คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
คิมมินซอกวิ่งกระหืดกระหอบมาที่หน้าตึกคณะ เนื่องจากลานที่เขาอยู่เมื่อสักครู่อยู่ไกลจากที่นี่มาก เขาวิ่งมาหยุดหอบอยู่ตรงข้างหลังกลุ่มนักศึกษากว่าร้อยคนที่นั่งรวมกันอยู่
“น้อง!!! คนที่เพิ่งมาอ่ะ เดินมานี่ มาหน้าแถวเลยครับ” มินซอกมองไปรอบๆ เมื่อมองเห็นว่าไม่มีใครนอกจากเขาที่ยืนอยู่ จึงต้องจำใจเดินออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
“อ้าว อีกคนนึงด้วยน่ะ น้องครับ น้องที่เพิ่งเดินมาอ่ะ รีบๆเดินครับ มาหน้าแถวนี่เลย” รุ่นพี่คนเดิมตะโกนใส่ไมค์ มินซอกหันไปมองตาม แล้วก็ต้องนิ่วหน้าอย่างขัดใจ
ให้ตายเหอะ!! เสี่ยวลู่หาน ไอ้ทอมบ้านั่นอีกแล้ว อะไรจะต้องมาเจอกันบ่อยขนาดนี้นะ
“โอ๊ะ! เปาหมิน” ลู่นหานอ้าปากกว้างแล้วพูดเสียงดัง เมื่อเห็นมินซอกที่หน้าแถว
“อ้าว รู้จักกันด้วยหรอ ดีเลย จริงๆพี่กะจะทำโทษแค่คนที่มาสายที่สุด แต่เพื่อนกันก็ต้องรับโทษด้วยกันเนอะ” รุ่นพี่พูดขึ้นอีกรอบ หึ้ย ไอ้ทอมบ้านี่สร้างแต่ปัญหาให้เขาอยู่เรื่อยเลย อารมณ์เสีย มินซอกคิดอย่างขัดใจ
“เปล่าฮะ ผมไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แถมยังเกลียดกันมากๆๆๆๆด้วยฮะ” มินซอกพูดแทรกขึ้นทันที ทำให้คนที่โดนบอกว่าเกลียดส่ายหัวเบาๆ รุ่นพี่ที่ได้ยินมินซอกพูดแบบนั้นก็หันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างหลัง ก่อนจะหันมา
“อ่ะๆ งั้นไปนั่งที่ก่อนไป ค่อยว่ากัน” มินซอกได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเดินอ้อมมานั่งที่ท้ายแถว
“ไงครับเปาหมิน” ลู่หานที่เดินตามมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆมินซอก ก่อนจะยักคิ้วกวนๆให้หนึ่งที
“ชื่อมินซอก”
“ชื่อลู่หาน”
“ไม่ได้ถาม! โอ๊ยนาย เลิกกวนประสาทฉันสักพักได้ป่ะ” มินซอกพูดแล้วเขยิบตัวหนี
“โอเคครับโอเค” ลู่หานยิ้มอย่างชอบใจเมื่อได้แกล้งกวนคนตรงหน้า ไม่รู้ทำไมว่าเวลาเขาเห็นสีหน้ายุ่งๆกับคิ้วที่ขมวดจนจะพันกันของคนข้างๆแล้วเขาก็รู้สึกมีความสุขพิลึก
มินซอกพ่นลมออกทางจมูกอย่างขัดใจ ก่อนจะหันไปแสร้งทำเป็นว่าตั้งใจฟังบรรยายเกี่ยวกับความเป็นมาของคณะ ทั้งๆที่สมองกำลังคิดหาคำตอบว่าทำไมหัวใจบ้านี่ต้องเต้นแรงด้วย.. สงสัยเกลียดใครมากแล้วหัวใจจะเต้นแรงล่ะมั้ง มินซอกหาข้อสรุปให้กับตัวเอง
