You're my memory ความทรงจำของหัวใจ ยังไงก็คือเธอ

ลำดับตอนที่ #8 : ไม่ใช่เรื่องของเด็ก T^T

                “เธอนี่จริงๆเลยนะ ขนาดตัวเองเจ็บยังไปตบกับเขาอีก” นายโอมทำแผลไป บ่นไป

                “ไม่ได้หรอก คนอย่างฉันน่ะฆ่าได้หยามไม่ได้” ฉันเถียง

นายโอมยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหัว

                “สมกับเป็นน้องสาวไอ้โดมจริงๆเลย” ใช่ นายโอมพูดไม่ผิดหรอก

พี่โดมน่ะมีนิสัยหวงน้องเป็นที่สุด อารมณ์ร้าย ใจร้อน ขี้หงุดหงิด ชอบใช้กำลัง ปากก็สุดๆ และแน่ล่ะ ฉันกับพี่โดมไม่มีอะไรต่างกันเลย นอกจากฉันเป็นผู้หญิง แต่พี่โดมเป็นผู้ชาย ก็แค่นั้นเอง

                “โอ้ย!!! เบาๆซิเจ็บนะ!!” ฉันร้องออกมาเมื่อนายโอมแกล้งเอาสำลีจิ้มแผลฉันแรงๆ

                “สมน้ำหน้า อยากซ่าดีนัก” ดูท่าเขาจะขำกับท่าทางของฉันมาก

ไรฟะ ฉันไม่ใช่ตลกคาเฟ่นะเว้ย

                “ไม่ต้องมาทำเป็นสมน้ำหน้าคนอื่นเลย ก็เพราะนายนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”

                “อะไร ฉันไปทำอะไร” นายโอมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

                “ถ้านายไม่อยู่ ยัยนั่นก็ไม่มา”

                “ถ้าเธอเฉยไป แนนก็จะไม่ตบเธอ” นายโอมตอบหน้าตาเฉย

และก่อนที่ฉันจะเถียง นายโอมก็พูดขึ้นมาก่อน

“อ่ะ....เสร็จแล้ว” นายโอมพูดพร้อมกับเก็บของใส่กล่องเตรียมเอาไปเก็บ

                “นี่ๆ ยัยลิเกตุ๊กแกนั่นเป็นใครเหรอ” ฉันถามก่อนที่เขาจะเก็บของเสร็จ

          “เธอเรียกแนนว่าไงนะ” เขาถาม พร้อมกับทำหน้าอย่างกับเจอกิ้งก่ายืนสองขา ยกมือขึ้นร้องเพลงฮูลาฮูล่าแล้วเต้นไปด้วยอย่างนั้นแหละ

                “ลิเกตุ๊กแก” ฉันตอบหน้าตาเฉย

 เขาหัวเราะก๊าก ออกมาทันที

                “ฮ่าๆๆๆ ลิเกตุ๊กแก ตุ๊กแกเล่นลิเก ฮ่าๆๆๆๆ”

“ขำอะไรของนาย” ฉันชักจะหงุดหงิดแล้วนะ-_-

“ก็ขำเธอน่ะสิ เรียกเขาซะ..... คิดได้ไงเนี่ย” นายโอมพูดกลั้วหัวเราะและฉันรู้ว่าเขาพยายามกลั้นหัวเราะอย่างที่สุด

มันเป็นการกลั้นหัวเราะที่น่าถีบที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

“ก็.....ฉันเห็นยัยนั่นเกาะนายยังกับตุ๊กแก ถามยังแต่งหน้าหนาเป็นนิ้ว แต่งตัวก็ โอ้ย....สุดจะบรรยาย อ้อไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ บอกมาเลยว่ายัยนั่นเป็นใครแล้วทำไมเขาถึงจากนายไป แล้วเขากลับมาหานายแล้วทำไมนายไม่ยอมพูดดีๆด้วยเลยอ่ะ แล้วที่นายบอกว่า........”

“พูดพอหรือยัง” ฉันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ นายโอมก็ขัดขึ้นมาก่อน

ฉันงงมากๆเลยนะเนี่ย เมื่อกี้ยังหัวเราะดีๆอยู่เลย และฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาทำเสียงรำคาญใส่ฉันนะ

 โอ้ย...เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน

“เป็นอะไรของนาย!! ฉันถามดีๆแล้วทำไมต้องขัดฉันด้วย!!” ฉันพูดอย่างโมโห

 และเหมือนเขาจะรู้ตัว

“เธอถามทำไม” เขาถามเสียงอ่อนลง แต่ยังไงก็ฟังดูเย็นชา

ฉันมองเข้าไปที่ตาของเขา ดวงตาที่เย็นชา แต่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดจ้องฉันกลับอย่างไม่ลดละ

                “อยากรู้” ฉันตอบตามความจริง

                “ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” นายโอมพูดเสียงเฉียบก่อนจะหยิบกล่องยาหันหลังเดินออกไป

