คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : First Kiss & ความรัก
เอ่อ... ตอนนี้หวานเลี่ยนจนอ้วกแตกแน่ๆเรย ม่ะมี NC แน่นอนค่า ( เฉพาะตอนนี้เท่านั้น ) อย่าลืมน้าค้า เม้นด้วยๆ ต้องการกำลังจายอย่างแรง เพราะคิดเรื่องม่ะออกซะแว้วววนาซี่
Chapter 6 First Kiss & ความรัก
จุ๊ป~
ปากของเขาทั้งสองประกบกันสนิท มันเนิ่นนาน อ่อนโยน และรุนแรงไปพร้อมๆกัน หนุ่มร่างสูงบดริมฝีปากของร่างบางให้อ้าออก แล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานภายในปากของร่างบาง
เขาหาความหวานอย่างไม่สิ้นสุด ตวัดลิ้นหยอกล้อกับลิ้นของร่างบาง เขาสองคนจูบกันเนิ่นนานมาก ‘จนทำให้ฉันลืมว่าโลกนี้กำลังหมุนอยู่ และเวลากำลังเดินต่อไป’
‘ฉันลืมทุกๆอย่าง ทั้งความโศกเศร้าที่คิดว่าตัวเองนั้นผิดที่ทำให้ยุนรัก ลืมทุกๆอย่างไปจริงๆ และอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ตลอดไป’
แล้วร่างสูงก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออก แล้วมองร่างบางด้วยสายตาที่แสดงถึงความอ่อนโยน ร่างบางก็เหมือนกัน มองร่างสุงด้วยสายตาที่แตกต่างไปไม่เหมือนเดิม
นี่ใช่ไหม... ที่เรียกว่า... ความรัก
ความรู้สึกนี้ใช่ไหม... ที่เรียว่า... ความรัก
ความอบอุ่นที่เขามอบให้ฉันใช่ไหม... ที่เรียกว่า... ความรัก
บอกฉันที... ทีม... บอกฉันที... นี่ใช่ไหม... ที่เรียกว่า... รัก
“ฉันรักนายนะ”
‘วินาทีนั้น เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุน เวลาหยุดเดิน ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว มีอยู่สองสิ่งเท่านั้นที่เคลื่อนไหวนั้นก็คือ ฉัน และทีม’
‘ทีมรักฉันหรอ แล้วฉันล่ะรักทีมหรือป่าว ฉันล่ะรักหรือป่าว’
“แล้วนายล่ะ รักฉันหรือป่าว... ฝัน”
ร่างสูงถามร่างบางแล้วส่งสายตาที่อ่อนโยนมาให้ ที่ร่างบางไม่เคยเห็นมาก่อน ‘ฉันหรอ...’
“ฉันก็รักนาย... ทีม ^////^”
คำตอบของร่างบางทำเอาคนข้างหน้ายิ้มจนแก้มปริ แล้วร่างสูงก็มากอดร่างบางเบาๆ แล้วสัญญากับร่างบางว่า
“ฉันจะรักนายตลอดไป ไม่มีวันที่จะทิ้งนายไปอย่างแน่นอน ^-^”
ร่างสูงพูด มันทำให้ร่างบางนั้นเขินมาก ^////^
“สัญญานะ ว่าจะรักฉันตลอดไป ^//////^”
ร่างบางพูดจบก็ยื่นนิ้วก้อยไปให้ร่างสูง แล้วก็มาเกี่ยวก้อยนิ้วของร่างบางแล้วพูดว่า
“ฉันสัญญา ^///////^”
พอร่างสูงพูดจบก็ประทับรอยจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของร่างบางทันที สักพักร่างสูงก็ถอนริมฝีปากออก
“นี่คือสัญญาข้อที่สองของเรานะ”
ร่างบางพูดจบ ร่างสูงก็พยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเข้าใจ แล้วเขาทั้งสองคนก็ไปเข้าห้องเรียนทันที
หลักจากที่ร่างบาง และร่างสูงเข้าห้องสาย ก็โดนอาจารย์ถามว่าทำไมถึงเข้าห้องสาย ร่างบาง กับร่างสูงก็ได้แต่เงียบ แล้วเดินไปที่นั่งของตัวเองทันที จึงทำให้นักเรียนคนอื่นๆพากันสงสัย แต่ก็ไม่มีใครถามร่างบาง และร่างสูงเลย จะมีก็แต่ยุนเท่านั้นแหละที่ถามน่ะ
ออดๆๆๆๆ!!!!!