“เอาล่ะครับ วันนี้มีแค่นี้ เริ่มจากวันพรุ่งนี้จะเป็นกิจกรรมรับน้อง ขอให้ทุกคนมาตามเวลานัดด้วย แล้วก็น้องสองคนที่มาสายเมื่อเช้า เดี๋ยวมาหาพี่ก่อน” สิ้นเสียงประกาศ เหล่านักศึกษาก็พากันแยกย้าย เหลือแค่มินซอกกับลู่หานที่เดินไปหารุ่นพี่
“แก ถ้าน้องเค้าไปค่ายด้วยกันแล้วเค้าต้องคบกันแน่เลยอ่ะ แบบรุ่นพี่เทเฮกับรุ่นพี่อึนฮยอกเมื่อปีก่อนอ่ะ โอ๊ยแก ฉันเขินอ่ะ” เสียงนักศึกษาสาวกลุ่มใหญ่นั่งเม้าท์กัน แต่ทั้งมินซอกและลู่หานก็ไม่ได้สนใจฟังเสียงพวกนั้น
“อ่ะ ชื่ออะไร แนะนำตัวซิ”
“คิมมินซอกฮะ”
“เสี่ยวลู่หานครับ”
“โอเค มินซอกกับลู่หาน ฟังผมนะ คณะเราเลือกคุณสองคนไปเป็นตัวแทนเข้าค่าย นี่รายละเอียด” รุ่นพี่ยื่นกระดาษเอสี่ให้พวกเขาคนละแผ่น ทั้งคู่รับมาแล้วไล่สายตาอ่านอย่างรวดเร็ว
“หา อะไรอ่ะ ไม่ไปได้มั้ยฮะ” มินซอกโวยวายขึ้นมาเป็นคนแรก ต่างกับลู่หานที่ยืนเฉยๆ สีหน้าไม่แสดงว่ารู้สึกอะไร
“ไม่ได้ครับ เราเลือกแล้ว พวกคุณได้รับสิทธิพิเศษไม่ต้องรับน้องเลยนะ หรือไม่อยากจะจบพร้อมเพื่อน ? ตามนี้ละกัน วันเสาร์นี้ให้มาที่ลานหน้ามหาลัยตอนหกโมงเช้า เอกสารรายละเอียดยืนยันจะถูกส่งไปที่บ้านเอง ผู้ปกครองไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเพราะอยู่ในข้อตกลงตอนสมัครเข้ามาทีนี่แล้ว โชคดีครับ แยกย้าย!” พูดจบรุ่นพี่ก็ค่อยๆทยอยออกไป ทิ้งมินซอกให้ยืนกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ ให้ตายเหอะ ค่ายบ้าอะไรเนี่ย กระชับความสัมพันธ์? กับไอ้ทอมบ้าเนี่ยอะนะ หึ้ย!!
“นี่นาย!! ไม่เดือดร้อนอะไรเลยหรอ” มินซอกชักสีหน้าอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าคนข้างๆไม่โวยวายอะไรสักคำ แถมยังยืนยิ้มบางๆเหมือนอยากไปซะเต็มประดา
“ไม่นี่..” ว่าแล้วก็ยักไหล่อย่างสบายๆแล้วเดินแยกออกมา ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจะไปค่ายอะไรนี่หรอกนะแล้วก็ไม่ได้พิศวาสมินซอกด้วย เพียงแค่เห็นสีหน้าขัดใจแล้วมันสนุกดีก็เท่านั้น
“แบคฮยอนเพื่อนรักกกกกกก” มินซอกทำเสียงออดอ้อนใส่ปลายสายขณะที่กำลังเดินเข้าบ้าน เขาตั้งใจจะมาขอให้แบคฮยอนไปค่ายนั่นเป็นเพื่อน เมื่อเขาปฏิเสธไม่ได้ อย่างน้อยๆถ้ามีแบคฮยอนไปเขาก็อุ่นใจ
( มีอะไรก็ว่ามาครับ อย่าทำเสียงแบบนั้น ขนลุก )
“คือมันแบบนี้เว้ย...” มินซอกเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ปลายสายฟังจนจบ
( อืม ละไงอ่ะ มึงก็ไปดิ )
“คือแบบ กูจะขอให้มึงไปเป็นตัวแทนคณะของมึงหน่อยอ่ะ แบบ..”
