อาจารย์ขาหนูไม่อยากเป็นน้องสาว

ลำดับตอนที่ #1 : อาจารย์ใหม่

ตอน๑  อาจารย์ใหม่
เสียงรองเท้ากระทบพื้นในอัตราถี่เร็ว แรงกระแทกคงไม่เบานักเพราะเสียงนั้นสามารถทะลุเข้ามายังห้องบรรยายขนาดย่อมที่ถูกออกแบบให้สามารถกรองเสียงเข้าออกจากภายนอกและภายใน อันจะทำให้บรรยากาศการเรียนการสอนในห้องนั้นสะดุดลง

ความดังที่เพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเสียงระรัวที่ค่อยๆลดจังหวะและหยุดลงในที่สุด ทำให้อาจารย์หนุ่มผู้รับผิดชอบการบรรยายในห้องนี้ มั่นใจว่าต้องมีบุคคลหยุดยืนอยู่เบื้องหลังประตูอันเป็นทางเข้าออกเดียวในห้องนี้

 “เอ้า!! คนสุดท้าย อรองค์” เสียงนั้นผ่านเครื่องขยายเสียงดังไปทั่วห้องพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดนักศึกษาคนหนึ่งยกมือขึ้นเหนือศีรษะพร้อมยิ้มตาหยีแก้มปริเป็นของแถมให้อาจารย์หนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้อง ดังเช่นเพื่อนอีกนับสิบคนของเธอได้ทำไปแล้ว

“ขอบคุณครับ ผมได้รู้จักกับน้องๆจนครบเกือบครบทุกคนแล้ว ยกเว้นแต่ นางสาว นิษฐิดา” กลินทร์ กล่าวแก่บุคคลทั้ง 25 คนในห้องด้วยท่าทีเป็นมิตร และก็ได้รับสายตาชื่นชมและนิยมตอบกลับมา เรียกได้ว่า ชั่วโงแรกของการเรียนการสอนเขาก็ชนะใจลูกศิษย์ตัว(ไม่)น้อยของเขาได้อย่างขาดรอย

 “เดียวอาจารย์ก็เจอค่ะ ย.ห.อย่าห่วง ไว้อีกสัก 5หรือ10 นาทีนี้แหละค่ะ รับรอง เจอแน่ หนูเอาหัวค้ำประกันเลย” อรองค์บอกอาจารย์ด้วยเสียงดังฉะฉานได้ยินทั่วห้อง

“ทำไม มั่นใจขนาดนั้นหล่ะเรา” เขาสงสัย

“แหม ของมันเคยๆค่ะ อา จาน ม่าย รุ อา ราย” กุลจิดากล่าวบ้าง

“ยัยดาน่ะ ตัวสายประจำชั้นปีเราเลยครับ วันไหนมาทันสิครับแปลก” คงศักดิ์สนับสนุน

“เอ๋....อย่างนี้ต้อง หมายหัว กาสีแดงไว้ให้เป็นนักเรียนดีเด่น....แต่คุณเชื่อผมไหมภายในหนึ่งนาทีนี้ถ้าขอสันนิษฐานของผมไม่ผิดเราจะได้เราอาจจะได้เจอ น้องดา ในชั่วอึดใจนี้แหละครับ” กลินทร์กล่าวพร้อมกับบันทึกข้อมูลใหม่ของหญิงสาวผู้เป็นหัวข้อสนทนาเข้าในหน่วยความจำ

ชายหนุ่มยืนยิ้มกับปฏิกิริยาตอบโต้ทันควันของเหล่าผู้ฟัง ที่ทำท่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จนทำให้ลืมสังเกตไปว่า เหตุใดอาจารย์ใหม่คนนี้ถึงได้เรียกชื่อเล่นของเพื่อนตนได้อย่างถูกต้อง

จากนั้นกลินทร์จึงหันไปมองที่ประตูนั้นซึ่งเขามั่นใจว่าได้มีบุคคลมายืนอยู่เบื่อหลังมันเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว และถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นนางสาวนิษฐิดาอย่าแน่นอน เพราะไม่เห็นใครที่จะต้องมีธุระกับห้องบรรยายนี้อีกนอกจาก นักศึกษาที่ลงทะเบียนเรียนไว้และอาจารย์ผู้สอน ดังนั้นห้องนี้จึงขาดสมาชิกเพียงคนเดียวคือ น้องดา ของ พี่ลิน ด้วยเหตุนี้น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกมาจึงเต็มไปด้วยรอยขำขันและเอื้อเอ็นดูบุคคลหลังประตูเป็นพิเศษ

