คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter II
อี้ชิงกวาดสายตาไปรอบๆภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ดังในเรื่องราคาที่แม้แต่น้ำเปล่าธรรมดายังแพงจนต้องวางไว้ที่เดิม ยังไม่นับข้าวของในชีวิตประจำอีกมากมายที่ราคาเกินกว่าเงินทั้งเดือนของเธอจะซื้อไหว
ถ้าเป็นปกติอี้ชิงคงไม่คิดแม้แต่จะมาเหยียบห้างหรูแบบนี้แน่ แต่เพราะวันนี้ดันมีอี้ฟานที่ไม่รู้ทำไม ทำตัวเผด็จการถูลู่ถูกังเธอมาเดินห้างเป็นเพื่อนเขา
"พาฉันมาที่นี้ทำไมกันคะ" อี้ชิงถามคนที่เดินนำเธอไปอย่างสบายอารมณ์
"มาช้อบปิ้งไงค่ะ" อี้ฟานไม่ได้หันมาตอบอี้ชิงตรงๆ แต่เดินดูของไปเรื่อยๆ
"ฉันไม่ได้อยากซื้ออะไร"
"ไม่ได้อยากซื้อ แต่จำเป็นต้องซื้อแล้วละ กระเป๋าของอี้นะ ขาดจนดูไม่ได้แล้วนะ"
"แต่มันก็ยังพอใช้ได้"
"รองเท้าผ้าใบอีก พี่เห็นนะว่ามันเป็นรูแล้ว"
"แต่..."
"หน้าอี้ก็ดูดำขึ้นนะ ซื้อครีมหน่อยก็น่าจะดี เราไปชั้นบนกันดีกว่า"
"เดี๋ยวคะ" อี้ชิงเดินมาขวางหน้าอี้ฟานที่ทำท่าจะขึ้นบันไดเลื่อนไปอีกชั้น
"ฉันอยากกลับบ้านแล้ว"
"เดินเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ"
"มันเย็นแล้ว ฉันอยากกลับบ้าน"
"... " อี้ฟานทำเป็นหูทวนลม เดินต่อไปเรื่อยๆ
"พาฉันกลับบ้านเถอะคะ"
"เฮ้อ"
อี้ชิงเลิกคิ้วเมื่อเห็นอีกคนถอนหายใจ
"วันนี้ยังไม่ได้ยินอี้ชิงเรียกชื่อพี่สักครั้งเลย"
"..."
"ถ้าได้ยินพี่คงดีใจ" อี้ฟานหันไปมองอี้ชิงที่ท่าทางลังเล เขาจึงพูดต่อเพื่อให้อี้ชิงตัดสินใจเร็วขึ้น
"พออารมณ์ดี พี่ก็จะพาอี้ไปส่งบ้าน"
"..."
อี้ชิงพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กลับไปผูกผันกับอี้ฟานไม่ว่าทางไหนก็ตาม แต่ถ้ายังอยู่กับอี้ฟานไปนานๆแบบนี้ มันคงไม่ดีแน่ สู้เรียกให้มันจบๆไปเลยน่าจะดีกว่า
เอาน่านิดหน่อยคงไม่เป็นไร
"... " อี้ฟานยังรออี้ชิงที่กำลังสูดลมหายใจลึกๆ
"พี่อี้ฟาน"
"จ๋าาา" อี้ฟานหันมายิ้มหวานให้อี้ชิง เมื่อได้ยินคำเรียกขานที่คุ้นเคย
"พี่พาฉันกลับบ้านได้มั้ยค่ะ"
"ได้จ้ะ"
อี้ชิงมีสีหน้าโล่งใจ แต่แววตาอี้ฟานกลับแววหมาป่าเจ้าเล่ห์ปรากฏ
"แต่หลังจากไปช้อบปิ้งกับพี่เสร็จแล้วนะ"
"อะ อะไรนะ"
"อ้อ แล้วก็หลังจากไปดินเนอร์กับพี่ด้วย"
"พี่ฟาน!" อี้ชิงหลุดเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดท่าแล้ว
"คะ ชิงชิง" อี้ฟานยิ้มละไม
"ฮึ่ย" อี้ชิงหันหน้าหนีพยายามระงับอารมณ์ เธอโดนอี้ฟานแกล้ง ไหนจะคำที่เคยเรียกเมื่อสมัยก่อน เธอทั้งโมโห ทั้งเขิน แต่ว่าอี้ชิงถูกอบรมให้รักษาความเป็นผู้ดีมาตั้งแต่เด็กๆ ต่อให้เธออยากตีเขาแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้
อี้ฟานพาอี้ชิงเข้าร้านนั้นออกร้านนู้นเป็นว่าเล่น ทุกครั้งที่ออกมาจากร้าน ถุงในมืออี้ฟานก็มากขึ้นเลยๆ ที่อี้ฟานถือไม่ใช่ของเขาสักอย่าง แต่เป็นของอี้ชิงล้วนๆ จริงๆเธอไม่ได้ขอร้องให้เขาซื้อเลย เธอทั้งบอก ทั้งห้าม แต่คุณชายตระกูลอู๋เคยฟังเธอซะที่ไหน แถมตอบกลับแต่ละที่ มันน่านัก...