‘เฮ้อ... ในที่สุดก็หมดคาบที่สี่สักที ทีนี้ก็พักเที่ยงแล้ว ฉันคงทนเรียนต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะทีมมัวแต่นั่งจ้องหน้าฉันตลอด เหมือนคราวที่แล้ว แต่ครั้งนี้มันแรงกว่าเดิมน่ะซิ จ้องหน้าฉันไม่พอ แถมมองฉันทั่วร่างกายด้วยสายตาหื่นๆอีกตั่งหาก มันจึงทำให้ฉันแทบจะบ้าตายอยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้ก็มองไม่ได้แล้ว หุหุหุ ^.^’
‘เหอๆๆ ไปกินข้าวดีกว่า’ แล้วร่างบางก็ลุกจากเก้าอี้ แล้วหันไปพูดกับยุน
“ยุนไปกินข้าวกันเถอะ”
ร่างบางพูดกับยุน แล้วหันไปสบตาของร่างสูง ‘ถ้าให้ฉันเดานะ หมอนี่ต้องหึงฉันอยู่แน่ๆเลย ดูทำหน้าซิเหมือนลิงบาบูนเลย ฮิฮิฮิ’
“ทำไมทีม มีอะไรล่ะ ปวดท้องหรอ ทำหน้าเหมือนลิงอึไม่ออกเลย ฮ่าๆๆๆ ^O^”
ร่างบางพูดหยอกร่างสูง มันจึงทำให้ร่างสูงเป็นหนักยิ่งกว่าเดิม ‘เหมือนเขาจะงอนฉันแหะ’
“งอนแล้วนะ -^-”
ร่างสูงพูดแล้วทำปากยื่นๆ ‘นั่นไงงอนจริงๆด้วย เฮ้อ...ถ้างั้นฉันก็ต้องง้อเขาซินะ’
ร่างบางที่กำลังจะไปง้อร่างสูง แต่จู่ๆร่างสูงก็พูดขัดขึ้นมาก่อน ร่างบางจึงหยุดฝีเท้า แล้วยื่นมองร่างสูง
“มาง้อด้วย ฉันไม่อยากงอนนายนานๆ”
‘อ้าว O_o งอนแล้วมีแจ้งให้ง้อด้วยหรอเนี้ย แปลกจริงๆ - -^^^ ที่แท้ก็ไม่อยากจะงอนนานๆซินะ อย่างงี้ก็เข้าทางในการแกล้งน่ะซิ หึหึหึ แล้วเรื่องอะไรฉันจะต้องง้อล่ะ อยากงอนก่อนเองทำไมกันเล่า’
“ฉันไม่ง้อนายหรอกนะ เชิญนายงอนไปตามสบายเลย ไปกันเถอะยุน ไปกินข้าวกัน”
ร่างบางพูดน้ำเสียงเรียบๆ แล้วหันไปชวนยุนไปกินข้าวโดยไม่สนใจ ร่างสูงขี้งอนที่อยู่ข้างๆร่างบาง
“อะ เอ่อ”
ยุนตอบตะกุกตะกัก พลางเหล่ตาไปมองร่างสูง ซึ่งตอนนี้ร่างสูงกำลังก้มหน้าหลบสายตาของร่างบางอยู่ ‘จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี้ย’
“ฝัน... งั้นเรา... เลิกกันเถอะ”
ร่างสูงพูดเสียงเรียบ แล้วเดินหนีไป ปล่อยให้ร่างบางกับยุนตะลึงกับคำพูดของเขาอยู่
‘อะ อะไรนะ!!! เขาบอกเลิกกับฉันงั้นหรอ ไม่นะ... เขาเลิกกับฉันจริงๆหรอ...’
ทันใดนั้นน้ำใสๆที่เคยเหือดแห้ง กลับมาปรากฏบนใบหน้า ขึ้นมาอีกครั้งที่ น้ำใสๆค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆ จากดวงตาคู่หวานที่เคยสดใสของร่างบาง
“ฮึก... ฮึก... ฮือ...”
