[SF]HanHyuk Station

ลำดับตอนที่ #1 : SF :: รักนะ..ไอเด็กหน้าหล่อ I

1

“แม่ฮะฮยอกกลับมาแล้ว”เสียงหวานตะโกนบอกเหมือนที่เคยทำประจำหลังกลับมาจากข้างนอกแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ที่ไม่มีเสียงของผู้เป็นแม่ตอบรับอย่างทุกครั้ง


ขาเรียวก้าวเดินไปห้องนั่งเล่นที่คาดว่าแม่น่าจะอยู่ในนั้น..แผ่นหลังกว้างที่เห็นกับเสียงบทสนทนาระหว่างแม่กับใครสักคนทำให้รู้สาเหตุที่แม่ไม่ตอบรับได้ในทันใด


…ที่แท้ก็มีแขกนี่เอง ผู้ชายซะด้วย เหวอ~กิ๊กใหม่คุณแม่รึเปล่านะไม่ได้ๆต้องขัดขวาง!!!


คิดเอง..เออเองเสร็จสรรพก็ถลาเข้ากอดหญิงมีอายุแต่ยังคงความสวยเหมือนเดิมอย่างออดอ้อนโดยมีสายตาคมกริบของแขกของคุณแม่มองการกระทำน่ารักๆนั่นไม่วางตา


“คุณแม่~ฮยอกกลับมาแล้วฮะ”


“ฮยอกอย่าเพิ่งอ้อนลูก..มีแขกอยู่ด้วยนะ”ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่มืออบอุ่นของแม่ก็ยังลูบกลุ่มผมนุ่มของลูกอยู่ดี ตาเรียวสวยตวัดมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเขม็ง


“นี่ฮันกยองลูกชายของเพื่อนสนิทแม่เองจ๊ะเพิ่งมาจากจีน”คนถูกแนะนำเพียงแค่ก้มหัวน้อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร


…โอ้ หญ้าอ่อนซะด้วยคิดจะกินโคแก่รึไง


ฮยอกแจไล่สายตาสำรวจคนตรงหน้าแบบไม่คิดถึงมารยาทเลยสักนิดคนถูกสำรวจก็ใช่ว่าจะไม่รู้ตัวแต่ก็ปล่อยไปยังมีเวลาที่จะสำรวจคืนอีกเยอะ


หน้าตาหล่อเหลาแบบคนจีน..ผิวสีแทนดูดีแบบผู้ชาย..จมูกโด่งเป็นสัน..ปากเรียวหยักได้รูปที่กำลังกดยิ้มมุมปากกับดวงตาคมกริบที่กำลังจ้องมองตนทำเอาใจสั่นได้ง่ายๆ


…ก็แค่หล่อ!!!..แต่…หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน


“นี่ลูกชายน้าจ๊ะชื่อฮยอกแจ..ฮันกยองจำได้มั้ยลูก”เมื่อเห็นว่าลูกของตนยังคงนั่งทำหน้าตาประหลาดๆอยู่ลีฮโยริจึงแนะนำแทนซะเลย และก็เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น


แต่ประโยคคำถามจากแม่ที่ได้ยินทำเอาคนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนครุ่นคิดอะไรสักอย่างหลุดจากภวังค์


“หืม..ฮยอกเคยเจอเขาด้วยหรอฮะแม่”ร่างบางเอ่ยถามอย่างสงสัยแต่ตาเรียวคู่สวยยังคงจับจ้องที่หน้าหล่อที่ยิ่งมองก็เหมือนเคยเจอกันมาก่อนจริงๆแต่ก็ยังนึกไม่ออกสักที


“ถ้าฮยอกจะจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอกลูก..รู้สึกว่าจะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเมื่อสิบปีที่แล้วได้มั้งก่อนที่ครอบครัวของฮันกยองจะไปจีนตอนนั้นลูกก็คงจะสัก10ขวบส่วนฮันกยองก็คงจะสัก8ขวบ”


