ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลิเกตุ๊กแก!!
วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่นายโอมเข้ามาอยู่บ้านฉัน แต่ละวันเกิดเรื่องวุ่นๆอยู่เรื่อยจนป้าหวานกับพวกพี่ๆปวดหัวกันใหญ่ ก็เล่นแกล้งกันทุกวัน ข้าวของในบ้านได้พังหมดแหละ -_-^^^^
ปิ๊งป่อง~~~~~
ใครมากดออดแต่เช้าเนี่ย กดอยู่ได้ไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจเจ้าของบ้านเขาเลย
“คุณดาวคะ ไปเปิดประตูบ้านหน่อยป้ายุ่งอยู่ค่ะ”
เฮ้อ! ฉันอีกแล้วเหรอเนี่ย ประจำเลย
“มาหาใครคะ” ฉันถามเมื่อเห็นผู้หญิงคงจะรุ่นเดียวกันกับพี่โดมล่ะมั้ง
หล่อนยืนหน้าบูดเป็นตูดหมาเมื่อเห็นฉันเดินออกมาเปิดประตู
แต่งตัวอย่างกับจะไปเล่นลิเก แต่งหน้าหนาเป็นฟุต กระโปรงบานแต่สั้นจุดจู๋สวยตายล่ะ
“โดมอยู่มั้ย” นั่นไง ว่าแล้วเชียวว่ารุ่นๆพี่โดม
แต่ทำไมต้องพูดเสียงห้วนขนาดนี้วะเนี่ย
“พี่โดมไม่อยู่ค่ะ ออกไปซื้อของมาทำรายงานอีกหน่อยก็คงกลับ”
“เหรอ” ยัยนี่พูดแล้วเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย
เฮ้ย! ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเขาเลยเรอะ
“นี่ แขกมาบ้านไม่รู้จักหาน้ำหาท่ามาให้กิน มารยาทน่ะมีมั้ย เด็กบ้านนี้เนี่ย” ยัยนั่นพูดลอยหน้าลอยตา ทำอย่างกับเป็นบ้านตัวเองอย่างนั้นแหละ
ไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังพูดอยู่กับใคร
“มารยาทน่ะมีค่ะ น้ำอยู่ในตู้เย็นมีปัญญาก็ไปเปิดกินเอง อ้อ! อีกอย่างเนี่ยท่าน้ำอยู่หลังบ้านนะคะ ถ้าอยากจะดื่มก็เชิญเดินไปตักดื่มแล้วกัน” เป็นไงยัยลิเกแค่นี้มันยังน้อยไป
“แกกล้าดียังไงมาย้อนฉัน นังคนใช้” หน็อยบังอาจมาว่าฉันเป็นคนใช้
ฉันออกจะสวยขนาดนี้ เชอะ
“ถ้าฉันเป็นคนใช้ แล้วคุณเป็นอะไรอ่ะ คนรับใช้เหรอ”
“นังเด็กบ้า! ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” ยัยลิเกว่าพร้อมกับเดินมาที่ฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
วันนี้คงได้เล่นอะไรสนุกๆแล้วสิ ^_^
“ขนาดตัวเองยังต้องเที่ยวมาถามคนอื่นเลยว่าเป็นใคร แล้วคนอื่นเขาจะรู้มั้ยเนี่ย” ฉันพูดพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
ฮ่าๆสนุกโว้ย!
“โดมปล่อยนะ แนนจะฆ่ามัน แก.....นังคนใช้” ยัยลิเกกระโจนใส่ฉัน
แต่...โดนพี่โดมมาจับไว้ซะก่อน ฉันก็กำลังจะกระโจนเข้าใส่มันเหมือนกันล่ะ แต่นายโอมดันมาล็อกคอฉันไว้ มาไม่ถูกเวลาจริงๆเล้ย...... พอเห็นนายโอมยัยลิเกก็เปลี่ยนท่าทางทันที
“โอม แนนดีใจจังเลยที่เจอโอมที่นี่ แนนมีเรื่องจะคุยกับโอม” ยัยลิเกพูดเสียงอ่อยพร้อมกับวิ่งไปเกาะแขนนายโอมเป็นการใหญ่
แต่ดูท่านายโอมไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่นะ
“แต่ฉันไม่ดีใจที่เจอเธอที่นี่ ออกไปซะที่นี่ไม่เหมาะกับเธอหรอก” นายโอมตอบแล้วพยายามแกะมือยัยลิเกออก
คนไรวะมือเหนียวอย่างกับตุ๊กแก เขาแกะแขนออกยังจะหน้าด้านเกาะเขาต่ออีก
“โอม โอมยังโกรธแนนอยู่หรอ แนนขอโทษ ขอให้แนนได้คุยกับโอมอีกสักครั้งนะ แล้วแนนจะไม่มากวนโอมอีกเลย” ยัยลิเกตุ๊กแกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
แหวะดูยังไงก็รู้ว่าเสแสร้ง
และสุดท้ายนายโอมก็ยอมคุยกันกับยัยลิเกตุ๊กแกจนได้ พี่โดมก็อยู่ฟังด้วย พี่ดังก็ยังไม่ตื่น พี่ดงก็ออกไปบ้านเพื่อน ส่วนฉันก็ต้องออกมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้านอย่างนี้ไง ที่สวนหลังบ้านของฉันเป็นสวนสมุนไพรและก็ดอกไม้สลับกันไป ออกมาเดินก็นานแล้วนะทำไมยังไม่ออกมาซักที ไหนว่าจะมาเขียนรายงานกันที่สวนหลังบ้านไงโอ้ย...... นึกถึงหน้ายัยลิเกตุ๊กแกทีไรหงุดหงิดทุกที
หงุดหงิดโว้ย!! มันหงุดหงิด
