปาหลินนั้นมีวามสำัแ่ไหน
“ท่านห้ามไปสนในอื่นนอา้าอี”
เฟิหลันหลินบอ ะอ๋อหมิหยาหลไ้ยินแล้วหัวเราะออมา “ยัะหัวเราะอี หาท่านไม่สนใ้าๆะ่าัวาย” นาล่าวออมาทำให้สีหน้าอเานั้นหม่นหมอเ็บปวแ่นา็เมินหน้าไปทาอื่นแล้วเห็นเฟิัวหยเินเ้ามาแล้วยื่นหมายปิผนึให้นา
“แ่ล้อเล่น ทำเรียไปไ้” นาหัวเราะอบใที่ทำให้เห็นสีหน้าเรียอเาไ้แล้วยับัวลุึ้นลุออาัอเาแล้วยิ้มอบุับหมอหอเปาหลินอย่าใริ
“อบุเ้า่ะ ท่านหมอ” เฟิหลันหลินล่าวออมาในน้ำเสียนุ่มนวลัึ้นทำให้หมอหอเปาหลินหรือเียวเทียนนั้นพยัหน้าแล้วหันไปเห็นสมุนไพรหายาที่อยู่ในมืออนอเ้าบ้านพยั์
“เป็นารอบแทนท่านที่รัษาแผลให้้า
ที่บ้าน้ามีสมุนไพรหลายอย่า หาท่าน้อาร็มาเ็บไ้ามสบาย”
“นี่อรับ ท่านหมอ” เฟิหลิวเาเอ่ยปาับหมอหอเปาหลินแล้วยื่นสมุนไพรหายาบาอย่าให้ับหมอหอเปาหลิน
“หาท่าน้อารสมุนไพรเ่นอื่น
ให้ท่านมาเอาไ้เลยหรือ้อารอย่าอื่นรบวนท่าน่วยมาให้้าแล้ว้าะหามาให้”
เฟิหลิวเาบออย่ายิ้มๆแล้วสบาับนายหิแล้วเินออไปโยมีไป๋เินทีปราัวแล้วเินามเฟิหลิวเาไป้วยันพร้อมับหมอหอเปาหลินไป้านหลับ้านที่เป็นเรือนปลูสุมนไพรและพืผัสวนรัวบ้านพยั์
อ๋อหมิหยาหลลุเินามเฟิหลันหลินมายัสวนบ้านพยั์แล้วถือโอาสโอบเอวนาแล้วออแรึัวนาเ้ามาหา
“ห้ามเ้าทำร้ายร่าายอี
หาโรธพี่ให้มาทำร้ายพี่” อ๋อหมิหยาหลระิบบอ้าใบหูอเฟิหลันหลิน้วยเสียนุ่มนวลและ่อยๆับมืออนาที่มีผ้าพันแผลมาอย่าอ่อนโยน
“แล้วห้ามพูว่าะ่าัวายอี พี่ไม่อบ”
“เหอะ ทำร้ายท่านเหรอ เหุผลไม่เ้าท่า
้าไม่อบ” เฟิหลันหลินทำเสียในลำออย่าไม่อบในั
ยามนี้ลมหายใอเาำลัเป่าร้นออนาทำให้หัวในาเ้นแรอย่าำลัมีนมารัวลอ้านใน
“ยับออไป ้าไม่อบ” ไ้ผลเาปล่อยมือที่โอบเอวนาและนาึมือที่มีผ้าพันแผลลับมา้าัวนา
“ท่านลับไปไ้แล้ว ้าะพัผ่อน” ว่าแล้วนาอ้าปาไล่เาไปให้พ้นๆ
“เ้าไล่พี่” อ๋อหมิหยาหลทำสีหน้าเศร้าหมอเพื่อเรียร้อวามสนใ
“ท่านลับไปที่หอเปาหลินอท่านไ้แล้ว
ปานนีุ้หนูนั้นะใมาหาท่านเสียระมั ุหนูนั้นูเหมาะสมับท่านนั”
เฟิหลันหลินปรายสายาไปทาหอเปาหลินที่อยู่ไม่ไลาบ้านพยั์นัแล้วอิถึสายาอุหนูนั้นไม่ไ้แววานั้นทำให้นาอที่ะุ้นเยไม่ไ้
แ่ำไม่ไ้เยพบเอันที่ไหน เมื่อไหร่ ูแล้วะเป็นลูุหนูบ้านใบ้านหนึ่
ูาารแ่ัวแล้วูท่าะร่ำรวยมาเียว ิริยามารยาท็ูาม
แ่าับนามาเียว
“หาเ้า้อารให้พี่ลับ
พี่็ะลับไป หาเ้า้อารให้พี่ไปูแลุหนูิว พี่็ะทำามที่เ้า้อาร”
อ๋อหมิหยาหลล่าวออมาน้ำเสียผิหวั
น้อยใออมาทาน้ำเสียทำให้เฟิหลันหลินมอแล้วถอนหายใออมา
“ทำเ่นนี้ะีหรืออรับ นายหิ”
เฟิไป๋านระโลมาหลับ้านพยั์แล้วมอนายหิอย่าเป็นห่วในวามรู้สึอนายหิ
“ีสิ หา้าไม่ทำ
้าลัวหัวในเอ..... (ที่ะไปรัเาอีรั้)” เฟิหลันหลินพยัหน้าพลาอบำถามนั้นับเฟิไป๋านนสนิทอนาแ่ไม่อบำถามว่าเพราะอะไร
เลืออบภายในใอนาเอ “านาน เ้าเรียมัว
้าะออไป้านอ” ว่าแล้วนาเรียานเฟิไป๋านแ่ื่อท้ายสอำิันเท่านั้น
“อรับ นาหิ” เฟิไป๋านฟัำเรียานอนายหิแล้วรู้สึันยุยิในใอบลับำว่า
“านาน” และมอามสายานายหิที่ำลัมอไปยัฮอเ้หมิเินหลที่พยายามวนเฟิลี่เียนพูุย
“ะให้ลี่เียนไป้วยหรือไม่อรับ”
เฟิเทียนเินออมาาหลั้นไม้นั้น
เาแอบหลับหลั้นไม้แล้วเพิ่ะื่นึเินออมายืนร่วมับนายหิและเฟิไป๋าน
ทำให้ทั้สอหันมามอเา “้าเบื่ออยู่บ้านแล้ว
อามไป้วยนะอรับนายหิ” เสียนั้นทำให้นายหิถึับมอแล้วหัวเราะออมา
“รอให้ฮอเ้ลับไป่อนแล้ว่อยไปบอนาให้เรียมัวออไปับพวเรา”
เฟิหลันหลินบอพลาเินไปพั้านในห้อพันเอแล้วเปิอ่านหมายที่ปิผนึออมาอ่านอย่าั้ใและถอนหายใออมาและสายานั้นมอไปทาหอเปาหลินที่อนนี้มีอ๋อหมิหยาหลำลัูแลและำลัพูุยับุหนูิวอย่าเป็นันเอ
ทำให้ิวฮวามออ๋อหมิหยาหลอย่าหลใอย่ามา
ความคิดเห็น