คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความรู้สึก
ขอโทดนะคะที่หายไปนานหน่อยวันนี้มาอัพแล้วค่ะ 2 ตอน ( ชดเชยให้ค่ะ ) อย่าลืม ช่วยกานเม้นด้วยนะคะ และขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่เป็นกามลังใจด้วยนะคะ
Chapter 5 ความรู้สึก
หลังจากนั้นเขาทั้งสองคนก็แยกกันทันที เขาบอกว่า เขาจะไปหาคุณครูที่ห้องพักครูก่อน ไม่รู้ว่าคุณครูมีเรื่องอะไรจะให้เขาช่วยอีก หลังจากที่หนุ่มร่างสูงเดินไปแล้ว
ร่างบอบบางก็รีบไปที่ห้องเรียนทันที เพื่อที่จะได้ไปจดโพยทัน เพราะเมื่อวานหนุ่มร่างบางมัวแต่เล่นเอ็มเพลิน ก็เลยลืมอ่านหนังสือทุกวิชาที่สอบกันในวันนี้
ณ ห้องเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ห้อง B เกรด A
แล้วร่างบอบบางก็วิ่งมาถึงห้องเรียน ซึ่งดวงตาคู่สวยของร่างบางเห็นใครบางคนที่อยู่ด้านในคนเดียว ‘เอ๊ะ!! ใครกันนะ อ้าวยุนนี่เอง’ หนุ่มร่างบางเห็นว่าเป็นเพื่อนของเขา ก็เลยเดินเข้าห้องไป
“ไงยุนทำไรอยู่หรอ”
ร่างที่แสนจะบอบบางเดินตรงไปที่โต๊ะของเพื่อนหนุ่ม แล้วทักทายเขาเหมือนเดิมทุกๆที แต่ชายหนุ่มกลับไม่ทักเจ้าของผมสีน้ำตาลเงางาม
‘วันนี้ยุนเป็นอะไรน่ะ ทำไมไม่ทักฉันเหมือนเมื่อก่อนเลย’ ด้วยความสงสัย ริมฝีปากบางจึงถามชายหนุ่มตรงหน้าออกไป
“นี่ยุน เป็นไรหรอ ทำไมไม่พูดกับฉันล่ะ”
“นายไปทำอะไรกับหมอนั่นมา”
แทนที่หนุ่มน้อยร่างบางจะได้คำตอบ กลับได้คำถามมาแทน
“หมอนั่น? ทีมน่ะหรอ”
หนุ่มร่างบางจึงถามชายหนุ่มไปอีกรอบ พลางดึงเก้าอี้ตัวข้างๆชายหนุ่มมานั่ง
“ก็ใช่น่ะซิ นายไปทำอะไรกับหมอนั่นมา”
ยุนถามหนุ่มหน้าหวานด้วยคำถามเดิม ‘ทำไงดีล่ะ จะตอบว่าอะไรดีล่ะ’
“ปละ เปล่าสักหน่อย เราสองคนก็แค่คุยกันนิดหน่อยน่ะ”
ริมฝีปากบางสีดอกกุหลาบตอบชายหนุ่มแบบตะกุกตะกัก แล้วดวงตาคมคายสีน้ำตาลเข้มก็หันหน้ามามองหนุ่มน้อยร่างบาง ด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม สายตาของชายหนุ่มตรงหน้าร่างบางช่างอ่อนโยน และแสดงถึงความเป็นห่วง ‘นี่ฉันทำให้เขาเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยหรอ’
“ทำไมนายไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยล่ะยุน อะไรที่ทำให้นายกลายเป็นแบบนี้”
