ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทลงโทษ
“ลูกพี่คร๊าบ!!! มาทางนี้กับผมหน่อยคร๊าบ!!!” แชมป์ เพื่อนในห้องที่ชอบมาประจบฉันเพราะอยากเข้าแก็งค์พาวเวอร์ซึ่งตอนนี้ก็ได้เป็นสมใจแล้ว วิ่งกระหืดกระหอบมาจากไหนก็ไม่รู้ตะโกนมาแต่ไกลในตอนที่ฉันและเพื่อนกำลังจะเอาจานข้าวที่กินเสร็จแล้วไปคืนที่ร้าน
“อะไร!!!” ฉันถามห้วนๆ
รำคาญความเป็นกระต่ายตื่นตูมไปเสียทุกเรื่องของมันซะเหลือเกิน
“ต้องไปดูเองถึงจะรู้ครับลูกพี่ เร็วๆหน่อย” ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ
แต่ก็ต้องรีบเอาจานไปคืนแล้ววิ่งตามมันไปเหมือนเดิมเพราะความอยากรู้ของฉันบังคับให้ไป แชมป์วิ่งนำฉันกับบัว เตย และฝ้ายที่ขอวิ่งตามมาด้วยไปที่สนามฟุตบอล ฉันเห็นคนประมาณ 4-5 คน วิ่งรอบสนามแล้วตอนโกนอะไรไม่รู้ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเพราะพวกนั้นอยู่ไกลมาก ดูจากเครื่องแบบแล้วน่าจะเป็นพวกที่เรียนช่างกลใกล้ๆโรงเรียนฉันนี่แหละ ดูจากสภาพแล้วคงวิ่งมานานทีเดียว ท่าทางคุ้นๆแฮะ แชมป์ไม่ได้สนใจคนในสนามเลยแม้แต่น้อยแต่กลับวิ่งไปที่ต้นไม่ข้างๆสนาม ตรงนั้นมีนักเรียนม.ปลายอยู่สักประมาณ 20 คนได้กำลังยืนจ้องกลุ่มคนที่วิ่งรอบสนามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มีเรื่องอะไรกันเหรอพี่โดม” ฉันเดินไปกระตุกแขนเสื้อพี่โดมที่ยืนอยู่หน้าสุดข้างๆกันกับนายโอม
“ก็จับคนที่มันจ้องจะเล่นงานแกมาลงโทษน่ะสิ” พี่โดมตอบโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากคนในสนาม
คิ้วฉันวิ่งเข้าชนกัน หน่วยความจำในสมองเริ่มทำงานกันเร็วปรี๊ดดด....... แต่ยังไงก็จำไม่ได้
“ยัยปลาทองเอ้ย!! ก็ไอ้พวกที่ทำให้เธอขาพิการอย่างนี้ไง” นายโอมเดินอ้อมมายืนข้างฉันอีกทางพร้อมกับเขกหัวฉันเบาๆ
แต่เบาๆของมันอาจทำให้หัวแตกได้
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย แล้วฉันก็ไม่ได้พิการด้วย เพราะเมื่อกี้ฉันเพิ่งจะวิ่งมาย่ะ”
“ไม่ต้องเก๊กเลยยัยปลาทองพุงเพื่อม หน้าเธอน่ะมันดูง่ายจะตาย”
“ฉันทำหน้ายังไง” ฉันจ้องหน้านายโอมเขม็งรอฟังคำตอบ
“เธอก็ทำหน้าฟายไง หน้าโง่น่ะเข้าใจป่ะ เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาเลยช่วยเตือนความจำให้”
“ธุระไม่ใช่!!” ฉันบอกแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น
“แต่มันใช่ธุระ!!” สิ้นเสียงฉันก็หันไปจ้องหน้านายโอมทันที
เขาไม่กลัวสายตาฉันเลยแต่กลับยักคิ้วข้างเดียวให้อย่างสบายอารมณ์ซึ่งมันทำให้ความโกรธของฉันเริ่มพุ่งขึ้นจนแทบจะเก็บไม่อยู่
“อยากตายใช่มั้ย” ฉันกัดฟันถามด้วยสายตาอำมหิตสุดๆเท่าที่จะทำได้
“ยังหรอกเพราะฉันยังไม่มีแฟนเลยอ่ะ ช่วยมาเป็นแฟนฉันก่อนได้มั้ยแต่ไม่เอาดีกว่านรกชัดๆ”
“นี่!!!”
