==\ แฟนฟิคปุริ Bloody Love Shot คู่ยานางิ x คิริฮาระ /===

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จากที่เกริ่นๆ ว่าโดจินคู่ตาปิด-ตาแดงทำให้จุดประกายอยากแต่งคู่นี้ขึ้นมานั้น....

อยากรู้ว่าโดคู่ ยานางิ x อาคายะ น่ารักแค่ไหนใช่ไหมล่ะ? เลยลองขุดเรื่องนี้เอามาแจกแถมให้ดู และบางรูปก็มีฉากคล้ายๆ ในฟิคเราด้วยจะได้'จิ้นอย่างสมจริงมากขึ้น ส่วนโดเรื่องอื่นๆ เอาไว้คราวต่อไปมีโอกาสจะเอามาแจกกันอีกที

ได้ลงโดจินแล้ว อดถามไม่ได้ว่า มีใครบอกได้บ้างว่า Nox ยังทำเรื่องเกี่ยวกับปุริอันไหนที่ยังไม่ครบอีก? (กะจะลงให้ครบทุกเรื่องเลย) ตอนนี้นึกออกอยู่อย่างเดียวที่ขาดคือ Fanart ที่วาดเอง

จริงๆ ก็มีที่วาดไว้เล่นๆ เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะเอามาลงดีไหม รูปก็ไม่สวยอ่านก็ยาก จะลองถมเส้นให้เข้มขึ้น แล้วก็แสกนดูก่อน ถ้าใช้ได้จะเอามาลงล่ะกัน มีแค่ 2 มุขเองง่ะ อันที่จริงมุขมีเยอะนะแต่วาดไม่ได้อ่ะ...ไม่ถนัด
 

.
.

Prince of Tennis  National Graphics RAW
Title : Prince of Tennis  Gekkan Rival Schools RAW
Pairing : Yanagi x Kirihara / Jackal x Marui
Language : JPN
Pages : 52
Rating : G
Credit : deathgirlkira

   

                 ปกหน้า                                             ปกหลัง

                             >>Download Here<<

โดรั่วๆ ของริคไคอีกเรื่อง ฮาบัดซบมาก แต่คู่เรนจิ x อาคายะ น่ารักจังอ่ะ...น้องกระต่ายให้ลุกส์เหมือนเทวดามากกว่าปีศาจตามออริจินัล พ่อตาปิดก็ใจดี๊ใจดีเหมือนพ่อพระ... ทำให้รู้สึกชอบคู่นี้ขึ้นมาเลยแฮะ ตอนท้ายแถมอีกคู่ คู่แจ๊ค x บุน เหมือนจะหวาน แต่แจ็คกัลมันโครตหาเรื่องใส่ตัวแบบว่า....ลองอ่านดูล่ะกัน (อ่านญี่ปุ่นไม่ออกก็ดูรูปอย่างเดียว)

ล่าสุดที่อ่านคือเรื่อง Don't Cry Baby ก็ยังคงหวานคู่นี้กับคู่ 28 อยู่แม้จะเป็นริคไคเวอร์ชั่นหญิงก็ตามล่ะ [หาได้ใน LJ]

 ++

The Prince of Tennis
เจ้าชายลูกสักหลาด เล่มที่ 40

ส่วนมังงะเล่มที่ 40 ไหนๆ พูดถึงแล้วก็ขอสักหน่อย ในฐานะแรงบันดาลใจฟิคอีกหนึ่ง จริงๆ ก็เห็นมาตั้งแต่ภาคญี่ปุ่นที่มาเป็นตอนๆ แล้ว แต่ไม่รู้ว่าภาคไทยจะมารวมเล่มแบบนี้ แล้วเราก็ไม่ถนัดสปอยล์ตอนไม่รู้ภาษาซะด้วย แต่ชอบมากขอพูดถึงทีเด็ดหน่อยเถอะนะ....

รูปจากคอมตูนนะคับ

         

* เล่มที่ 40 จะเป็นอีกเล่มที่เอาขึ้นหิ้งบูชา เพราะมันวายได้หลายคู่มาก ยิ่งเทะฟูแต่ละภาพ โอ้โห ! เราเกือบจะตกเลือด (ที่จมูก) ตาย เอาเลยทีเดียว ฟุจิดูแลสะมีหลังแข่งเสร็จอย่างดิบดี (รอฉากแบบนี้มานานโขแล้ว) ยิ่งภาพ Genius ที่ 361 ความทรงจำเมื่อ 2 ปีก่อน - ดูแล้วภาพเทะฟูให้อารมณ์เดินจูงมือกันมากเลย แง่มๆ

อันนี้จากเล่มก่อนหน้านาน ก็วายเหมือนกัน ภาพจากบลอคพี่มิตสึนะ

    

    

กัปตันของแต่ละทีมต่างมีคู่วายเป็นของตัวเอง

^ ยุ้กกี้ ฟุจจี้แข่งกันพากษย์เชียร์สามีกันอย่างออกรส ไม่มีใครยอมใคร บังเอิญฝั่งป๋าเก็นเขาได้ศรีภรรยาเป็นถึงกัปตันริคไคเลยได้เปรียบกว่า

    

+ คู่เรนจิ-อาคายะมีให้'จิ้นน้อยไปนิด แต่ทำให้เราไปแต่งต่อเองได้

= ส่วนอินูอิที่โดนล่อซะอาบเลือดกลายเป็นมัมมี่ก็เพราะเจ้ากระต่ายมันหึงเรนจิที่ยังมีเยื่อใยให้กิ๊กเก่า...เลยหาเรื่องอัดเอาก็เท่านั้นแหละ....ไอ้ซาดิสม์

    

* ไคโดโกรธจัดเพราะที่รักโดนทำร้าย ทนไม่ได้ถึงกับระเบิดอารมณ์ออกมาเชียวนะ...

~ นิโอมันรู้ดีจริง ว่าฟูจิแพ้ทางเทะสึกะ เล่นเอาเทะมาแข่งด้วยน้องฟูจะมีสมาธิเร๊อะ มีอารมณ์สิไม่ว่า.......กรี้ดดดดดดด !!! หยาบคาย

* อยากฟังเสียงหล่อๆ ของเทะสึกะพูดว่า 'ปุริ' ที่สุดเลย... e(>o<)e

= ยางิวเปลือยท่อนบนดูยังไงใจก็ละลาย ถ้ามิวได้ตอนนี้ด้วยก็ดีซี้......แผล่บ

บ่นแค่นี้ก็แล้วกัน....ถ้าอยากให้มากกว่าต้องมานั่งข้างๆ เปิดทีละหน้าให้เราดู จะสามารถเล่าให้วายได้เกือบทุกหน้าเลยจริงๆ

++ 

แต่ถ้าอยากได้อารมณ์มากกว่านี้ต้องอ่าน hell Sub ของ Kyuubi x Usagi ด้วย อ่านสนุกดี [ทำลิงค์แล้วนะจ๊ะ Kyuubi] 

Genius 9 : [Hell Sub]Tenipuri ver.Yaoi แมทช์อินุไคvsเร็นจิอาคายะ

Genius 10 : [Hell Sub]Tenipuri ver.Yaoi แมทช์อินุไคvsเร็นจิอาคายะ II

++

รูปประกอบ :