หนุ่มร่างบางถามยุน ซึ่งตอนนี้ร่างบางกำลังจะร้องไห้แล้ว น้ำใสๆที่คลออยู่บนตาคู่สวยของร่างบางก็ค่อยๆไหลอาบแก้มมาอย่างช้าๆ ‘นี่ฉันเป็นคนที่ขี้แยขนาดนี้เลยหรอไงกัน’
แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆเอามือหนานุ่มมาปราดน้ำตาที่กำลังอาบแก้มขาวนวลอยู่เบาๆ ‘อะไร อะไรกันที่ทำให้ยุนกลายเป็นแบบนี้ เพราะอะไรกัน’
“รู้ไหมอะไรที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
ใบหน้าหวานก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆไปมา แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลอาบแก้มขาวนวลมาอีกครั้ง
“ก็เพราะ... นายไงล่ะ ที่ทำให้ฉันเปลี่ยนไป นายทำให้คนอย่างฉันที่ไม่เคยคิดจะรักใคร ก็ต้องมาตกหลุมรักเพื่อนของตัวเอง เพื่อนคนนั้นก็คือนาย นายเป็นคนที่ฉันรัก”
‘แล้ววินาทีนั้น ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น นอกจากคำพูดของเขาที่ลอยไปลอยมาเหมือนเทปที่เล่นไปเรื่อยๆ และไม่คิดที่จะหยุดหมุน’
‘นายเป็นคนที่ฉันรัก’
‘นายเป็นคนที่ฉันรัก’
‘นายเป็นคนที่ฉันรัก’
‘นายเป็นคนที่ฉันรัก’
‘นายเป็นคนที่ฉันรัก’ ‘งั้นหรอ นี่สรุปว่าที่เขาเปลี่ยนไปก็เพราะ เขารักฉันซินะ เป็นเพราะฉันแท้ๆที่เขาเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้’
“แล้วนายล่ะฝัน นายรักฉันหรือป่าว”
ยุนถามหนุ่มร่างบาง ‘คำถามนี้ ทำให้ฉันนั้นสมองอื้อไปหมด ฉันจะตอบเขาว่าอะไรดี ตอบว่าอะไรดี มีแต่คำตอบนี้แล้วงั้นซิ’
‘เป็นคำตอบที่ฉันไม่อยากจะตอบเลย เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะมันจะทำให้เขาเจ็บปวดน่ะซิ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อฉันก็ไม่ได้รักเขา’
“ไม่ ฉันไม่ได้รักนาย”
ทันใดนั้น ที่ดวงตาคมคายสีน้ำตาลเข้มของเขาก็เริ่มมีน้ำตาลคลอ ‘เขาเจ็บใช่ไหม ฉันทำให้เขาเจ็บอีกแล้วซิน่ะ’ แล้วน้ำใสๆที่อยู่บนดวงตาของชายหนุ่มก็เริ่มค่อยๆไหลอาบแก้มขาวนวลอย่างช้าๆ
“ทำไมล่ะฝัน!!! ทำไมนายถึงไม่รักฉันล่ะฝัน!!!”
ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าหน้าของร่างบาง แล้วชายหนุ่มก็ใช้มือที่แข็งแกร่งของเขามาบีบที่ไหล่ของหนุ่มร่างบอบบาง เขาบีบแรงมาก แรงจนร่างบางรู้สึกเหมือนว่ากระดูกจะหัก ร่างจะสลาย
“ก็เพราะว่า...”
