คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I
4 ปีต่อมา
ตั้งแต่วันที่อี้ชิงขอยุติทุกความสัมพันธ์กับอี้ฟานหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตอี้ชิงก็เปลี่ยนไปด้วย
อี้ชิงย้ายจากประเทศจีนมาเรียนต่อม.ปลายที่ประเทศเกาหลีใต้ จากที่เคยใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในบ้านหลังใหญ่ พอมาต่างบ้านต่างเมืองอี้ชิงก็จำเป็นต้องอาศัยแค่ในหอพักเล็กๆ สมัยก่อนเคยมีแต่คนคอยประคบประงม พอมาอยู่คนเดียวอี้ชิงก็ต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้เป็น จากเด็กน้อยที่เคยสดใสร่าเริง อี้ชิงในวันนี้กลับดูสุขุมและเคร่งเครียดกว่าคนรุ่นเดียวกัน
ไม่ได้อยากที่จะเป็น แต่จำเป็นจะต้องเป็น ชีวิตของ 'คุณหนูอี้ชิง' ไม่มีอีกแล้ว มีแต่ 'อี้ชิง' ที่ต้องดิ้นรนในทุกวันๆเพื่อวันพรุ่งนี้
ทุกวันหลังเลิกเรียนถ้าไม่ได้มีงานพาสไทม์ที่ไหน อี้ชิงก็จะเดินจากโรงเรียนกลับบหอ เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย ระยะทางไม่ไกลมากอี้ชิงก็ถือว่าเป็นการออกกำลังกายไปในตัว
วันนี้ก็เช่นกันที่อี้ชิงไม่มีงานที่ต้องไปทำตอนเย็น สภาพอากาศตอนเย็นสดชื่นเพราะฝนเพิ่งหยุดตก ทำให้อี้ชิงเลือกที่จะเดินทอดน่องรับลมเย็นสบายไปเรื่อยๆ ดีกว่ากลับไปอุดอู้อยู่ที่ห้อง
ระหว่างทางเดินกลับหอ อี้ชิงเดินอยู่บนฟุตบาท ข้างๆเป็นถนนที่มีแอ่งน้ำอยู่เป็นหย่อมๆ ถ้าขับรถในอัตราเร็วปกติน้ำก็คงกระเด็นขึ้นฟุตบาทไม่มาก แต่ถ้ารถที่ขับผ่านวิ่งเร็ว...
ฟิ้ววววว!
ซ่า!!!
รถสปอร์ตคันหนึ่งวิ่งผ่านอี้ชิงด้วยอัตราเร็วสูง ทำให้น้ำที่เป็นแอ่งอยู่กับพื้นสาดใส่อี้ชิงเต็มๆ ไม่ใช่แค่กระเซ็นแต่เรียกว่าอาบทั้งตัวเลย รถสปอร์ตคันเจ้าปัญหายังที่มีสำนึกที่ดีอยู่บ้างถอยหลังลงมาดูคู่กรณีที่ยืนเปียกโชกไม่ไปไหน
"ขอโทษนะครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า"
อี้ชิงเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกของคนเจ้าของรถ บุคคลที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้อี้ชิงจ้องค้างด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา
เช่นเดียวกับเจ้าของรถที่มองอี้ชิงด้วยตกใจไม่ต่างกัน
"อี้ชิง..." อี้ฟานกะพริบตาพยายามปรับโฟกัสภาพใหม่ ให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอตัวนะคะ" อี้ชิงหลบสายตาอี้ฟานและรีบเดินผ่านอี้ฟานไป
