คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อินโทรดักชั่น : วอน
ท้อฟ้ามืมิยามรารี พระันทร์วน้อยเว้าแหว่ส่อแสนวลบาเบา ทุสรรพสิ่เห็นเพียเลือนรา มีเพียแสไฟริมทาส่อแสสลัวบนท้อถนน ่วเวลาหลัเที่ยืนเียบเหาร้าไร้ผู้น บ้านเรือนส่วนให่ับไฟเียบสนิท หลเหลือเพียบาหลัที่ยัเปิไฟสว่า
ร่าผอมเพรียวบาึประูรั้วบ้านเปิออและปิลอย่าแผ่วเบา ริมฝีปาบาปิเม้มลั้นเสียสะอื้น วาลมโื้นแะ พยายามสาวเท้าอันหนัอึ้ออมาให้พ้นารนั้น วามริที่เพิ่รับรู้ ทำเอา้อนเนื้อในอเือบหยุเ้น ิรรมเ้าัหวะระแทระทั้นอายสอนในบ้าน เสียราผสานหนัเบาอย่าสุสม โมีบีบั้น้อนเนื้อในอนแหลเหลว ร่าายผอมบาไร้เรี่ยวแร ยืนทรัวแทบไม่อยู่ อยาะทรุอลับพื้นเสียเี๋ยวนั้น
พี่ะวัน ายนรัที่อายุมาว่าสอปี พบเอัน้วยวามบัเอิในร้านาแฟหน้าะทันแพทย์ วามสใส ่าพู ่าเอาใใส่ออีฝ่าย ล้ายแสะวันยามเ้าสาส่อลมายัพื้นินเหน็บหนาว
“ พี่ะวันรัน้อไวน์ เป็นแฟนันนะรับ”
ภาพำในวันวาน ผู้ายัวสูาว หน้าาหล่อเหลาแบบเาหลี เส้นผมสีน้ำาลหม่นัเป็นทร วาเรียวรีั้นเียวแ่่อน้าโ ลัยิ้มสอ้าเพิ่มเสน่ห์ หยิบ่ออุหลาบสีแอโาเบาะหลัรถยน์ยื่นส่ให้ ใบหูึ้นสีแั วาเรียวลุ้นรอำอบ วันวาเลนไทน์แห่วามรั ถูบันทึำวามสำั วันแรอารเป็นแฟนัน
วามรั 3 ปีแม้ไม่หวานาบ่าน แ่ไม่ถึับืา ้วยารเรียนสมัยที่ยัเป็นนิสิทันแพทย์สอปีสุท้ายนั้น่อน้าหนั ทุ่มเทแรายแรใับารทำลินิและออุมน เวลาพบเอายนรัน้อยยิ่ว่าน้อย หาแ่ไม่เยนึสสัยระแว ทำัวเป็นนรัแสนีที่พร้อมะเื่อฟั เ้าใทุเหุผล ยามนรัเอ่ยำว่าิาน ิเลี้ยลู้า และอีสารพั้อล่าวอ้าให้ับารไม่มีเวลามานัเอันใน่วหลั
ระยะเวลาเือบปีหลัเรียนบ นับว่าทุอย่าเหมือนะีึ้น ารทำานใ้ทุนในโรพยาบาลรััหวั้าเีย ทำให้พอัสรรเวลามาหาพี่ะวันที่บ้านใน่ววันหยุไ้บ้า สลับับารึ้นเวรเป็นบาสัปาห์ ยเว้น่ว่อนหน้านี้สัสอสามเือน พี่ะวันเริ่มห่าหาย แ่เสียโทรศัพท์ยัแทบไม่ไ้ยิน ให้เหุผลว่า านที่รับผิอบอนนี้้อออ่าัหวับ่อย ไม่่อยสะวรับสายโทรศัพท์ ให้รอพี่เาิ่อมาเอะีว่า
ใรเลยะาิ วามั้ใะมาเอร์ไพรส์นรั ลอวันเิล่วหน้าโยไม่ไลน์บอ ลับเป็นนถูเอร์ไพรส์เสียเอ ำบอรัในวันวานถูพัปลิวเลือนหาย แทนที่้วยภาพบาา บทรัเร่าร้อนบนโฟาลาห้อนั่เล่น เป็นั่ปิศาร้ายิา ไม่อาสลัทิ้โย่าย
ปิ๊น ปิ๊น
เสียบีบแรรถัลั่น ร่าผอมเพรียวบายืนนิ่อยู่ลาถนนให่ แสไฟหน้ารถสว่าวาบใล้เ้ามา รับรู้เหมือนมีแรมาระาแน
ปึ! ร่าผอมบาถูระแทรุนแรนัวลอย พร้อมสิสัมปะัะับวูบ
ร่าายบาเบาไร้น้ำหนั ล้ายวัถุล่อลอยอยู่ในอวาศ ฝ่ามือสอ้าถูยึ้นมาสำรว แลูเลือนราโปร่ใส ฝ่าเท้าไม่รับรู้ถึารสัมผัสพื้นิน ผมำลัลอยอยู่ในอาาศหรือนี่ เิอะไรึ้น หาาแลเห็นวัถุล้ายรูปร่านนอนแน่นิ่อยู่บนพื้นถนน เพ่มอฝ่าวามมืสลัว แสไฟาเาะลาิๆับๆ วัถุนั่นมอูล้ายัวผม ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อน บริเวพื้นถนนใ้เส้นผมสีน้ำาลอ่อนปราอเหลวสีแแผ่ระาย
...ผมายแล้วสินะ...
