คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ถังหมิงถูกเลือกเป็นองค์รักษ์กับรองแม่ทัพมังกรดำ
ในเ้าวัน่อมา
ราโอารแ่ั้ถัหมิเป็นอ์รัษ์วบำแหน่รอแม่ทัพมัรำออ๋อหยาหลิว็ถูส่มาที่บ้านสุลถั
ทำใหุ้นนาถั เ้ารมพิธีารมีใบหน้าเบิบานใอย่าถึที่สุ
ใน่วเวลา่อมาภายในวันเียวัน
่าวลือารแ่ั้อ์รัษ์ับรอแม่ทัพมัรำไ้แพร่สารพัไปอย่ารวเร็ว
าม้วยอวัมามาย่าร่วมแสวามยินีให้ับุนนาถัอย่ามา
มู่อิน เ้าหอ่าวสาร
ยืนหลบ้านหลั้นไม้เยื้อับหน้าบ้านสุลถัแล้วมอเ้าไป้านในที่มีบรราุนนามามาย่าพาันส่อวัมาร่วมแสวามยินีแล้วเานึรู้ไ้ทันทีว่าารทีุ่ายรอสุลถันั้นไ้รับเลือเป็นเพราะอะไรและใรเป็นนแนะนำให้เลือุายรอสุลถัเป็นทั้อ์รัษ์ับรอแม่ทัพมัรำ หลิว้านนั่บนหลัาบ้านเรือนฝั่ร้ามับบ้านสุลถัแล้วมอเห็นนมามายพาันเินเ้ามาบ้านสุลถัไม่าสายหลัาราโอารมาถึนั้นและเาแปลใอยู่เหมือนันที่อ๋อหยาหลิวรับนมาเพิ่ม
ั้แ่เิเรื่อรั้นนั้น อ๋อหยาหลิวไม่อยาะไ้ใรมาเพิ่ม
ารลอบสัหารรั้นนั้นพราสหายร่วมานอเาไปมาและสร้าวามเสียใให้ับอ๋อหยาหลิวมาเ่นัน
มันอย้ำวามรู้สึผินั้นยาลืมเลือนและเาไม่เ้าใเ่นันว่าเหุในายหิหลินึแนะนำุายรอสุลถัให้ับอ๋อหยาหลิว้วย หวเียนนั้นแอบ่อนัวในเาอเสา้นหนึ่ในบ้านสุลถัแล้วมอสีหน้าเบิบานอุนนาถัหรือบิาอนายหิหลินนั้น้วยวามหุหิ
่อนะหยิบ้อนหิน้อนเล็เท่าปลายนิ้ว้อยึ้นมาแล้วีไปที่ป้ายหน้าบ้านที่เียนว่าสุลถันหล่นลมาระแทพื้น
ทำให้ทุน่ามออย่าใ ่อนหวเียนะมีรอยยิ้มมุมปาแล้วเินออไปอย่าสบาย
่อนะ้อหยุะัเมื่อเอับมู่อินับหลิว้านพอี
ทำให้มู่อินับหลิว้าน่ามอมาเ่นันแล้วนึรู้ทันทีว่าป้ายสุลถัหล่นเป็นฝีมืออใรัน
“ินเหล้าไหม
้าเลี้ยเอ” เาวนมีหรือสหายอย่าพวเาะปิเสธและพาันเินไปทาโรน้ำาวัพยั์เินไปพูุยันไปอย่าสนิทสนมและุ้นเยันอย่ามา ผ่านมา
2 วัน วัะวัน วัหลวหยา นับั้แ่ราโอารมาถึบ้านสุลถัและเป็นเวลาที่ถัหมิะ้อไปรายานัวที่วัหลว
วัะวัน อันเป็นอยู่ออ๋อหยาหลิว แม่ทัพมัรำ
แล้วระหว่าทาเินที่ะไปวัะวันนั้น็เินสวนทาับสรีนาหนึ่ที่มาับบุรุษนหนึ่เ้าอย่าบัเอิ “ยินี้วยนะ” ถัหลินเินสวนับถัหมิ
ที่เิาฮูหยินให่
