ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัวศัตรูคู่อาฆาต-_-^
“โคตรเซ็งเลยอ่ะ ต้องมาเดินไปโรงเรียนอย่างนี้เนี่ย” ฉันบ่นกระปอดกระแปด
จะไม่ให้บ่นได้ไงล่ะคะก็ไอ้พี่โดม มันดันบังคับให้ฉันกับพี่ดังเดินไปโรงเรียนเป็นเพื่อน เพราะรถมอเตอร์ไซด์คู่หูของมันไปนอนแอ่งแม่ง อยู่ในอู่นู่น T^T ถึงครอบครัวของฉันจะฐานะค่อนข้างดีแต่คงจะไม่ดีขนาดมีบอดีการ์ดมาขับรถเบนซ์คอยรับคอยส่งหรอกนะ ฉันมีพี่ชายสามคน คนโตชื่อพี่ดงเรียนอยู่มหา’ลัยปีหนึ่ง พี่โดมเรียนอยู่ ม.6 พี่ดังอยู่ ม.5 และฉัน ม.4 ฉันก็สงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงมีลูกอายุไล่เลี่ยกันขนาดเนี้ย -_-^^^^
“อย่าบ่นหน่อยเลยน่า พรุ่งนี้ก็เสร็จแล้ว” พี่โดมแก้ตัวเสียงอ่อย
“เชอะ!” ฉันพูดงอนๆ แล้วรีบเดินจ้ำไปข้างหน้า
แต่เอ๊ะ! ทำไมมันรู้สึกตงิดๆอย่างนี้หว่า และแล้วก็มีเหตุให้ฉันต้องหยุดโดยพี่ๆทั้งสองก็หยุดตาม
“บรรลัยแล้วมั้ยล่ะ!” ฉันร้องออกมาเมื่อนึกได้ว่าสิ่งที่ตงิดๆใจเมื่อกี้มันคืออะไร
“อะไรวะ ให้เดินเป็นเพื่อนแค่นี้ถึงขั้นบรรลัยเลยเหรอไอ้ดาว” พี่โดมบ่น
“ไม่ใช่ๆ เค้าลืมเอาใบลงทะเบียนวิชาเลือกที่อาจารย์ให้เมื่อวันก่อนมาน่ะสิ เค้าช้ามาเกือบอาทิตย์แล้วนะเนี่ย ถ้าไม่เลือกวันนี้ก็จะไม่จบ ม.4 ตายแน่ๆเลย T^T”
“แกก็เป็นอย่างนี้ทุกทีน่ะแหละ แล้วจะเอายังไงอีก15นาทีจะแปดโมงแล้วนะโว้ย!” พี่ดังบ่นอย่างหัวเสียฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ^_^’แล้วตอบกลับไปว่า
“พวกพี่ไปเหอะ เดี๋ยวเค้าวิ่งกลับไปเอาเอง คิดว่าคงจะทัน”
“จะวิ่งไปได้ไงล่ะ แกวิ่งเร็วอย่างกับเต่า”พี่ดังแย้ง
“เต่าบ้านแกอ่ะดิวิ่งเร็ว ซีเรียตอยู่นะเว้ย ไอ้พี่บ้า!” ฉันตวาด แต่พี่โดมกับหัวเราะคิกที่แหย่ฉันได้
ฉันหันไปถลึงตาใส่ก่อนจะกลับหลังหัน แล้ววิ่งไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของพวกพี่เลย มันก็ดูเป็นห่วงฉันอยู่หรอกแต่มันไม่ยักกะตามมาแฮะ
ฉันถือใบลงทะเบียนวิชาเลือกที่เพิ่งวิ่งไปเอามาจากบ้านแน่น และรีบวิ่งกลับไปโรงเรียนอีกครั้ง
“ใจเย็นๆ อีกนิดเดียวดาว อีกนิ...เฮ้ย!” คำพูดสุดท้ายหายไปไหนลำคอ และแทนที่ด้วยคำอุทานเพราะฉันกำลังชนเข้ากับตัวอะไรเข้าอย่างจัง ไอ้บ้าเอ้ย!บังอาจทำให้ฉันต้องลงไปนั่งกันจ้ำเบ้าต่อหน้าฝูงชนอย่างนี้แล้วยังยืนเซ่อไม่ขอโทษฉันอีก อูย....เจ็บ T^T
“โธ่โว้ย!ไม่มีตาหรือไงวะคนนะไม่ใช่เห็บจะได้ทำเป็นมองไม่เห็นน่ะ ชนฉันล้มจนก้นแทบหักแล้วยังมายืนทื่ออยู่อีก!” ฉันตวาดอย่างอารมณ์เสีย
พอฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็ต้องอึ้งกิมกี่อยู่นาน +_+เพราะเห็นว่าคนที่ฉันวิ่งชน เอ้ย! ไม่ใช่ คนที่วิ่งชนฉันต่างหาก กำลังยืนจ้องฉันด้วยสายตาอำมหิตอยู่ เป็นผู้ชายใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนชาย ม.ปลาย ตัวสูงมากคงจะสูงซักประมาณ180กว่าๆแหงเลย ผิวขาวสะอาดสะอ้าน คิ้วหนาเข้ม ดวงตาเรียวคมเหมือนเหยี่ยวสีดำเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากเรียวบางในใบหน้าเกลี้ยงเกลารูปไข่ ผมซอยยาวระต้นคอสีดำสนิท (หมอนี่หล่อดีแฮะ>_< อืม...หน้าคุ้นๆด้วย สงสัยเคยเจอกันในฝัน)
“มีปัญญาก็ลุกเองสิ แล้วอีกอย่างเธอคนวิ่งชนฉันเองนะ ยัยเซ่อ!” โหยเลือดขึ้นหน้าเลยสิคะ
ก็ไอ้บ้านี่ดันตวาดฉันกลับ ที่ชมไปเมื่อกี้ขอลบหมดเลย ไอ้หมอนี่หน้าตาทุเรศมาก
“โหย.. ไอ้ทึ่ม!” ฉันตะโกนใส่หน้ามันทันทีที่ลุกขึ้นได้อย่างยากลำบาก
เออ หมอนี่สูงมากจริงๆแฮะฉันสูงแค่ไหล่มันเองอ่ะจะจ้องหน้ามันแต่ละทีต้องเงยหน้าจนคอแทบหัก
“เธอว่าไงนะ กล้าด่าฉันเหรอ” มันตะโกนกลับพร้อมกับส่งสายตาที่แบบ คล้ายๆว่า ‘ถ้าแกกล้าด่าฉันอีกคำเดียว ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้แหละ’
แต่คนอย่างฉันน่ะเหรอคะจะกลัว ฉันพันแขนเสื้อขึ้น เตรียมอัดหมอนั่นอย่างเต็มที่ แต่พอมองเข้าไปที่ร้านขายของที่อยู่ใกล้ๆก็ต้องตกใจเพราะอีกห้านาทีจะแปดโมงแล้วน่ะสิไม่ทันแน่ๆเลย ฮือๆๆๆT^T
“เอาเถอะนะ วันนี้ฉันไม่มีเวลามาต่อยกับนายหรอกเอาไว้เจอกันเมื่อไหร่ค่อยคิดบัญชีทีหลัง ไปนะตาทึ่ม!!” ฉันว่าแล้วรีบเก็บข้าวของของตนเองที่ตกกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นจนหมดโดยไม่ลืมที่จะหันมาแลบลิ้นให้หมอนั่นแล้วรีบวิ่งไป ฉันได้ยินมันบ่นอะไรขมุบขมิบก็ไม่รู้ มันต้องชมว่าฉันสวยแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ ^_^
“เฮ้อ! ถึงซักที” ฉันพูดได้เมื่อมายืนหอบแฮ่กๆ อยู่หน้าโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และก่อนที่ฉันจะได้มองและพูดอะไรไปมากกว่านี้ ก็เหมือนว่ามีแผ่นอะไรซักอย่างมากระทบเข้าที่แผ่นหลังของฉันอย่างจัง แล้วจะเกิดอะไรขึ้นล่ะคะ ฉันก็หน้าทิ่มไปข้างหน้าน่ะสิแถมยังเกือบชนกำแพงอีก โชคดีที่เบรกทัน
“โธ่โว้ย! อะไรนักหนาฟะ!” ฉันสบถอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะหันกลับมาที่ตัวต้นเหตุ
ไอ้แผ่นว่านี่ก็คงจะเป็นแผ่นอกกว้างๆหมอนี่สินะ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันโกรธเท่ากับที่ฉันเห็นหน้าไอ้บ้านี่หรอก
“แก...แกอีกแล้วเหรอเนี่ย แกจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน ชาติก่อนฉันไปฆ่าแกหมกส้วมหรือไง ถึงได้ตามมาทำฉันเจ็บถึงสองครั้งเนี่ย!”
“ก็อยู่ดีๆเธอหยุดทำไมล่ะ ฉันกำลังวิ่งมาเร็วๆพอเธอหยุดฉันก็เบรกไม่ทันน่ะสิยัยเซ่อ!”