วามรู้สึผิเริ่มเาะินในใ วามายมาเยือนะทันหัน ไม่ทันร่ำลาใรสัน ทั้พี่ายที่เหินห่าันไป หรืออัยย์ เพื่อนเพียนเียวสมัยเป็นนิสิทันแพทย์ หลัาเรียนบมาเือบปีไม่เยพบหน้า ารทำานทำให้เราาาริ่อ
หรือวามริแล้ว...... เป็นเาที่ละทิ้ทุน
“ ไวน์ ไวน์ อย่าทิ้ผมไป ฟื้นึ้นมาสิ”
เอ๋! ใรันร้อเรียื่อผม วาลมโายแววน
“ ใร็ไ้่วย้วย ฮือ ฮือ ไวน์ ”
ผมเพ่สายาฝ่าวามมืสลัวมอหาที่มาอเสียร่ำไห้ ร่าายโปร่ใสล่อลอยเ้าใลุ้เิเหุ้วยวามสสัย บนโลใบนี้ะมีใรำผมไ้ เสียเรียื่อฟัูุ้นหู วาลมโเบิว้า...
...อัยย์...
วามบัเอิใๆในโลล้วนไม่อาหาำอบ ผู้ายรูปร่าสูให่ใบหน้าหล่อม บุลิเร่รึมเย็นาเป็นนิย์ แ่ลับเป็นที่ื่นอบอสาวๆหลายน ทันแพทย์หนุ่มนาม อนาวิล ัิโยุล ำลัับรถมุ่หน้าสูุ่หมาย วามเพ่มอถนนสลับับมอ้าทาเป็นระยะ้วยวามเยิน หาาพลันเหลือบแลเห็นใบหน้าหวานรารึอยู่ในวามทรำไม่าหาย เินออาปาอยสู่ถนนให่อย่าเหม่อลอย ูผิปิ
รถยน์ีานสีำันให่อเทียบริมฟุบาท ร่าสูให่เร่รีบเปิประู ลารถ เมื่อเห็นนที่เฝ้ามอ้าวเท้าออสู่ลาถนน เสียบีบแรรถัลั่น สอา้าวยาวสุฝีเท้าวิ่เ็มำลั
...หวัว่าะทัน...
มือให่เอื้อมว้าสุแน ึมือาวหวัระาให้หลบพ้น หาะาำหน หรือสวรร์ไร้ปราี ร่าอนัวาวถูแรระแทลอยหวือ่อนะล่วหล่น วามแ่ำมอฝ่ามือว่าเปล่าอนอย่าะลึ
...พลาเพียนิเียว าลาลอาล...
หัวใสอวแหลสลาย
ร่าไร้วิาถูโอบอ้วยวามรั เสียสะอื้นไห้พร่ำรำพัน ล่าวโทษวามลาเลาในใ ไม่ล้าเอื้อนเอ่ยำรั ลัวสูสิ้นแม้ระทั่วามเป็นเพื่อน ปล่อยวใหลุลอยถูผู้อื่นว้าไป เ็บ่อนวามรู้สึลึสุใ
วิาโปร่ใสเบิาว้าะลึ รับรู้ทุถ้อยำที่ถูเอื้อนเอ่ย วามรัมั่นลับถูเปิเผยยามสายเินไป สวรร์ลโทษนามืบออย่าเา มอไม่เห็นทุวามห่วหาที่แฝมาับวามเย็นานิ่เย หรืออีฝ่าย่อนมันีเินไป
วามรั ... เมื่อทุ่มเทผิน ึไร้่า
วามรั ... มอบให้นไม่มีใ ึไร้ราา
วามรั ... ะมีุ่า เมื่อมอบแ่นทีู่่วร
สวรร์....ผู้ายนนี้าสว่าแล้ว วอนอเพียวามเมา และโอาสสัรั้ ทุวามผิพลาะอแ้ไ อ Restart วามรัใหม่ ไม่ย้อนทาเิม
มอบหัวใอบแทนวามรัมั่น
...วอน...
# ไวน์้อไ้อัยย์ #
ความคิดเห็น