'พอแล้ว ฉันไม่มีเงินใช้คืนหรอกนะ'
'พี่ซื้อให้เธอเลยต่างหาก'
'พี่ซื้อเยอะไปแล้ว หยุดเลย'
'ไม่เยอะหรอก บัตรเครดิตยังไม่เต็มวงเงินเลย'
'ถ้าพี่ยังไม่หยุด ของที่ซื้อไป ฉันจะเอาไปทิ้ง'
'ไม่เป็นไร อี้ทิ้ง เดี๋ยวพี่ก็ซื้อให้ใหม่'
เธอหมดปัญญาจะห้ามแล้วจริงๆ จนมืออี้ฟานทั้งสองข้างไม่มีที่พอจะถือถุงอีกแล้ว ถึงได้ยอมเลิกราไปเอง
"อี้อยากกินร้านไหน สเต็กไหม" หลังจากอี้ฟานให้พนักงานในห้างช่วยเอาข้าวของอี้ชิงไปเก็บที่รถ อี้ฟานก็พาอี้ชิงมาอีกโซนหนึ่งของห้างที่เต็มไปด้วยร้านอาหารระดับภัตรคาร
"ไม่คะ ฉันอยากกลับบ้านเลย"
"แต่พี่ว่าอี้คงอยากจะกินกุ้งเทมปุระมากกว่า งั้นเราไปร้านอาหารญี่ปุ่นล่ะกัน"
อี้ชิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าอี้ฟานจะไม่สนใจคำตอบเธอขนาดนี้ แล้วเขาจะถามไปทำไม
"ตามใจเถอะคะ ฉันพูดไป ยังไงก็ขัดใจพี่ไม่ได้อยู่แล้ว"
"น่ารักจัง" อี้ฟานยิ้มรับคำพูดแดกดันของอี้ชิง
อี้ฟานและอี้ชิงเข้ามาในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง บริกรนำทั้งคู่มานั่งที่โต๊ะแล้วส่งรายการอาหารให้ทั้งคู่ อี้ชิงเปิดดูจนจบทั้งเล่มก็ไม่กล้าสั่งอะไรสักอย่าง ราคาของอาหารแต่ละอย่างพอให้เธออยู่ได้ไปตั้งอีกสองวัน
"อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ" อี้ฟานพูดกับอี้ชิงที่พลิกรายการอาหารไปมาหลายรอบแต่ยังไม่ยอมสั่งสักที
"ไม่ละค่ะ มันแพงไป"
"สั่งเลย มื้อนี้พี่เลี้ยง"
"ไม่ค่ะ ฉันไม่มีเงินใช้คืน"
"ก็บอกแล้ว ว่าพี่เลี้ยง"
"..."
เมื่อเห็นว่าอี้ชิงคงไม่ยอมทำตามที่บอกง่ายๆ อี้ฟานจึงบริกรมาสั่งอาหาร
"ผมขอเบ็นโต๊ะที่หนึ่งครับ" บริกรพยักหน้ารับอี้ฟานแล้วหันไปรับรายการอาหารของอี้ชิง ซึ่งอี้ชิงกำลังจะส่ายหน้าปฏิเสธ แต่อี้ฟานก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
"ของคุณผู้หญิงขอเป็นชุดกุ้งเทมปุระครับ"
"พี่อี้ฟาน..."