ร่างบางพยายามสะอื้นเบาๆ เพื่อไม่ให้ร่างสูงนั้นได้ยิน แต่ร่างสูงก็ได้ยินจนได้ ร่างสูงหันกลับมา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเขาก็คือ ภาพที่ร่างบางกำลังก้มหน้าร้องไห้ โดยมีมือทั้งสองข้างของร่างบางกำลังปราดน้ำตาอย่างล้วกๆอยู่ และไม่มีทีว่าจะหยุดง่ายๆ เพราะความที่ร่างสูงอยากจะแกล้งร่างบาง
ร่างสูงรีบเดินมาหาร่างบางเพียงไม่กี่ก้าว ร่างสูงก็สาวเท้ามาถึงร่างบาง ร่างสูงก็สวมกอดร่างบางจากด้านหน้า มันทำให้ร่างบางร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม
“ฉันขอโทษนะฝัน อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันผิดเอง ที่อยากจะแกล้งนาย ฉันขอโทษ”
ร่างสูงพูดปลอบร่างบาง พลางใช้มือที่หนานุ่มของตนเองมาลูบหัวร่างบางเบาๆ แล้วกอดร่างบางแน่นขึ้น
“ฮึก ฮึก นายจะ ฮึก ทิ้งฉันไป ฮึก หรอ”
ร่างบางพยายามทำเสียงไม่ให้สะอื้น แล้วพยายามถามร่างสูงออกไป
“ไม่หรอก ฉันจะไม่ทิ้งนาย ฉันแค่อยากแกล้งนายเท่านั้น อย่าร้องไห้อีกเลยนะ มันทำให้ฉันนั้นใจไม่ดี หยุดร้องเถอะ ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ฉันจะไม่ทำให้นายร้องไห้อีกแล้ว”
ร่างสูงร่ายยาว ‘แต่ฉันก็จำมันได้หมดทุกๆคำที่เขาพูดออกมา’ ร่างสูงพยายามปลอบร่างบางเป็นการใหญ่ ‘เพราะฉัน เพราะฉันแท้ๆเลยที่ต้องทำให้ฝันร้องไห้’ ร่างสูงก็ได้แต่โทษตัวเองภายในจิตใจของเขา
“อย่า ฮึก ทำแบบนี้อีกนะ ฮึก”
ร่างบางพูดแล้วมองหน้าของร่างสูง ซึ่งร่างสูงก็มองมาทางร่างบางเช่นกัน
“ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันขอสัญญา”
ร่างสูงให้คำตอบร่างบาง แล้วกอดร่างบางแนบกับอกตัวเขาเองยิ่งขึ้น มันทำให้ร่างบางนั้นรู้สึกดีขึ้น
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะกินข้าวไม่ทันนะ”
ร่างบางพูดน้ำเสียงร่าเริง แล้วยิ้มให้กับร่างสูง
“อืม ไปกันเถอะ ไปยุน”
ร่างสูงตอบ แล้วยิ้มให้กับร่างบาง แล้วหันไปชวนยุนที่ยืนตะลึงตึงตังอยู่
“อืม”
แล้วเขาทั้งสามคนก็เดินออกจากห้องไป แล้วเดินตรงไปที่โรงอาหารทันที
แล้วเขาทั้งสามคนก็เดินมาถึงโรงอาหาร ร่างบาง และยุนไปซื้ออาหารด้วยกัน โดยปล่อยให้ร่างสูงไปหาอาจารย์ที่เรียกเขาเมื่อสักครู่นี้ ‘สงสัยคงจะมีงานให้ช่วยละมั้ง’
“ยุนนั่งตรงไหนดีอ่ะ”
ขณะที่ร่างบาง และยุนเดินหาโต๊ะนั่งอยู่ ร่างบางหันไปถามยุน แล้วเดินต่อ
“ตรงนั่นดีกว่า”
เขาพูดแล้วชี้ไปตรงโต๊ะม้าหินอ่อนลายสวยงาม ที่ตั้งอยู่ข้างนอกโรงอาหาร มีต้นไม้ใหญ่ที่สามารถปิดบังความร้อนได้หมดทั้งโต๊ะ
“อื้อ ก็ดี”
ร่างบางเห็นดีเห็นงามด้วยกับเขา แล้วเดินตรงไปที่โต๊ะนั้นทันที
“แล้วทีมเมื่อไหร่จะมาล่ะฝัน”
ยุนถามร่างบางเมื่อถึงโต๊ะ แล้ววางจานข้าวของตัวเองทันที
“ไม่รู้ซิ”
ร่างบางตอบยุนเสียงเรียบ ‘เขาถามฉันเหมือนฉันจะรู้นั่นแหละว่าหมอนั่นอยู่ไหน หมอนั่นจะไปไหนมันก็เรื่องของหมอนั่น จะไปสนใจทำไมล่ะ เชอะ~’
ร่างบางคิดได้ดังนั้นก็เลิกสนใจร่างสูงแล้วหันมาสนใจข้าวของตัวเองต่อทันที
“นี่ ไม่รอกินข้าวพร้อมกับหมอนั่นหรอ”
ยุนหันมาถามร่างบาง เพราะเห็นร่างบางนั่งเคี้ยวข้าวตุ่ยๆอยู่ในปาก
“ไม่หรอก ทำไมต้องหรอด้วยล่ะ”