ของ Kyuubi x Usagi (และลิ้งค์ด้วย) ขอแล้วเรียบร้อย
และ จากพี่ Mitsusyusuke ไม่ได้ขอ...แต่พี่เขาใจดีคงไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว (แอบซี้ด้วย)

นะจ๊ะ...รูปคอมมิคมันหาไม่ค่อยได้น่ะ...ยืมหน่อยล่ะกัน ขอบคุณมากๆ
  

เนื้อเรื่อง

Fanfic : POT Rikkai Love
Title : Bloody Love Shot
Pairing : Yanagi x Kirihara
Rating : ฟิคใสๆ ไร้พิษภัย (แน่หรือ?) อ่านได้ทุกคน
Author: Nox

Nox Talk : Close Eyes VS Red Eyes

กรี้ด ! วี้ด..........บึม !! ฟิคเซอร์ไพรส์แหกแนวมาแต่งคู่นี้เฉยเลย ได้แรงบันดาลใจมาจากเล่มที่ 40 และโดจินทั้งหลายที่เคยอ่านมา ฉากต่างๆ รุมประดังกันเข้ามาในหัวจึงทำให้กำเนิดฟิคของคู่นี้ขึ้นมา ซึ่งนานๆ ทีจะแต่งเรื่องสั้นเป็นกับเค้าบ้าง นี่คือพยายามแต่งให้สั้นแล้วจริงๆ นะเนี่ยะ....

ฟิคริคไคก็แต่งคู่จักรพรรดิกับจักรพรรดินีมาก่อนนะ แต่ยังดองมาจนถึงทุกวันนี้ เนื่องจากทำให้มันสั้นๆ ไม่ได้ ยาวนักเลยไม่ยอมจบสักที จึงถูกคู่นี้แซงหน้าไปก่อน เมื่อก่อนนึกถึงคู่ในริคไคก็จะเว้นคู่นี้ไว้ เพราะมันดูแปลกๆ แต่ไปมาๆ ก็เชียร์ไม่แพ้ 28 กับซานาดะxยุ้กกี้ไปแล้วล่ะ เป็นความแตกต่างที่น่ารักดี

ตอนแต่ง 'จิ้นได้แต่ภาคคอมมิคนะ เพราะลองมา'จิ้นแบบภาคมิวแล้วแป้กอ่ะ...
'เคะทั้งคู่ (ก๊าก)

 

และโอโนะก็ดูแบ๊วไม่เย็นชาเหมิอนในการ์ตูนเลยอ่ะ ส่วนเรนจิไม่ชอบในภาคอนิเมเท่าไหร่ด้วย ไม่เท่ห์เหมือนในมังงะเลย ส่วนในเกมก็.......หล่อละลายเชียวล่ะ

เอาล่ะ...บ่นเยอะมากแล้วไปอ่านฟิคก่อนเหอะแล้วค่อยบ่นต่อ

Bloody Love Shot - ยานางิ x คิริฮาระ
เสนาธิการทีมเย็นชา กับเด็กตาแดงขี้โมโห

"ฮ่ะฮ่าฮ่า......ชั้นจะขยี้พวกนายให้เละไปเลย"

คิริฮาระ อาคายะ เอชปี 2 ประจำทีมสาธิตริคไคหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง หลังจากบีบลูกเทนนิสแทบแหลกคามือ แล้วก็ใช้ Knuckle Serve ตีอัดคู่ซ้อมอย่างไม่ปราณีต่อ ดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจจ้องมองทุกคนที่บังอาจเข้ามาท้าทายเขาอย่างกระหายเลือด 

"อ๊าก....กกกก !!!!!" คนที่ถูกตีอัดเข้าที่ท้องร้องดังลั่น แล้วล้มลง

"เฮ้ย ! เป็นอะไรหรือเปล่า" เพื่อนๆ ของพวกเขารีบกรูกันเข้าไปดูอาการ แต่มีอีกคนกลับหันไปเจอกับดวงตาของคิริฮาระเข้าเต็มๆ ถึงกับล้มลงกระแทกพื้นด้วยความตกใจ

"เหวอ ! ตากลายเป็นสีแดงแล้วจริงๆ ด้วย" หนึ่งในสี่คนที่อยากรู้ว่าเวลาแข่งแล้วคิริฮาระ อาคายะจะตาแดงจริงๆ หรือไม่ บอกขึ้นมา ที่เห็นตรงหน้าคือดวงกาแดงก่ำสีเลือด ดูแล้วน่าหวาดผวาจริงๆ

"นะ...น่ากลัวจัง" ขนาดเล่นกันหนึ่งต่อสี่ในคราวเดียว เจ้าคิริฮาระก็ยังดูไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ไม่รู้ไปเอาแรงและความบ้าคลั่งมาจากไหน

"ฉันบอกแล้วว่าอย่าไปหาเรื่องกับมัน" อีกคนนึงบอกรู้สึกคิดผิดที่ห้ามเพื่อนไม่ให้ไปหาเรื่องกับคิริฮาระไว้ไม่ได้

"อะไร๊...กลัวกันหัวหดเลยเร๊อะ ! ที่ปากเก่งเห่าหอนเมื่อกี๊นี้หายไปไหนกันหมดฟ่ะ มาสู้ต่อให้จบซะดีๆ"

"ยึ๋ย~ ขืนสู้ต่อได้ตายแน่เลย ทำไงดีล่ะ?" คนที่ดูอยู่รอบนอกบอกขึ้นอย่างขอความคิดเห็นจากสมาชิกคนอื่นๆ

"รองกัปตันก็ไม่อยู่ซะด้วย แล้วใครจะเอาหมอนี่อยู่ล่ะฟ่ะ?"

"เออ...รุ่นพี่ยานางิยังอยู่ไม่ใช่เหรอ?" แต่อีกคนที่นึกถึงใบหน้าของยานางิแล้วก็อดสงสัยไม่ได้เลยถาม

"แล้วจะทำอะไรได้ล่ะนั่น?"

"ไม่รู้สิ....ไปเรียกมาก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวก็มีใครตายก่อนกันพอดี"

"โอเคๆ" คนที่รับปากรีบวิ่งไปตามหาทันทีก่อนที่จะมีผู้เคราะห์ร้ายมากไปกว่านี้

"โอ๊ยยยยย....!!!!" เสียงร้องเริ่มดังขึ้นอีกครั้งเมื่อมีคนถูกทำร้าย บางคนก็ทนไม่ไหวที่เห็นคนที่ถูกทำร้ายในคอร์ทถึงกับต้องเบือนหน้าหนี จากภาพความรุนแรงที่เห็นเลยทีเดียว

"เฮ้ย....บุนตะ แล้วพวกเราจะไม่ทำอะไรกันเลยเหรอ?" ชายหนุ่มผิวดำ หัวโล้นที่ยืนถือนาฬิกาจับเวลาอยู่ หันไปถามเพื่อนหนุ่มผมแดงที่กำลังกินขนมไปดูการแข่งไป ราวกับว่ากำลังรับชมละครสดเรื่องนึงอยู่