"ของโปรดอี้ชิงเลยนะ" อี้ฟานยิ้มให้อี้ชิงอย่างเอาใจ
"..."
"ตามนี้ละครับ" อี้ฟานหันไปพูดกับบริกร
"เดี๋ยวค่ะ ฉันขอเป็นราเม็งแทน"
"แต่อี้ชิงชอบกุ้งเท็มปุระไม่ใช่เหรอคะ"
"ความชอบของคนเรามันเปลี่ยนกันได้ค่ะ"
อี้ฟานพยายามไม่ตีความสายตาของอี้ชิงที่ดูเหมือนต้องการจะสื่ออะไรออกมา
"ของที่มันไม่ใช่ สุดท้ายต่อให้ดันทุรังเท่าไรมันก็ไม่ใช่นะคะ"
อี้ฟานนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดของอี้ชิงที่ดูมีนัยมากกว่าแค่การสั่งอาหาร
"ขอชาสองที่คะ" อี้ชิงพูดกับบริกรที่รับคำแล้วเดินออกไป อี้ชิงหันมามองอี้ฟานที่มองเธออยู่ด้วยสายตาอ่านยาก
"จริงของอี้ชิงนะ"
"..."
"ต่อให้หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไป แต่ก็มีบางสิ่งเหมือนกันที่จะพยายามจะเปลี่ยนเท่าไร สุดท้ายก็เปลี่ยนไม่ได้อยู่ดี"
"..."
"บางสิ่งที่ว่า อี้ชิงไม่ต้องมองหาไกลเลย อยู่แค่ตรงหน้าอี้ชิงเท่านั้นเอง"
อี้ชิงหันหน้าหนีสายตาอ่อนโยนของอี้ฟาน คำพูดของเขาทำให้ตาเธอร้อนผ่าว น้ำตารื้นขึ้นมาที่ขอบตา เธอไม่โทษเขาที่ทำให้เธอร้องไห้ เขาไม่รู้ เขาไม่ผิด ถึงแม้ว่าอี้ฟานกำลังทำให้บางสิ่งพังทลายลงก็ตาม
อี้ฟานไม่รู้ และอี้ชิงก็ไม่คิดจะบอก
ความหวังดีของเธอ เขาไม่จำเป็นต้องรู้
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารสภาพอึมครึม เมื่ออาหารมาส่งที่โต๊ะแล้ว อี้ชิงก็ก้มหน้าก้มตากินไม่ขึ้นมามองอี้ฟานเลย
“อี้ชิง...” อี้ฟานพยายามชวนอี้ชิงคุย แต่อี้ชิงก็ทำเป็นไม่สนใจ
“อี้ชิงคะ” อี้ฟานเรียกเสียงอ่อย อี้ชิงถอนหายใจ แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นมามองอี้ฟาน
“คะ”
“คือ...คือทุนของอี้ชิงมีเบี้ยเลี้ยงค่าอยู่ค่ากินด้วยหรือเปล่า”
“ก็มีค่ะ แต่ก็ไม่มาก”
“แล้วอี้ชิง...”
“ฉันทำงานพิเศษค่ะ แล้วก็กินน้อยใช้น้อย มันก็พอจะอยู่ได้”
“พี่ว่า...”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณ แต่ฉันไม่ขอรับอะไรทั้งนั้น”
“โธ่ พี่ยังไม่ทันพูดอะไรเลย”
“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันอยู่เองได้จริงๆ”
“เฮ้อ”
“...”