นั้นหมายถึเป็นพี่น้อันแ่นละแม่ันเท่านั้นเอและูเหมือนว่าถัหมิะำพี่สาว่ามาราไม่ไ้แล้วถัหมิที่ำลัเินนั้น้อหยุะัเหลียวหลัมอามสรีนานั้นไป วัมัรฟ้า วัหลวหยา ุนนาถัเินออมาาประูวัมัรฟ้าแล้วเอับบุรสาวน่าัอย่าบัเอิและเส้นทาที่เินนั้นับแบเสียนน่าอึอั
ทำให้ถัหลินยับัวถอยหลัเินย้อนลับไปทาเิมแ่นาไม่ไ้้าวาไปทาวัะวันแ่ลับเลือเินไปทาแยที่ไปทาวัะวันออเสียอย่านั้นและให้หวเียวนำบัีรายรับ-บัีราย่ายและผลำไรนั้นไปให้ฮอเ้หยาเปียวแทนนเอ “ในวัมีอมี่ามามายอย่าทำอมี่าเหล่านั้นเสียหาย
อย่านั้นแล้วะถูเลิออาแว้นเสียระมั” ุนนาถัเอ่ยปาบอบุรสาวน่าัออมา
ทำให้ถัหลินเม้มริมฝีปาแน่นเป็นเส้นรและพูไม่ทันาำเมื่อถัหลินที่รีบเินนั้นเินไปเหยียบอไม้ที่อยู่รทาเินนเละเทะ
“พูไม่าำ เ้าัววย!!” แล้วเมินหน้ารีบเินหนีาไป ถัหลินนั่ลแล้วร้อไห้ออมาสะอึอื้นแล้วปาพร่ำอโทษอไม้ที่นเอเผลอเหยียบนมันเละเ่นนี้แล้วสอมือเปื้อนิน่อนะถูเศษหินบาปลายนิ้ว้ำรอยแผลเิม อ๋อหยาเฟยเินออมาาวัะวันออพร้อมับเฟยีับเฟยฟาสอนสนิทแล้ว่ามอเห็นถัหลินำลันั่ทำอะไรที่พุ่มอไม้รทาเินนั้นพอี “แ่ๆ....แ่ๆ...”
ถัหลินไอออมาหลายรั้แล้วใ้มือยันพื้นเอาไว้
่อนะเพิ่ะสัเเห็นว่าอไม้นี้เป็นอไม้มีพิษ
มันไม่น่าะใ่อไม้ที่ประับในวัหลวเสียแล้วและส่ผลให้พิษแพร่ระายอย่ารวเร็วึมเ้าไปในแผลที่ถูเศษหินบาแล้วลุึ้นแล้วทำท่าะเะล้ม่อนะอ๋อหยาเฟยปราเ้ามาประอัวนาเอาไว้
“้าถูพิษาอไม้นั้น...อึ...แ่ๆ” นาพยายามบอแล้วไออออีหลายรั้่อนะหมแรแม้ะเิน
ทำให้อ๋อหยาเฟย้อนัวนาึ้นมาอุ้มแล้วพาลับวัะวันออแล้วสั่ให้เฟยีไปามหมอหลว
ส่วนเฟยฟาเรียนที่มีวามรู้ในารเ็บอไม้พิษมาาร้านสารพัอุายหยวน วัะวันออ อ๋อหยาเฟยนั้นฟัรายานาหมอหลวที่หลัารวอาารอถัหลินเสร็เรียบร้อยแล้วเา่วยนาใ้ผ้าับเลือที่ปาให้นา “นายหิ” หวเียวอ์รัษ์อถัหลินรีบเินเามารวเร็วไม่สนใพิธีารหรือำอนุาใๆทั้สิ้นแล้วปราเ้ามารวูอาารนายหิอย่าไม่สนใใร
“อาารเป็นอย่าไรบ้า”
ฮอเ้หยาเปียวถามหมอหลวที่ำลััยาให้ถัหลิน
หลัาเินามอ์รัษ์ถัหลินเ้ามา้านในวัะวันออทันทีเมื่อไ้รับรายานแล้วมอเห็นสายาอพี่ให่อ๋อหยาเฟย
“หวเียนเป็นอ์รัษ์อน้อหลินนะ พี่ให่” อ๋อหยาเฟยพยัหน้ารับรู้แล้วนั่ฟัรายานาหมอหลวอีรั้ “เียว เ้ารีบไปวัะวัน