…อายุน้อยกว่าเราหรอเนี่ย หน้าแก่กว่าเราอีกแฮะ


“เขาเป็นกิ๊กใหม่คุณแม่หรอฮะ”นี่แหละลีฮยอกแจคิดอย่างไหนก็พูดอย่างนั้น..คงจะไม่แปลกที่ฮยอกแจจะคิดอย่างนั้นเพราะตั้งแต่คุณพ่อเสียไปคุณแม่ก็ไม่เคยมีใครเลย


“นี่แน่ะ..พูดอะไรอย่างนั้นฮยอกแจ..ฮันกยองเขาสอบติดมหา’ลัยที่โซลเลยจะมาเรียนต่อที่นี่..แต่ยังไม่มีที่อยู่แม่เลยให้เขามาอยู่กับเราเพราะยังไงก็เป็นลูกของเพื่อนสนิทแม่”แต่ผลที่ได้รับคือฝ่ามืองามๆของแม่ที่ประทับลงบนแขนเล็กๆของตนกับเสียงกลั้นขำของผู้ชายตรงหน้าฮยอกแจตวัดสายตาขุ่นเคืองไปให้อย่างคาดโทษทันที


…เพราะนายแท้ๆเลยไอหน้าหล่อ


“แล้วระหว่างที่ฮันกยองอยู่ที่นี่ฮยอกจะต้องเป็นคนดูแลน้องเขานะ”


“อะไรนะฮะ!!!”เสียงหวานตวาดถามอย่างลืมตัวจนฮโยริต้องส่งสายตาดุๆมาเตือน


“ทำไมต้องตะโกนด้วยลูกมีปัญหาอย่างนั้นหรอ”แม่ถามเสียงเย็นฮยอกแจส่ายหน้าดิกแล้วก็ต้องนึกโทษตัวต้นเหตุอีกครั้งทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้ทำอะไร


“แล้วพรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกก็พาน้องไปมหา’ลัยด้วย”


“ฮะแม่”ตอบรับอย่างจำใจ


“ดีมากลูก..เดี๋ยวแม่ไปเตรียมอาหารเย็นดีกว่าระหว่างนี้พวกลูกก็นั่งรื้อฟื้นความจำกันไปก่อนก็ได้นะ..อ้อ..แม่ลืมบอกอีกอย่างตั้งแต่นี้ต่อไปฮันกยองต้องนอนในห้องลูกนะ”พูดจบก็เดินเข้าครัวไปทันทีปล่อยสองหนุ่มเผชิญหน้ากันเองฮยอกแจได้แต่ทำปากพะงาบๆเพราะไม่สามารถคัดค้านอะไรได้


.
.
.
.
.
.
.



เงียบ..


เงียบ..


และเงียบ


ตั้งแต่ฮโยริเดินออกไปความเงียบก็ปกคลุมคนทั้งคู่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำได้แต่ส่งสายตาเฉือดเฉือนฟาดฟันกันไปมาเท่านั้น


หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือฮยอกแจส่งสายตาเฉือดเฉือนฮันกยองฝ่ายเดียวต่างหาก!!


“นายไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไง..ปากอมอะไรเอาไว้ล่ะ”เสียงหวานถามอย่างหาเรื่อง


“น่าน้อยใจจังเลยนะครับที่ฮยอกแจนูน่าจำผมไม่ได้”เสียงทุ้มแปร่งๆที่เอ่ยออกมามันช่างมีเสน่ห์เหลือเกินถึงใครบางคนจะไม่อยากยอมรับก็เถอะ


แต่ประโยคแรกที่หลุดออกจากปากหยักได้รูปหลังจากนั่งเงียบมานานก็เรียกอาการเส้นเอ็นตีนกระตุกให้ฟาดปากคนพูดเสียเหลือเกิน


“ฉันจะไม่เอาเรื่องนายที่เรียกฉันอย่างนั้นเพราะนายอาจจะไม่แข็งภาษาเกาหลีมากพอแต่นายต้องเรียกฉันให้ถูกเป็นฮยอกแจฮยองเพราะฉันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง”ฮยอกแจอธิบายอย่างใจเย็นทั้งๆที่ตอนนี้หงุดหงิดสุดๆ