"เดี๋ยว" อี้ฟานรั้งแขนอี้ชิงไว้ได้ทัน "ให้พี่พาเธอไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะ"
อี้ชิงไม่ได้ทำตามอย่างที่อี้ฟานพูด เธอพยายามจะเดินหนีอี้ฟาน พร้อมบอกตัวเองว่าได้ตัดสินใจไปตั้งแต่4ปีก่อนแล้ว ในเมื่อตัดสินใจว่า 'ไม่' ก็ต้อง 'ไม่' ให้ได้ตลอดไป
แต่ความคิดใครก็ความคิดของคนนั้น อีกคนอยากจะหนี แต่อีกคนอยากจะตาม สมองสั่งให้ปล่อยเขาไป แต่ความรู้สึกลึกๆสั่งให้อี้ฟานรั้งอีกฝ่ายไว้
"ไปกับพี่เถอะนะอี้ชิง ได้โปรด" อี้ฟานอ้อมมาดักข้างหน้า เขามองอี้ชิงด้วยสายตาอ้อนวอน
เมื่ออี้ชิงได้สบตากับอี้ฟานอีกครั้ง มันทำให้เธอนึกถึงวันวานที่อบอวลไปด้วยความนุ่มนวล ภาพอดีตแสนอบอุ่นที่ถูกล็อคอยู่ในลิ้นชักก็ทะลักสู่ความคิดของอี้ชิง ภาพที่ฟุ้งอยู่ในหัวมีมากมายจนสมองอี้ชิงประมวลผลไม่ทัน เธอยืนนิ่งค้าง ปล่อยให้อี้ฟานพาขึ้นรถโดยไม่ขัดขืน
อี้ฟานพาอี้ชิงมาที่คอนโดส่วนตัวของเขาที่หนึ่ง หลังจากพยายามเรียกสติคืนมาระหว่างทาง พอเมื่ออี้ฟานเปิดประตูรถให้อี้ชิงลง เธอจึงนั่งนิ่งไม่ยอมลง
"ลงมาเถอะ" อี้ฟานพูดกับอี้ชิงที่นั่งอยู่ในรถ แต่อี้ชิงก็ส่ายหน้า
"อย่าดื้อเป็นเด็กๆไปเลยน่า"
"ฉันโตแล้ว" อี้ชิงไม่ใช่เด็กน้อยคนก่อนอีกแล้ว
"ยังไงพี่ก็โตกว่าอยู่ดี" อี้ฟานตัดสินใจช้อนตัวอี้ชิงขึ้นอุ้ม เพราะเห็นว่าอย่างไงอี้ชิงก็คงไม่ยอมลงมาดีๆ
"ปล่อยนะ!" อี้ชิงดิ้นขลุกขลัก แต่อี้ฟานแข็งแรงกว่าที่เธอคิดมาก เขาอุ้มเธอมาถึงลิฟต์จนเขามาในลิฟต์เรียบร้อยอี้ฟานถึงยอมปล่อยเธอลง
"ฉันจะกลับบ้าน"
"จะไปทั้งตัวเหม็นๆอย่างนี้หรอ ไม่ไหวนะ" อี้ฟานยู่หน้าแกล้งเหมือนเหม็นกลิ่นน้ำโคลนที่ติดอยู่บนตัวอี้ชิง
"...เพราะใครล่ะ" อี้ชิงพึมพำเสียงเบา
"ไปอาบน้ำเถอะน่า" อี้ฟานดันหลังอี้ชิงเข้าไปในคอนโด
"ฉันไม่อาบ ฉัน ฉัน... ยังไงก็ไม่มีชุดใหม่เปลี่ยนอยู่แล้ว" อี้ชิงพยายามเดินหลบผ่านอี้ฟานที่ขวางประตูหน้าห้อง
"พี่น่าจะมีชุดผู้หญิงอยู่ชุดหนึ่ง รออยู่ตรงนี้นะ" พูดเสร็จอี้ฟานก็พลุบเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง แล้วหยิบเดรสเรียบๆตัวหนึ่งมาให้อี้ชิง พออี้ชิงเห็นก็เลิกคิ้วเป็นคำถาม
"พี่ซื้อฝากคนรู้จักน่ะ แต่อี้ชิงใส่ไปเลย เดี๋ยวพี่ค่อยไปซื้อใหม่"
"ไม่ต้อง..."