“หนอย.... แกแอบสะกดรอยตามฉันเหรอฮะ!” ฉันโมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วนะ >_<
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ก็โรงเรียนฉันอยู่นี่จะให้ฉันวิ่งไปไหน ห๊า!” ฉันมองตามมือที่หมอนั่นชี้ไปแล้วก็พบว่า ประตูโรงเรียนปิดแล้ว
แล้วฉันก็จะต้องโดนอาจารย์ อินทุกานต์ อาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโหดที่พี่ดังเคยเล่าให้ฟังว่าวันหนึ่งมันมาสายโดนอาจารย์อินบ่นตั้งแต่เช้ายันเที่ยงจนไม่ได้กินข้าว แถมยังถูกหักคะแนนความประพฤติ ได้ลงชื่อในบัญชีหนังหมาของอาจารย์อิน ประวัติของฉันจะต้องมาด่างพร้อยเพราะผู้ชายเฮงซวยคนนั้นแท้ๆเลย โธ่! เกียรติประวัติอันดีงามของช้านนนนน................ม่ายยยยยย..................>_<
หมอนั่นคงจะเห็นฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็เลยมองตามสายตาของฉัน แล้วมันก็ทำหน้าเหมือนฉันเด๊ะเลยเอ๊ะ แกกล้าดียังไงมาทำหน้าเหมือนฉันเนี่ย (พาล)
“ปะ....ประตูปิดแล้ว วันนี้เวรเจ๊อินด้วย” มันหันกลับมาพูดกับฉัน
“ก็เออดิ เพราะนายคนเดียวเลย นายมันตัวซวย ไอ้ทึ่มบ้าเอ้ย!” ฉันโวยพร้อมกับผลักหน้าอกของเขาเต็มแรงจนผงะเลยอ่ะ (ฉันไม่ได้จะแตะอั๋งมันนะ^^!!จริง..จริ๊ง..)
“มาโทษฉันคนเดียวได้ไง ก็เธอนั่นแหละมาด่าฉันเอง” มันเถียงพร้อมกับผลักหน้า.....เอ่อ...ไม่ใช่ เขาผลักไหล่ฉันต่างหากเล่าคิดมากไปได้
“แล้วนายมาชนฉันก่อนทำไมเล่า!”
“แล้วเธอมาด่าฉันทำไม ชนแล้วก็แล้วไปดิ”
“แล้วนายมาเถียงฉันทำไม ด่าแล้วก็แล้วไปดิ”
“อย่ามาฟอร์มหน่อยเลย ชอบฉันก็บอกมาเหอะ รักนะแต่ไม่แสดงออกรึไง กิ๊วๆ” เขายักคิ้วให้ฉันข้างหนึ่งแล้วอมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ตาทึ่มหลงตัวเองเอ้ย คิดว่าฉันจะพิศวาสนายหรือไงห๊า หน้ายังกับลิงปวดขี้!”
“งั้นเธอก็คงหมีโดนรถทับสินะ” เขายักคิ้วอีกข้างให้ฉัน
“โหย.........ไอ้ทึ่มบ้าฉันจะฆ่าแก๊~~~”ฉันตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทน กำลังจะกระโจนเข้าบีบคอหมอนั่นแล้วเชียว แต่ว่า..............................
“มาให้ฉันฆ่าพวกเธอก่อนดีไหม มาโรงเรียนสายแถมยังมาทำเสียงเอะอะโวยวายที่หน้าโรงเรียนอีก ตามฉันไปที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้นะ” โหยใครฟะ!
ใครกล้ามาขัดจังหวะตอนที่ฉันกำลังจะฆ่าหมอนั่น แถมยังมาทำเป็นวางอำนาจอีก ไม่รู้ซะแว้วว่าใครเป็นใคร ฉันกำลังคิดคำด่าเอาไว้ในใจเพื่อฆ่าเวลาในการหันกลับ แต่เมื่อฉันมองกลับไปก็เจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด ผู้หญิงวัยกลางคนใส่แว่นหนาเตอะในชุดข้าราชการเต็มยศกำลังส่งรังสีอำมหิตผ่านทางสายตามาทางฉัน
“อาจารย์อินทุกานต์ใช่มั้ย” ฉันหันไปถามหมอนั่น
“( - - )( _ _ )( - - )(_ _ )” แทนคำตอบ หมอนั่นพยักหนาหงึกหงัก
สมองของฉันเหมือนจะหยุดสั่งการชั่วคราว+_+จนอาจารย์เดินไปจนเกือบลับตาแล้ว แต่สมองของฉันก็ยังเรียบเรียงข้อมูลไม่ถูก จนหมอนั่นต้องเรียกสติฉันคืนมา
“ยังจะยืนทำหน้าเอ๋ออยู่อีก รีบตามอาจารย์ไปเซ่!” หมอนั่นพูดพร้อมกับผลักไหล่ฉันจนไหล่แทบหัก
“โอ้ย! ผลักเข้ามาได้คนนะโว้ย เจ็บเป็นด้วย!”
ตลอดทางฉันกับตาทึ่มก็ยังทำหน้าล้อเลียนกัน แล้วก็ทำปากขมุบขมิบโทษกันไปโทษกันมา จนอาจารย์ต้องหันมาดุหลายครั้ง กว่าจะถึงห้องปกครองก็........ เฮ้อ! แทบตาย -_-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น