อ้อมใจปรารถนา (มี E-book แล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ คนที่ไม่คาดว่าจะเจอ

รถยุโรปคันสีดำเคลื่อนเข้ามาเทียบและจอดนิ่งตรงหน้าประตูรั้วไม้สีขาวซึ่งมีดอกแพงพวยฝรั่งสีสดปลูกเลาะอยู่เต็มสองฟากข้าง อาคารไม้สองชั้นทาสีเบจที่เห็นเป็นสิ่งแรกเมื่อสาดสายตาผ่านกระจกข้างซึ่งติดฟิล์มกรองแสงจนทึบเข้าไปทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ภายในรถทอดมองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วจึงเดินเข้ามาภายในบริเวณนั้นอย่างไม่รีรอ พลางมองหาอะไรบางอย่างแต่ก็หาไม่พบ

เขายืนอยู่ที่เดิมชั่วครู่ จนพนักงานสาวที่รู้สึกขัดอยู่ในใจว่าทำไมถึงต้องยืนขวางลูกค้าคนอื่นเช่นนี้ต้องชะโงกหน้ามาเอ่ย

“คุณลูกค้าเชิญนั่งก่อนค่ะ”

เธอผายมือไปที่โต๊ะไม้ทรงกลมที่ตั้งอยู่โดยรอบ นั่นทำให้คนที่มาใหม่กวาดตามองตาม เธอที่คงคิดไปเองว่าเขาคนนี้น่าจะยังตัดสินใจเลือกที่นั่งไม่ได้จึงเสนอ “โต๊ะตรงมุมก็ได้ค่ะดูเป็นส่วนตัวดี” เท่านั้น คนที่ไม่ได้มาเพื่อซื้อขนมไทยตามที่ทางร้านเสนอขายตั้งแต่แรกจึงรีบปฏิเสธทันควัน

“อ้อ ไม่ใช่ครับ” แล้วภควัตรก็ขยายความ “พอดีว่าผมมารับครูสอนภาษาที่ชื่อว่ามุกลิณญ์น่ะครับ”

เท่านั้น ชะเอมก็เข้าใจได้ในทันที เธอยิ้มแย้มแล้วจึงผายมือไปอีกทางพลางว่า “งั้นเชิญทางนี้ค่ะ”

ชะเอม พนักงานร้านขนมไทยบ้านคุณยายบุญเรือนเดินนำภควัตรทะลุรั้วที่กั้นระหว่างร้านกับตัวบ้านเข้าไปทางด้านหลัง ครั้นถึงแล้วเธอจึงหันมาว่า “น่าจะยังเรียนไม่เสร็จนะคะ รบกวนคุณนั่งรอก่อนเดี๋ยวเอมไปเอาน้ำมาให้ค่ะ”

อันที่จริงภควัตรไม่ได้อยากรบกวนเธอนัก หากแต่ยังไม่ทันที่จะห้ามเจ้าหล่อนก็เดินเข้าบ้านไปแล้วเขาที่ไม่ทันจะห้ามไว้ได้จึงต้องนิ่งไปเสีย

เสียงดังมาจากในครัวทำให้สาวเจ้าของบ้านซึ่งนั่งดูบุตรสาวของตนเรียนภาษาฝรั่งเศสกับหญิงสาวอีกคนที่ได้รับการแนะนำจากเพื่อนรุ่นน้องอยู่ห่าง ๆ ต้องรีบรุดเข้ามาดูด้วยเกรงจะเป็นเจ้าสโนว์ แมวขาวขนปุยที่เลี้ยงไว้จะมาวิ่งป่วนและทำข้าวของตกแตกเสียหาย

หากไม่ใช่...

เห็นชะเอมกำลังเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่อยู่ในตู้สูงระดับศีรษะ โรสิตาผู้ซึ่งควบด้วยตำแหน่งเจ้าของร้านที่ปลีกตัวมาดูลูกจึงเลิกคิ้วสูงด้วยความหลากใจ พลางถามลูกน้องของตน “อ้าวชะเอม ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ?”

“อ้อ...คุณ” ชะเอมไม่รู้ถึงสถานะระหว่างคนมาใหม่กับหญิงสาวที่กำลังนั่งสอนภาษาให้เด็กหญิงอลีนา บุตรสาววัยสี่ขวบของโรสิตาว่าเป็นอะไรกัน หล่อนจึงบุ้ยปากไปที่มุกลิณญ์ซึ่งยังไม่รู้ตัวว่ากำลังพาดพิงถึงแล้วว่า “เขาบอกว่าเขามาคอยรับคุณครูมุกลิณญ์น่ะค่ะ”

เท่านั้นโรสิตาก็พอจะเข้าใจได้ เธอจึงพยักหน้าให้แล้วว่า “งั้นชะเอมไปดูที่ร้านเถอะจ้ะ เดี๋ยวคุณคนนั้นพี่จัดการเอง”

“ค่ะ”

ชั่วครู่ โรสิตาถือถาดใส่น้ำกับของว่างสองสามอย่างเดินมาที่ศาลาทรงปั้นหยาที่ชะเอมบอกว่าภควัตรนั่งรออยู่ พลันเห็นอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าก้มตาแถมยังยกหนังสือเล่มใหญ่ปิดหน้าจนมิด เธอที่นึกขำอยู่ในทีจึงเดินเข้าไปใกล้แล้วค่อยทักขึ้นอย่างระมัดระวัง

“คุณคะ น้องอันนายังเรียนไม่เสร็จถ้าไงทานของว่างรอก่อนนะคะ”

เสียงนั้นทำให้คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ลดหนังสือลงแล้ววางไว้บนตัก ซึ่งดวงหน้าหล่อเหลาที่มองจากทางด้านข้างนั้นทำให้สาวเจ้าบ้านขมวดหัวคิ้วเล็กน้อยขณะที่ในใจก็ครุ่นคิด

ทำไมคุ้นหน้าขนาดนี้...

จนเมื่อชายคนนั้นหมุนตัวกลับมาทางตนโรสิตาก็ถึงกับนิ่ง อึ้งเป็นกิมกี่ไปในบัดดล

“คุณภีม!”

ใช่เขาจริง ๆ ด้วย...

แล้วเจ้าของดวงหน้าหล่อที่ก็อึ้งไม่ต่างจากเธอในตอนแรกก็ค่อยคลี่ยิ้มเล็กน้อย ครู่หนึ่งเมื่อได้สติภควัตรก็เผลอปากอุทานชื่อของเธอออกมาอย่างลืมตัว “โรส...” แล้วแววตาที่อ่อนละมุนในตอนแรกก็มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาแทนที่

“ใช่คุณจริง ๆ ด้วย” และเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ คนที่วางถาดแก้วลงบนพื้นโต๊ะก็รีบกรูถอยห่าง แต่ถึงอย่างนั้นภควัตรที่ไม่เคยได้รับคำอธิบายถึงสิ่งที่แม้จะเกิดขึ้นมานาน ทว่าก็กลับเหมือนเมื่อวานก็ยังคงเดินตามพลางเอ่ยปากถาม “คุณหายไปไหนมาครับโรส?”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

เมื่อโรสิตาบอกปัด ภควัตรก็เถียงกลับทันควันเช่นกัน โรสิตารู้...ภายใต้น้ำเสียงที่เว้าวอนคงมีความเคืองแคลงใจอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

“เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย!”

โรสิตาที่บัดนี้สีหน้าซีดเผือดทอดมองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แสนประหลาดอย่างบอกไม่ถูก เขาจะคุยกันเธอเรื่องอะไร คงไม่ใช่เรื่องเมื่อห้าปีก่อนนั่นหรอกนะ!