"ไปอาบน้ำได้แล้ว" อี้ฟานไม่รอให้อี้ชิงพูดจบก็ดันอี้ชิงเข้าไปในห้องน้ำ
"ครับ ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมติดธุระจริงๆไว้โอกาสหน้านะครับ ครับ สวัสดีครับ"
อี้ฟานวางสายลูกค้ารายหนึ่งที่ตอนแรกนัดคุยงานกันเย็นนี้ แต่เขาก็มาเจออี้ชิงสักก่อน อี้ฟานแม้จะเป็นเพียงแค่เด็กม.ปลายปีสุดท้ายแต่อี้ฟานก็เริ่มทำงานของตระกูลไปด้วย แม้ว่ายังไม่ได้ทำอย่างเต็มตัวแต่งานที่เขาได้รับก็ค่อนข้างเป็นงานสำคัญในบริษัท
อี้ฟานมองไปยังประตูห้องน้ำที่มีอีกคนใช้งานอยู่ ภาพเหตุการณ์เหมือน4ปีก่อนปรากฏขึ้นในความคิด หลายปีผ่านไปหลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนไปด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนเดิมคือความห่วงใยของเขาที่มีให้อี้ชิง บุคคลผู้เป็นคนที่ทำให้เขารู้จักรักครั้งแรกและฝากบาดแผลในใจที่เจ็บที่สุดเท่าที่ผ่านมาในชีวิต
ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาอี้ฟานแทบไม่เคยได้ยินข่าวคราวของอี้ชิงเลย ตั้งแต่ที่พ่อของอี้ชิงถอนหุ้นออกจากบริษัทตระกูลอู๋อย่างไม่รู้สาเหตุ ครอบครัวของเขาก็ไม่ติดต่อกับครอบครัวอี้ชิงอีกเลย แม้ว่าอี้ฟานอยากสืบข่าวของอี้ชิงมากขนาดไหนแต่เพราะกลัวว่าจะเป็นการบุกรุกความเป็นส่วนตัวของอี้ชิง เขาจึงทำได้แค่หักห้ามใจ
อาจจะดูเป็นคนที่เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ แต่อี้ฟานก็ดีใจที่ได้เจออี้ชิงอีกครั้ง ได้คุยกับเธอแม้ว่าจะห่างเหินเหลือเกิน ได้สบตาคู่ที่เขาเคยหลงทางอยู่ในนั้น จมูกโด่งที่น่าหยิก ริมฝีปากอิ่มที่เวลายิ้มแล้วโลกสดใสขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่ใช่ว่าอี้ฟานลืมบาดแผลในใจ แต่เขาก็พร้อมที่จะมองข้ามมันไป
อี้ฟานอภัยให้หมดแล้ว สิ่งที่ยังอยู่ในใจมีเพียงความหวังดีที่ให้อี้ชิงจากใจจริงๆ
อี้ชิงจับลูกบิดประตูห้องน้ำค้างไว้ แล้วหลับตาตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูเดินไปยังอีกห้องที่อี้ฟานอยู่ เมื่ออี้ชิงเดินเขาไปในห้องก็เห็นอี้ฟานนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานกำลังตั้งใจอ่านเอกสารของงานที่บริษัท พออี้ฟานได้ยินเสียงอี้ชิงก็เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วยิ้มให้
"อาบเสร็จแล้วหรอ ไวจัง"
"..."
"อี้ชิงหิวรึเปล่า เราไปกินข้าวกันดีไหม"
"...เดี๋ยวฉันจะซักชุดที่ยืมแล้วส่งไปรษณีย์กลับมาที่ห้องนี้นะคะ"
"ไม่อยากจะเจอพี่ขนาดนั้นเลยหรอ"
"...ค่ะ"
สายตาว่างเปล่าที่อี้ชิงใช้มองอี้ฟานทำให้อี้ฟานอดรู้สึกโหวงๆไม่ได้ คงไม่เหลืออยู่เลยใช่มั้ยความทรงจำที่มีร่วมกัน แต่เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าอยากจะเริ่มใหม่ แค่โดนเมินคนอย่างอี้ฟานไม่ยอมถอยหรอก
"ชุดไม่ต้องคืนพี่หรอก อะไรที่พี่ให้อี้ไปแล้ว พี่ให้เลยไม่เอาคืน" อี้ฟานยิ้มให้อี้ชิงอย่างจริงใจ
"ว่าแต่อี้ชิงมาอยูที่นี้นานหรือยัง" อี้ฟานพยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้ผ่อนคลาย แต่อี้ชิงก็ยืนนิ่งไม่ตอบคำถาม
"นั่งเถอะคะ ยืนนานๆเดี๋ยวเหมื่อยนะ" อี้ฟานผายมือเชื้อเชิญไปที่เก้าอี้ อี้ชิงเม้มปากแน่น กลอกตาไปมาอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็นั่งลง
"อี้ชิงมาอยู่ที่เกาหลีนานหรือยัง"
"ตั้งแต่ม.ปลายปีแรกคะ"
"ทำไมไม่เรียนต่อที่จีนละค่ะ"
"ฉันได้ทุนที่เกาหลีก็เลยย้ายมาอยู่ที่นี้"
"อืม แล้วอี้ชิงบ้านอยู่แถวไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ฉันอยู่หอพักคะ"
"หอพัก?...คุณอาท่านอนุญาตเหรอ" พออี้ฟานถามถึงคุณพ่อของอี้ชิง อี้ชิงนั่งนิ่งไปครู่ ก่อนจะตอบเสียงค่อย
"คุณพ่อเสียแล้วคะ"
"..."
"..."
