คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ยามเช้าที่เหมาะสม
หอบุบผา ือ
หอที่มีผู้หิอยู่้านในอยบริารเรือนร่าและไ้ผลอบแทน้วยเินราอผู้ายที่เ้ามาบริาร
โยหิที่ไม่ยินยอมใ้เรือนร่าทำาน็ะถูบัับหรือถูมอมยาและถูทำร้ายนาย
เหมยหลานหลินยืนมอหอบุบผารหน้าอยู่นานแล้วมอ้วยแววาเลียัและนาะเป็นเ้าหอิาร
หอบุบผาเ่นันแ่หอบุบผาอนาือหิสาวที่อยบริารนั้นายวามสามารถไม่ใ่ายเนื้อัว
หาหิสาวนั้นเ็มใะมอบายเรือนร่า็ไม่ั ึ้นอยู่ับ้อลในารื้อ-าย
เหมยหลานหลินใ้เินทั้หมที่ฮอเ้พระราทานให้นามาื้อหอบุบผาทั้หม้วยเินทอที่เป็นเินพระราทานทั้สิ้นและเปลี่ยนื่อหอใหม่ว่า
“หอบุบผารื่นรมย์”
หอที่ให้ผู้หิที่ทำานายวามสามารถเท่านั้นไม่ใ่ายัวและวันืนวันนั้นเอ
เหมยหลานหลินปัหลัยืนรอท่านาอยู่นานนท่านาที่ถู่าทอในในา็ปราัวึ้น
สีหน้าเหมือนไม่่อยอยามาพบนาสัเท่าไหร่
“ท่านา วันนั้นท่านบอับ้าว่า
ท่านะให้พรสวรร์ที่ามที่้า้อาร พรสวรร์ที่ะสามารถทำให้้าร่ำรวยเินทอ
มีอำนา มีวามสามารถที่เ่าเินสรี แ่มันึ้นอยู่ับารระทำอ้าเท่านั้น
หา้าลมือทำ็ย่อมเิผลามมา ใ่หรือไม่ ท่านา” เหมยหลานหลินทบทวนำพูในวันนั้นออมาอย่าำมันไ้ทุำพูทำเอาายรามออย่าื่นม
“้าะทำิาร
แ่้าใ้เินหมแล้วที่ไ้าฮอเ้พระราทานให้ ้าไม่มีเินแ่หอใหม่”
“เ้า็เลยนึถึ้า าแ่นนี้”
ายราทำเสียไม่พอใ น้อยใเล็ๆ
“ใ่ ท่านา่วยเนรมิหอบุบผารื่นรมย์ให้้าใหม่นหม้วยแล้ว้าะอบแทนให้ท่านลับไปเ่นัน
้วยอเ่นไหว้อย่าีที่สุที่้าะหาไ้แ่้อึ้นอยู่ผลำไรที่ไ้้วยถึะมอบอที่ีที่สุไ้”
เหมยหลานหลินผายมือไปยัหอที่เริ่มีวามเ่าทรุโทรม
ารแ่ารล้าสมัยสุๆ นารับไม่ไ้
หานาเปิิารทั้ๆแบบนี้มิหวัาทุนเป็นแน่ ึ้อมอหาัว่วย “้าะ้านปั้นรูปเหมือนท่านบูาท่านเสมือนท่านเป็นาิผู้ให่อ้า็ไม่ปาน
ะนับถือ รั เารพท่าน้วยวามริใราบที่ท่านมอบวามริใับ้าเ่นัน”
นาล่าวออมาไร้วามเสแสร้ เอาใและประบสอพลอ นาือนา หาใรี
นาะ้อี้วย
ายราประเมินสรีเ็สาวมนุษย์ที่อายุยัไม่เิน
20
ปีรหน้า้วยวามพิาราและวิเราะห์หาเหุผลที่วระเป็นไป่อนะพยัหน้าัสินใเนรมิทำามที่นาร้ออและเนรมิามที่ในา้อารนหอบุบผารื่นรมย์นั้นสวยสามเป็นที่สุและยัมอบผูู้แลเป็นนเฝ้าูแลหอถึสอน้วยรูปร่าบุรุษที่แ็แร
ำยำและมา้วยฝีมือ
“นับานี้้าะสอนสั่วิาที่้ามีอยู่ับัวมอบแ่เ้านหมเพื่ออบแทนน้ำใที่เ้ามีแ่้าเ่นัน”
ายราบอล่าวออมา่อนะสลัราบเป็นบุรุษหนุ่มที่มีวามามเปล่ประายทำเอาเหมยหลานหลินอ้าปา้าเมื่อวามามเยี่ยบุรุษมันำลัระแทานา