"แล้วนายกล้าเข้าไปห้ามไหมล่ะ? แจ็คกัล" คนร่างเล็กย้อนกลับคนถูกถามส่ายหน้าทันที

"เข้าไปตอนนี้ได้เจอลูกหลงกันพอดี..." อาคายะตอนอาละวาดไม่มีใครกล้ายุ่งด้วยทั้งนั้น มารุอิเลียครีมเค้กสีขาวที่เลอะนิ้วแล้วสบถเบาๆ

"ไอ้บ้าเอ๊ย.... หาเรื่องให้พวกฉันโดนตบอีกแล้วสิ" พูดไปก็นึกหวั่นๆ กับท่าตบของซานาดะเอาจริงๆ คราวก่อนที่โดนไปก็เจ็บเอากินขนมไม่อร่อยไปหลายวันเลย

เสียงร้องดังด้วยความเจ็บปวดยังคงดังอยู่ในคอร์ทอย่างต่อเนื่อง คนนึงก็ถูกเล่นงานจนแขนกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด อีกคนก็ถูกเล่นงานที่ขาจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว ส่วนคนสุดท้ายก็ถูกเล่นงานที่เข่าจนรู้สึกว่าเข่าแทบจะหลุดออกมาเลย

"เอ้า ! เตรียมรับลูกนี้ให้ดีล่ะ" คิริฮาระกระโดดตีลูก Smash เต็มแรง ผู้ที่โดนลูกนี้เข้าจะต้องบาดเจ็บหนักแน่ๆ

แต่โชคดีที่มีคนใช้แร็กเก็ตรับไว้ก่อนที่ลูกจะโดนคนบาดเจ็บที่ขาอย่างหนักไว้ได้เสียก่อน

"รุ่นพี่ยานางิ !!" คนอื่นๆ ร้องเรียกขึ้นเมื่อผู้ที่เป็นเหมือนผู้จัดการทีมมาถึงคอร์ท พร้อมทั้งยางิว และนิโอที่ตามมาดูเหตุการณ์ด้วยกัน โดยหวังว่าเหตุการณ์จะดีขึ้น

"ชิ ! มาขวางทำไมรุ่นพี่ ไอ้พวกนี้มันปากเสียกับผมก่อนนะ" ผู้เป็นรุ่นน้องบอกอย่างหงุดหงิดเมื่อถูกขัดใจ

"นิโอหยิบกระบอกน้ำให้หน่อย" ร่างสูงกระซิบบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ปุริ~" นิโอร้องกวนๆ ตอบรับ ก่อนส่งกระบอกน้ำที่อยู่ใกล้มือให้ตามขอ ก่อนยานางิที่จะเดินตรงไปหารุ่นน้องตัวแสบของตน

"เอ่อ...จะเข้าไปหาทั้งอย่างนั้นเลยเหรอ?" ยางิวถามอย่างหวาดหวั่นกลัวว่าเพื่อนของตนอาจจะบาดเจ็บไปด้วยเมื่อจู่ๆ จะเข้าไปใกล้หาปีศาจร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่งอยู่

"พอได้แล้ว..." ยานางิพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่เคยเป็นอยู่ประจำ

"สั่งผมงั้นเหรอ!?" คิริฮาระหันไปค้อนด้วยตาที่แดงก่ำ และก็ต้องแปลกใจเมื่อมือใหญ่ของอีกฝ่ายกำลังตบแก้มเขาอยู่เบาๆ

"ทำอะไรของนายน่ะ ?!" ร่างเล็กตะโกนลั่นและปัดมืออีกฝ่ายออก แต่ก่อนที่จะได้โกรธเกรี้ยวต่อ ก็ถูกน้ำเย็นๆ สาดเข้าเต็มหน้าจนต้องชะงักไป

"ใจเย็นๆ" ยานางิพูดได้อย่างหน้าตาเฉย ยิ่งเพิ่มความโกรธแค้นให้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม โดนทำเอาอย่างนี้ขณะที่โกรธจัด...ใครจะไปเย็นได้ลง

"อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย !" ปีศาจน้อยยกแร็กเก็ตตั้งท่าจะฟาดใส่อีกฝ่าย เวลาโกรธเขาไม่สนใจทั้งนั้นว่าคนที่อยู่ข้างๆ จะเป็นใครก็ตาม

อีกฝ่ายจับมือเขาไว้ ทั้งยังเปิดตาจ้องเขาเขม็ง และง้างมือตั้งท่าจะตบเขาเหมือนกัน อยู่ๆ คิริฮาระก็เป็นฝ่ายก้มหน้าหนีเสียเอง คงเพราะไม่เคยเห็นรุ่นพี่ยานางิโกรธมาก่อน

นึกว่าจะถูกตบแต่มือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายกลับจับที่ไหล่ของเขาแทน และรู้สึกอีกทีก็เหมือนมีอะไรนุ่มๆ มาสัมผัสที่ริมฝีปากของเขา เมื่อลืมตามองจึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจูบเขาอยู่ คนที่บ้าคลั่งถึงกับนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก แร็กเก็ตหลุดมือร่วงลงกับพื้น คนอื่นๆ ที่เห็นก็อึ้งเงียบไปเช่นกันยกเว้นสองคน

"วิ้ว ! เล่นเอาตั้งตัวไม่ทันแบบเนี้ยะ ร้ายๆ จริงเลยน๊า ท่านเสนาธิการ" จอมลวดลายประจำคอร์ทเอ่ยปากแซว

"เข้าใจแก้ปัญหาดีนี่...." บุนตะพูดเสริม ไปๆ มาๆ สถานการณ์ในคอร์ทดูจะหวานกว่าขนมที่เขากินเสียอีก

.
.
เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกเปลี่ยนอารมณ์กระทันหันเข้าแบบนี้ แม้จะร้ายกาจแค่ไหนก็ปรับตัวไม่ทัน คิริฮาระรู้สึกมึนหัวเหมือนโลกหมุนติ้ว แล้วก็หมดสติลงกับอกของคนที่จูบเขาไป
.
.

"อาคายะ !!"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันดูแลเอง" ยานางิบอกและช้อนร่างคนที่สลบไป มาอุ้มแนบอกก่อนเดินออกจากคอร์ทไป

"เรื่องที่เกิดขึ้นก็ช่วยเงียบกันไว้อย่าให้ซานาดะรู้ล่ะ เดี๋ยวจะโดนกันหมด" ยางิวบอกเตือนทุกคนเอาไว้ ไม่ว่าเรื่องที่คิริฮาระอาละวาด หรือเรื่องที่ยานางิจูบ ก็ให้รู้ไม่ได้ทั้งนั้น ไม่งั้นได้เดือดร้อนกันแน่

"ครับ" ทุกคนตอบรับ

"แล้วพวกนาย..." หนุ่มแว่นหันไปพูดกับพวกรุ่นน้องที่เคราะห์ร้าย

"ทำไมไม่รู้จักจำกันนะว่าห้ามมีเรื่องกับคิริฮาระคุงน่ะ?"