“เดี๋ยวหมอนั่นก็ว่านายอีกหรอก”
“หมอนั่นน่ะหรอจะว่าฉัน ไม่มีทางซะหรอก ถ้ามาว่าฉันล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่ 555+”
ร่างบางตอบเขา แล้วหัวเราะปากกว้าง ทั้งๆที่ข้าวยังอยู่เต็มปาก ‘เหอๆๆ คนอย่างหมอนั่นน่ะหรอจะมาว่าฉันไม่มีทางซะหรอก’
ขณะที่ร่างบางกำลังหัวเราะร่าอยู่นั่น จู่ๆยุนก็หน้าซีดเผือก แล้วมองไปทางด้านหลังของร่างบาง มันทำให้ร่างบางใจไม่ดีเอาซะเลย ‘หรือว่าจะเป็น... หมอนั่น O O เป็นไปไม่ได้หรอกน่า คงไม่กลับมาเร็วขนาดนั้นหรอก’
ด้วยความสงสัยของร่างบาง จึงหันหลังไป และทันใดนั่น สิ่งที่ร่างบางไม่อยากจะให้เป็น แต่ก็ต้องเป็น ‘อีตาทีม!!! มาอยู่ข้างหลังฉันตั่งแต่เมื่อไหร่กันนะ OoO ตายล่ะหว่า~’
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”
ร่างสูงถามร่างบางเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินที่ร่างบางพูดเมื่อกี้
“ปละ...เปล่านิ ฉะ...ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย”
ร่างบางพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว ‘กลัวว่าตาบ้านี่จะตั้นหน้าฉันก่อนที่จะคุยกันรู้เรื่องน่ะซิ’
“จริงหรอ”
ร่างสูงพูดเหมือนจะจับผิดร่างบาง ‘ทะ ทำไงดีล่ะ ถ้าโดนจับผิดล่ะก็ต้องเดี้ยงแน่ๆเยย T~T’
“จริงซิ แต่ว่านายทำธุระเสร็จแล้วหรอไง”
ร่างบางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที กลัวว่าร่างสูงจะจับได้เสียก่อน
“อย่าทำมาเปลี่ยนเรื่องนะ ตอบคำถามฉันมาซะดีๆ จริงหรือป่าวที่นายพูดเมื่อกี้”
‘แงๆๆๆๆ ToT ทำไมต้องทำเสียงโหดด้วยง่า’
“ก็จริงน่ะซิ คิดว่าฉันโกหกหรือไงกัน”
ร่างบางพยายามระงับไม่ให้เสียงสั่น เพื่อที่จะไม่ให้ร่างสูงจับผิดได้เสียก่อน
“ใช่ ฉันกลัวนายโกหก”
“ถ้าไม่เชื่อใจกันก็ไปไกลๆเลย”
‘เอาล่ะงัดไม้นี้ออกมา หมอนี่ต้องเชื่อฉันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ’
“โอเคๆ เชื่อก็เชื่อ แต่ฉันรู้ว่านายพูดอะไรเมื่อกี้น่ะ เดี๋ยวค่อยเก็บบัญชีคืนนี้ ฮ่าๆๆๆ”
‘หา OoO รู้หรอ แล้วจะมาถามหาไรฟะ - -^^^ แต่อ๊ะ!!! เก็บบัญชี บัญชีไรว่ะ งงเลยช้านนน’
“แล้วเก็บบัญชีอะไรของนายกันล่ะ ฉันไม่เข้าใจ”
ด้วยความโง่ บวกด้วยความซื่อบื่อของร่างบาง จึงถามร่างสูงออกไป
“เดี๋ยวคืนนี้นายก็รู้เอง”
‘แล้วคืนนี้ฉันจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ ถ้าจะบ้าแหะ - -^^^ ต้องถามไปสักหน่อยดีกว่า’
“แล้วคืนนี้ฉันจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ ฉันนอนอยู่ที่โรงแรมของฉันนะ”
“ใครว่าจะให้นายนอนที่โรงแรมของนายกันล่ะ ^^”
ร่างสูงพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ‘ชักไม่ค่อยจะน่าไว้ใจแล้วแหะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ’
“ไม่ให้นอนที่โรงแรมของฉันแล้วจะให้ฉันนอนที่ไหนกันล่ะ”
ร่างบางถามหนุ่มร่างสูงออกไป แต่คำตอบที่ได้ ทำให้ร่างบางตะลึงตาค้างไปหลายนาทีเลยล่ะ
“ฉันจะให้นายไปนอนที่บ้านของฉันยังไงล่ะ”
ตอนหน้าไม่มี NC นะจ๊ะ ถ้าครายรอตอนนี้ ก็รอไปอีกหน่อย เด๋วมี NC แน่นอนคร้า อ่านแร้วเม้นด้วยน้าคร้า
ความคิดเห็น