“นี่ัวริอท่านอย่าั้นเหรอ
ทำไมเอาร่าำแลเป็นาแ่มาหลอหลว้าล่ะ ท่านไม่ริใับ้านิ” เหมยหลานหลินเินหมุนรอบัวอายราที่ลายร่าเป็นบุรุษรูปาม สวมเสื้อผ้าสีแมีสีทอเล็น้อย
บ่บอว่าเป็นนที่ไม่ธรรมา วาสีเียวมร มีลิบทอที่ผม้าใบหู
บ่บอว่ามีานะไม่ธรรมา
“เอหน้าันรั้แรเ้าปาร้าย่าทอสวรร์แบบไม่เรลัวอย่าั้นใรเาะล้าเอาร่าริออมาล่ะ
เสื่อมเสียเียริหม” ีหมิ-เทพสรามพ่นำออมามอนามารน้อยที่เาั้ายาให้ับลูศิษย์แรและเป็นลูศิษย์เียวอเาและเาไม่เยรบแพ้ให้ับใรทั้นั้นยเว้นปาร้ายอเหมยหลานหลิน
เาอยมือยอมแพ้นา ถ้าเถีย็เถียไม่ทันะถู่าะเพิลืมทาลับเป็นแน่
“เมื่อี้ท่านบอว่าะสอนวิาอท่านให้ับ้าอย่าั้นสิ”
เหมยหลานหลินทวนำพูเมื่อสัรู่นั้นับายที่ะมอบวิาวามรู้ับนา
“ถ้าเ่นนั้น้า้อุเ่าำนับท่านเป็นอาารย์ั้นสิ
ั้นรอเี๋ยว” นาพอรู้มาบ้าารเป็นศิษย์อาารย์เริ่มแร้อทำเ่นไรและนาูไหเหล้าั้นีออมายื่นให้ายรหน้า
“เ้าะไหว้เป็นศิษย์้า้วยเหล้านะเหรอ
มันเป็นผิธรรมเนียม” เทพสรามส่ายหน้าไปมาอย่านึระอาใเาิเร็วไปไหมที่ะรับนาเป็นศิษย์แ่็ถูนายัไหเหล้าใส่มือแล้วรีบุเ่าำนับเา
3 รั้ ลายเป็นศิษย์อาารย์อย่ารวเร็วยัไม่ทันเาไ้เอ่ยปาอะไร
ส่วนเหมยหลานหลิน็ลัวว่าอีฝ่ายะเปลี่ยนใไม่รับนา
ึรีบรวบรััอนให้รวเร็วแล้วียิ้มว้าออมา “เฮ้อ”
เาถอนหายใแล้วระเหล้าในไหึ้นมาื่มเพื่อบสิ้นารรับศิษย์เพียหนึ่เียวอเา
“รับนี่ไป” เาแบมือมีเม็ยา 4
เม็แล้วยื่นให้เหมยหลานหลิน
“ยาอะไรหรือเ้าะ” เหมยหลานหลินมอเม็ยาในมือ 4
เม็อย่าสสัยแล้ว็รีบว้าเอาไว้ทันทีเพราะลัวอาารย์ะเปลี่ยนใ
“ยาผสานิ
เ้าเอาไปให้พวอ์รัษ์อเ้าินแล้วมีสิ่ใพูออมาไม่ไ้หรือ้อารเรียัวใรสันหรือทั้หมมาเพียิ็ะมาหาเ้าทันที
ทั้หมือารสื่อสาร้วยิ” เทพสรามส่ายหน้าอย่านึระอาอีรั้เมื่อเห็นท่าทาๆอนาและเาแสสีพอใเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายเ้าใแล้วึหายัวไป
ยามโ่ว (01.00) เรือนเล็
เหมยหลานหลินพอแยัวับอาารย์
ทำให้นารีบลับเรือนเล็แล้วเินไปเาะเรียหน้าห้อนอนอพวพี่ๆอ์รัษ์ทันที
ทำให้แ่ละนรีบเร่แ่ัวและรีบวิ่ออมา้านหน้าห้อพร้อมันอย่าเร่รีบราวับนายหิมาเาะเรียมีเรื่อเร่่วนหรือปัหาที่ให่เอามาๆ
“พวพี่ พวท่านไม่รีบันนานั้น”
เหมยหลานหลินมอเห็นวามารมาเรียพวเาอนึๆแบบนี้เป็นารบวนารนอนพัผ่อนอพวเาึยิ้มๆออมา
“พวท่านแ่ละนมาหยิบยาในมือ้าไปินันนละเม็” นาล้วหยิบเม็ยาออมาแล้วแบมือยื่นไป้าหน้าและูเหมือนะไม่มีใรถามเรื่อยา