ริมฝีปากบางยังไม่ทันจะตอบยุน เสียงๆหนึ่งก็ขัดขึ้นมาก่อน ซึ่งร่างบางนั้นคุ้นเคยดี เสียงนั้นก็คือเสียงของหนุ่มร่างสูงนั่นเอง
“ก็เพราะฝันเป็นแฟนของฉันน่ะซิ ฝันจึงไม่รับรักนายไงล่ะ”
แล้วชายร่างสูงก็เดินเข้ามาในห้องเหมือนว่าเขายืนสังเกตพวกเขาสองคนตั้งนานแล้ว
หนุ่มร่างสูงเดินมายังที่ที่หนุ่มน้อยร่างบางกับยุนยืนอยู่ แล้วดึงตัวร่างบอบบางให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม แล้วกอดร่างบางเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ
‘ซึ่งตอนนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าน้ำตามากมายของฉันมาจากไหนกัน ฉันได้แต่ซบอกอุ่นๆของเขาเบาๆ มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก’
“ถ้านายเข้าใจแล้ว ฉันขอพาฝันไปก่อนล่ะ”
หนุ่มร่างสูงพูดจบก็จูงมือเรียวงามของร่างบางไปไหนก็ไม่รู้ ‘ฉันก็ไม่คิดที่จะถามเลยด้วย เพราะตอนนี้ฉันมองไม่ค่อยเห็นทางแล้ว คงเป็นเพราะน้ำตาของตัวเองที่กำลังไหลอย่างไม่ขาดสายอยู่ล่ะมั้ง’
แล้วหนุ่มร่างสูงก็พาร่างบางมาที่เดิม นั้นก็คือดาดฟ้าของโรงเรียนนั้นเอง ซึ่งตอนนี้น้ำตาของหนุ่มหน้าหวานก็ไหลออกมาอย่างเรื่อยๆไม่ขาดสาย และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหลเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงจึงกอดร่างบางไว้แนบกับอกเขา มันจึงทำให้ร่างบางปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“หยุดร้องได้แล้วนะ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง แล้วลูบหัวร่างบางเบาๆ เพื่อหวังจะให้ร่างบางนั้นหยุดร้อง
“ฮือๆๆๆ ฮือๆๆๆ TT-TT”
แต่สิ่งที่ร่างสูงทำนั้นมันกลับทำให้ร่างบางยิ่งร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม
หนุ่มร่างสูงกอดร่างบางเป็นเวลานาน แต่ร่างบางก็ปล่อยให้เขากอดตัวเองต่อไปเรื่อยๆ ความรู้สึกแปลกๆก็ถ่าโถมใส่เขาเข้ามา
‘ความรู้สึกนี่มันคืออะไรกันนะ อยู่ๆฉันก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ ‘ความรัก’ งั้นเหรอ คงจะไม่ใช่หรอกนะ’
“หยุดร้องไห้แล้วหรอ”
ร่างสูงถามร่างบาง แล้วเอามือเช็ดคราบน้ำตาที่หน้าของร่างบางเบาๆ ที่ตอนนี้มันเหือดแห้งไปนานแล้ว
“อะ อือ ขอบใจนะ ที่เป็นห่วงฉัน”
ร่างบางบอกขอบคุณร่างสูง ขณะนี้ร่างสูงเริ่มหน้าแดง ไม่รู้เพราะเกิดจากอะไร
“อือ มะ...ไม่เป็นไร”
เมื่อร่างบางเห็นร่างสูงหน้าแดงมากกว่าเดิม ร่างบางจึงเอามือไปลูบแก้มของร่างสูงที่มีสีแดงแต่งแต้มบนใบหน้า
“O_O”
ร่างสูงตกใจเล็กน้อยแต่ก็ปล่อยให้ร่างบางลูบแก้มของตัวเอง ‘แต่ทำไมฉันยิ่งลูบมันก็ยิ่งแดงล่ะ มันชักน่าสงสัยแล้วแหะ - -^^^’
“นี่นาย เป็นอะไรป่าวทำไมแก้มนายแดงแจ๋เลยล่ะ”
“มะ...ไม่มีอะไรหรอก สงสัยฉันคงเป็นไข้น่ะ”
เพราะความสงสัยของร่างบาง ร่างบางเลยถามออกไป ‘แต่มันแดงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก หรือว่า!!! O o’
“นายเขินฉันหรอ ^-^”