"ขอโทษครับ"

"ชอบลองของกันอยู่เรื่อย" นิโอบอกเหมือนเยาะเย้ย

"ไม่เอาอีกแล้วละครับ หมอนั่นมันร้ายที่สุดเลย" คนที่ตอบยังคงขวัญผวาอยู่

"แต่ฉันว่าเจ้าเรนจิมันร้ายกว่านะ.....ว่าม่ะยางิว?" นิโอเข้ามากระซิบบอกที่ข้างหูของเขา ผู้ได้ฉายาว่าสุภาพบุรุษขยับแว่นและตอบอย่างเห็นด้วย
"นั่นสิ"

ทั้งๆ ที่ไม่ใช้ความรุนแรงแบบซานาดะ แต่กลับควบคุมคิริฮาระจอมคลั่งได้อย่างง่ายดายแบบนี้ก็คงไม่ธรรมดาจริงๆ นั่นแหละ....

                  ****

"สักวัน....ฉันจะขยี้พวกนายให้ได้ !!!!" คิริฮาระเมื่อตอนที่อยู่ปี 1 เคยประกาศท้าทายไว้ดังลั่นคอร์ท หลังที่เกมจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของเขา

เจ็บใจ....ที่ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ ก็เอาชนะปีศาจสามตนแห่งริคไคไม่ได้เลยสักคน ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะมาเป็นอันดับของที่นี่แท้ๆ

เขาล้มตัวลงนอนกับพื้นคอร์ทอย่างเหนื่อยอ่อน  วันนี้ใช้แรงไปหมดแล้วจริงๆ ขณะที่เขานอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบอยู่ ใครบางคนก็ยื่นเครื่องดื่มเกลือแร่กระป๋องส่งมาให้เขา คิริฮาระจึงรับมาอย่างเสียไม่ได้

"ฝีมิอนายใช้ได้เลยนะ...." ยานางิเอ่ยชม ที่แรกคิริฮาระก็คิดไว้ว่าถ้าเป็นคนๆ นี้เขาคงมีทางชนะได้มากที่สุดแต่เขาก็คิดผิดไป เมื่อถูกเทนนิสข้อมูลของอีกฝ่ายเล่นงานเอาเสียยับเยิน

"ถ้าฝึกซ้อมและแข่งให้มากกว่านี้...."

"นายอาจจะมีทางไล่ตามพวกเราทันก็ได้นะ..."

และคำที่ยานางิทิ้งท้ายไว้ก็เป็นคำพูดที่ผลักดันให้เขามุที่จะฝึกซ้อมให้หนักกว่าคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน เพื่อให้ได้ชัยชนะที่ต้องการมา

                  ****

อากาศร้อนๆ ยามเที่ยงในวันหนึ่ง แม้ในที่ต่างๆ กลางแจ้งจะอบอ้าวเอามากๆ แต่กลับมีเด็กหนุ่มผิวขาว ผมหยิกดำขลับมาแอบงีบหลับอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ได้อย่างสบายอยู่ โดยไม่ใส่ใจแม้แต่มื้อกลางวันของตัวเอง เพราะเมื่อคืนเขามัวแต่เล่นเกมติดพันจนกว่าจะได้นอนก็เสียดึกดื่น เมื่อมีเวลาแม้แค่เพียงน้อยนิด ก็อยากจะขอนอนให้มากขึ้นอีกสักหน่อยก็ยังดี

"เอ้า...." มีบางสิ่งตกใส่หน้าท้องของคนที่กำลังนอนกลางวันอยู่อย่างสบายๆ

"อะไรกันว่ะเนี่ยะ...?!" คิริฮาระตื่นและลุกพรวดขึ้นมานั่งบ่นอย่างหงุดหงิด พอหยิบของที่ตกมาโดนท้องมาดู มันก็คือแซนด์วิชสามเหลี่ยมก้อนโตนี่เอง

"จะหมดเวลาพักกลางวันแล้วนะ...รีบกินแล้วรีบไปเตรียมตัวเข้าเรียนได้แล้ว" เมื่อพูดจบร่างสูงก็เดินจากไปทันทีแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ทิ้งให้เขาหัวเสียอยู่คนเดียว

"อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆ แบบนี้นะ...หึ" คิริฮาระบ่นพึมพำเบาๆ ทั้งๆ ที่ปากก็ยังเคี้ยวแซนด์วิชอยู่ตุ้ยๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่มีอยู่จางๆ บนใบหน้า

ยังจะมาเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะหิว และไปเรียนไม่ทันด้วย จะว่าไปรุ่นพี่ยานางิดูจะใส่ใจกับเขามากกว่ารุ่นพี่คนอื่นๆ ในชมรมอยู่นะแต่ต้องไม่นับบุนตะกับแจ็คกัลล่ะนะ เพราะสองคนนี้เหมือนเป็นเพื่อนเขามากกว่ารุ่นพี่เยอะ

                  ****

เย็นวันหนึ่งที่ไม่มีการซ้อมของชมรมเทนนิส

"เอ่อ....รุ่นพี่ยานางิครับ" คิริฮาระทักอีกฝ่าย อีกฝ่ายที่นั่งอ่านหนังสือเล่มโตดูเข้าใจยากอยู่
เมื่อไม่ได้อยู่ในชมรมก็จะเจอรุ่นพี่ตาปิดคนนี้ได้ที่ห้องสมุดได้อยู่เสมอ

"อะไรเหรอ?"

"ช่วยสอนภาษาอังกฤษให้หน่อยสิฮะ" ผู้ถูกร้องขอละสายตาจากหนังสือวรรณกรรมที่อ่านอยู่แล้วถาม

"ฉันถนัดด้านคำนวณ แล้วก็วิชาประวัติศาสตร์มากกว่านะ...ทำไมไม่ไปขอให้ยางิวช่วยล่ะ?" เรนจิออกปากโบ้ยไว้ก่อน เพราะยางิวมันเก่งทุกวิชา อย่างที่มันเคยอ้างจริงๆ

"ก็รุ่นพี่นิโอเล่นจองตัวอาจารย์ยางิวไปคนเดียวเลยนี่ครับ" แถมยังจองตัวระยะยาว(มาก) เสียด้วย คนตอบทำหน้าบุ้ยบอก

"เห็นฉันเป็นตัวสำรองงั้นสิ"

"โธ่ ! อย่าพูดอย่างนั้นสิฮะ รุ่นพี่ก็เก่งภาษาอังกฤษไม่แพ้กันไม่ใช่เหรอ? ช่วยผมเถอะน๊า~" คิริฮาระนั่งลงกับเก้าอี้ตรงข้ามอีกฝ่าย แล้วส่งสายตาอ้อนวอนแบบเด็กน้อย ทำเอาอีกฝ่ายที่ว่าป็นคนไร้ความรู้สึกยังยอมใจอ่อน กับความไร้เดียงสาแกมโกงนั้นได้

"ไหนมาดูสิ...." ยานางิรับแบบฝึกหัดของรุ่นน้องตัวเองมาพลิกๆ ดูการบ้านที่เจ้าตัวทำไปก่อนหน้านั้น มีที่ผิดเยอะ ที่ต้องแก้อีกมากมายจนดูลายตาไปหมดแล้ววิจารณ์

"ภาษาอังกฤษนายแย่มากเลยนะ"

"ก็ผมไม่ถูกกับมันนี่ฮะ...."