 ผู้ชายอะไรวะเปลี่ยนอารมณ์ง่ายเป็นบ้า ฉันเรียกเขา แต่เขาทำเป็นไม่ได้ยิน

เชอะ!! ถามพี่โดมก็ได้ฟะ

                และฉันก็ถามพี่โดมซ้ำๆกันหลายครั้ง และก็ได้คำตอบเดิมๆก็คือ ไม่ใช่เรื่องของเด็ก!! แล้วฉันเด็กตรงไหนวะ ฉันอายุ 16 แล้วนะ แล้วก็เด็กกว่าพี่โดมแค่สองปีเท่านั้นเอง

                เมื่อถามนายโอมกับพี่โดมไม่ได้ผล ฉันเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายใหม่แต่ฉันก็ไม่ได้หวังอะไรนักหรอกและก็เป็นจริงดังคาด พี่ดังไม่ยอมบอกอะไรเลย นอกจากบอกว่า

                “ฉันก็ไม่ค่อยรู้ มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก” อะไรนักหนาวะ

เอ......พี่ดงจะรู้มั้ยนะ มีพี่ชายเยอะก็งี้แหละ มีเป้าหมายเยอะ

               

“พี่ดง พี่รู้จักผู้หญิงชื่อแนนที่เป็นเพื่อนกับพี่โดมป่ะ” ฉันถามพี่ดง ในขณะที่เรานั่งกินไอครีมกันที่ร้านซเวนเซ่น

ฉันชวนพี่ดงมากินไอศครีมคลายเครียดหลังอาหารกลางวัน ก็อยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย พี่โดมกับนายโอมก็เอาแต่ทำรายงาน แล้วแต่ละคนยังทำท่าเฉยชากับฉันอีก พี่ดังก็ไปเดทกับฝ้ายครั้งแรก ฉันเลยต้องชวนพี่ดงออกมานี่ไง พี่ดงทำหน้าครุ่นคิดสักครู่ฉันก็ได้คำตอบที่ว่า ยัยลิเกตุ๊กแกเป็นแฟนเก่าของนายโอม เป็นคนที่นายโอมเคยพนันกับเพื่อนว่าจะต้องจีบให้ได้ใครชนะก็ได้เงินไปห้าร้อยทั้งๆที่ก็ไม่ได้ชอบซักเท่าไหร่ นายนั่นเพิ่งจะอยู่ม.3 ยัยนั่นน่ะเป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับนายโอม แต่ก็เลิกกันไปตอนที่อยู่ม.4 ยัยนี่ไม่พอใจที่นายโอมบอกเลิกก็เลยไปโทษคนคนนึงและทำร้ายคนคนนั้นจนได้รับบาดเจ็บรุนแรงทำให้นายโอมโกรธมากแทบจะฆ่ายัยนี่เลย เพราะคนนั้นเป็นคนที่นายโอมรักมากๆ แต่พี่ดงก็ไม่บอกว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

 อ๋อ...ไม่ต้องงงหรอกว่าทำไมพี่โอมถึงได้รู้เรื่องของนายโอมดี ก็นายโอมเป็นลูกน้องพี่ฉันนี่ แล้วอีกอย่างพี่ชายฉันทุกคนก็สนิทกับนายโอมกันทั้งนั้น เว้นแต่ฉันนี่แหละที่เป็นศัตรูกับเขา

“แล้วเราไปอยากรู้เรื่องของเขาทำไม” เออ นั่นสิ

แล้วฉันไปอยากรู้เรื่องของนายโอมทำไม ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเล้ย........

“ก็...เปล่า...เห็นทำตัวน่าสงสัยเลยอยากรู้”

กินไอศครีมอิ่มแล้ว ก็ไปเดินห้างกันต่อ เล่นเกมส์ ดูหนังกันเรื่อยเปื่อย กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนอีก เพราะขาเริ่มจะหายแล้ว เดินไปปกติเหมือนเดิมแต่ยังวิ่งไม่ค่อยถนัด

ก็เพราะยัยลิเกตุ๊กแกนั่นแหละ โชคดีที่วันนี้ป้าหวานเอาชุดนักเรียนของฉันและพี่ๆไปร้านซักรัด(ถึงป้าหวานจะเป็นแม่บ้าน ป้าหวานก็มีหน้าที่ทำอาหารกับทำงานบ้านสองสามอย่างเท่านั้น เพราะพ่อกับแม่ไม่อยากจ้างแม่บ้านหลายคน มันเปลืองตังค์ และอีกอย่างท่านกลัวฉันกับพี่ๆติดนิสัยขี้เกียจเลยให้ช่วยกันทำงานบ้านเล็กๆน้อยๆ)

ฉันกับนายโอมยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะกลับถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้อง อาบน้ำจัดกระเป๋าเสร็จก็นอนเลยเพราะไม่มีอะไรทำ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาจะโทรม^_^