…ไม่เข้าใจจริงๆทำไมใครๆถึงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงก็แค่หน้าหวาน..ผิวขาว..ตัวเล็กบางกว่าผู้ชายก็เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ


ปากหยักคลี่ยิ้มอย่างนึกสนุกแววตาพราวระยับเหมือนคนเจอของเล่นถูกใจ..คนน่ารักตรงหน้าจำตนไม่ได้จริงๆอย่างนี้คงต้องรื้อฟื้นความจำอย่างที่คุณน้าบอกซะแล้ว


หน้าหล่อลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสาวเท้าเข้าหาคนน่ารักช้าๆก่อนจะดึงอีกคนที่ยังงงๆอยู่ให้ยืนขึ้นบ้าง..มือซุกซนสัมผัสไปตามส่วนต่างๆของร่างกายนิ่มตามที่ปากพูด


“ผู้ชายที่ไหนจะหน้าหว๊านหวาน..ผิวขาวราวกับน้ำนม..ริมฝีปากแดงอวบอิ่มน่าจูบ..กับเอวเล็กคอดกิ่วกันล่ะนูน่า”


ประโยคน๊อคเอาท์เหมือนภาพทับซ้อนระหว่างคนตรงหน้ากับเด็กชายวัยแปดขวบเมื่อสิบปีก่อนความทรงจำในวัยเด็กที่ไม่อยากจำย้อนกลับมาอีกครั้งเหมือนเทปที่กรอกลับ







10 ปีก่อน


“ฮยอกแจจะไปไหนลูกมานี่ก่อนเร็ว”ขาเล็กที่กำลังจะมุ่งไปสวนหน้าบ้านชะงักกึกก่อนจะเปลี่ยนจุดหมายเป็นห้องนั่งเล่นแทน


ในห้องมีแม่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยไม่แพ้แม่ของตนกับเด็กผู้ชายหน้าออกจีนนิดๆที่ถึงแม้จะยังเด็กแต่รัศมีความหล่อเปล่งประกายซะเหลือเกินต่างจากตัวเองนัก


“ฮยอกแจ..นี่น้ารี่อินเพื่อนสนิทแม่กับฮันกยองลูกชายของน้ารี่อินจ๊ะ”


“สวัสดีฮะคุณน้า”เด็กน้อยโค้งตัวเก้าสิบองศาอย่างนอบน้อมก่อนจะส่งยิ้มน่ารักให้


“ต๊ายยย..หนูฮยอกแจน่ารักจริงๆ”แก้มนิ่มที่ขึ้นสีระเรื่อถูกบีบอย่างเอ็นดู..ถึงจะไม่พอใจที่ถูกชมว่าน่ารักแทนที่จะเป็นหล่อแต่มันก็อดเขินไม่ได้ทุกที


“เมื่อกี๊กำลังจะไปไหนลูก..ฮยอกแจ”


“ฮยอกว่าจะออกไปนั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านฮะแม่”


“ถ้างั้นหนูพาน้องออกไปเล่นด้วยนะลูกเดี๋ยวแม่กับน้ารี่อินมีเรื่องจะคุยกันสักหน่อย”เด็กน้อยพยักหน้ารับก่อนจะเดินนำเด็กชายอีกคนออกไป

.
.

“นี่..นายนะชื่อฮันกยองสินะ..ฉันชื่อฮยอกแจยินดีที่ได้รู้จัก”ด้วยความที่ช่างพูดเป็นทุนเดิมจึงเอ่ยกับอีกคนก่อนอย่างเป็นกันเอง


“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันฮะ”


“อืมๆๆแล้วนายนะอายุเท่าไหร่แล้ว”ถามอีกครั้งก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งในสวนสวยของตัวเอง


“8ขวบฮะ”


“เอ๋?!..งั้นนายก็เป็นน้องฉันนะสิเพราะฉันอายุ10ขวบแล้ว..แต่ทำไมนายสูงจังเท่าฉันเลย”ฮยอกแจกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนทั้งๆที่เพิ่งนั่งได้ไม่นานแล้วเทียบความสูงกับอีกคน..หารู้ไม่ว่าเขาไม่ได้สูงเพียงแต่ตัวเองนะเตี้ยกว่ามาตรฐานต่างหาก


