[MONSTA X]เทวดาน้อยฮยองวอน

ตอนที่ 1 : แค่บ่นไงไม่ได้อยากตกลงไปจริงๆ(30%)

เทวดาน้อยฮยองวอน ตอนที่ 1

แค่ชอบพวกมนุษย์

และบ่นอยากเป็นไอดอล

แต่ขอโทษนะแค่บ่นกับตัวเองอะไม่ได้อยากเป็นจริงๆ

  หากพูดถึงประเทศเกาหลีคุณจะนึกถึงอะไร กิมจิ? ชุดฮันบก? ซีรีย์? หรือไม่ก็อาจจะเป็น...วัฒธรรมkpop

  เหล่าบอยแบนด์และเกิร์ลกรุ๊ปที่โด่งดังไปทั่วโลกได้รับความรักจากคนมากมายพวกเขาทั้ง เก่ง มีความสามารถ และน่าดึงดูด ทำให้ใครหลายๆคนตกหลุมรักพวกเขา หรือหลายๆคนที่อยากเป็นอย่างพวกเขา ซึ่งบังเอิญว่าคนที่อยากเป็นอย่างพวกเขาไม่ได้มีแค่มนุษย์บนโลกนี่สิ แต่ดันรวมไปถึงคนที่อยู่บนฟ้าด้วย

  ชื่อของผมคือ แช ฮยองวอน และผมก็ไม่ใช่มนุษย์แน่นอนเพราะผมอยุ่บนฟ้า ผมมีปีกสีขาวกลางหลัง อายุ300กว่าปีที่ยังดูอ่อนกว่าวัย(แบบมากๆ) และชุดที่เหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดในโบสถ์เก่าแก่ มาถึงตรงนี้คงไม่ต้องเดาแล้วเนอะว่าผมคืออะไร แน่นอนว่าคงไม่มีใครวาดอย่างอื่นไว้ในโบสถ์ของพระเจ้าหรอก ถ้าไม่ใช่เทวดา 

  และคงเป็นเทวดาที่แปลกประหลาดและนอกคอกที่สุดในสวรรค์นับตั่งแต่หมดจากยุคลูซิเฟอร์

  ผมหลงรักวัฒธรรมkpopอย่างหมดหัวใจ ใช้เวลาเป็นปีๆในการเฝ้าดู ปั่นยอดวิว คอยเชียร์หล่าบอยแบนด์และเกิร์ลกรุ๊ป ตามติดชีวิตพวกเขา อวยพรเล็กๆน้อยๆตามแต่โอกาส จนวันนึงระหว่างนั่งแอบดูโลกมนุษย์หวีดอปป้าออนนี่ตามปกติ ผีห่าซาตานที่ไหนก็ไม่รู้ช่างดลใจให้ผมพึมพำออกมาเล็กๆ

  "อยากลองเป็นไอดอลบ้างจัง"

  จากนั้นก็ ‘ตู้ม’ ผมลื่นตกลงมาจากเมฆ ร่วงลงมาเหมือนลูกนกปีกหัก มองเห็นสวรรค์บ้านอันแสนสุขห่างไกลออกไป ผมพยายามบิน พยายามเอื้อมมือไขว่คว้า แต่ก็ทำได้เพียงร่วงหล่นลงมา ตัวหมุนไปตามแรงลม พยายามเอาปีกห่อตัวเองเอาไว้รอรับแรงกระแทกที่จะมาถึง เตรียมใจไว้ว่าไม่หลังผมก็คงเป็นกระดูกปีกที่คงจะหักซักซี่สองซี่ ยิ่งเข้าใกล้พื้นดินมากเท่าไหร่ผมยิ่งหลับตากัดปากแน่น แต่แล้วทุกอย่างรอบตัวก็เหมือนหยุดนิ่ง ไม่ได้มีอะไรมากระแทกหลังหักกระดูกผมอย่างที่คิด ฮยองวอนค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองลอยอยู่เหนือพื้นดินไม่ถึงเมตร หันรีหันขวางไปมาสักพักจึงค่อยลงหย่อนขาลงเหยียบดิน สัมผัสเปียกชื้นของน้ำ ผิวสากๆที่แตะอยู่ใต้ฝ่าเท้า กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง ทุกอย่างประดังเข้ามาจนผมรู้สึกสับสน มองไปรอบกายเห็นเพียงตึกเก่าๆขนาบทั้งสองข้าง ผมอยู่อยู่ในตรอกเล็กๆ ข้างกองขยะ เท้าเปลือยเปล่าเหยียบน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็น ชุดสีขาวลากยาวของผม และปีกที่ไม่สามารถกางออกมาได้เนื่องจากติดกำแพง

