ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ขยะถุงใหญ่กับใจโหดๆ
วันนี้ฉันมาโรงเรียนด้วยสภาพที่โทรมสุดๆ ก็เมื่อคืนมัวแต่ทำใจอยู่น่ะสิเพราะวันนี้จะต้องไปเก็บขยะรอบโรงเรียนพร้อมกับกับนายโอมศัตรูคู่อาฆาต ถ้าเกิดเจอกันฉันจะฆ่าเขามั้ยนะ แล้วถ้าฉันฆ่ามันแล้วเขาจะตายมั้ย แล้วถ้าเขาตายฉันจะติดคุกมั้ย แล้วพวกพี่ๆของฉันจะฆ่าฉันมั้ยนะ
บรึ๋ยยย....
ไม่เอาดีกว่าคิดสิดาว ถ้าแกฆ่าเขาวิญญาณมันก็จะมาป้วนเปี้ยนกับแก แล้วผลักแกตกอาคารเรียนแล้วแกก็จะตายแบบไม่สวย (ดูความคิดมัน)
พรึ่ด!
ฉันส่ายหัวแรงๆให้กับความคิดของตัวเอง ฉันนี่บ้าไปแล้วจริงๆเพราะถึงฉันจะโกรธนายโอมมาก แต่ก็คงไม่ฆ่าเขาให้เสียมือหรอก เชอะ!
“เป็นบ้าอะไรของแกวะดาว ส่ายหน้าอยู่คนเดียว” เตยมองฉันที่กำลังส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แกจะกลัวอะไรนักหนาวะ อย่างน้อยแกก็ถือว่ามีอำนาจอยู่พอตัวล่ะน่า แล้วแกก็เคยทำให้ผู้ชายหลายคนหมอบราบคาบมาแล้วนี่หว่า” บัวพูดพร้อมกับตบไหล่ฉันเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“ช่าย......คนอย่างดาวเคยกลัวใครที่ไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นดาวก็สู้ตายอยู่แล้วนี่” ฝ้ายเสริม
“ใคร๊ ใครว่าฉันกลัวหมอนั่น คนอย่างดาวไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว” ฉันตอบไปทั้งๆที่ใจก็กลัวอยู่นิดๆ ยืนยันเลยว่านิดๆจริงๆ
“ให้มันจริงเถ๊อะ” บัวพูดด้วยใบหน้ายียวน
ติ๊งต่อง~~~~
เสียงเรียกจากนรกดังขึ้นแล้ว หมดคาบสุดท้ายแล้ว
ฉันหันหน้าไปมองเพื่อนทั้งสามที่พยักหน้าให้ฉันอย่างให้กำลังใจ
แล้วฉันก็ถือถุงดำถุงเบ้อเร่อเดินเก็บขยะคนเดียว เลยเวลาเลิกเรียนมาตั้งสิบกว่านาทีแล้วหมอนั่นก็ยังไม่มาซักทีทำให้ฉันหงุดหงิดมากความกลัวลดลงไปจนไม่เหลืออีกเลย ด้วยความหงุดหงิดที่สะสมกันมาหลายนาทีทำให้ฉันระบายอารมณ์โดยการหยิบท่อนไม้ที่หักอยู่ใกล้แล้วเขวี้ยงเข้าไปในพุ่มไม้แถวนั้นทันที
“โอ้ย! ใครลอบทำร้ายฉันฟะ!!” เสียงผู้ชายดังมาจากหลังพุ่มไม้
ฉันตกใจมากเพราะไม่รู้ว่ามีคนนั่งอยู่หลังพุ่มไม้ด้วย แล้วมันจะทำอะไรฉันมั้ยเนี่ย พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยยยยยยย ToT
“แกมาเขวี้ยงหัวฉันทำไม ห๊ะ!” มันเริ่มเปิดฉากตวาดฉันทันทีที่เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้กับลูกน้องสามสี่คน