“พี่ขัดใจอะไรเธอไม่ได้จริงๆ” อี้ชิงยิ้มรับบางๆ
“แต่ถ้าลำบากอะไร บอกพี่นะ”
“ฉันไม่อยากรบกวน”
อี้ฟานสบสายตากับอี้ชิงที่ตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาพยายามเย็นชาใส่เขาตลอด อาจจะคิดไปเอง แต่อี้ฟานก็คิดว่าความเย็นชาที่เขาเห็น มันไม่ได้มาจากความรู้สึกจริงๆของอี้ชิง 4ปีที่ผ่านมาพวกเขาทั้งคู่ต่างก็โตขึ้น มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มันคงจะไม่แปลกอะไรที่พวกเขาจะลืมเรื่องเก่าๆ แล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่
อี้ฟานไม่ใช่คนโลภมาก แค่ให้ได้ดูแลอี้ชิงบ้าง ในฐานะอะไรก็ไม่สำคัญ
“อี้ชิงพี่ขออะไรสักอย่างได้มั้ย”
“...”
“พี่อยากให้เรากลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม”
“...”
“ให้พี่ได้ดูแลเธอในฐานะพี่ชายบ้างได้มั้ย”
“...”
อี้ฟานสังเกตเห็นว่าอี้ชิงมีสีหน้าลังเลใจ และเหมือนมีท่าทีจะปฏิเสธ
“อย่าปฏิเสธเลย พี่สัญญานะ ว่าพี่จะเป็นพี่ชายที่ดี”
“...”
“นะ อี้ชิง”
อี้ชิงมองเข้าไปในดวงตาที่กำลังอ้อนวอนของอี้ฟาน ซึ่งมันทำให้เธออดหวั่นไหวไปกับความอ่อนโยนของอี้ฟานไม่ได้
“ถ้าอี้ชิงลำบาก ก็แบ่งมันมาให้พี่บ้างเถอะนะ”
อี้ฟานเอื้อมมือมากุมมือของอี้ชิงอย่างนุ่มนวล
“รับความห่วงใยของพี่ชายคนนี้ไปบ้างนะครับ”
อี้ชิงมองมืออี้ฟานที่กุมมือเธออยู่ แม้ว่าอยากจะปฏิเสธแค่ไหน แต่เธอก็ยังคงรู้สึกปลอดภัย มั่นคงทุกครั้งเวลาที่อี้ฟานจับมือเธอ มันทำให้เธอนึกถึงความสุขในวันวาน
“พี่อี้ฟาน”
“...” อี้ฟานรู้สึกเกร็งไปทั้งร่างกาย กังวลกับคำตอบของอี้ชิง
“…พี่ขอเกินหนึ่งอย่าง”
พอได้ยินอี้ชิงพูด อี้ฟานก็ยิ้มออก
“พี่ขออย่างเดียวต่างหาก แค่มีรายละเอียดเยอะหน่อยเท่านั้นเอง”
“ขี้โกง...”
“เรียกว่า มีไหวพริบต่างหาก”
ทั้งอี้ชิงและอี้ฟานต่างก็ยิ้มให้กับบทสนทนาที่คุ้นเคย เหมือนเมื่อสมัยก่อนตอนที่พวกเขาเจอกันใหม่ๆ
“พี่ไม่โกรธฉันหรือคะ”
“เวลาช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น” อี้ฟานพูดด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
แววตาอ่อนโยนของอี้ฟานทำให้อี้ชิงหวั่นไหว สมองของเธอสั่งให้ปฏิเสธ แต่ความอบอุ่นที่อี้ฟานหยิบยื่นให้เธอ ทำให้เธอโหยหา ความจริงใจของเขาทำให้เธอลืมความตั้งใจ รอยยิ้มของเขาทำให้เธออยากจะคว้าโอกาสนี้เอาไว้