“งั้นนายก็ต้องเรียกฉันว่าพี่เข้าใจมั้ย”


“ฮะฮยอกแจนูน่า”


“เฮ้ย!!!ต้องฮยองสิถึงจะถูกเพราะฉันเป็นผู้ชาย”


เด็กชายฮันกยองมองคนที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพูหวานมีระบายลูกไม้นิดๆกับกางเกงขาสั้นสีขาวอวดผิวขาวราวน้ำนมของเจ้าของอย่างพิจารณาแล้วก็ต้องส่ายหน้าเบาๆ


“ผู้ชายที่ไหนจะหน้าหว๊านหวาน..ผิวขาวราวกับน้ำนม..ริมฝีปากแดงอวบอิ่มน่าจูบ..กับเอวเล็กคอดกิ่วกันล่ะนูน่า”







“ไอเด็กหน้าหล่อนั่น!!!”


ตาเรียวคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจถอยหนีฝ่ามืออีกคนที่จับจองพื้นที่บริเวณเอวตนอย่างถือดีโดยอัตโนมัติสัมผัสอุ่นนั่นชวนให้ใจเต้นแรงจริงๆแต่ไม่รู้ว่าแรงเพราะความโกรธหรืออายกันแน่


“อะฮ่า..ฮยอกแจนูน่าจำผมได้แล้วใช่มั้ย”น้ำเสียงดีใจอย่างปิดไม่มิด..แต่มันคงจะดีกว่านี้สำหรับฮยอกแจถ้าไอเด็กหน้าหล่อนี่ไม่เดินเข้าใกล้มากขึ้น


“ยะ..หยุดตรงนั้นเลยนะเว้ย!!”ฮยอกแจแหกปากลั่นอีกครั้งพลางถอยหนีให้ห่างคนตัวโตกว่าเพราะความรู้สึกมันบอกว่าผู้ชายคนนี้อันตราย((ต่อหัวใจ))มาก


“ฮยอกแจนูน่ากลัวผมหรอ”ถึงจะทำหน้าสลดแต่ดวงตากลับพราวระยับ


“ไม่ได้กลัวเว้ย!!”..แต่ป้องกันไว้ก่อน คิดแต่ไม่ได้พูดออกไป


ความทรงจำที่กลับคืนมาไม่ได้มีแค่นั้น..เขาจำได้ว่าหลังจากไอเด็กหน้าหล่อนี่เรียกเขาว่านูน่าอย่างเดียวไม่พอมันยังขโมย First Kissเขาไปด้วยแล้วเขาก็ประเคนฝ่ามือไว้บนใบหน้าหล่อๆของมันแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านแต่หูยังสัปดนได้ยินคำพูดหื่นๆตั้งแต่เด็กที่มันตะโกนตามมาด้วย


‘ฝากไว้ก่อนเถอะนูน่า…แล้วผมจะกลับมาเอาคืนที่นูน่าตบผม..มากกว่าจูบด้วย’


“ถ้าไม่ได้กลัว..แล้วนูน่าถอยหนีผมทำไมล่ะ”ยิ่งเห็นหน้าซีดๆสลับกับแดงของอีกคนก็ยิ่งอยากแกล้ง


“ฉัน..ฉัน..ฉันแค่เมื่อยก็เลยเดินยืดเส้นเว้ย!!”เถียงข้างๆคูๆก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นคนตัวสูงพยักหน้าเบาๆ


…ไม่ใช่ว่าเชื่อหรอกแต่ถ้าแกล้งมากเกินไปเดี๋ยวไก่จะตื่นซะก่อน


‘ฮยอกแจ..เสียงดังอะไรนะลูก..พาฮันกยองเอาของไปเก็บบนห้องด้วยนะเสร็จแล้วลงมากินข้าวกัน’และก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรออกมาอีกเสียงของแม่ก็ดังมาจากในครัว


“นายตามฉันมาสิจะพาไปดูห้อง..จะได้ลงมาทานข้าวกัน”บอกเสียงสะบัดอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะเดินกระแทกเท้าขึ้นห้องไปฮันกยองหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆกับท่าทางน่ารักๆนั่นก่อนจะตามขึ้นไปอีกคน

.
.
.
.
.
.