ดูจากชุดแล้วหมอนี่น่าจะเรียนช่างกลนะ ไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนเรานี่หว่า ไอ้ช้างน้ำเอ้ย
“ยังจะยืนทำหน้าเป็นคนท้องผูกอีก แกจะว่ายังไงกับแผลที่แกทำกับฉัน” ไอ้ช้างน้ำยังคงพล่ามต่อ
รู้สึกว่ามันจะโกรธมากขึ้นกว่าเดิมเพราะหัวของมันเริ่มชุ่มไปด้วยด้วยเลือด
แรกๆฉันก็รู้สึกผิดอยู่หรอกนะแต่พอแกมาว่าฉันอย่างนี้ฉันไม่ยอมแกหรอกโว้ย ไอ้ช้างน้ำ
“จะว่ายังไงล่ะ ใครจะไปรู้ว่าแกอยู่ในพุ่มไม้ ทีหลังก็ไปนั่งในที่ที่มันโล่งกว่านี้ดิ ถึงแกจะตัวเท่าช้างนะแต่พุ่มไม้นี้ก็ใหญ่พอที่จะบังช้างแมมมอธได้สักสิบตัว เพราะฉะนั้นฉันไม่ผิด” ฉันใส่เป็นชุด
ฉันเห็นหน้าไอ้ช้างน้ำมันเริ่มเขียวแล้วอ่า นะ..นะ..น่ากลัวเป็นบ้าเลย ฉันเริ่มมองหาที่พึ่ง แต่...แถวนี้ไม่มีใครเลย เพราะที่นี่เป็นสวนป่าทั้งรกทั้งอึมครึมแถมอยู่ในสุดของโรงเรียนด้วยคนเลยไม่นิยมมานั่งเล่นแถวนี้กัน
ซวยแล้วมั้ยล่ะ
“เด็กๆ” ไอ้ช้างน้ำพูดแค่นั้นแหละ ลูกสมุนของมันก็ก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับแสยะยิ้ม
เหมือนโจรกำลังจะข่มขืนนางเอกเลยอ่ะ พระเอก พระเอกของฉันอยู่ไหน
พี่เวียร์ ศุกลวัฒน์ช่วยด้วย~~~~~
“ว่าไงจ๊ะคนสวย อยากได้พี่เป็น….” ไอ้หน้าจิ้งจกลูกน้องไอ้ช้างน้ำยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
แต่ก่อนที่มันจะพูดจบฉันก็รีบสวนขึ้นทันที
“แล้ววันนี้แกอยากกินTeenเป็นอาหารก่อนมั้ยล่ะ” และก็อีกตามเคย ปากหนอปากทำไมไม่รอฟังคำสั่งก่อนนะ
พี่เวียร์ ช่วยน้องดาวด้วยยยยยย......................
“อ้าวพูดอย่างนี้ก็สวยเด่ะน้อง” ไอ้หน้าหน้าเหลี่ยม ลูกน้องของมันอีกคนพูด
“ขอโทษ!! ฉันสวยมาตั้งนานแล้วย่ะ”
“งั้นเหรอจ๊ะ งั้นขอพี่เชยชมให้เป็นบุญหัวหน่อยได้มั้ยเอ่ย” ไอ้จิ้งจกพูดพร้อมกับก้าวออกมาข้างหน้า
และก่อนที่จะเกิดอะไรไปมากกว่านี้ก็มีมือใหญ่ๆมาจับข้อมือฉันแล้วลากฉันออกจากที่นั่นทันที ฉันได้ยินเสียงไอ้พวกนั้นร้องเอะอะโวยวายแล้ววิ่งตามมาแต่ฉันก็ไม่อยากหันไปมองหรอกเพราะไม่มีเวลา ฉันนึกขอบคุณหมอนี่ในใจเพราะเข้ามาช่วยทันพอดี
แต่มันจะช่วยหรือจะฆ่าฉันเนี่ย ลากจนแขนแทบหลุด
“เฮ้ย!.......เบาๆดิ......แขน.......แขนฉัน......จะหลุดแล้ว” ฉันพูดขาดเป็นช่วงๆหลังจากวิ่งมาได้สักพักเป็นผลให้หมอนี่หยุดทันที
“โทษที.....ฉันกลัวว่า......พวกมันจะตามทัน” หมอนั่นพูดขาดๆหายๆเหมือนฉันเลย เพราะเราเล่นวิ่งอย่างกับแข่งโอลิมปิก