  "นี่นายหน่ะ"

  ร่างผอมบางสะดุ้งเฮือก รีบเสกปีกให้กลายเป็นรอยสักกลางหลัง ก่อนจะค่อยๆหันไปตามเสียงเรียก

   "ครับ"

  ส่งเสียงออกไปเบาๆ เหมือนคนที่อยู่ด้านหน้าตรอกจะยิ่งสงสัย เขาจึงเดินเข้ามาในตรอกแคบๆนี่ ตัวของเขาค่อนข้างสูงเขามีไหล่ที่กว้างอย่างน้อยก็กว้างกว่าผมอะ เดินด่วยท่าทางที่ไม่รู้สิเหมือนหมี?ล่ะมั้ง ระหว่างที่พิจารณาคิดไปคิดว่าอยู่กับตัวเองเจ้าคนตัวเบ่อเริ้มก็ถึงมาถึงตัวพอดี มือของพี่เบิ้มจับไหล่ผม

   "เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรร่วงลงมาเลยนายไม่เป็นไรใช่ไหม"

   "อ่า...ไม่เป็นไรๆฉันสบายดี"

   "งั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่นายเป็นใครอะมาทำอะไรที่นี่"

   "ชื่อ ฮยองวอน...แช ฮยองวอน อะ"

   พี่เบิ้มพยักหน้าเบาๆเหมือนรับรู้ เขามองไล่ผมหัวจรดเท้าจับผมหันซ้ายหันขวา มองชุดยาวๆของผมด้วยสายตาแปลกๆและไปจบที่เท้าเปลือยเปล่า

   "รองเท้านายหายไปไหนอะฮยองวอน"

   "...ไม่รู้สิ"

   "โดนขโมยเหรอ? แย่จริง"

   "งั้นมั้ง"

   "อ่อ ฉันซน ฮยอนอูนายมากับฉันก่อนก็ได้เดินไปเดินมาในชุดแบบนี้จะดูแปลกนะ"

   "อือ ขอบใจ"

   ผมเดินตามฮยอนอูไปเรื่อยๆวิ่งผ่านฝูงชนที่มองผมด้วยสายตาแปลกๆเดาว่าน่าจะเป็นเพราะชุดผม ไม่ก็เพราะผมไม่ใส่รองเท้าซักอย่างนี่ล่ะ จนคนที่เดินนำอยู่พาผมมาหยุดที่ตึกตึกนึงป้ายเขียนไว้ว่า starship entertainment โอเค แค่ชื่อก็คุ้นๆล่ะนี่มันค่ายศิลปินนี่นาผมจำได้!! ผมเดินตามฮยอนอูที่พาเข้าไปในตึกอย่างตื่นเต้น แอบติ่งอยู่บนฟ้ามาเป็นสิบปีใครจะไปคิดว่าจะได้เข้ามาในค่ายศิลปินจริงๆอะ สุดยอด!!

  ฮยอนอูพาผผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องๆนึง น่าจะเป็นห้องซ้อมอะไรซักอย่างด้านในจึงมีเด็กผู้ชายส่งเสียงเอะอะอยู่หลายต่อหลายคน พี่เบิ้มหันหน้ามาพยักพเยิดให้ตามเขาเข้าไปขณะกำลังจะเปิดประตู

   "เด็กๆพี่กลับมาแล้ว"

  พี่เบิ้มเอ่ยทักทายคนที่อยู่ด้านใน ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงแขนเขาที่ยืนค้างอยู่ข้างนอกให้เข้ามาด้วย