ถ้าจะโทษ ก็คงต้องโทษที่เธออยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานเกินไป
“...ก็ ก็ได้ค่ะ...แต่ฉันอาจจะไม่ใช่น้องที่ดีนักนะคะ”
อี้ฟานยิ้มกว้างเมื่อได้คำตอบที่รอคอย
“ถ้าอี้ดื้อ พี่จะตีด้วยไม้เรียว”
“ยุคสมัยไหนกันแล้ว”
“ก็ไม่รู้สินะ” อี้ชิงทำหน้าเอือมเล็กๆใส่อี้ฟาน
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ยิ้มให้กับมิตรภาพครั้งใหม่ ไม่ว่าในฐานะอะไร แค่อยากให้อีกฝ่ายมีรอยยิ้ม และตัวเองพอจะมีที่ยืนอยู่ข้างๆอีกคนบ้างก็พอ
บรรยากาศดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างอี้ชิงกับอี้ฟาน ทำให้ทั้งสองหลงลืมหน้าที่ และภาระของตัวเอง ตอนนี้มีเพียงความสุขของอีกฝ่ายเท่านั้นที่เป็นสิ่งสำคัญ
หลังจากมื้อค่ำ อี้ฟานก็ขับรถมาส่งอี้ชิงที่หอพักของเธอ อี้ฟานมองสำรวจสภาพหอพักของอี้ชิง แล้วก็อดกังวลไม่ได้เพราะมันดูไม่ค่อยปลอดภัยเลย อี้ชิงก็เป็นผู้หญิงคนเดียว ถ้าเกิดมีขโมยขโจรจะทำยังไง
อี้ชิงก็เห็นความวิตกของอี้ฟานตอนที่มองไปยังหอพักของเธอเหมือนกัน เธอจึงพูดขัดอี้ฟาน ก่อนที่แผนการมหัศจรรย์พันลึกจะก่อเป็นรูปร่าง
“ฉันจะไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นหรอกนะคะ”
“เฮ้อ อี้ก็รู้ทันพี่ตลอด”
“ไม่จริงหรอกค่ะ วันนี้ฉันโดนพี่หลอกไปตั้งหลายครั้ง”
“พี่ไม่ได้โกหกอี้เลยนะ พี่ออกจะเป็นคนซื่อๆ” อี้ฟานยิ้มทะเล้น ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่คนเห็นอดจะหมั่นไส้ไม่ได้
“ค่ะ เป็นเรื่องที่น่าเชื่อมากเลยละ” อี้ชิงประชดเสียงสูง อี้ฟานก็หัวเราะน้อยๆรับคำประชดเล็กๆนั้น
“อี้ชิง”
“คะ”
“พี่ขออะไรสักอย่างสิ”
“วันนี้ขอหลายอย่างแล้วนะคะ”
“อย่างสุดท้ายของวันนี้แล้ว”
“แปลว่าวันหน้ายังมีอีกใช่มั้ยคะ” อี้ฟานขำกับท่าทางระแวงของอี้ชิง
“ฉลาดขึ้นนะเรา”
“หลอกด่าว่าเมื่อก่อนโง่หรอ”
“พี่เปล่านะ”
อี้ฟานยิ้มกว้างเมื่อเห็นอี้ชิงดูหงุดหงิด เป็นสัญญาณที่ดีว่าอี้ชิงกำลังปิดกั้นเขาน้อยลง อี้ชิงเวลาอยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคยก็จะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา ตามแบบผู้ดีในสังคมชั้นสูงที่เต็มไปด้วยการใส่หน้ากากเข้าหากัน แต่ถ้าอยู่กับคนกันเองก็จะแสดงความรู้สึกจริงๆออกมา
“อี้ชิงเวลาคุยกับพี่ แทนตัวเองว่าอี้เหมือนเมื่อก่อนได้มั้ย แทนตัวเองว่าฉันมันดูห่างเหินยังไงไม่รู้”
“...”
