เรเอสเธอร์โรงเรียนแห่งเทอร์เรีย

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 แฝงตัว !

บทที่1 แฝงตัว !

หลายปีผ่านไป

        เมื่อกาลเวลาผ่านไปทุกอย่างก็เปลี่ยนไป หลังจากที่เนวาเรียจากเมืองคาเรนเซียมาอยู่ที่หมู่บ้านกอล์นที่ติดต่อระหว่างดินแดนคาเรนเซียกับดินแดนเทอร์เรียนั่นเอง เธอได้ศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับอาณาจักรต่างๆ การต่อสู้โดยใช้ดาบและเวทมนตร์ มารยาทต่างๆเอาเป็นว่าเธอต้องฝึกทุกอย่างให้หมดละกันนะ
        "เมื่อไรท่านพี่เอวาจะมานะ"เนวาเรีย คาเรนเซียที่ตอนนี้เป็นเนวา เครทอเซียไปแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเบื่อๆหลังจากที่ซ้อมดาบเสร็จและมานั่งเล่นที่ป่ากว้าง
        "เดี๋ยวท่านเอวาก็มาครับ"เนสคา คือนกฟีนิกซ์ของเนวาเรียซึ่งเป็นสัตว์เทพในตำนานที่อยู่ในร่างมนุษย์ แต่น้อยคนที่จะมีเป็นสัตว์เทพของตนเนื่องจากหายากและอีกอย่างหนึ่งก็คือไม่ยอมรับเป็นเจ้าของนั่นเอง
        "ก็คนมันคิดถึงนี่นาไปตั้งนานแล้วนะ"พอพูดถึงตรงนี้เนวาเรียก็คิดถึงสัญญาที่คาอิลเคยให้ไว้กับตน
        "คิดถึงเค้ามากมั้ยครับ"เนสคาถามเจ้านายอย่างรู้ทัน
        "คิดถึงมาก มากถึงมากที่สุด"เนวาเรียเอ่ยพลางยิ้มเศร้าๆให้กับเนสคา
        "คิดถึงเขามากก็ไปหาเขาเลยสิครับ"เนสคาตอบพลางยิ้มกว้างกว่าเก่า
        "แต่พ่อเคียวบอกว่ามันอันตรายนะห้ามออกไปเด็ดขาด"เนวาเรียพูดพลางทำท่ากากะบาดประกอบคำพูดของตนเองไปด้วย
        "พูดอย่างกับว่าในป่ามันน่าปลอดภัยหนักหนาเลยนะครับถึงมาบ่อยๆน่ะ"เนสคาพูดเหน็บ มีอย่างที่ไหนไปข้างนอกบอกอันตรายแต่กลับเดินเข้าป่าเป็นว่าเล่น ถึงอันตรายแต่ฝีมือระดับเจ้านายตนก็น่าจะไม่ถึงตาย
        "แหะๆ ลืมไปแต่ถ้าท่านพ่อกับท่านพี่รู้ต้องโดนหนักแน่"เนวาเรียพูดพลางทำท่าเชือดให้เนสคาดู
        "งั้นเอาอย่างนี้ละกันครับ"เนสคาพูดเสร็จแล้วลากเนวาเรียออกจากป่าไปบ้าน แล้วนำเสื้อคลุมสีตุ่นเก่าๆให้เนวาเรียและด้วยเสื้อที่ตัวใหญ่ทำให้ปกปิดใบหน้าและทั้งตัวจนมิดส่วนเนสคาก็ทำเหมือนกันแต่เสื้อคลุมเป็นสี่น้ำเงินมัวๆ แล้วลากตัวเนวาเรียออกมาจากบ้านทันที(ตกลงใครเป็นเจ้านายใครกันแน่:เนวาเรีย)
        "แค่นี้ก็เรียบร้อย"เนสคาพูดอย่างมั่นใจ
        "เฮ้อ โอเคก็ได้"เนวาเรียเอ่ยอย่างปลง
        "งั้นก็ไปกันเลยนะครับ"เนสคาพูดพลางเดินไปอย่างเร่งรีบ แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นนิสัยเก่าๆของเนวาเรียที่ชอบดูโน่นดูนี่จนเพลินลืมเวลาสุดท้ายก็เลยล่าช้าสุดๆ  กว่าจะมาถึงปราสาทคาเรนเซียก็ปาเข้าไปเย็นโน่น ไหนต้องหาทางเข้าไปโดยไม่ให้โดนจับได้แล้วทหารเฝ้ายามมันใช่น้อยๆที่ไหนกันล่ะ 'งานนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้วล่ะ' เนวาเรียคิดอย่างปลงตก
        "เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ"เนสคาบอกพลางนำกันเข้าไปทางห้องฝั่งขวาของปราสาทซึ่งก็คือห้องของโนวาพี่ชายของตน
        "ไปด้วยกันมั้ย"เนวาเรียถามด้วยใบหน้าไม่แน่ใจว่าพวกท่านพ่อจะจำเธอได้
        "ไม่ดีกว่าครับ"เนสคาพูดพลางยิ้มให้น้อยๆแล้วเดินจากไป ส่วนเนวาเรียเธอเปิดประตูและปิดอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้คนที่ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างรู้สึกตัว  ทางด้านโนวาเขาละมือจากการอ่านหนังสือมารับลมที่ริมหน้าต่างได้สักพักก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อสัมผัสได้ถึงแขกผู้มาเยือนและก็ต้องตกใจอย่างถึงขีดสุดเมื่อเนวาเรียเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง
        "ท่านพี่คิดถึงจังเลย"สัมผัสและน้ำเสียงอันคุ้นเคยของน้องสาวคนเดียวของเขาที่ดังขึ้น ทำให้เขาหันกลับไปสวมกอดเนวาเรียอย่างรวดเร็วและแนบแน่นท่ามกลางความคาดไม่ถึงของโนวา
        "เนวาน้องสบายดีมั้ย"โนวาถามหลังจากที่คลายอ้อมกอดจากเนวาเรียแล้ว
        "น้องสบายดีค่ะ"เนวาเรียตอบพลางยิ้มอย่างน่ารักให้กับพี่ชาย
        "แล้วน้องมาได้ยังไง มันอันตรายมากเลยนะ"โนวาเอ่ยพลางยีหัวเนวาเรียเล่น
        "ก็คนมันคิดถึงนี่ แล้วอีกอย่างน้องมากับเนสคานะไม่เกิดอะไรเรื่องแบบนั้นขึ้นแน่นอน"เนวาเรียพูดอย่างมั่นใจ
พลางกอดอย่างออดอ้อน
        "อ้าวแล้วทำไมไม่อ้อนให้เอวาพามาล่ะ"โวถามอย่างสงสัยเพราะตอนนี้เอวาก็กำลังนั่งคุยอยู่กับพวกท่านพ่อและท่านอาอยู่ที่ห้องโถงนี่เอง
        "โหยอย่าว่าแต่คาเรนเซียเลยตลาดในเมืองยังไม่เคยพาไปด้วยซ้ำ"เนวาเรียพูดอย่างน้อยใจพลางทำแก้มป่องให้โนวา
        "นั่นก็เพราะเอวาเขาเป็นห่วงน้องมากนะ"โนวาพูดแก้เพราะกลัวว่าจะทำให้เนวาเรียเข้าใจเอวาผิด

        “น้องรู้ค่ะ  เอ่อว่าแต่พวกท่านพ่ออยู่ที่ไหนกันเหรอคะ”เนวาเรียถามโนวาพลางทำหน้าสงสัย