   "พี่ฮยอนอูขนมผมล่ะ...นั่นใครอะพี่"

   "พี่กำลังจะบอกนี่ไงมินฮยอกฟังก่อนสิ"

  ฮยอนอูปรามคนที่ชื่อมินฮยอกเอาไว้ เขาเป็นเด็กผู้ชายท่าทางร่าเริงเอาการเลยล่ะดูจากการที่แค่ได้ยินเสียงฮยอนอูก็รีบพุ่งเข้าใส่ทันที ยิ่งมินฮยอกว่างั้นสายตาของทุกคนในห้องก็จับจ้องมาที่ผมอย่างช่วยไม่ได้

  "นี่ชื่อแช ฮยองวอนนะเขาทำรองเท้าหายพี่เลยจะเอารองเท้าให้ยืมก่อน"

  ฮยอนอูช่วยพูดแนะนำตัวผมให้เสร็จสรรพซึ่งนั่นช่วยได้มากเลย ทุกคนจึงเลิกสนใจผมแล้วไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ ยกเว้นคนอีกสองสามคนที่น่าจะสนิทกับฮยองอูถึงได้เดินมาหาผมใกล้ๆ

  "นายชื่อฮยองวอนเหรอ หน้าตาคุ้นๆจัง"

  มินฮยอกพูดขึ้นมาหลังจากจดๆจ้องๆหน้าผมมาซักพัก ก่อนจะวิ่งไปค้นกองกระดาษอะไรซักอย่างที่มุมห้อง ค้นไปค้นมาท่าทางเหมือนลูกหมาแปปๆก็ดูเหมือนจะเจออะไรเข้า เขาหยิบกระดาษแผ่นนึงวิ่งกลับมาหาผมและกลุ่มคนที่ยืนคุยกับฮยอนอูอยู่

   "นี่ไง นายมันเทรนนี่ที่พึ่งจะเข้ามาใหม่หนิ แช ฮยองวอน หน้าเหมือนนายเลย"

   ผมเดาว่าหน้าผมตอนนี้มันต้องเหวอสุดๆแน่ ผมอยุ่บนฟ้านะ ผมจะมาออดิชั่นได้ยังไงกันบ้าไปแล้ว

   "อ้าวสรุปนายเป็นเทรนนี่เหรอ"

   "ถึงว่าทำไมมาหลงอยู่แถวนี้"

   "ไปไงมาไงล่ะแล้วพักที่ไหน"

   "อ่า…"

  ทุกคำถามรัวเข้ามาอย่างรวดเร็วพาให้สมองมึนงง ฮยองวอนลากเสียงยาวอย่างไม่รู้จะตอบคนไหนก่อนดี

   "เดี๋ยวๆใจเย็นหน่อย เขางงไปหมดแล้ว"

  เสียงนั้นดังมาจากทางด้านหลัง มือใหญ่ตะปบบนไหล่แรงนั้นทำให้รู้สึกเจ็บอยู่นิดๆก่อนที่จะถูกดึงตัวปลิวไปปะทะกับแผ่นอกเจ้าคนตัวหนาที่ยืนซ้อนหลังอยู่ หันไปมองใบหน้าขาวที่ส่งยิ้มน้อยๆมาให้

   "ว่าไง ฉันชิน โฮซอกนะนายพักอยู่ที่ไหนอะมันดึกแล้วเราจะได้เดินไปส่ง"

  ดูจากการที่ทุกคนหยุดฟัง เขาน่าจะอายุเยอะล่ะมั้ง แต่ปัญหาคือที่อยู่นี่สิผมมีที่อยู่ที่ไหน

   "ไม่มีหรอก...พี่โฮซอก?"

  เรียกพี่กับคนที่อายุน้อยกว่าเป็นร้อยๆปีนี่กระดากปากจริง ผมพูดพร้อมเอียงคอน้อยๆด้วยความไม่มั่นใจ พี่โฮซอกทำหน้าตกใจเมื่อรู้ว่าผมไม่มีที่พักรวมทั้งคนอื่นๆด้วย ก็พอเข้าใจอะนะว่าตกใจกัน

   "งั้นบ้านนายอยู่ที่ไหนอะ"