ดูท่าทางเขาจะเหนื่อยน้อยกว่าฉันนะแต่พอมองหน้าพระเอกของฉันดีๆแล้วก็ต้องเปลี่ยนศัพท์ใหม่ ไม่ให้เป็นพระเอกแล้ว ให้เป็นผู้ร้ายอีกคนแล้วกัน ฉันกับนายโอมไม่มีอารมณ์มากัดกันตอนนี้ ฉันกับเขาแต่ละคนสภาพดูไม่ได้เลย เหงื่อเม็ดเป้งเกาะพราวเต็มหน้า ผมยุ่งไปหมด เสื้อผ้าก็เริ่มจะเปื้อนแล้ว
“พวกมันอยู่นั่น รีบตามไปเร็ว” ก่อนที่ฉันกับนายโอมจะได้ทำอะไรต่อ ฉันก็ได้ยินเสียงมันเอะอะโวยวายตามมา ทำให้นายโอมรีบลากแขนฉันวิ่งต่อทันที
คนอะไรวะขายาวแล้วยังวิ่งเร็วอีก ลากฉันจนหัวจะทิ่มตาย นายโอมยังคงพาฉันวิ่งไม่หยุด ผ่านอาคารเกษตร.... อาคาร4..... อาคาร2..... แล้ววิ่งออกประตูไป....อย่างกับเตรียมการมาล่วงหน้าเลยแฮะ
วิ่งออกไปสักพักฉันก็เห็นพวกผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันเป็นสิบๆคนยืนอยู่ข้างหน้าพร้อมด้วยอาวุธครบมือ ฉันตกใจมาก นึกว่าจะเป็นลูกสมุนของพวกไอ้ช้างน้ำซะอีก แต่นายโอมยังพาฉันวิ่งผ่านพวกนั้นหน้าตาเฉย
“ฝากด้วย!” โอมตะโกนบอกพวกนั้นทันทีที่วิ่งผ่าน แล้วมันก็พาฉันวิ่งต่อจนไกลจากพวกนั้นพอสมควร มันถึงหยุด เป็นเหตุให้ฉันชนแผ่นหลังของมันอย่างจัง
“โอ้ย! จะหยุด....ทะ....ทำไมไม่.....ไม่บอกก่อน....แฮ่กๆๆ” ฉันบ่นพลางลูบจมูกป้อยๆ แต่หมอนั่นไม่สนใจ กลับทิ้งตัวลงนั่งที่ฟุตบาทพร้อมกับหอบแฮ่กๆแทน-_-^
“พวกนั้นมันจะตามเราทันมั้ยอ่ะ” ฉันถามหลังจากยืนเงียบอยู่นาน
“ให้เด็กๆจัดการแล้ว ป่านนี้ก็คงจะวิ่งกลับบ้านแทบไม่ทัน” เขาตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ถามจริง พวกนี้มันไปทำอะไรให้ พวกนายถึงยกพวกมายืนรอกันอย่างกับจะทำสงคราม”
“ข้อหนึ่ง ไอ้ช้าง...เอ่อ...ไอ้หัวหน้าแก็งค์มันที่อ้วนๆน่ะมันเป็นศัตรูอันดับต้นๆของแก็งค์พาวเวอร์เลยล่ะ” ฮ่าๆๆ ฉันทายชื่อมันถูกด้วย แค่เติมน้ำเข้าไปเท่านั้นเอง
“ข้อสอง เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพวกมันมายุ่งกับเด็กของฉันหัวแตกไปหลายรายแต่เด็กของมันคงยับไปไม่น้อยเหมือนกัน แล้วแหล่งข่าวก็บอกว่าพวกมันจะมาแก้แค้นวันนี้ฉันเลยเตรียมพวกไว้ที่หน้าโรงเรียน เพราะเห็นเขาบอกว่ามันจะมาซุ่มอยู่ที่โรงเรียน ก็พอดีได้เธอเป็นเหยื่อล่อให้มันออกมา”
โอ้โหเลวจริงๆไอ้พวกนี้ เลวกันทั้งสองแก็งค์เลย เรื่องแค่นี้ มันจะอะไรกันนักหนาวะพวกผู้ชายนี่ แต่...อยากไปดูพวกนั้นตีกันจัง คงมันน่าดู
“สรุปว่าที่ช่วยฉันนี่แค่อยากจะล่อพวกนั้นออกมาใช่มั้ยเนี่ย”
โด่...ไอ้เราก็อุตส่าห์หลงชื่นชม