"พี่เสียใจด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรคะ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว"
"แล้วคุณน้าท่านเป็นอย่างไงบ้าง สบายดีรึเปล่า"
"คุณแม่ก็คงสบายดีคะ ท่านตามไปอยู่กับคุณพ่อแล้ว"
อี้ฟานอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เขาสับสนมาก ทำไมเขาถึงไม่ได้ยินข่าวนี้เลย ทั้งที่ตระกูลจางเป็นตระกูลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ทำไมคนตระกูลตายถึงไม่มีข่าวงานศพออกมาเลย
"ทำไมตระกูลจาง..."
"ไม่ต้องสงสัยหรอกคะ ตระกูลจางเลิกนับครอบครัวฉันเป็นคนในตระกูลไปนานแล้ว"
แววตาอี้ชิงยังดูเรียบเฉย แต่อี้ฟานก็อดกังวลไม่ได้ เด็กสาวตัวคนเดียวจะรับมือปัญหาใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไง ในวันนั้นอี้ชิงจะเจ็บปวดขนาดไหน เขาน่าจะอยู่ตรงนั้นค่อยพยุงน้องไว้ ถ้าเขาสนใจหาข่าวคราวของอี้ชิงมากกว่านี้ เขาคงช่วยอะไรได้บ้าง
"อี้โอเครึเปล่า ลำบากอะไรรึเปล่า มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย"
"ไม่เป็นไรคะ"
"อย่าปฎิเสธพี่เลย"
"..."
"รับความหวังดีของพี่ไปบ้างเถอะนะ"
อี้นั่งนิ่งไป ความใจดีของอี้ฟานทำให้เธอหวั่นไหว ทั้งที่เธอร้ายกาจกับเขาตั้งขนาดนั้น แต่อี้ฟานก็ยังเป็นห่วงเธอ อี้ชิงเตือนตัวเอง พยายามนึกถึงความตั้งใจเดิมของเธอ บอกตัวเองว่าที่ทำไป ทำไปทำไม บอกตัวเองว่าจากมาเพื่ออะไร เตือนตัวเองว่าความรักของเธออยู่ที่ตรงไหน
ท่องไว้ว่าเขาเป็นใคร แล้วเธอเป็นแค่อะไร
ความรักไม่จำเป็นต้องได้ครอบครอง
Talk
100%
มาแล้วววววว
หน่วงสินะ เอาน่า ตอนหน้าจะมีงุงิบ้างอะไรบ้าง รอหน่อยละกันนะ
งงตรงไหนบอกได้ เดี๋ยวตอบ
#FICRILASCIO
5%
Oops! เกิดอะไรขึ้นนะ
ป.ล. อัตราเร็วนะ ไม่ใช่ความเร็ว //อะไรเอ่ย เด็กวิทย์
10%
มาอัพแล้ว ทีละนิด ทีละนิดนะ
30%
-อัพทีประมาณกระปริบกระปรอย กระปริบกระปรอยๆ ปรอย-
ก็นะ ทำใจซะเถอะ ดาวอยู่ม.6แล้ว สงสารดาวเถอะ
#1 --- ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ เม้นแรกของดาว รักมากนะจุ้บๆๆ อ้อ 14ไม่เด็กแล้วนะดาว แถวบ้านดาว14บางคนมีแฟน มีลูกแล้วนะเออ =*=
#2 --- ดาวเก็ทมุขของดาวใช่มั้ย ปล.งานหน้าม้าต้องมา 55555
#3 --- อ่ะฮริๆๆ บอกก่อนก็ไม่สนุกสิดาว แต่ดาวไม่ต้องห่วงนะ ดาวไม่พาโด้มาเป็นแค่เอ็กตร้าหรอก โฮะๆๆๆ
#4 --- อุ๊ต๊ะ งานวิเคราะห์มาเต็มจุง ส่วนจริงไม่จริงดาวรู้แต่ดาวไม่บอก ฮิๆ มาม่าไหม...ไม่นะดาวกินไวไว 5555 //วิ่งหลบเกือก
#5 --- ดาวน่ากลัวอ่ะ วิเคราะห์ซะ... หุหุหุ
#6 --- งง! งงหรอ ฮือออ ดาวขอโทษ บอกดาวว่างงตรงไหน เดี๋ยวดาวอธิบาย
#7 --- คัมซามิดาาา ชอบก็อ่าน ชอบก็เม้น ดาวรักดาวน้าาา
#8 --- โฮะๆ เฉลยตอนหน้าจ้า
#9 --- เนาะ เราก็ส่งสาร //เอ๊ะ! เอ็งเป็นคนแต่ง
#10 --- ขอบคุณมากคะ ซึ้งใจจริงๆ
#11 --- มาอัพแล้ววว สนุกมั้ยยังไง เม้นได้นะจ้ะ
ความคิดเห็น