คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สร้างบุญคุณกับจางหลิน : หงเหมย
ามบันทึล่าว เอาไว้ถึ สี่ราาท้อสมุทรไ้หายัวไปาเแนแหุ่นเาไร้น้ำใโยไม่ทราบสาเหุ เมื่อสี่ราาท้อสมุทรหายไป็เิวามวุ่นวายึ้นทั้สามโล อันไ้แ่ สวรร์ ยมโล มนุษย์ อันเป็นเหุทำให้ทุสิ่ทุอย่าสูสลายหายไป
โลสวรร์ไร้เทพสราม เทพมัรฟ้า เทพมัรเียว
โลยมโลไร้เทพุนพลพยั์ ปัษา อินทรี
โลมนุษย์ไร้เสาปัเแนสี่ราาท้อสมุทร
เแนุนเาไร้น้ำใไร้เารปรอ
าหลินแหนหน้ามอท้อฟ้าว้าให่ เแนุนเาไร้น้ำใที่ไร้เารปรอใ ๆ ะที่เินอยู่ในลุ่มเหล่าบุรุษาม มาวามสามารถ็ไ้ยินเสียสัว์ป่าำรามเสียัลั่น แผ่นินสั่นไหวไปทั่วผืนป่าและสัว์ป่าพาันเิอาารลุ้มลั่วิ่ผ่านแนบเป่าแล้วลไปายที่หุบเหวไร้น้ำใำนวนมาพอมอ้านบนอีรั้็เห็นฝูนสัว์อสูรให่บินถลาิสัว์ที่หล่นไป้านล่าินอย่าหิวโหยวนเป็นภาพสยสยอยิ่นัในสายาที่มอ
ฮอเ้้าวหรูป๋อ อ๋อเหยาว ฮอเ้หมิเฟย อ๋อัวห อ๋อหมิอันหยา อ๋อไป๋เหอและเียวเปา ่ารีบวิ่เร่ฝีเท้าไล่ามพวฝูนให่ไปทาหน้าผานั้น้วยร่าายสะบัสะบอมาม ๆ ันและพวสัว์อสูรมามายพาันถาโถมเ้าใส่พวเาไม่หยุยั้ ทำให้พวเามอเห็นอันรายที่ะเิึ้น
“สยายปีอินทรีทุบภูผา” ฮอเ้เินี อ๋อเินู รีบเหินายลาหลัอินทรีพร้อมับวัระบี่ในมือฟาฟัน่อเิแรลมมหาศาลพัสัหารแมลพิษที่ถาโถมเ้าใส่สหาย่าแว้นนเอ
“ปัษาำรามระแทพื้นปพี” ฮอเ้านหยเสียน อ๋อ้าี รีบเหินายลาปัษาพร้อมับวัระบี่ในมือ้วยวามรุนแร่อเิแรพายุัฝูนให่ให้พัระายายไปในอาาศเพื่อ่วยสหาย่าแว้นัวเอ
เียวเปาัพลัพยั์ำรามสุลเียวเ้าใส่โมีพวอสูร่อนพวมันะมาถึเหล่าเื้อพระวศ์ทั้สี่แว้น เารีบทะยานเ้าไปใลาอทัพอสูร้วยรเล็บพยั์ แม้ว่าเาะสามารถัารพวมันไปไ้แ่พวมัน็พาันถาโถมเ้ามาอีระลอมาว่าเท่าัวที่พวมันสูเสีย
อ๋อหมิอันหยา อ๋อไป๋เหอ อ๋อัวห อ๋อเหยาว อ๋อเินู อ๋อ้าี ่าประสานพลัฝ่ามือเ้า้วยันเพื่อปป้อนายเหนือหัวแผ่นินัวเอ เมื่อเห็นสถานาร์ย่ำแย่ว่าที่าาร์เอาไว้ ถ้าพวเา้อายที่นี่็้อปป้อนายเหนือหัวนเอให้อยู่
หเหมยเห็นแม่ทัพอสูรทะยานเ้ามาผู้รับใ้นายเหนือหัวทั้สี่ราาท้อสมุทรอย่ารวเร็ว ทำให้่าลอยระเ็นึ้นลาอาาศแล้วเื้อมาบอสูรึ้นหมายะฟันให้าเป็นสอท่อน ทำให้นารีบปราัวอย่าเร็วพลาสอปลายาบนเอเ้าไปัึ้นเสยระแทแม่ทัพอสูรลอยระเ็นถอยห่าออไป ทำให้ทุนพาันหันมามอในาเียว้วยวามสนใ “นายหิหลินมิ้อสนใ้า รีบพาทุนหนีออาที่นี่โยที่สุ” นาะโนบอาหลินเสียัลั่นเมื่อเห็นอีฝ่ายระโนเ้ามาเมื่อี้
าหลินมอสรีนานั้นที่สวมใส่ผ้าลุมและปปิใบหน้า้วยวามสสัย ‘นั้นใรัน’ แล้วนารีบยับปลายเท้าเ้าใล้อ๋อหมิอันหยา อ๋อไป๋เหอ อ๋อัวเหอ อ๋อเหยาว อ๋อเินู อ๋อ้าี และะปลปล่อยาบปราสี่เทพอสูรออไป “อึ!” ไม่ทันไ้รู้สึัว็ถูอสูร่อนัวอยู่ในเาใ้าบแทเสียบอนาอย่าไม่ทันั้ัวส่ผลให้ทุนใันอย่ามา
“น้อสาม!!!” ฮอเ้้าวหรูป๋อ เียวเปา่าถลาไปรับร่าาหลิน สรีที่เพิ่รู้ัเมื่อไม่นาน้วยวามื่นระหน