“เชิญคุณที่อยู่หลังประตูเข้ามาได้ครับ”

นางสาวนิษฐิดา  หงส์สุวรรณ แทบจะกลั้นใจเมื่อได้ยินประโยคนั้น  โห... อาจารย์คนนี้ไม่ธรรมดา...... เป็นคนหรือว่าซุปเปอร์แมนกันแน่ ถึงได้มีลูก-กะ-ตา เอ็กซ์เรย์ รู้อีกแหนะว่าเรายืนแอบฟังอยู่ตรงนี้... หูย อายอาจารย์จังเลยอ่ะ แงๆๆๆๆๆ ไม่ได้อยากจะมาสายซะหน่อย ต้องโทษอีตาพี่ดลบ้า คอยดูนะกลับไปจะสับให้เละเลย  หญิงสาวร่างบางที่พกพาความสูง 160 เซนติเมตรไม่ขาดไม่เกินก็กระเม็ดกระเมี้ยนเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปสูสายตาชาวโลกด้วยความจำใจอย่างยิ่ง ที่ต้องบอกว่าสายตาชาวโลกนั้นก็เหมาะสมอยู่หรอก เพราะดวงตาทุกคู่ ต่างมองเธอราวกับวัตถุประหลาด ด้วยประการแรกคือ ตะลึงที่เธอมาปรากฏตัวก่อนเวลาที่สมควรจะเป็น และสองคือ ต่างกำลังลงมติในใจอย่างไม่ค่อยเป็นเอกฉันท์ว่าอาจารย์ใหม่ของพวกเขาเป็นซุปปอร์แมมหรือนอสตาดามูส กันแน่

หญิงสาวผู้มาใหม่เองก็ดูท่าจะตะลึงอะไรบางอย่างเช่นกัน เธอทำหน้าประหลาดอยู่หน้าห้อง ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่องึมงำจับใจความไม่ได้ ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังบุรูษตรงหน้าเพียงจุดเดียว เขาสวมเชิ้ตสีเหลืออ่อนมีลายทางละเอียดยิบจนดูกลมกลืนไปกับเนื้อผ้า แขนยาวของเสื้อถูกพับขึ้นมาถึงศอก ซึ่งเข้ากันได้ดีกับแสลคสีน้ำตาลไหม้และรองเท้าหนังถึงแม้จะไม่ได้ขัดจนมันปลาบแต่สะอาดบ่งบอกได้ว่าเจ้าของไม่ได้ละเลยที่จะทำดูแลรักษา และที่สำคัญไปกว่านั้นคือ วงหน้าที่ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้เธอนั้นสามารถละลายหัวใจหญิงสาวได้ทุกรายและนิษฐิดาก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

–น่ามอง- หญิงสาวตัดสินได้ในที่สุด แต่คนคนนี้เป็นใคร เคยเจอกันที่ไหน? ทำไมคุ้นหน้า  อาจารย์ใหม่เหรอ ไม่ใช่ละม้าง หล่อผิดมาตรฐานอาจารย์ไทย แล้วใครหล่ะ? 

ความคิดของเธอยังคงวนเวียนเป็นปารมณูต่อเนื่องไม่จบสิ้นถ้าไม่มีตัวยับยั้ง เช่นอรองค์

 "ดา มานั่งนี่สิ เอ๋ออะไรอยู่"

"ก็กำลังดูอยู่ว่าใช่อาจารย์มั้ยไงอ้น ทำไมถึงไม่ได้มาตรฐาน"  นิษฐิดาตอบคู่ปาท่องโก๋ของเธอ โดยไม่ได้คิดเลยว่า บุรุษที่เธอกล่าวถึงก็ยืนฟังบทสนทนานี้ด้วย

"ไม่ได้มาตรฐานยังไง" เสียงห้าวนุ่ม ปนขำของชายร่างสูงบางแต่กำยำอย่างคนออกกำลังกาย ริมฝีปากหยักได้รูป ขยับเปลี่ยนจากยิ้มพิมพ์ใจ(สาว)เป็นยิ้มบางๆอย่าเห็นขำตามสำเนียงที่เอ่ยถามนักศึกษาในสังกัดของเขา ขำหน้าตาประหลาดที่เธอทำอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นี่ยังมาเจอคำพูดประหลาดอีกจึงอดที่จะแหย่เล่นไม่ได้ 

"อ๋อ ก็…."

