Realm of Abandon [ปฐมบทดินแดนแห่งอาร์ค]

     เนิ่นนานมาแล้วโลกถูกปกคลุมไปด้วยละอองของเวทมนต์มากมายมหาศาล จนเศษเสี้ยวของละอองเหล่านั้นหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติ สร้างสรรค์สิ่งใหม่ที่เรียกว่า “อาร์ค”

     “อาร์ค” หรืออีกชื่อหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาคือ “ศิลาภูติ” พวกมันคือส่วนหนึ่งของธรรมชาติที่เปลี่ยนแปลงไป โดยการผสมผสานหลอมรวมกับจิตวิญญาณของเหล่าสิ่งมีชีวิตนานาพันธ์ ก่อกำเนิดเป็นสิ่งใหม่ที่เหนือคำบรรยาย สิ่งมีชีวิตที่ถูกเชื่อมสายใยแห่งพันธสัญญากับผู้ที่มันยอมรับโดยสดุดี พวกมันเองก็คือสัตว์ชนิดใดชนิดหนึ่ง เช่น กวาง, กระทิง หรือสัตว์โบราณอย่างมังกร แม้กระทั่งไดโนเสาร์ เพียงแต่ถูกโอนย้ายจิตวิญญาณอันแสนบริสุทธิ์ให้มาอยู่ในก้อนหินที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งชีวิตและเวทมนต์ที่แข็งแกร่ง ทำให้ดำรงไว้ซึ่งอายุขัยชั่วนิจนิรันดร์ แต่ก็ไม่ใช่สำหรับสัตว์ทุกตัวที่จะได้รับสิทธิพิเศษนี้ สัตว์ตนใดที่มีพลังอันแกร่งกล้าเท่านั้นจึงจะได้รับพรอันแสนวิเศษที่ธรรมชาติมอบให้ และสำคัญกว่าอื่นใด ละอองเวทมนต์เหล่านั้นยังส่งผลต่อสิ่งมีชีวิตที่สุดแสนจะประเสริฐ สิ่งมีชีวิตผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในโลกใบนี้มายาวนานนับล้านปี “มนุษย์”

     ใช่แล้ว มนุษย์ เองก็ได้รับผลกระทบจากละอองเวทย์นั้นเช่นกัน ส่งผลให้โลหิตในกายของพวกเขา ล้วนมีอณูของจิตธาตุต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น ดิน, น้ำ, อากาศ, ไฟ หรือ ธาตุที่ถูกวิวัฒน์แล้วอย่าง สายฟ้า ความมืด หรือกระทั่งแสงสว่าง พวกมันถูกถ่ายโอนทางพันธุกรรมมาจากรุ่นสู่รุ่น ก่อนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายราวกับอวัยวะชิ้นที่ 33

     อณูของจิตธาตุเหล่านี้ส่งผลให้มนุษย์สามารถควบคุมศิลาภูติแต่ละชนิดได้ ทั้งยังควบคุมได้แม้กระทั่งดิน ฟ้า อากาศ พวกเขาประยุกต์ใช้พวกมันอย่างพอดี และนั่นเองก่อให้เกิดสายสัมพันธ์อันแสนแน่นแฟ้น มนุษย์และเหล่าสรรพสัตว์ร่วมลงหัวจมท้ายด้วยกัน ฝ่าฟันซึ่งอุปสรรคต่าง ๆ มากมายและสร้างสังคมใหม่ที่ทำให้สรรพสัตว์และมนุษย์อยู่ร่วมกันได้มาอย่างยาวนานร่วมล้านปี แสนปี

     แต่ทว่า ความไม่รู้จักพอของมนุษย์นั้นได้สร้างสิ่งที่เรียกว่า “กิเลศ” กิเลศนี้เองเป็นตัวบ่อนทำลายทุกสรรพชีวิตที่อาศัยอยู่ร่วมกันในสังคม พวกมันถูกทำให้แข็งแกร่งขึ้นตามกาลเวลาที่ไหลเวียนไป มันสร้างความปวดร้าวและเคลือบแคลงใจให้ทุกสรรพชีวิต ยกเว้นมนุษย์ ว่ามนุษย์นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้เกรียติและไม่รู้จักพอ และด้วยเหตุนี้เอง โลกจึงถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วนด้วยพลังของธรรมชาติ 

     ส่วนหนึ่งคือโลกมนุษย์ โดยแรกเริ่มเดิมทีนั้นมนุษย์เองไม่พอใจในการกระทำนี้ และเริ่มบุกรุกแสวงหาซึ่งสิ่งที่สูญเสียไป ก่อสงคราม เผาทำลาย แต่จนแล้วจนรอด สิ่งเหล่านั้นในวันวานก็มิอาจย้อนคืนมาสู่อ้อมแขนของพวกเขาได้อีก พวกเขาจึงต้องอยู่ในแบบที่มีและปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตให้มุ่งไปสู่อนาคตที่ดีให้ลูกหลานได้สืบสานต่อไป ยิ่งนานวันเข้า โลกมนุษย์เจริญขึ้นทุกขณะ ด้วยความที่ว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่สุดแสนฉลาด พวกเขาสร้างทุกอย่างที่ต้องการ ทำให้สังคมของมนุษย์กลายเป็นที่ที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็ว เป็นที่ที่ถูกเติมเต็มความต้องการด้วยเงินทองละหน้าตาทางสังคม เหล่ามนุษย์ผู้ที่เคยอยู่กินกับธรรมชาติ อาศัยศิลาภูติและเวทมนต์ในการใช้ชีวิตประจำวัน ทั้งหมดนี้ค่อย ๆ เลือนหายไป กลับกลายเป็นบุคคลที่ไร้ซึ่งพรแห่งธรรมชาติ นานวันเข้าพวกเขาก็หลงลืมอดีตของตนเอง เหลือไว้เพียงอนาคตที่ต้องสร้างสิ่งใหม่ ๆ เพื่อทดแทนความต้องการในปัจจุบัน พรแห่งธรรมชาติที่ถูกริบคืนไปทำให้มนุษย์ไม่สามารถใช้เวทมนต์ได้อีก กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสุดแสนธรรมดา ที่ต้องใช้ชีวิตไปตามกระแสของกาลเวลาเพียงเท่านั้น

      ส่วนอีกโลกหนึ่งนั้นก็หลงเหลือไว้เพียงเรื่องเล่าปรัมปรา ไร้ซึ่งหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ใด ๆ จะสามารถพิสูจน์การมีอยู่ของมันได้ ซึ่งเรื่องเล่าของอีกโลกนั้นเอง ปัจจุบันก็หาผู้ที่จะเล่ามันได้อย่างละเอียดชนิดงมเข็มในมหาสมุทร

                        

                        

      

? cactus