ไปูว่ามีใรไ้รับบาเ็บหรือมีอไม้นินั้นในวัะวันหรือไม่” ถัหลินนั้นพอาเาว่าอาะเป็นฝีมืออพวลอบสัหารทีเิิะ่าอ๋อหยาหลิว “ี” อ๋อหยาเฟยนั้นเรียอ์รัษ์นสนิท “เ้าไปับหวเียว
ไป้วยันและอย่าทำอะไรที่มันโ่แ้
อาะมีใรลัลอบเ้ามาหรือำลัแอบแฝอยู่ยัไม่ไ้หนีหรืออไป็ไ้” านั้นหวเียนับเฟยี่าเินออไป้วยันและอนที่ไปนั้นทั้สอทำวามรู้ัันเล็น้อยแล้ว่าเินไปวัะวันเหมือนมาสนใารรายานัวอถัหมิมาว่าและถัหมิำไ้ว่าบุรุษที่ามอ์รัษ์เฟยีมานั้นเป็นนที่ิามมาับสรีนานั้นที่เินสวนทาับเาอนที่เาะมาวัะวัน หยวนเินทามาวัหลวและสั่นเ็บอไม้มีพิษนั้นไปรวสอบพร้อมับทหารอ์รัษ์สััมัรเินแล้วามเ้ามารายานผลับฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟย้านในวัะวันออแล้วพบว่ามีถัหลินำลันั่พัอยู่
เนื่อาเป็นผู้ถูพิษาอไม้นินั้นและหลัาไ้พูุยันบสิ้นแล้ว “หลิน
เ้าะลับพร้อมับ้าเลยไหม” หยวน
เ้าอร้านสารพัถามสหายอานหลาและานหลาเป็นเพื่อนสมัยเ็อเาและถัหลินเป็นเพื่อนสมัยเ็อานหลาันอีทีหนึ่
ึรู้ัันและ่าเป็นพันธมิรทาาร้าร่วมัน ฮอเ้หยาเปียวับอ๋อหยาเฟย่ามอุายหยวน
เ้าอร้านสารพัที่พูุยับถัหลิน สหายอน้อสามอพวเา้วยวามสนิทสนม “พวเ้ารู้ััน”
ฮอเ้หยาเปียวถามหยวนอย่านึสสัย “หลินเป็นเพื่อนสมัยเ็อานหลาที่เป็นเ้าอสำนัุ้มภัย
ส่วนระหม่อมนั้นเป็นเพื่อนสมัยเ็อานหลา และระหม่อมยัเป็นเพื่อนสมัยเ็อมู่อิน
เ้าหอ่าวสาร ทำให้พวเราลายเป็นพันธมิราร้าร่วมันพะยะ่ะ ฝ่าบาท” หยวน สาธยายนหมเปลือถึารรู้ัอพวเาที่เป็นบุรุษ 3 น สรี 3
น “อ๋อ
เี๋ยวพวเราอาะลายเป็นสหายอหลิวอ๋อในไม่้า็ไ้นะพะยะ่ะ” “้าะลับพร้อมับเ้าเลย รอเียวมา่อน ้าเินไม่ไหว” ถัหลินยมือับลำอนเอแล้วพูับหยวนหลัาฟัหยวนพูบแล้ว “แสบอหรืออแห้”
หยวนถามอย่ารวเร็ว้วยวามเป็นห่วอาารอถัหลินที่มัะอ่อนแอนเป็นประำแล้วสัเว่าเหื่ออนาเริ่มออเยอะ
“ไม่้อรอแล้ว เ้าลับพร้อม้าเลยละัน” เาพูบแล้วรีบ้อนัวถัหลินึ้นมาอุ้ม “ระหม่อมอัวพาหลินลับ่อนพะยะ่ะ
หานานไปอาารนาะแย่ล” เาไม่รีรอะฟัำอนุาาใรแล้วเหินายทะยานออาวัะวันออแล้ว้ามำแพวัหลวออไปอย่ารวเร็ว
ส่วนหวเียวนั้นเ็บอ้อสสัยแล้วรีบนำมาให้อ๋อหยาเฟยแล้วัวเาอัวลับออไปาวัหลวทันที
ความคิดเห็น