"ถ้านายไม่ฝึกภาษาให้ดีๆ เวลาแข่งระดับประเทศ หรือตอนเทิร์นโปรแข่งอาชีพ นายจะเสียเปรียบคนอื่นๆ เขานะ"

"เหรอฮะ? งั้นผมจะลองพยายามดูครับ" เมื่ออีกฝ่ายเอาเรื่องสำคัญมาเตือนเขาถึงเพิ่งระลึกถึงความสำคัญของภาษาอังกฤษ ที่เป็นภาษาสากลของโลกขึ้นมาได้

"เฮ้อ~ แล้วจะให้ฉันเริ่มสอนจากตรงไหนได้ล่ะเนี่ยะ?" ยานางิถึงกับมึนตึ้บ เพราะเห็นจากการทำแบบฝึกหัดแล้ว....หมอนี่ดูจะไม่เข้าใจแม้กระทั่งพื้นฐานเรื่องต่างๆ ของภาษาอังกฤษที่ควรรู้เลยด้วยซ้ำ

"ตรงไหนก็ได้ทั้งนั้นอ่ะครับ"

"ก่อนอื่นนายต้องจำศัพท์ให้ได้เยอะๆ ก่อน จะได้รู้คำต่างๆ ในประโยคพวกนี้ เพราะฉะนั้น...นายต้องหาศัพท์ที่นายจำไม่ค่อยได้มาท่องกับฉันวันละ 10 คำนะ"

"เห?"

"ถ้าอยากเก่งขึ้นก็ต้องทำ แล้วฉันจะค่อยๆ สอนเพิ่มให้ตามแต่ละแบบฝึกหัดนะ"

"ครับๆ" เด็กหนุ่มตอบรับอย่างว่าง่าย ขนาดว่าวุ่นๆ เสนาธิการประจำทีมยังจะใจดีเสียสละเวลามาติวให้เขาทุกวันอีก คิริฮาระชำเลืองมองอีกฝ่ายและคิดในใจ

'รุ่นพี่ยานางินี่ใจดีกว่าที่คิดซะอีกแฮะ'

พอคิดถึงเทนนิสกับภาษาอังกฤษแล้ว ก็อดนึกถึงเจ้าเด็กอวดดีที่โตมาจากอมเริกานั่นไม่ได้ ยังเจ็บใจไม่หายเพราะเจ้านั่นพูดอะไรสักอย่างที่เขาแปลไม่ออก เด็กหนุ่มจึงออกปากร้องขอครูผู้สอนดู

"รุ่นพี่ช่วยสอนคำว่า 'ชั้นจะขยี้แกให้เละ' หรือคำเท่ห์ๆ อะไรให้ผมทีสิฮะ ผมจะเอาไว้พูดข่มหมอนั่นบ้าง..."

"ฉันไม่ได้สอนเพื่อให้นายไปใช้หาเรื่องคนอื่นนะ" คนมีแต่ความปรารถนาดีให้กล่าวเตือน

"โธ่...นิดหน่อยเอง...นะฮะ"

แม้ต่อไปจะต้องลำบากกับภาษาที่ไม่ชอบ แต่คราวนี้...เขากลับรู้สึกยินดีที่จะเผชิญกับมันแทน....ยิ่งคนที่สอนให้คือรุ่นพี่ยานางิด้วยแล้วล่ะก็...........

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คิริฮาระลืมตาขึ้นมา มองเห็นกิ่งไม้ ใบไม้สีเขียวชอุ่ม ด้านข้างก็เห็นหนองน้ำ ที่ผิวน้ำเป็นริ้วละลอกคลื่นเล็กๆ ตามสายลมที่พัดผ่านมา นี่คงเป็นแถวหลังโรงเรียนที่ไม่ค่อยมีใครมากันสินะ แทบจะจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ว่าในโรงเรียนก็มีที่แบบนี้อยู่ด้วย

.
เมื่อกี๊.....ฝันไปหรอกงั้นเหรอ?
น่าแปลก........ที่อยู่ดีๆ ก็ฝันถึงเรื่องเก่าๆ ขึ้นมา
.

ว่าแต่...เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน?

ทันใดนั้นเขาก็ได้เห็นใบหน้าเรียวยาว และตาปิดอันเป็นเอกลักษณ์ ของผู้ที่อยู่ในฝันของเขาเมื่อครู่นี้ก็ก้มลงมาหาใกล้ๆ อารามตกใจ...ทำให้เขาจำตอนถูกจูบนั้นได้อีกครั้ง

"เหวอ !!!!" ร่างเล็กดิ้นหนีจนเกือบตกจากม้านั่งที่นอนอยู่ ดีที่รุ่นพี่ของเขาคว้าตัวไว้ได้ทัน
มือใหญ่ดันศีรษะเขาลงหนุนที่ตักเหมือนเดิม

"นอนต่ออีกหน่อยก็ได้" แสดงว่าเขานอนหนุนตักรุ่นพี่ยานางิมาตลอดเลยอย่างนั้นน่ะเหรอ? คิดแล้วก็รู้สึกอายชะมัด............

"ทั้งคลั่งทั้งโกรธมา....คงจะเหนื่อยมากสินะ"

คิริฮาระได้แต่แปลกใจที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้แทน ต่างจากหลังที่เขาอาละวาดทุกครั้งที่เคยเป็นมา ที่ไม่ถูกต่อว่า ก็จะถูกทำโทษเสมอ

"เอ่อ...จะไม่ว่าอะไรเลยเหรอครับ?"

"ถ้าเป็นรองกัปตันซานาดะก็คงตบไปแล้ว" คนที่นอนอยู่เอามือลูบแก้มอย่างนึกหวาดเสียวว่าถ้าโดนตบมากๆ แล้วฟันจะหลุดเอา

"ฉันเข้าใจว่านายควบคุมตัวเองไม่ได้" ยานางิตอบเรียบๆ ภายใต้ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ คิริฮาระกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น และอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้

.
คนที่เข้าใจ..........และพร้อมให้อภัยเขาเสมอ
.

เด็กหนุ่มผู้เป็นรุ่นน้องลุกขึ้นนั่ง ก่อนคำนับให้อีกฝ่ายแล้วบอก
"ขะ...ขอโทษด้วยฮะ..."

"ไม่เป็นไร"

"ขอบคุณครับ" เมื่อเห็นรอยยิ้มนิดๆ ที่มุมปากของรุ่นพี่เขาก็ค่อยเบาใจขึ้นสักหน่อย

"แต่ก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าเมื่อไหร่นายจะเลิกขี้โมโหสักทีน่ะ...."

"เมื่อเลิกตาแดงได้มั้งครับ...." แม้ในคอร์ทจะดุร้าย แต่ยามปกติ อาคายะก็เป็นเด็กอารมณ์ดี มีอารมณ์ขัน และว่านอนสอนง่ายอยู่

"เอาเถอะ...นายก็โมโหจัดเฉพาะเวลาแข่งเท่านั้นนี่..."

"อ่า....ฮะ"

"แล้วรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?" ร่างสูงถามด้วยความห่วงใย

"อ่า...ครับ"

"ขอโทษที่ไม่ได้พาไปห้องพยาบาลนะ...ฉันว่าตรงนี้ลมมันโกรก แล้วอากาศก็ดีกว่าน่ะ"

"ผมต่างหากที่ต้องรบกวนรุ่นพี่อยู่เรื่อย....."