หลังมื้อเย็นแรกที่สุดแสนอร่อยในเกาหลีของหนุ่มแดนมังกรตอนนี้สองหนุ่มก็อยู่ในห้องนอนกันอีกครั้ง…ตามลำพัง…โดยที่ฮยอกแจขอตัวไปอาบน้ำก่อนฮันกยองที่นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียงมีโต๊ะญี่ปุ่นตั้งอยู่ข้างหน้าจึงมีโอกาสสำรวจห้องอย่างเต็มที่


ห้องนอนที่ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปผนังห้องทาสีเหลืองครีมอ่อนๆผนังทางซ้ายเป็นตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะเครื่องแป้งถัดไปอีกนิดเป็นห้องน้ำ..ผนังทางขวามีโต๊ะคอมกับชั้นวางหนังสือ


มีเตียงคู่ตั้งอยู่กลางห้องมีผ้าปูที่นอนลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองกับผ้านวมเข้าชุดกันบนเตียงที่ถูกจับจองไปด้วยตุ๊กตาหมีและไก่ตัวน้อยหลายตัวจนหาที่จะนอนไม่ได้โดยรวมแล้วห้องนี้น่ารักเหมาะกับเจ้าของห้อง


“สำรวจเสร็จรึยัง..ถ้าเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้ว..พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกฉันไม่อยากสาย”ฮยอกแจที่นั่งอยู่บนเตียงสั่ง


ฮันกยองหันมองร่างเล็กที่อาบน้ำเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ในชุดนอนลายไก่น้อยด้วยแววตาเปล่งประกายก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจนฮยอกแจอดไม่ได้ที่จะขนลุกซู่


…มองอะไรของมันว่ะไอเด็กบ้า-///-
…น่ารักแฮะ-.,-


หลังออกจากห้องน้ำก็ต้องแปลกใจเพราะผ้านวมพร้อมหมอนกับผ้าห่มบนพื้นเป็นตัวบอกได้ดีว่าคืนนี้ฮันกยองคงต้องนอนบนพื้นซะแล้วแต่ก็ยังทำมึนเลิกคิ้วขึ้นเหมือนไม่เข้าใจมองคนน่ารักที่นั่งจ้องตนบนเตียง


“ไม่เข้าใจอะไร..นั่นนะที่นอนนาย”


“เตียงนูน่าก็ออกจะใหญ่..ขอผมนอนด้วยคนสิ”ไม่พูดเปล่าขายาวๆยังก้าวฉับๆเตรียมขึ้นเตียงทันที


“เฮ้ยๆๆๆ..หยุดเลยนะไม่งั้นนายได้ออกไปนอนนอกห้องแน่ๆ”ฮยอกแจร้องห้ามเสียงหลงขยับตัวไปจนชิดติดหัวเตียงอย่างมือเรียวจับคอเสื้อให้กระชับอย่างไม่ไว้ใจเด็กหน้าหล่อ


“ก็ได้ๆคืนนี้ผมยอมก็ได้เพราะผมก็เหนื่อยเหมือนกัน”ว่าจบก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นอย่างว่าง่ายถึงจะยังงงๆที่อยู่ๆไอเด็กหน้าหล่อมันยอมง่ายๆแต่ฮยอกแจเองก็ยอมปิดไฟหัวเตียงก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มของตนเช่นกันแล้วก็ต้องเบิกตาโพลงอีกครั้งเพราะเสียงเข้มที่แหวกความมืดมา


“แต่คืนนี้นูน่าระวังตัวให้ดีเพราะผมอาจจะเอาของฝากคืน”



TBC.

*********************************************


สนุกรึไม่สนุกก็เม้นต์ ติ-ชม กันได้จ๊ะ^^

รักฮยอก  เม้นต์

รักป๋า  เม้นต์

รักฮันฮยอก  ก็เม้นต์อีกนั่นล่ะ^^