( พ่องอ่ะครับ! ไม่เอาด้วยหรอก ) แบคฮยอนแทรกมาโดยไม่รอให้เขาพูดจบ
“แบคฮยอนนี่~ มึงไม่รักกูแล้วหรอ นะๆๆๆๆๆๆ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย ได้อยู่กับลู่หานคนสวยของมึงด้วยไง ทำเพื่อกูแค่นี้เอง น้าๆๆๆๆๆ” มินซอกออดอ้อนเต็มที่
( เออๆๆ ก็ได้วะ แต่กูไม่รับปากนะสัด)
“กรี๊ดดดดด กูรักมึงที่สุดเลยอ่ะ เพื่อนใครเนี่ย”
( กูจะเลิกเป็นเพื่อนกับมึงแล้วแหละ มีแต่ปัญหามาตลอด แต่กูไม่แน่ใจนะเว้ย เท่าที่มึงบอกคือรุ่นพี่เขาต้องเป็นคนเลือก แล้วกูก็ไม่ได้ไม่ถูกกับใครด้วย )
“กูรู้ว่ามึงทำได้น่าแบค ตามนี้นะ ไม่ได้กูงอนนะ” มนซอกกดตัดสายก่อนจะเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปอาบน้ำ เอาเหอะ ผมเชื่อว่าแบคฮยอนทำได้อยู่แล้ว
-วันเสาร์-
วันนี้มาถึงเร็วกว่าที่คิด หลังจากที่ผมทนฟังแบคฮยอนบ่นมาตลอดทางตั้งแต่แวะเข้าไปรับมันที่บ้านว่ายากแค่ไหนกว่าจะมาค่ายวันนี้กับผมได้ ตอนนี้เราสองคนก็มาถึงมหาลัยตรงลานที่นัดหมายแล้ว ผมกับแบคฮยอนลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่คนละใบส่วนแบคฮยอนมีเป้สะพายหลังมาอีกหนึ่งเดินมารวมกับกลุ่มคนที่ยืนรวมๆกันอยู่
“อ้าว มาถึงกันพอดี งั้นส่งกระเป๋าให้คนขับรถไปเก็บนะ แล้วมาแนะนำตัวกันก่อน ค่อยออกเดินทาง” มินซอกยื่นกระเป๋าให้กับคนขับรถก่อนจะสังเกตคนที่มาด้วย ถ้าไม่นับพี่คนที่พูดอยู่แล้วนับรวมเขาก็สิบสองคนพอดี น่าแปลกที่มีแต่ผู้ชาย แต่ก็ดีแล้ว พวกผู้หญิงมักจะเรื่องมากเรื่องเยอะ เขาไม่ค่อยชอบนักหรอก
“มาแนะนำตัวกันนะ พี่ชื่อยงกุก จะเป็นแค่คนเดินทางไปส่งเฉยๆ อ่ะเราแนะนำตัวสิ” พี่ยงกุกหันไปบอกคนตัวสูงๆที่มีผมสีออกทองๆ กับตุ๊กตาอัลปาก้าในมือ
“ผมอู๋อี้ฟาน เรียกว่าคริสก็ได้” เขาพูดด้วยทาทีที่เหมือนกับจะคิดว่าตัวเองเท่
“จื่อเทา” คนที่ยืนถัดมาพูดสั้นๆ เขาดูไม่ค่อยยน่าคบยังไงก็ไม่รู้ ดูมีรังสีมืดมนแผ่ออกมาจากตัวเขา แถมยังเจาะหูซะหลายรู
“เราชื่อโดคยองซู เรียกว่าดีโอก็ได้นะ” คนตัวเล็กแต่ตาเหลือกถัดมาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มน่ารัก เขาดูไม่น่าจะไม่ถูกกับใครเลยนะ ดูเป็นมิตรดีออก
“โอ เซฮุนครับ แค่กๆๆ” ผู้ชายตัวสูงคนถัดมาพูดก่อนจะสำลักชานมไข่มุกที่ดูดอยู่เต็มปาก เขาก็หล่อนะ ติดที่หน้าดูนิ่งๆไปหน่อย
“คิมจุนมยอนฮะ” โอ๊ะ คนนี้ผมเคยได้ยินชื่อนะ เขาสอบเข้ามาที่นี่ด้วยอันดับต้นๆเลยแหละ หน้าตาเขาดูเหมือนพวกคุณหนูเลยแฮะ ขาวมากๆและดูฉลาด