“นะ” อี้ฟานยิ้มอ้อนๆแบบที่คิดว่าอี้ชิงจะใจอ่อน
“...ก็ได้ค่ะ” อี้ชิงยอมตกลงเพราะเห็นแก่คนแก่หรอก กลัวจะยิ้มค้างนานไปแล้วเงิงจะแห้งเสียก่อน
“ดีมากครับเด็กน้อย”
“อี้ไม่เด็กแล้วนะ”
“เด็กกว่าพี่อยู่ดี รอให้วันไหนอี้อายุมากกว่าพี่ก่อนเถอะ พี่ถึงจะมองว่าเธอน่ะไม่เด็ก”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น อี้ก็แก่นะสิ"
อี้ฟานหยิกจมูกคนช่างแซะเบาๆ
“พี่แก่กว่าเธอแค่ปีเดียวเอง”
อี้ฟานลูบหัวอี้ชิง แล้วค่อยๆเลื่อนมือมาทัดปอยผมของอี้ชิงอย่างเบามือ
“ขึ้นห้องดีๆละ”
“ใกล้แค่นี้เอง” อี้ชิงยิ้ม
อี้ชิงเปิดประตูรถแล้วหยิบของที่อี้ฟานซื้อให้เธอเดินขึ้นห้องไปอย่างพะรุงพะรัง อี้ฟานมองจนอี้ชิงเดินลับตา แล้วจึงเข้าเกียร์เตรียมออกรถ แต่เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นก่อน อี้ฟานหยิบมือถือขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสาย
“ว่ายังไงครับ คยอง”
(ดาวม.6แล้ว ให้เวลาดาวหน่อยนะ มาอัพแน่ๆ รอสักนินะดาวทุกคน)
talk
100%
ครบแล้ววว มาก่อนเวลาด้วย
คยองนี่คือใครนะ อิอิ
อยากแสดงความคิดเห็น อยากติชมอะไร คอมเม้นต์ได้เลยจ้าาา
20%
ไม่ได้ตั้งใจจะมาอัพเลยยย(บังเอิญมีคนทวง) เอาเป็นว่ากลับจากอุดร เด๋วดาวมาต่อให้ครบ50%นะ
50%
มาแล้วววว หน่วงช้ะ? น่าาา อีกที่เหลือจะมี....ถถถถถ
มาอัพ100เมื่อไรนั้น ดาวก็ยังบ่ฮู้เหมือนกัน น่าจะต้นสิงหา สงสารดาวเถอะนะ ดาวสอบกลางภาคเยอะมากเลย
80%
เห็นไหม ไม่หน่วง น่าร้าาาาาากกกก 55555
(ขอบคุณ บ.ก.)
100% ไปเดือนหน้านะ บาาายยยย
#12 --- รัก...ไม่รัก...รัก...หรือว่าไม่รัก อีกไม่นานก็รู้แล้ว คิคิ
#13 --- อีกนิดก็จะคลี่คลายปมแล้วจ้า(ก่อนที่จะมีปมใหม่เข้ามา)
#14 --- อย่างอลอี้ชิงเลยนะ นางมีเหตุผล
#15 --- ใช่มั้ยใช่ อีกสองตอนเด๋วก็รู้ อ่ะคริๆ ...ขอบคุณจริงๆที่เธอยังรักไม่เคยเปลี่ยน... ไม่ได้ใบ้นะเนี้ย5555
#16 --- ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ แต่ดูจากการเขียนแล้ว ดูเหมือนดาวจะแก่กว่าดาวนะ (???5555)
#17 --- ง่ะ Nc อารายยยย //งานม้าต้องมา
#18 --- เป็นสไตล์ไงจ้ะ //งานม้าต้องมา
#19 --- อ่านต่อสิจ้ะ อิอิ
#20 --- เจ้าคะ คุณดาว เห็นไหมดาวมาแล้วนะเจ้าค่ะ
#21 --- แก่กว่าแน่ๆ 5555 พี่ฟานกริ้มเบาๆ หุหุ
#22 --- เฮียแค่หยอกเบาๆ พอน่ารักจ้า
#23 --- ฮืออออ ขอโทษค่ะ//ก้มหัวร้อยครั้ง
#24 --- ครบร้อย ก็ไม่ได้แปลว่าอี้จะมีความสุขนะจ้ะ //อะไร ไม่รู้ๆ
#25 --- ที่ดาวบอก 'อย่าคิดแทน' ดาวอ่านดาวก็จุกเหมือนกัน
#26 --- แหะๆ ดราม่าเบาๆ เบาจริงๆ
#27 --- รู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย เฮียนี่ผชในอุดมคติเลย
#28 --- มาต่อแล้วจ้า อี้มีเหตุผลจริงๆนะ
#29 --- อ่าาา อี้มีเหตุผลนะ ตอนหน้าๆ
#30 --- อ่ะจ้ะ น่ารักชิมิ น่ารักอีกทีตอน4นู้นเลย
#31 --- กร้าาากกก ภาระ และ หน้าที่ 55555 (เขียนเอง ก็รู้สึกตลกเอง)
#32 --- ชิมิ หล่อ รวย นิสัยดี หาให้ได้แบบนี้ไม่มีอีกแล้ว
ความคิดเห็น