“หยุดได้แล้วโว้ย!! ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วนะพวกแกน่ะ จะคุยกันดีๆซักวันให้ฉันสบายหูหน่อยได้มั้ย ไม่อายรุ่นน้องบ้างหรือไงวะทะเลาะกันเป็นเด็กๆ” พี่โดมตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทน
“-_-^^^” ฉันกับนายโอมถึงกับเหงื่อตก
“ครบห้าสิบรอบแล้วใช่มั้ย” นายโอมเก๊กหน้าขรึมแล้วหันไปถามพวกไอ้ช้างน้ำที่คุกเข่าทำท่าจะตายอยู่ข้างหน้า
พวกนั้นพยักหน้าแทนคำตอบ สภาพของแต่ละคนดูไม่ได้เลย หน้าตาและเนื้อตัวมีรอยแผลและรอยฟกช้ำจนยับเยินไปหมด ไอ้ช้างน้ำดูจะแย่กว่าเพื่อนเพราะที่หน้าของมันมีรอยมีดกรีดเป็นทางยาวดูเหมือนจะเป็นแผลที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆเพราะเลือดยังไหลไม่ยอมหยุด
“เล่นกันแรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“แค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่มันทำกับเธอ”นายโอมตอบเสียงเรียบ
“แต่พวกนี้ยังไม่ได้ทำอะไรฉันซักหน่อย”
“แล้วที่เธอต้องสลบไปหลายชั่วโมงแล้วก็เดินไม่ได้ตั้งหลายวันล่ะ”
“ฉันซุ่มซ่ามเองต่างหาก”
“เธอคิดจะปกป้องพวกมันหรือไง”
“ฉันก็แค่พูดตามความจริง นายนั่นแหละที่ชอบคิดเล็กคิดน้อย”
“อีกแล้วนะ”พี่โดมพูดเสียงรอดไรฟันเบาๆ
แต่เสียงที่พูดฟังดูเฉียบขาดจนฉันไม่กล้าพูดต่อ
“พวกแกทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย แกทำร้ายผู้หญิงที่มีสำคัญที่สุดของแก็งค์พาวเวอร์ ก้มหัวขอโทษเธอซะ!!” พี่ไท รองหัวหน้ามือซ้ายของแก็งค์(พี่โดมเป็นมือขวา)ออกคำสั่งกับพวกมันเสียงดังจนฉันสะดุ้ง ฉันกำลังจะห้ามแต่พี่โดมดึงไว้
“วางมาดหน่อย ให้เป็นตัวอย่างแก่รุ่นน้องต่อไปตอนนี้แกเป็นผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในแก็งค์แล้วนะโว้ย” ฉันเลยได้แต่ยืนดูเฉยๆ พวกนั้นส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้ฉันก่อนที่จะค่อยๆก้มหัวลงคำนับช้าๆ
“พอเถอะ ครั้งนี้ฉันจะไม่โกรธพวกนาย เพราะพวกนายคงไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร แต่อย่าให้มีครั้งหน้าก็แล้วกัน ฉันไม่เอาพวกนายไว้แน่”ฉันเดินออกมาข้างหน้าวางมาดอย่างที่พี่โดมบอก
แต่ท่าทางคนที่พออกพอใจที่สุดจะเป็นนายโอมเพราะพอฉันหันไปพี่โดมยิ้มน้อยๆแสดงความพอใจแต่นายนี่ยิ้มกว้างอย่างกับได้ถ้วยรางวัลฟุตบอลโลกมาครอบครอง- -^
“ลงโทษยังไงดีดาว”พี่ไทส่งเสริมเต็มที่กับบทบาทที่ฉันได้รับ
“แล้วแต่พวกพี่แล้วกัน”ฉันยิ้มให้พี่ไทแล้วถอยกลับไปยืนที่เดิม
“ไอ้ต้น ไอ้วุฒิ ไอ้พาธ ไอ้โจ ไอ้บอล ไอ้แชมป์ ไอ้ก้าน ไอ้ต่อ ไอ้ปาล์ม ไอ้กร พวกแกสิบคนพาพวกนี้ไปล้างห้องน้ำชาย ปลูกต้นไม้ที่อาคารเกษตร ซ่อมหลังคาห้องเก็บของ...........”และอะไรอีกสารพัด
ที่พี่ไทสั่งเป็นการบำเพ็ญประโยชน์ให้แก่โรงเรียนทั้งนั้น
“พวกที่เหลือไปเรียนได้ ส่วนพวกแกไม่ต้องห่วงฉันลาอาจารย์ให้แล้วทำประโยชน์ให้โรงเรียนขนาดนั้นอาจารย์ไม่กล้าหือหรอก ดูพวกมันดีๆถ้ามันตุกติกหรือมีอะไรไม่ชอบมาพากลดโทรตามพวกฉันได้ทันที พวกเราทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะแยกย้าย!!”พี่โดมสั่งลูกน้องอย่างกับมาเฟียข้ามชาติ
“ครับ!!”ทุกคนตอบรับโดยพร้อมเพรียงและเริ่มแยกย้ายกันออกไปจนเหลือแต่ฉัน พี่โดม แล้วก็นายโอมสามคน
“เมื่อกี้เจ๋งไปเลยว่ะไอ้ดาว”พี่โดมทำท่าพอใจสุดฤทธิ์สุดเดชทิ้งมาดมาเฟียหมด -_-^
“ก็แหงล่ะคนเก่งก็งี้อ่ะ”ฉันกอดอกภูมิใจในความสามารถของตัวเอง
“อะโด่!! ตอนแรกทำเป็นเข้าข้างพวกนั้นแล้วโทษตัวเอง ที่แท้ก็รอโอกาสวางมาด นึกว่าจะแน่”ตัวขัดลาภของฉันเริ่มทำงานทันทีที่เรื่องจบ
“เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง ธุ-ร-ะ-ไม่-ใช่!!!”ฉันพูดเน้นทีละคำแล้วเดินเชิดหน้าไปหาพวกเพื่อนที่รออยู่ใต้ต้นไม้อีกต้นนึงทันที
“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ”นายโอมยังตะโกนตามหลังมา
“แล้วอย่าลืมมาเอาคืนล่ะ แบร่..!!!”ฉันหันไปตะโกนตอบและแลบลิ้นใส่ก่อนที่คว้ามือเพื่อนๆวิ่งกลับไปที่ห้องเรียน ขาฉันหายเป็นปกติจนวิ่งได้แล้วล่ะ^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น