ทั้งคู่เงียบกันได้สักพัก ได้ยินแต่เสียงลมโกรก เสียงนกร้อง เสียงคนพูดคุยกันอยู่ไกลๆ คิริฮาระคิดอยู่นานว่าจะถามในสิ่งที่ข้องใจออกไปดีไหมอีกสักพัก ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าถามออกไป

"ถามอะไรหน่อยสิครับ? รุ่นพี่..."

"ว่ามาสิ"

"เอ่อ...แล้วอ่า...เมื่อกี๊.....ทำไมต้อง...จูบ...กันด้วยล่ะฮะ" หนุ่มน้อยถามไปอึกอักไป

"จูบนั่นคงหยาบคายมากสินะ..." ร่างสูงถามแบบหยอกเขาเล่นๆ ก็พอจะรู้มาบ้างว่าถ้าจะปราบเด็กโตๆ ที่ชอบคลั่ง การจูบจะใช้ได้ผล แต่ถ้าไม่ได้ผล เขาก็คิดไม่ออก
เหมือนกัน ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะมันนอกเหนือการคำนวณของเขา.............

"ก็...." หนุ่มน้อยได้แต่อ้ำอึ้ง

~ จะให้ตอบได้ยังไง ว่ามันเป็นจูบแรกของเขาน่ะ...มันน่าจะเป็นจูบ ในสถานการณ์ดีๆ ในอารมณ์ที่น่าจดจำมากกว่านี้แท้ๆ ~

"....แค่..ตกใจน่ะครับ"

"งั้นฉันขอแก้ตัวใหม่ก็แล้วกัน"

อีกฝ่ายพูดเหมือนรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่และเลื่อนหน้าเข้ามาจูบกับเขาอีกที จูบสุภาพที่ค่อยๆ เป็นค่อยไปอย่างดูดดื่ม เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองไม่ปฏิเสธไป แถมยังเคลิบเคลิ้มตามอีกต่างหาก ริมฝีปากนุ่มชื้นสัมผัสกันและกัน แม้จะแปลกๆ แต่ก็ทำให้รู้สึกดี เมื่อถอนริมฝีปากออกจากกันเขาก็ถูกถาม

"ใช้ได้หรือยัง...?"

"อ่ะ...เอ่อ..." หนุ่มน้อยที่เพิ่งมีสติกลับคืนมาได้แต่พูดไม่ออกอีกครั้ง แล้วรีบล้มตัวลงนอนหนุนตักคนข้างๆ ก่อนบอก

"ผมว่าผมขอนอนต่อดีกว่าฮะ...."

"หึหึ....เอาสิ"  ยานางิหัวเราะเบาๆ และลูบผมสีดำหยิกอย่างเอ็นดู ผมยุ่งๆ หยิกๆ ที่เขาชอบสัมผัสมัน

ยามสงบเจ้าหนูอาคายะก็เป็นได้แค่กระต่ายน้อยตาแดงที่ไร้อันตรายเท่านั้นแหละ เอ...? แต่ตอนนี้ดูท่าว่าหน้าจะแดงมากกว่านะ

'จะให้ตอบได้ยังไงกันเล่า' คิริฮาระคิด เขารู้สึกชาที่ใบหน้าไปหมด แถมใจก็ยังเต้นแปลกๆ อีกด้วย เขารู้สึกยังไงกับรุ่นพี่คนนี้กันแน่นะ?

รุ่นพี่ผู้เต็มไปด้วยปริศนาที่เขาไม่เข้าใจ...................

                  ****

เย็นวันหนึ่งหลังซ้อมเทนนิสที่ชมรมเสร็จ

"รอเดี๋ยวคร้าบ...รุ่นพี่ รอเดี๋ยว...." เด็กหนุ่มใบหน้าขาวใส ตัดกับผมหยิกดำขลับวิ่งตามและร้องเรียกยานางิจากด้านหลัง ผู้ถูกเรียกหยุดรอแล้วถามบริเวณหน้าประตูโรงเรียนพอดี

"มีอะไรเหรอ? อาคายะ"

"ผมมีเรื่องอยากคุยกับรุ่นพี่น่ะครับ..."

"งั้นก็เดินไปด้วยกันสิ...."

"ฮะ.." คิริฮาระตอบรับและเดินตามร่างสูงออกจากโรงเรียนไป

คู่รุ่นพี่รุ่นน้องพากันมาเดินที่ริมแม่น้ำสายใหญ่ประจำเมือง ยามเย็นที่แสงพระอาทิตย์สีส้มย้อมไปทั่วท้องฟ้า อากาศก็เริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย

"มีอะไรจะพูดกับฉันล่ะ?" ยานางิหยุดยืนมองแม่น้ำเพื่อเริ่มเปิดการสนทนาขึ้น หลังเดินจากโรงเรียนมาพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย

"รุ่นพี่รู้จักความโมโหของผมเวลาเล่นเทนนิสดีใช่ไหมล่ะฮะ?"

"ใช่...ตาแดง โมโหร้าย ตอนแรกที่เห็นเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น"

"แต่ผมรู้สึกว่า....ตอนผมโกรธ รุ่นพี่จะเป็นคนเดียวที่ช่วย....ควบคุมอารมณ์ของผมได้"

"ถ้ายังไง.....พวกเรา...มาลองเล่นคู่กันดู...ดีไหมครับ?"

ถึงจะเป็นเด็กที่มี EQ แย่ แต่ก็มีความพยายามไม่แพ้ใคร......... นั่นคือข้อดีที่ยานางิเห็นได้ชัดในตัวของรุ่นน้องคนนี้

"แล้วนายจะยอมฉันได้ไหมล่ะ?"

"กะ...ก็...ต้องยอมสิครับ ผมจะพยายามเป็นเด็กดีนะฮะ"

"งั้น...ลองดูสักหน่อย ก็ไม่เสียหายนี่นะ"

"ขอบคุณครับ ผมจะพยายามนะครับ" คิริฮาระโค้งให้ร่างสูงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขากำลังดีใจมาก

"งั้นตาฉันถามอะไรบ้างก็แล้วกัน?" อีกฝ่ายพูดขึ้นมา

"ก็ถามมาสิฮะ"

"นายคิดยังไงกับฉัน?"

"กะ....ก็" แก้มใสถูกระบายด้วยสีชมพูระเรือ ดวงตาดูลุกลี้ลุกลนแบบ คิดไม่ถึงว่าจะถูกถามคำถามแบบนี้ในตอนนี้ เด็กหนุ่มร่างเล็กพยายามคิดหาคำตอบก่อนพูดออกมา

"เหมือนพี่ชายคนนึงน่ะครับ...ผมก็มีแต่พี่สาวก็เลยรู้สึกว่า รุ่นพี่เป็นเหมือนพี่ชายของผม" เป็นผู้ชายเหมือนกันก็คงตอบได้เพียงเท่านี้ล่ะนะ....

ร่างสูงเข้าสวมกอดเด็กหนุ่มขี้โมโหจากด้านหลัง พยายามกระตุ้นความรู้สึกที่แท้จริงของอีกฝ่ายออกมาด้วยสัมผัสทางกาย

"แค่พี่ชายจริงๆ น่ะเหรอ?" เขากระซิบถามข้างหูคนในอ้อมกอด ที่ร่างกายเริ่มอ่อนยวบยาบเพราะถูกเขากอด

"กะ..ก๊ใช่น่ะสิครับ"

"ไม่ได้รู้สึกไปมากกว่านี้แน่นะ?"

