เรเอสเธอร์โรงเรียนแห่งเทอร์เรีย

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่งตำนาน

ปฐมบทแห่งตำนาน

       ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ปรากฎร่างของเหล่าชายหนุ่ม(ที่ไหน)ทั้งหลายในอิริยาบทที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งบ่งบอกได้ว่าตอนนี้ทุกคนกำลังเคร่งเครียดกันขนาดไหน
       ปัง!!!
       เสียงเปิด(กระชาก)ประตูอย่างแรงดังขึ้นทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นหายไปจนหมด ตรงประตูปรากฎร่างบอบบางของหญิงสาวที่มีนามว่าโรเนียร์ราชินีแห่งดินแดนคาเรนเซียซึ่งเป็นคนเปิดประตู นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคลอไปด้วยน้ำตา ใบหน้าสวยมอมแมมเพราะเหตุบางอย่าง
       "มันถึงเวลาแล้วเนียร์"เคโรเลส ราชาแห่งดิแดนคาเรนเซียกล่าวกับภรรยาของตนด้วยน้ำเสียงและแววตาซึ่งเจ็บปวดไม่แพ้กัน
       "ถ้างั้นให้เอวาไปด้วยได้มั้ย"โรเนียร์เอ่ยถึงลูกชายคนกลางของเธอ
       "พวกนายคิดว่าไง"เคโรเลส เอ่ยถามเพื่อนของตน
       "ก็ได้ถือว่าคอยคุ้มกันอีกแรงไง"เรเดียส ราชาแห่งโนเนสเวียเอ่ยขึ้น
       "ใช่ ถือว่าคอยกันผู้ชายคนอื่นให้ลูกชายฉันไง"คีเอส ราชาแห่งเทอร์เรียเอ่ยถึงคาอิลบุตรชายคนเดียวของตนที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง แต่พออยู่กับเนวาเรียกับอ่อนโยนผิดกันคนละคนเลย
       "ฮึ่ม! มันใช่เวลามั้ย"เคโรเรียสถาม
       "แล้วหนูเนวาเรียต้องไปวันนี้เลยเหรอ"เวเรียร์ ราชินีแห่งเวราเคียถามโรเนียร์เพื่อนสาวของตน
       "อืม"โรเนียร์ ตอบรับ
       "แล้วเราจะหนีจากนายนั่นไปนานแค่ไหนล่ะ"ไรต์ ราชาแห่งวาร์เนียถามอย่างเอางานเอาการ
       "มันยังไม่ถึงเวลาต่างหากล่ะ เพียงแต่ตอนนี้เราต้องให้เนวาอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดเผื่อมีการเคลื่อนไหวจากฝั่งนู้นเกิดขึ้น"เคโรเลส เอ่ย
       "ถึงเวลาแล้วล่ะเราไปส่งเนวาเรียกับเอวากันเถอะ"เอสโร ราชาแห่งเวราเคียเอ่ยบอกเพื่อน
       "อืม"จบคำทุกคนก็พากันทยอยเดินออกจากห้องไปท่ามกลางความคิดที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของแต่ละคน'หวังว่าเนวาเรียจะสามารถทำให้เค้าคนนั้นกลับมาเป็นคนๆเดิมได้นะ'