‘ทำไม้าาย่ายแบบนี้ละ’ าหลินรู้สึเลือออมาำนวนมา ะที่มอเห็นวามห่วใยอฮอเ้้าวหรูป๋อับเียวเปาที่นาเรียพวเาว่าพี่ให่ับพี่รอ
‘เี๋ยว ๆ ัวละราหลินะมาายั้แ่้นไม่ไ้’ หเหมยระโลมาูอาาราหลิน้วยอีน้วยแววาใมาเ่นัน ‘ะาีวิาวหลิน็น่าเศร้าพออยู่แล้วที่ะลายเป็นสรีอสูร่วเือบท้ายเรื่อแล้ว้ามาะมีประโยน์อะไรเล่า’
‘้ายัไม่อยาาย’ าหลินหายใสะุ เริ่มหายห้ว ะที่ฮอเ้้าวหรูป๋อป้อนยาลับสุล้าวให้นาินและบาแผล่อย ๆ เริ่มาหายไปแ่อาารบาเ็บยัอยู่ยาะยับัวไ้แล้ว้าะ่วยเหลือพวเาไ้อย่าไร
“้าะย้ายอาารบาเ็บอนายหิหลินทั้หมมาไว้ที่ัว้าแล้วท่าน็รีบพาทุนหนีออไปาที่นี่โยเร็ว” หเหมยย่อายล้าัวาหลินแล้วาฝ่ามือออแล้วูับอาารบาเ็บอีฝ่ายมาใส่ัวเอทั้หม
าหลินสัมผัสถึอาารบาเ็บัวเอ่อย ๆ าหายไปและนาลับมาเป็นปิอีรั้ “้าหายีแล้ว” นาพูออมาพลาเยหน้ามอฮอเ้้าวหรูป๋อ เียวเปาแล้วพาันมอสรีนานั้น้วยวามแปลใอย่ามา “นายหิ ๆ หนีไปับพวเราเถอะ” นาปัาบลพื้นแล้วปลปล่อยพลัาบปราสี่เทพอสูรออพลาีหยเลือัวเอออไปพร้อมับวัปลายทิ้เป็นรูปวาว “่ายลแปารา” แสสว่าสีาวอาบโลมายทุนเพื่อหลบหนีออไปาที่นี่
“อึ! พรว!!” หเหมยระอัเลือออมาำนวนมาเมื่อรับอาารบาเ็บอาหลินเอามาไว้ที่ัวเอทั้หม ่อนแสสว่าะเลือนหายพาทุนหนีไป็มีมือหนึ่ึุระาัวนาให้หายัวไป้วยัน
อ๋อหมิอันหยาเป็นนึสรีปริศนานั้นมารวมัวที่แสสว่าสีาวนั้นที่าหลินเป็นนเลื่อนย้ายพาทุนหนีออาเแนุนเาไร้น้ำใและมาโผล่ที่น้ำผาุนเาวสัน์ “เ้าให้พว้าเห็นแ่ัวหนีไปและทิ้ให้เ้าอยู่รับหน้าพวมันั้นหรือ!!”
หเหมยยมือปาเลือที่เลอะปาัวเอออพลานั่หายใหอบมออ๋อหมิอันหยาและหลับาพยายามปรับสภาพร่าายัวเอ “พวท่านปลอภัย็ีแล้ว”
“นั้นเ้าะไปไหน” อ๋อหมิอันหยารีบยื่นมือไปว้าับ้นแน้ายสรีปริศนาเอาไว้ ะที่นาหายใหอบโยนนน่าเป็นห่ว
“พี่ให่ สมุนไพรที่ท่าน้อาร ้าหามาให้ท่านแล้ว” าหลินยื่นห่อผ้าให้ับฮอเ้้าวหรูป๋อพลายมือแะอัวเอ็สัมผัสไ้อีว่าพิษที่ไ้รับมาาอนไปเ็บสมุนไพรนั้น็ถููไปแล้ว้วยเ่นัน
“อนเ้าไปเ็บสมุนไพรมา เ้ามิถูพิษมา้วยั้นหรือ” ฮอเ้้าวหรูป๋อรีบถามับาหลินพลารีบับ้อมือเพื่อรวีพร
“้าปิี พี่ให่แ่ว่านายหิผู้นั้นนะสิ” าหลินส่ายหน้าับฮอเ้้าวหรูป๋อและมอไปยัสรีปริศนาที่ยืนอยู่ับอ๋อหมิอันหยาันสอน “นายหิพิษในายท่านที่ท่านูับไปาัว้านั้นรีบให้พี่ให่้ารัษาท่านเถอะมิั้นท่านะ...”
“หา่วยนายหิหลินไ้นับว่า้านั้นพอมีประโยน์อยู่บ้า” หเหมยยมือบอับาหลินและยับปลายเท้าหันไปมอเหล่าบุรุษทุน “แล้วพบันใหม่” นาเหวี่ยผ้าอาภร์อินทรีึ้นไปบนท้อฟ้าแล้วลายเป็นอินทรีัวให่
ฮอเ้เินี อ๋อเินู ่ามอสรีปริศนาที่มีอหายาอแว้นเินัวเอและพาันมอามอินทรีัวให่บินทะยานพานาหายลับอบฟ้าไปอย่ารวเร็ว “พว้าอัว่อนอรับ” ่าเหวี่ยผ้าลุมัวเอึ้นไปบนท้อฟ้าแล้วผ้าลุมนั้นลายเป็นอินทรีัวให่พร้อมับพวเารีบระโึ้นหลัอินทรีัวเอเพื่อิามนาไปอย่าไว
ความคิดเห็น