"อะ......อ่าา ก็ใช่น่ะสิครับ" คนถูกกอดปฏิเสธไป แต่ถ้าอีกฝ่ายรับรู้ถึงก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายแล้วล่ะก็ อาจจะรู้ก็ได้ว่าเขาคิดยังไงกันแน่

"ว้า~ อย่างนี้ฉันก็อกหักน่ะสิ"

"ขอโทษด้วยครับ" หนุ่มน้อยที่มัวแต่เขินอายตอบรับแบบไม่ทันคิด แต่พอลองคิดทวนคำพูดของอีกฝ่ายดีๆ แล้ว ก็ต้องร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

"เอ๋?!?!?!" คิริฮาระหันไปมองหน้าคนร่างสูง

"ก็ฉันนึกว่านายมีใจให้ซะอีก"

.
ที่แท้ก็คิดใจตรงกันหรอกเหรอ? ถ้ารุ่นพี่ไม่พูดออกมาเอง เขาก็ไม่มีทางได้รู้เลยว่า เจ้าตัวคิดอะไรอยู่กันแน่ ใครจะไปกล้าบอกก่อนกันเล่ายิ่งเดาอารมณ์ของรุ่นพี่ตัวเองไม่ถูกอยู่ด้วย เลยได้แต่คิดว่าอาจจะถูกปฏิเสธเอาเท่านั้น แต่อีกฝ่ายดันเข้าใจผิดไปซะแล้ว เขาจึงออกจากอ้อมอกกว้าง แล้วรีบบอกออกไป
.

"ถ้าอย่างนั้น....จะคบกับผมไหมล่ะฮะ?"

"จริงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน....ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับนายนะ"

'อ้าว...ตกลงเอายังไงกันแน่นะ? หรือว่าแค่ถามลองใจเรา' หนุ่มน้อยผมหยิกได้แต่ครุ่นคิด แล้วมือของอีกฝ่ายก็เลื่อนมาจับมือของเขา

"แต่นาย...ก็คือคนที่ทำให้ฉันอยากดูแล แล้วคลาดสายตาไปไหนไม่ได้เลยเนี่ยะสิ"

หากรู้จักตัวตนที่แท้จริงแล้ว จะรู้ได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ปีศาจร้ายจริงๆ สักหน่อย เขาก็เป็นแค่คนที่มีสองบุคคลิกเท่านั้น ยามโกรธเพราะไม่อยากพ่ายแพ้ก็จะร้อนรุ่มเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ในยามปกติก็จะเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาคนนึงที่มีอารมณ์สนุก ดีใจ เขินอาย แล้วก็รัก แบบที่คนอื่นๆ มีเช่นกัน ถ้าเป็นปีศาจจริงๆ คงจะไม่มีอย่างนั้นได้แน่ๆ

ร่างสูงลืมตา สบตามองเขาด้วยสายตาซึ้งๆ แบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

"เหมือนน้องชาย....แต่ก็มากกว่านั้น"

"เหรอครับ?"

"เอาเป็นว่า......"

"ฉันจะอยู่ข้างๆ นายเสมอก็แล้วกัน"

สำหรับตอนนี้ความรู้สึกยังไม่อยากบอกความรู้สึกอะไรออกไปมากนัก ขอแค่ไม่ถูกปฏิเสธก็พอแล้ว เพราะระหว่างเขากับรุ่นพี่ความสัมพันธ์แบบใหม่มันก็เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น และมันจะเป็นยังไงต่อไปก็แล้วแต่ชะตากรรมก็แล้วกัน

เมื่อเผลอร่างสูงก็ก้มตัวลงฝากจุมพิตไว้ที่แก้มใสของกระต่ายน้อยทันที คิริฮาระที่ไม่ทันตั้งตัวเลยหันมาแว้ดใส่

"อ๋า~~~~~~~~~~~รุ่นพี่ขี้โกง ฉวยโอกาสอยู่เรื่อยเลย"

"รู้สึกแย่มากเลยรึไง?"

"เปล่าสักหน่อยนะ...แต่ว่ามัน"

ให้ตายสิ รุ่นพี่ยานางินี่... เอาเข้าจริงๆ แล้ว ดูท่าจะเจ้าเล่ห์กว่ารุ่นพี่นิโอจอมหลอกลวงตัวจริงซะอีกนะเนี่ยะ หรือไม่บางที...เขาอาจจะตกอยู่ในสถานะภาพเป็นของเล่นของคนขี้แกล้ง แบบเดียวกับรุ่นพี่ยางิวอยู่ก็ได้ล่ะมั้ง

"กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ..."

"ครับ" มือใหญ่ยื่นมาหาให้คิริฮาระได้จับด้วย ฟ้าเริ่มมืดแล้วคงจะไม่มีคนรู้จักมาเห็นเอาตอนนี้หรอกนะ แล้วเจ้าของมือที่อบอุ่นนั้นพาเขาเดินทางกลับบ้านไปด้วยกัน

.
.
.

วันนี้เขามีความสุขมาก มีหลายสิ่งเกิดขึ้นในวันเดียวกัน มันเป็นวันมหัศจรรย์สำหรับเขาจริงๆ

                  ****

ณ สนามแข่งระดับประเทศ

เสียงของกองเชียร์ทั้งสองฝ่าย ดังกึกก้องไปทั่วสนาม ท่ามกลางความกดดันของเหล่านักกีฬา มาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีใครคิดยอมใครและต้องการให้ชัยชนะเป็นของตัวเอง และทีมของตัวเองทั้งนั้น เพราะที่ซ้อมมาอย่างหนักตลอด ก็เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ ทีมเซงาคุส่งคู่ที่เข้าขากันมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างอินูอิ และไคโดลงแข่ง แต่ทางฝั่งริคไคกลับส่งคู่ที่ต่างสุดขั้วมาเล่นคู่กัน ราวกับจะเย้ยหยันในฝีมือของฝ่ายตรงข้าม

  

รูปประกอบ : จาก Kyuubi x Usagi

การแข่งดำเนินไปอย่างเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งคิริฮาระเริ่มเลือดคั่งในตา พร้อมที่จะบดขยี้ทุกสิ่งให้แหลกราน

"ฉันจะขยี้.....พวกแกสองคน" โชคไม่ดีที่แว่นตาของอินูอิหล่นไปยังปลายเท้าของคนที่อัดพวกเขาสองคนเข้าพอดี จึงถูกเจ้าเด็กตาแดงเหยียบเสียแตกไป

"ขอโทษนะ ซาดาฮารุ" ยานางิหยิบแว่นส่งคืนให้กับผู้ที่เขาเคยสอนการใช้ข้อมูลไป แล้วใช้แร็กเก็ตดันหัวรุ่นน้องของตนให้โค้งขอโทษด้วย แน่นอนว่าคิริฮาระยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น

"หา!"