“อยู่นี่เองเหรอนังตัวดี เพราะแกโอมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้” อยู่ๆยัยลิเกตุ๊กแกก็วิ่งร้องห่มร้องไห้มากระชากคอฉันแล้วตบซ้ายตบขวาโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว
กว่าฉันจะได้สติยัยลิเกตุ๊กแกก็ตบหน้าฉันจนแดงไปหมด เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับนังดาว หาเรื่องตายซะแล้วนังลิเกตุ๊กแกเอ้ย เมื่อได้สติฉันก็จัดการหลบซ้าย.......หลบขวา.........และตบยัยลิเกตุ๊กแกคืน จนตอนนี้ฉันกับยัยนี่ลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นหญ้าสวนหลังบ้านแล้ว
ขาก็ยังไม่หายดีรู้สึกแปลบๆขึ้นมาแล้วสิ
“ดาวพอดาว ใจเย็นๆดาว” เสียงพี่โดมดังมาแต่ไกล
แต่ไม่มีทางที่ฉันจะหยุด
จนพี่โดมต้องเข้ามาดึงฉันที่กำลังขึ้นคร่อมยัยลิเกตุ๊กแกอยู่ และนายโอมก็วิ่งมาลากยัยลิเกตุ๊กแกไปอีกทาง
“ปล่อยนะโอม แนนจะฆ่ามัน มันทำให้โอมเปลี่ยนไป” ยัยลิเกตุ๊กแกคงจะโมโหมาก
มันกระโจนเข้าหาฉันปากก็ด่าๆๆๆๆๆๆ และคำด่าคงจะทำให้พี่โดมและนายโอมโกรธมาก พี่โดมปล่อยฉันแล้วเดินไปกระชากยัยลิเกตุ๊กแกทันที ดี สม^_^
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ครั้งที่แล้วยังไม่พอหรือไง ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้นแหละออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ และอย่ามาเหยียบที่นี่อีก” พี่โดมกระชากแขนยัยนั่นจนเซล้มลงกับพื้น
“โดมก็อีกคนหรือเนี่ย หลงยัยนี่จนหัวปักหัวปำเลยล่ะสิ” ยัยลิเกตุ๊กแกแสยะยิ้มทั้งน้ำตา
“อย่าโทษคนอื่น เธอเป็นคนทำให้เรื่องมันเกิดขึ้นเองทั้งนั้น อีกอย่างอย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนเธอ ที่นี่เป็นบ้านของดาว เธอจะให้เขาไปอยู่ไหน จำใส่สมองเธอไว้เลยนะว่าดาวเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เขาเป็นน้องสาวแท้ๆของโดม และก็เป็นผู้หญิงของฉัน!! อย่ามายุ่งกับเธออีก!!” นายโอมตะโกนออกมาสุดเสียง
หวาย.....นายโอมตอนโมโหจัดนี่น่ากลัวเป็นบ้าเลยแฮะ ว่าแต่‘ผู้หญิงของฉัน’ งั้นเหรอ นายโอมพูดเรื่องอะไร ฉันไปเป็นผู้หญิงของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมต้องเดินมาโอบเอวฉันด้วย ฉันเป็นอะไรไปเนี่ยอยู่ๆใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
โอ้ย! งงไปหมดแล้ว แต่ยัยลิเกตุ๊กแกคงจะเสียหน้ามากที่เข้าใจผิด มันเลยรีบเก็บกระเป๋าสีแดงแจ๋แล้ววิ่งออกไปทันที สวนกับพี่ดังที่เดินสลึมสลือลงมา
พี่ดังมองตามยัยลิเกตุ๊กแกแล้วมองฉันสลับไปมา คงจะงงล่ะสิว่าทำไมสภาพฉันกับยัยนั่นถึงไม่ต่างกันเลย
“เกิดอะไรขึ้นน่ะพี่ เอะอะแต่เช้าเชียว แล้วไอ้ดาวไปโดนอะไรมาน่ะ สภาพดูไม่ได้เลย”
โธ่! ไอ้พี่ดังเอ้ยทำไมไม่มาตอนเขาหามน้องแกเข้าโลงเลยล่ะ
“เข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ เออโอมดูแลน้องกูด้วย เรื่องนี้มึงเป็นต้นเหตุ” พี่โดมพูดเสียงเครียดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
นายโอมไม่ว่าอะไร เขาเดินมาปัดเศษดินเศษหญ้าที่ติดตามตัวของฉันออก
“ขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆเลย” นายโอมพูดเสียงเบา แต่แน่ล่ะฉันได้ยิน
“แหงล่ะ ฉันเจ็บเพราะนายมาหลายหนแล้วนะ”
“อย่าบ่นน่า ก็ขอโทษแล้วไง ป่ะ......เข้าบ้าน ไปทำแผลกัน” ฉันเห็นแววตาของนายโอมกระตุกวูบก่อนจะกลับมาเป็นอย่างเดิมอย่างรวดเร็ว
เขาทำเป็นบ่นก่อนจะค่อยพยุงฉันเข้าบ้าน อ้าว เผลอแป๊บเดียวพี่ดังมันหายไปไหนแล้ววะเนี่ย ฉันอยากจะหยิกมือนายโอมที่โอบเอวฉันจริงๆเลย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเดินไม่ค่อยถนัด แผลที่เกือบจะหายดีแล้ว กลับมีเลือดซึมออกมาอีกแล้ว แล้วเมื่อไหร่ขาฉันจะหายซักทีล่ะเนี่ย ......เจ็บT_T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น