       ณ  สวนดอกไม้ภายในรั้วปราสาทบ้านคาเรนเซีย
       ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้และกลิ่นหอมอ่อนๆของมันปรากฎร่างของเนวาเรียเด็กสาวอายุราวๆเจ็ดขวบผมสีดำขลับที่ยาวเหยียดตรงสยายไปตามแรงลมอ่อนๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่กลับคลอไปด้วยน้ำตา มือทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองไว้แน่น
       "เนียว์"เสียงของคาอิลดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
       "คาล"น้ำเสีงและสัมผัสอันอ่อนโยนที่คุ้นเคยทำให้เด็กสาวหันไปกอดอย่างหวงแหน
       "เป็นอะไรไป"เด็กหนุ่มถามพลางเช็ดน้ำตาให้เนวาเรียอย่างอ่อนโยน
       "เราจะได้เจอกันอีกมั้ย"เนวาเรียถาม
       "แน่นอนสิ เราต้องได้เจอกันอีกแน่"คาอิลตอบ
       "แล้วคาลจะจำเราได้มั้ย"คำถามที่ดูซื่อของเนวาเรียทำให้เด็กน้อยยิ้นยากอย่างคาอิลถึงกับยิ้มออกมา เพราะไม่ว่าอย่างไรคนที่สามารถทำให้คาอิลยิ้มก็มีเพียงเนวาเรียคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำได้
       "ได้สิ จำได้แน่ๆสัญญา แล้วเนียว์ล่ะ"คาอิลสัญญาพร้อมถามกลับ
       "สัญญาเหมือนกัน"เอ่ยตอบพลางยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน
       "นี่มีอะไรจะให้"คาอิลพูดพลางหยิบสร้อยข้อมือเส้นเล็กประดับด้วยบุษราคัมเม็ดเล็กๆดูบอบบางเหมาะกับเนวาเรียเป็นอย่างมาก แล้วนำไปสวมให้ทันที
       "ให้เหรอ"เนวาเรียถาม
       "อืม ชอบมั้ย"คาอิลถาม
       "ชอบสิ สวยมากๆเลย"เนวาเรียตอบพลางยิ้มกว้าง
       "ไปกันเถอะได้เวลาแล้ว"คาอิลพูดพลางพากันเดินออกไป ไม่นานพวกเขาก็มาถึงหน้าปราสาทซึ่งมีพวกท่านพ่อและท่านอาของตนยืนอยู่แถมพ่วงด้วยพี่ชายจอมห่วง(หวง)น้องสาวทั้งสอง
       "แล้วเจอกันนะเนวาเรีย"คีเอสบอกพลางเข้าไปกอด หลังจากนั้นทุกคนก็เข้าไปกอดลาจนเหลืออยู่เพียงสองคนสุดท้ายซึ่งก็คือ โนวาพี่ชายคนโตของเนวาเรียและคาอิล
       "โชคดีนะเนวาเรียน้องสาวคนเดียวที่พี่รัก"โนวาเอ่ยพลางเข้าไปกอดอย่างแนบแน่นเป็นการจากลา
       "ค่ะท่านพี่"เนวาเรียพูดพลางคลายอ้อมกอดออกแล้วหอมแก้มพี่ชายไปฟอดใหญ่
       "น้องขี้โกงพี่ไม่เห็นได้เลย"เอวาโวยวาย
       "งั้นนายอยู่นี่เดี๋ยวฉันไปกับเนวาเอง"โนวาพูด
       "โอเค ผมยอมแล้วครับพี่"เอวาเอ่ย
       "เคียวนายออกเดินทางได้เลย แล้วดูแลลูกฉันด้วยล่ะ"เคโรเลสบอกกับเคียว เครทอเซียอดีตองครักษ์ของตน
       "ดูแลน้องด้วยนะ"โรเนียร์เอ่ยกับเอวา
       "ครับ"เอวาเอ่ยพลางขึ้นรถม้าไป
       "อย่าลืมสัญญานะคาล"เนวาเรียบอกพลางหอมแก้มเบาๆแล้วรีบขึ้นรถม้าไป
       "หึ ยัยแสบ"คาอิลบ่นพึมพำพลางยกยิ้มเบาๆพร้อมกับรถม้าที่เคลื่อนตัวออกไป


       ณ  ที่ที่ห่างไกลกันออกไปภายในห้องโถงอันมืดมิดไร้แสงไฟมีเพียงแสงทอจากดวงจันทร์เท่านั้นที่พอเห็นลางๆ ปรากฎร่างของชายหนุ่มภายใต้ผ้าคลุมสีเทาผืนหนา
       "เป็นไงบ้างได้เรื่องไหม"ชายหนุ่มเอ่ยถาม
       "ไม่มีความเคลื่อนไหวเลยครับท่านเอเดน"ชายหนุ่มนามเพียตเอ่ยตอบ
       "อืม"เอเดนตอบรับ
       "จะให้ตามต่อมั้ยครับ"เพียตถาม
       "ไม่ต้อง เจ้าไปได้แล้ว"เอเดนบอก
       "ครับ"เพียตตอบรับพลางเดินออกไป
       "เพราะมันยังไม่ถึงเวลาน่ะสิ"เอเดนบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโหยหา ความเดียวดายและโดเดี่ยวสุดท้ายก็จบลงที่เคียดแค้น

----------------------------------------------------------------------------

  ถ้าไม่สนุกก็ต้องขอโทษด้วยนะคะพึ่งหัดแต่งค่ะ ^^
  และก็ขอบคุณที่ติดตามด้วยนะคะ

 บังเอิญมีการเปลี่ยนนิดหน่อยค่ะ