"เอาอีกแล้วสินะเจ้าอาคายะ....." ซานาดะพึมพำก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตั้งใจจะไปสั่งสอนเจ้าตัวแสบสักหน่อย ทุกคนที่อยู่รอบข้างจึงรีบพากันห้าม

"โฮ่ยๆ ไม่ต้องหรอก" มารุอิร้องบอกและจับไหล่ของอีกฝ่ายไว้

"ให้เรนจิจัดการเองดีกว่าน่า" นิโอบอกอีกเช่นกัน ดูๆ แล้วอีกไม่นานก็จะถึงเวลาแข่งของเขาบ้างแล้วสินะ

"ถ้ามีเรนจิก็ไม่ต้องลงไม้ลงมือกันหรอก" ยางิวเสริม

"จะไหวเรอะ..." ซานาดะพูดอย่างไม่มั่นใจ

"แต่ฉันเชื่อว่าไหวนะ....เก็นอิจิโร่" ยูคิมูระตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ ให้เขา ถ้ายูคิมูระพูดก็คงต้องเชื่อล่ะนะ จึงได้แต่มองคู่เล่นของทีมตัวเองต่อไป

"อาคายะ......" ยานางิเรียกชื่อเด็กหนุ่มตาสีเลือดอย่างใจเย็น

"อะไรกันเล่า!"

"เลิกบ้าคลั่งซะที..." เขาสั่งราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ

"ว่าไงนะ?"

"ไม่งั้นฉันจะจูบนายต่อหน้าซานาดะ แล้วก็ทุกคนนะ...."

"โด่...กะอีแค่จูบ" คิริฮาระบอกแบบไม่แคร์ ทั้งๆ ที่เคยหมดสติเพราะโดนจูบตอนคลั่งมาแล้วแท้ๆ

"ถ้ายังดื้อต่อไปไม่ใช่แค่จูบนะ...." ร่างสูงเลื่อนหน้ามาที่ข้างใบหูคนร่างเล็กแล้วกระซิบบอก

"ฉันจะจับกดนายต่อหน้าทุกคนเลย..."

"บ้าเด่ะ !"

"ถ้าคิดว่าฉันล้อเล่นก็ลองดูสิ" แต่นึกๆ ไปก็มีโอกาสที่อีกฝ่ายจะทำจริงสูง เพราะคนคนนี้ชอบทำอะไรเหนือความคาดหมายเสมอ เขาเลยไม่กล้าเสี่ยง คนอื่นที่เห็นอาจจะไม่เท่าไหร่ แต่กัปตันกับรองกัปตันอยู่ด้วยเนี่ยะสิ เรื่องคงไม่จบง่ายๆ แน่

ซานาดะที่นั่งดูอยู่ไกลๆ นึกแปลกใจ แค่ยานางิพูด คิริฮาระก็ดูจะผ่อนความคลั่งลงไปเยอะอย่างที่เขาไม่เห็นมาก่อน เพื่อนของเขาดูเชี่ยวชาญราวกับผู้ฝึกสอนสัตว์ป่าดุร้ายในคณะละครสัตว์ยังไงยังงั้น

อาคายะเตะเน็ตอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดใจ พร้อมสบถ

"กรอด....ดดด ฝากไว้ก่อนเถอะ..." เขาพูดทิ้งท้ายก่อนคิดเปลี่ยนใจไปเล่นงานคู่แข่งแทน เพราะที่น่าโมโหไปกว่านั้น คือสายตาที่รุ่นพี่มองเพื่อนสนิทเก่าของตัวเอง ปากก็บอกว่าเป็นแค่เพื่อน แต่กลับรู้สึกเหมือนยังเหลือเยื่อใยอะไรสักอย่างอยู่ คิดแล้วมันน่าแค้นใจเป็นที่สุด อย่างนี้ต้องทำลายให้หมดสิ้นซะ รุ่นพี่จะต้องมองเขาคนเดียวเท่านั้น

และถึงจะเป็นคนพิเศษ........แต่ก็ใช่ว่าจะหยุดความบ้าคลั่งในคอร์ทของเขาได้หรอกนะ

.
.
.

Fin~

 

 Blood Talk :

จบแล้วเหอๆ ยากตรงที่พยายามจะไม่ให้มันน้ำเน่าเกินไป กับเป็นเรื่องสั้นแท้ๆ มันยังคิดจะดองอีก

* ห้ามแบบซานาดะก็ชัวร์ดีออก 'ตบทีเดียวอยู่...' ป้าบ !
(งั้นชั้นขอสละสิทธิ์ไม่อยู่ดีกว่า)

* มุขน้ำน้ำเน่าไปไหม? ใช้จูบสยบเนี่ยะ...

* ไม่ได้หลงตัวเองนะ....แต่เทียบกับผลงานเก่าๆ แล้ว ฝีมิอพัฒนาขึ้นอยู่เหมือนกันนะเรา

* เอ้อ...จบแล้วยังไม่ได้พูดถึงชื่อเรื่องเลย.....
จริงๆ จะเอา Blood shot ตามเพลงที่เกงกิ เรนเรน จุตตะ ร้องแล้ว แต่มันแปลกๆ อยู่ จะเพิ่มเติมยังไงดีฟ่ะ? บังเอิญก็หันไปเจอไอ้ตัวนี้เข้าพอดี (จากใบโบรชัวร์อะไรสักอย่าง)

     Bloody Bunny <--- ไอ้กระต่ายฆาตกร
(ตัวการ์ตูนฝีมือการสร้างของคนไทย ที่ดูสากลมากเลย)

เลยเอามายำรวมกันให้มันน้ำเน่าว่า Bloody Love Shot นั่นเองแล....

เพราะฉะนั้นไอ้ตัวนี้ก็คงเรียกได้ว่า

Bloody Bunny Boy สินะ....

    

กรี้ด !!!! น่าร้าก

     (\_/)
   (>W<)       <--- ช่วยดูให้เป็นกระต่ายทีนะ....

ส่วนคำถามนี้....คิดว่าต้องถูกถามแน่ๆ เพราะแต่งฟิคเกี่ยวกับริคไคแล้ว เลยชิงตอบก่อนเลยล่ะกัน จะได้ไม่ต้องถามและรับทราบกันถ้วนหน้าไปเลย...

ถาม(เอง) = เห็นว่า Nox ก็ชอบคู่ 28-82 หรือมาสะ x บาบะมากๆๆๆ แล้วทำไมไม่ลองแต่งดู

ตอบ(เอง) = ก็บอกได้เลยว่าอยากอยู่นะ.... แต่มันเป็นคู่เลิศเลอเฟอร์เฟคอยู่แล้ว คนก็ชอบเยอะด้วย เรากลัวแต่งออกมาได้ไม่ดี อาจทำให้คนที่อ่านต้องผิดหวังกัน เลยสู้ไม่เสี่ยงแต่งดีกว่า มีที่คิดๆ ไว้เหมือนกันแต่ยังใช้ไม่ได้น่ะ......ขอเป็นฝ่ายอ่านเอาอย่างเดียวก็พอ  และได้อิทธิพลจากทั้งฟิคและโดจินมาเยอะมั้งเลย'จิ้นไม่ออก คู่นี้ก็หวานกันบ่อยอยู่แล้วด้วย ไม่จำเป็น...แถมมีให้อ่านเลือดกระฉูดกันอยู่แล้วนิ อุฮิ~

.

.

.