่าหยิบินยาันอย่ารวเร็ว แล้วมอเห็นทุนลืนลอไปแล้ว “ยาที่พวพี่ๆินเ้าไปือยาผสานิ พวท่านะเยไ้ยินันมาบ้า”
สีหน้าแ่ละนบ่บอว่าเยไ้ยินยาผสานิมาบ้าแ่นธรรมาไม่สามารถมีไ้
“่อไปนี้้ารบวนพวพี่ๆอีมา” นาบอล่าวออมาแล้วอัวลับไปพั
ฟุน เฟยอู่ ฟาโว ฟูหลิว
่ามอามหลันายหิเหมยหลันหลินไปนลับสายาและพาันยืนับลุ่มุยันเรื่อยาผสนานินั้นที่ไ้รับนายหิ
พวเาเยไ้ยินยาผสานินี้เป็นยาั้นเียน
นธรรมาไม่มีทามีไ้และมีนเยไ้ินยาผสานิมาแล้วเพีย 4 น นั้นือ
ฮอเ้ไป๋เหยาเทียน แม่ทัพลี่ินหยา รอแม่ทัพเียวหยวนับรอแม่ทัพหนานฟ
ผู้ที่มอบให้ทั้ 4 น นั้น็ือ เียนระบี่ อาารย์อพวเา
เหมยหลานหลินอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าำลัะนอนแล้วอาารย์็เรียนาไปพบที่ห้อำราอเรือนเล็
ทำให้นารีบแ่ัวใหม่ให้เรียบร้อยแล้วรีบเินไปยัห้อำราและอาารย์พานาไปฝึวิา้วยัน
เพื่อฝึฝนนาให้เ่าว่าสรีามสิ่ที่นาร้ออ่อนหน้านี้นั้นะเิึ้นทุอย่าล้วนอยู่ารระทำอนาทั้สิ้น
หานาไม่ลมือ็ย่อมไม่มีทาเป็นเ่นนั้นไ้
เือบสายอวันถัมา เรือนเล็
ลี่ินหยามาหาเหมยหลานหลินที่เรือนเล็แ่เ้าลับพบว่านายันอนไม่ื่น
เาึเลือนั่รอที่สวนอนาแทน
ส่วนอ์รัษ์อนานำน้ำาับนมมาให้แล้วหายไปทำาน่อโยไม่ไ้สนใัวเาเลยแม้แ่นิเียว
“พี่ินหยา” เหมยหลานหลินเปิประูห้อนอนนเอแล้ววาสายามอหานที่มาหานาแล้วพบว่าำลันั่อยู่ในสวนและนาึะโนเรียและเาหันมามอแล้วนาึวัมือเรียนเาเินมาหา
“้ายัแ่ัวไม่เสร็ ท่านเ้ามารอ้าใน่อน
้านอแร้อน” เาพยัหน้าอบแล้วเินามนาเ้าไปในห้อนอนอนา
โยมีสายาเหมยเหลียนฮัวมอาม้วยวามโรธแ้น
ลี่ินหยาเินามเหมยหลานหลินเ้ามาภายในห้อนอน
เาไ้ลิ่นหอมรอบๆห้ออนาแล้วสายามอนาที่สวมเสื้อุนอนเบาบา
เามอแล้วเินไป้านหลัอนาอรันา
ลูบไล้้วยฝ่ามือไปส่วน่าอร่าายนาอย่าลุ่มหลแล้วสิ่นั้นมัน็ทิ่ม้นนาอีแล้ว
“อื้อ...พี่ินหยา” เหมยหลานหลินถูลี่ินหยาอรัแน่นแล้วถูึรั้มาอูบหนัหน่ว
นาถูเาระมูบอย่าหื่นระหาย ปาเาุแถวออ มือนั้นเปลี่ยนมาเาะุมทรวออนาเพีย้านนอแ่นารู้สึเหมือนว่าเาสัมผัสมันริๆแล้วรู้สึัวอีรั้เมื่อุนอนอนาหลุออาัว
ลี่ินหยาถอเสื้อผ้าอเาออเผยมัล้าม ำยำอเาออมา ทำให้นา้อมอสำรวไปทั่ว นาัริมฝีปา แ้มแระเรื่อแล้วสายาอเา้อมอเ้านมอวบอิ่ม เ่ึ ปลายหัวนมมพูระเรื่อเหมือนเสรอไม้แรแย้มมันอยู่รหน้าอเา นมระเพื่อมามแรหายใอนา นาัวอ่อนระทวย ผิวนาาว
CUT......อนุาันะ่ะ เป็นเนื้อหาไม่เหมาะสม รุาไปิามอ่านที่ tunwalai หรือะรออ่านอนายอนเป็น E-BOOK ็ไ้่ะ
ทำศึบนเียอีรั้นหลายรอบไม่สนใ้านนอที่เิาร่อสู้
ความคิดเห็น