“เรื่องของเธอน่ะมันเป็นผลพลอยได้ อ้อ! ฉันลืมบอกเธอไปว่าข้อที่สามที่พวกฉันจะต้องแก้แค้นมันเนี่ยฉันเพิ่งตั้งขึ้นสดๆเลยนะ พวกมันมีโทษรุนแรงเพราะกล้ามาทำรุ่มร่ามกับเจ๊ใหญ่แก็งค์พาวเวอร์”
ว่าแล้วเขาก็ทำท่าแข็งขันทั้งที่ตัวเองไม่ได้ไปตีกับเขาซักหน่อย มาทำเท่ ไอ้บ้าเอ้ย ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะขึ้เกียจเถียงกับตาบ้านี่ แต่เอ๊ะทำไมฉันรู้สึกเพลียๆหว่า โอ้ย! ตาจะลืมไม่ขึ้นแล้ว
“เอ๊ะ! นั่นขาเธอเลือดไหลนี่สงสัยจะเตะอะไรแถวอาคารเกษตรเข้าแน่ๆเลย มีดวางเกะกะเต็มไปหมดนี่ วิ่งไม่ระวังเลยเธอนี่” นายโอมพูดเองเออเองคนเดียวแล้วจับขาฉันไปวางบนตักเฉย แถมจัดการถอดรองเท้าและถุงเท้าที่ตอนนี้เปรอะเลือดไปหมด
ตาบ้า!ฉันใส่กระโปรงอยู่นะยะ แต่ยังดีฉันใส่กางเกงซ้อนอยู่-_-รอดตัวปายยย
“โห แผลทั้งลึกทั้งยาว เลือดออกไม่หยุดเลยอ่ะ เจ็บมั้ย” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ รู้สึกชาที่ท่อนขา พอมองไปที่ข้อเท้าฉันเห็นเลือดชุ่มอยู่ ฉันมองไปตามทางที่ฉันวิ่งมาเมื่อกี้เห็นหยดเลือดเป็นทางเลย และตอนนี้เลือดของฉันก็ไปเปื้อนที่เสื้อและกางเกงนักเรียนของนายนั่นจนแดงไปหมดนายโอมหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าลายเหมือนกางเกงบ็อกเซอร์ของพี่โดมมาผูกที่ข้อเท้าของฉัน
“ป่ะ..ไปหาหมอกัน” นายโอมวางขาฉันลงที่พื้นเบาๆ แล้วลุกขึ้น
ฉันพยายามที่จะลุกขึ้นตามอย่างยากลำบาก อาศัยจับเสาไฟแถวนั้นพยุงตัวเองขึ้น
“ไหวมั้ย” เขาหันมาถามฉัน
ถ้าฉันไม่คิดไปเองคนเดียวนะ ฉันรู้สึกว่าทั้งสีหน้า ดวงตาและน้ำเสียงของเขาจะเป็นห่วงฉันมากเลยล่ะ แต่อย่างหมอนั่นเนี่ยนะ มันจะมาห่วงฉันทามมายยย......... ฉันพยักหน้าแล้วปล่อยมือจากเสานั่น แต่พอได้ก้าวเดียวฉันก็ทรุดลงทันที นายโอมรีบวิ่งเข้ามารับฉันทันก่อนที่ฉันจะถึงพื้น
ตอนนี้เขากำลังนั่งโอบฉันที่นอนเจ็บอยู่ ฉันนอนพิงกับแผ่นอกกว้างๆของเขา เหมือนโกโบริกำลังจะตายจากอังศุมาลิน โอ้ ฮิเดโกะ ฉันจะไปรอเธอที่ทางช้างเผือกTT^TT(มันยังมีอารมณ์) ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองเขา หน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นๆรดที่ปลายจมูกของฉัน ทำไมนะ เรี่ยวแรงของฉันเหมือนจะหายไปหมด ฉันรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกและนั่นเป็นความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น