ร่างบางถามร่างสูงออกไปตรงๆ แล้วยิ้มให้ร่างสูง มันจึงทำให้ร่างสูงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ปละ เปล่าสักหน่อย”
ร่างสูงพูดตะกุกตะกัก ‘แต่ฉันดูออกว่าเขากำลังเขินฉันอยู่ แต่ว่า... ฉันไม่ถามแล้วดีกว่าเดี๋ยวหมอนั้นจะหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมอีก แต่ยังไงๆมันก็น่าแกล้งอยู่ดีนั้นแหละนะ แค่นี้ก็แดงพอแล้วล่ะ มันแดงจนทำให้ฉันชอบเลยล่ะ เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะฉันคิดมาได้ไงเนี้ย บ้าจริงๆเลย’
“ช่างมันเถอะ”
ร่างบางพูดแบบไม่ใส่ใจ ‘ตอนนี้ฉันอยากจะดูอาการแปลกๆของเขาต่อ’ ร่างสูงหันหน้ามาทางร่างบาง ‘ได้การล่ะ เขาหันมาแล้วเริ่มแผนสองได้เลย’
“แต่ว่า... ตอนนายหน้าแดงเนี้ย ดูน่ารักกว่าปกติอีกนะ ^-^”
“-//////-“
ร่างบางพูดจบ ร่างสูงก็หน้าแดงอีกครั้ง มันแดงยิ่งกว่าเก่าเสียอีก ‘ยิ่งหมอนี่หน้าแดง ก็น่ารักไปอีกแบบแหะ ^^ ไม่ๆๆๆ ฉันคิดมาได้ยังไงเนี้ย O.O’
“นายก็เหมือนกัน เวลาร้องไห้ก็น่ากอดมากเลย ^////^”
จู่ๆร่างบางก็หน้าร้อนผ่าวไปหมด แถมใจยังเต้นไม่เป็นส่ำอีกตั่งหาก ‘เอ๊ะ!! O///O หมอนี่คิดจะเอาคืนหรอ’
“ฮ่าๆๆๆ เวลานายหน้าแดงด้วย ฉันว่านายน่ารักมากกว่าฉันเสียอีก แถมยังน่ากอดอีกด้วย”
ร่างสูงพูดจบ ก็ไม่รอช้ารีบคว้าตัวร่างบางไปกอดทันที ‘อ๊ากกกกก!!!! นายมากอดฉันทำไมกันเนี้ยยยย O//////O’
“นะ นายมากอด ทำไมล่ะ O//////O”
ร่างบ่งถามตะกุกตะกักออกไป ตอนนี้หน้าร่างบางหน้าแดงมาก ‘ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไรกันล่ะ ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่นั้นมันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะอะไรกันแน่นะ’ ร่างบางคิด และไม่เข้าใจกับความรู้สึกแปลกๆนี้
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า เวลาที่นายน่าแดงมันน่ารัก แถมยังน่ากอดอีก เพราะตอนนี้นายน่าแดงมาก มันจึงทำให้ฉันอดใจไม่อยู่ซะแล้ว ^////^”
ร่างสูงพูด แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ร่างสูงก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ร่างบางก็พยายามจะผลักร่างสูงออก แต่แรกของร่างบางจะไปสู้แรงควายทึนถึกอย่างร่างสูงได้ยังไง
พอร่างบางพยายามหันหน้าหนี ร่างสูงก็จับหน้าร่างบางหันมาทางร่างสูง ซึ่งตอนนี้ปากของเขาทั้งสองคนจะถูกกันอยู่แล้ว ร่างสูงก็เลื่อนปากของตนเองเข้ามาใกล้ขึ้น ลมหายใจอุ่นๆของร่างสูงรดหน้าร่างบาง มันจึงทำให้ร่างบางเริ่มใจเต้นแรงขึ้น ร่างบางได้ยินเสียงหัวใจเต้นของร่างสูง มันเต้นแรงยิ่งกว่าของร่างบางเสียอีก
ตอนนี้ร่างบางเริ่มอ่อนแรง ไม่อาจจะผลักหรือพูดอะไรทั้งสิ้นแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆเลื่อนปากเข้ามาใกล้ แล้วทันใดนั้นเอง ‘ฉันก็ตื่นพอดี ง่า...ล้อเล่นน่า...’ จากนั้นปากของเขาทั้งสองก็…
ขอโตดด้วยง้าบบบ
ความคิดเห็น