The spirit of wind/// มหากาพย์แห่งจิตวิญญาณสายลม

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 เบาะแสที่ไร้ค่า...

บ่ายแก่ๆของวัน หลังจากซินได้ซักพยานเหตุการณ์หลายๆคนรวมทั้งตาลุงแก่ขี้ขโมยพร้อมกับส่งเข้าตารางเรียบร้อย  เธอก็สรุปง่ายๆว่า  เทพลมหนาวคงออกไปจากเมืองนี้แล้ว  แม้จะยังไม่รู้ว่าไปที่ไหนแต่ตามที่'พ่อ'ตั้งข้อสังเกตุไว้ เธอคงจะต้องลงใต้ไปเรื่อยๆ  ซินจึงตัดสินใจออกจากเมืองเวโรนีก้าไปยังเมืองข้างๆกัน...เมืองซีเนียร์ เมืองแห่งความสดใส  

แค่ชื่อเมืองเธอก็ชักนึกขยาด แต่ด้วยหน้าที่ที่มีความสำคัญกว่าชีวิตอันไร้ค่านี่ เธอจึงต้องมุ่งต่อไป...ไม่ว่าหนทางเบื้องหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตาม


ซินเดินเข้าร้านขายม้าเล็กๆกลางเมืองเว   เมืองเล็กๆทางใต้ของเมืองหลวงเวโรนีก้า  เจ้าของร้านกระวีกระวาดเข้ามาบริการอีกตามเคย    ก่อนจะพาไปเลือกม้าที่คอกม้าหลังร้าน  ซินมองไปรอบๆ ม้านั้นมีมากมายนัก  ทั้งหลากหลายสีสัน แต่ก็ล้วนมีรูปร่างดีกำยำล่ำสันทั้งสิ้น

" ม้าของเราเป็นม้าท้องถิ่น  ฝีเท้าก็เยี่ยมครับ    สามารถบรรทุกของหนักขณะวิ่งเร็วได้ และเรื่องความอึด   ม้าของเวโรนีก้าดีที่สุดในทวีปเลยนะครับ    ราคาผมคิดเป็นกันเอง  ดูท่าคุณคงเป็นคนต่างเมือง   เชิญเลือกดูเลยครับ "   เจ้าของร้านอธิบายยาวเหยียดอวดสรรพคุณที่ซินขยับยิ้มเยาะๆรับ    แต่ดูท่าเจ้าของร้านจะมองว่าเป็นยิ้มชื่นชม ถึงได้ยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างแก้ม


" ฉัน....ขอ ม้าที่พยศที่สุดในร้าน มีมั้ย "  ซินเอ่ยถามเจ้าของร้านที่หน้าซีดไปถนัด
" อ่า..ครับ มีครับ แต่ว่า.....มัน เอ่อ มันพยศมากเลยนะครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะเอามันไหว " เขากล่าวเสียงเครียด           ไม่สนใจสายตาเหยียดหยามจากเด็กสาวตรงหน้า

" อยู่ไหน " คนอย่างไอซินน่ะรึจะกลัวกับอีแค่ม้าพยศ  ไม่มีทาง      เจ้าของร้านที่ยืนหน้าซีดทำท่ายังกับจะตายวันตายพรุ่งก็จำใจเดินนำไปยังคอกม้าพิเศษอย่างไม่เต็มใจนัก

.........................................................................
 

"ศาสตราจารย์คริสครับ  น้ำชา" บีทรีชเอ่ยพร้อมกับวางแก้วชาหอมกรุ่นลงบนโต๊ะรกๆไปด้วยเอกสารสำคัญที่ศาสตราจารย์คนเก่งจับจองเป็นที่นอนในคืนก่อน  คริสเงยหน้าจากกองเอกสาร ใต้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มปรากฎรอยคล้ำอย่างคนอดนอน
" เอากาแฟไม่ได้รึไงนะ กำลังง่วง "คริสบ่นอุบแต่ก็รับชาร้อนๆมาจิบโดยดี

"ทำไมไม่ให้ยัยเด็กเมื่อวานซืนนั่นขี่ม้าไปล่ะครับ เร็วกว่าตั้งเยอะ " สรรพนามที่บีทรีชเรียกซินทำเอาคริสสำลักน้ำชาพรูด  ( แค่ก แค่ก  โอย~)  หลังจากตั้งตัวได้แล้วก็หันมาตอบคำถามของอดีตลูกศิษย์จอมจุ้นที่กำลังยิ้มขำๆ

"นิสัย สมอง ความคิดและความสามารถของซินจะเหมือนฉันทุกอย่าง  เพราะว่าฉันใส่เซลล์ของฉันไว้เป็นตัวหลักของการ'กำเนิด' " คริสเปรยก่อนจะยกชาขึ้นมาจิบอย่างวางภูมิ

" อย่านอกเรื่องสิครับ ตอบผมมาเร็วๆ "  ศิษย์ผู้แสนดี ( แต่ล้านเลว- citrine ว่างายนะ-บีทรีช ) ที่แม้จะอดทึ่งไม่ได้กับเรื่องเซลล์แต่ก็ยังเร่งเร้าจนคนเป็นอาจารย์ต้องจำใจวางแก้วชาลงแล้วเริ่มเล่า
 
" ตอนอายุประมาณ5ขวบ พ่อของฉันบังคับให้เรียนขี่ม้าทั้งๆที่ฉันอยากเรียนชีวะเกี่ยวกับม้ามากกว่า  วันนึงตอนกำลังแอบพ่อสำรวจลักษณะกล้ามเนื้อต่างๆของม้าว่าจริงอย่างในหนังสือรึเปล่า  ม้ามันคงเกิดรำคาญ   ก็เลยดีดฉันทีเดียวขาหัก   พ่อก็กลัวว่าฉันจะเป็นอันตรายอีกก็เลยไม่ให้เรียน  ฉันก็ได้เรียนชีวะสมใจ   ต้องขอบคุณม้ากระมังนี่ 555+ " ว่าแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะกับอดีตของตัวเอง แต่คนฟังกลับถอนใจเบา


" งั้นยัยซินเองก็....."
 

" ก็ขี่ม้าไม่เป็นไง"


.....................................................



หึหึหึ เอาล่ะสิ แล้วซินของเราจะรอดมั้ยเนี่ย แล้วยิ่งจ้องจะเอาม้าพยศแบบนี้ คนแต่งก็ลำบากใจแหะ -[]-"
พี่นิคะ เรื่องของเตยมันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ
คงต้องปรับปรุงซะแล้ว~
ขอโทษนะคะที่ตอนมันสั้นจัด ช่วงนี้กำลังฝึกพลังจิ้นอะค่ะ
นานๆจะมาอัพที จิ้นมันเลยชักถูกบั่นทอน แหะๆ
ช่วงนี้มาดามที่ร้าก(อ.)จัดข้อสอบมาให้อ่านเป็นพิเศษ รู้ได้ไงว่าหนูไม่ค่อยอ่าน     T 3T     ชักเครียดๆแหะ
นอกเรื่องละๆ
อ่านแล้วก็ช่วยเม้นด้วยจะขอบพระคุณอย่างสูงค่า>[]<

- -noon