“เราปาร์คชานยอล หวัดดีนะทุกคน” คนตัวสูงแจกยิ้มเอ๋อๆไปรอบๆ
“คนนี้แหละคู่กู” แบคฮยอนหันมากระซิบผมเบาๆ
“ไค” ผู้ชายที่ยืนพิงรถพูดสั้นๆด้วยสีหน้าง่วงๆ
“เหอะ ไม่มีมารยาทอย่างเคย” ผมแอบได้ยินเสียงคยองซูสบถเบาๆ
“คิมจงแดครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” คนถัดมาพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ เขาดูเหมือนคนไม่มีอะไรถ้ามองเผินๆ แต่ถ้าพิจารณาดีๆเขาดูมีเสน่ห์มากพอควรเลยล่ะ
“เลย์ครับ” คนถัดมาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะโค้งให้ทุกคน เขาดูสุภาพเกินไปรึเปล่านะ
“บยอนแบคฮยอนครับ” แบคฮยอนแนะนำตัวสั้นๆ แล้วก็ถึงตาผม
“คิมมินซอกฮะ..”
“เสี่ยวลู่หาน” ลู่หานพูดขึ้นทั้งๆที่ผมยังพูดไม่จบ ให้ตายเหอะ เชื่อเขาเลย
“โอเค ทำความรู้จักกันเข้าไว้นะ หลังจากวันนี้ต้องอยู่ด้วยกันอีกเยอะ อ่ะไปขึ้นรถกัน เราจะตรงไปที่แค้มป์ โกโก!” พี่ยงกุกพูดก่อนจะเดินนำไปที่รถตู้ มินซอกเลือกนั่งเบาะคู่แถวหน้าสุดกับแบคฮยอน ก่อนรถจะค่อยๆเคลื่อนตัว
“เอ้าทุกคน ตื่นๆๆๆๆๆ เรามาถึงกันแล้ว” มินซอกงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะค่อยๆก้าวลงจากรถเป็นคนแรกแล้วมองไปรอบๆ ที่นี่เหมือนจะเป็นรีสอร์ทในภูเขา อากาศเย็นๆกับวิวสวยๆทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นได้หน่อย อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากเหมือนตอนค่ายลูกเสือสมัยมัธยมน่ะนะ ทุกคนค่อยๆทยอยลงมาจากรถ ก่อนจะมีผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะทุกคน พี่ชื่อคิมแทยอนนะคะ จะเป็นคนดูแลน้องๆตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่นะคะ ส่วนคนอื่นๆเดี๋ยวจะมาแนะนำให้รู้จักหลังจากน้องๆพักผ่อนกันเสร็จ ที่นี่จะเป็นรีสอร์ท แยกพักกันเป็นคู่คู่ละหลังนะคะ” พี่แทยอนพูดจบก็เดินมาแจกกุญแจให้กับทุกคน แน่นอนว่าผมพักห้องเดียวกับไอ้ทอมบ้านั่น ถึงจะเตรียมใจมาแล้วก็เหอะ แต่ก็อดเซ็งไม่ได้อยู่ดี หลังที่พักเรียงกันตามนี้คือ
1.เซฮุนกับเลย์
2.ชานยอลกับแบคฮยอน
3.คริสกับจื่อเทา
4.ไคกับคยองซู
5.ลู่หานกับมินซอก
6.จงแดกับจุนมยอน
“ตามนี้นะคะ หลังจากน้องๆพักผ่อนกันเสร็จ บ่ายโมงตรงให้มาเจอกันที่โถงรวม แผนที่จะวางอยู่บนเตียงนะคะ เราจะมารับภารกิจแรกกันวันนี้เลย ขอให้มีความสุขกับที่นี่ เลิฟเวอร์แคมป์ยินดีต้อนรับค่ะ”
ความคิดเห็น