-เอะ!! เดียวนะ !เสียงใครถามเราหว่า ไม่คุ้น แฮะ- หญิงสาวที่เพิ่งได้สติอ้าปากค้างอยู่ตรงคำว่า ก็.... ประมาณ 30 วินาที จึงต่อประโยคที่เธอเริ่มขึ้นให้เสร็จสมบูรณ์

"ก็  ไม่มีอะไรค่ะอา..จารย์(รึเปล่า)" หญิงสาวยังไม่แน่ใจดังนั้น คำว่าอาจารย์จึงกระท่อนกระแท่นไปบ้าง พร้อมกับยิ้มแห้งๆ (แต่หวานสนิทในสายตาของบุรุษหลายคนในห้อง)ก่อนจะรีบเดินไปนั่งข้างๆอรองค์เพื่อนเธอ

"เอาหล่ะเรามาเริ่มกันเลยละกันนะ" กลินทร์เห็นหญิงสาวหน้าแดงด้วยความอาย จึงช่วยเปลี่ยนเรื่อง

“ขอแนะนำตัวใหม่ สำหรับบุคคลอภิสิทธิ์ในห้องนี้โดยเฉพาะ” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มร่าที่ส่งมาให้ บุคคลอภิสิทธิ์ ที่ทุกคนก็รู้ว่าใคร ถึงมีความคิดว่าจะช่วย แต่ก็ยังไม่วายกัดเล็กๆน้อยๆ ให้สนุกสนานบ้าง เขารู้ เดี๋ยว น้องดา ต้องส่งรังสีอำมหิตมาเป็นของสมนาคุณแน่นอน

แม้ว่าเนื้อความจะดูแสบๆคันๆ แต่เมื่อออกจากหน้ายิ้มๆ ของอาจารย์หนุ่ม ผู้ที่ทุกคน(เกือบจะ)เชื่อว่าเป็นซุปเปอร์แมนก็ทำให้ประโยคนั้นดูน่ารักและเรียกเสียง โห่ฮา จากผู้ฟังได้ ยกเว้น หญิงสาวนางหนึ่งที่ส่งสายตาเรืองแสงไปยัง ซุปเปอร์แมนหน้าห้อง

"ผมชื่อ กลินทร์ เป็นอาจารย์ใหม่ของภาควิชานี้ นอกจากผมจะเป็นอาจารย์สอนพวกคุณในวิชานี้แล้ว ผมยังเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาพวกคุณนักศึกษาชั้นปีที่ 2 แทนอาจารย์ สุธิดาในระหว่างที่อ.ลาคลอด เพราะฉะนั้นระหว่างนี้พวกคุณมีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาผมได้ รวมทั้งกรณีหาทางแก้ปัญหาการมาสายอย่างต่อเนื่องด้วยนะครับ"

ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่า สายตาเรืองแสงคู่เดิมจะเพิ่มความเข้มแสงออกมาเป็นเลเซอร์ กำลังทะลุทะลวงสูงเพียงใด แหม โชคดีนะเนี่ยที่คุณอาจารย์สามารถเปลี่ยนพลังงานแสงที่หญิงสาวส่งมาเป็นรอยยิ้มที่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นบนใบหน้าของเขาได้

สงครามประสาทของคนสองคนได้เริ่มต้นขึ้น โดยต่างคนต่างความคิด

ความคิดแรก :อาจารย์ใหม่ไม่น่ารัก น่าโมโห กลับบ้านจะเอาตุ๊กตาวูดูมาทำพิธีการสาปแช่ง คอยดู ฮึ่ม !!!!

กะอีกความคิดหนึ่ง: น้องดาไม่เคยเปลี่ยนเลย อย่างนี้ยิ่งต้องแกล้งให้หายคิดถึง 

แม้จะมีสงครามย่อยๆในห้องบรรยายแห่งนี้ แต่ก็นับว่าวันนี้กลินทร์เริ่มต้นชีวิตการเป็นอาจารย์อย่าง successful (แหะๆขอกระแดะใช้คำต่างประเทศ ให้สมกับดีกรีนักเรียนนอกของพระเอกหน่อยนะคะ)